โรงพยาบาล
เค้กเพิ่งไลน์มาบอกว่าวันนี้อาจารย์เลิกคลาสเร็ว ฉันเพิ่งตื่นจากการนอนเฝ้าไข้เพนนีเลื่อนดูโทรศัพท์พร้อมกับหาวอย่างขี้เกียจ ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องรีบกลับไปแต่งตัวที่บ้าน
เพนนีตื่นแล้ว ยัยนั่นเหม่อมองไปทางหน้าต่างเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
เมื่อวานเพราะมีอาโยกับพ่ออยู่ด้วยฉันเลยไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ว่าตอนนี้เราอยู่กันตามลำพัง.... แต่พอเอาเข้าจริงฉันก็พูดอะไรไม่ออก เฮ้อ กินข้าวเช้าก่อนดีกว่า
“จะลงไปซื้อข้าว เอาไรเปล่า”
“ไม่”
ส่ายหน้าตามเคย ฉันถอนหายใจยาวมองท่าทางเซื่องซึมของยัยนั่นอย่างรู้สึกเป็นห่วงก่อนเดินออกมาทั้งแบบนั้น เสียงไลน์เด้งเตือนพอดี พอเอาขึ้นมาดูก็เห็นชื่อริกกี้เด่นหราอยู่บนหน้าจอ
ฉันเลื่อนอ่านข้อความของหมอนั่นระหว่างเดินไปโรงอาหาร เขาส่งมาก่อนหน้านี้ด้วยล่ะ แต่เพราะคุยกับเค้กอยู่เลยไม่ได้เปิดอ่าน
หมอนั่นถามฉันว่าอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ บลาๆ ฉันไล่อ่านและก็ตอบทีละคำถามเสร
