กว่าจะถึงโรงพยาบาลก็มืดค่ำ ฉันแวะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่บ้านก่อนแล้วก็ห่อของกินมาด้วย กลางดึกหิวๆ จะได้ไม่ต้องลงมาซื้อให้เสียเวลา
ก๊อกๆ
“เข้าไปนะ”
ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนในห้อง ฉันผลักประตูเข้ามาข้างในเห็นยัยเพนนีกำลังนั่งเพ่งจอโทรศัพท์อยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ ขนาดว่าฉันเข้ามาในห้องแล้วยัยนั่นยังไม่กระดิก ไม่รู้มีอะไรน่าดูนักหนา ฉันเดินมาวางของไว้บนโต๊ะพูดอะไรออกไปสองสามคำแต่ยัยนั่นก็ไม่ตอบกลับ เริ่มจะสงสัยแล้วล่ะว่าดูอะไร
“เพนนี ได้ยินที่พูดไหมเนี่ย”
“หนวกหู!”
ยัยนี่
ฉันระบายลมหายใจร้อนๆ ไม่อยากถือสาอะไรมาก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอะไรทำให้เพนนีสนใจได้มากขนาดนั้น เดินเข้าไปดูที่ยัยนั่นดูอยู่
นี่มัน Live สด....
“อะไรน่ะ”
“แข่งรถ”
เพนนีพูดติดรำคาญโดยไม่ได้มองหน้าฉัน
แข่งรถ? ฉันขมวดคิ้ว เพ่งมองความมืดบนจออย่างพินิจพิเคราะห์ก่อนจะมองเห็นเค้าโครงของถนนที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คนทั้ง
