“เดี๋ยว!”
ฉันดันแผ่นอกแกร่งเอาไว้ อีกมือถลาลงไปคว้าข้อมือริกกี้แน่น ยับยั้งไม่ให้เขาทำอะไรเกินเลย
“ใช้น้ำหอมเหรอ กลิ่นเหมือนโรงพยาบาล”
ริกกี้ซุกหน้าลงสูดดมที่ซอกคออย่างไม่แยแสเสียงตะโกนห้ามของฉันสักแอะ แรงหายใจที่แนบชิดทำหัวใจฉันสั่นระรัว ออกแรงดันร่างถึกๆ ของเขาออกอย่างกระวนกระวาย
“มะไม่ใช่ อื้อ.... เดี๋ยวริกกี้ ไม่เอาอย่าทำ อ๊ะอื้อ!! ~”
ยิ่งฉันต่อต้านริกกี้ก็ยิ่งรุกหนักขึ้น มือข้างที่ไม่ได้ยุ่งกับช่วงล่างล้วงเข้ามาใต้เสื้อ บีบเค้นหน้าอกฉันอย่างหื่นกระหาย ฉันบิดตัวหนีจากสัมผัสปลุกเร้าของริกกี้สุดฤทธิ์ ปากก็ร้องห้ามไม่หยุด แต่หมอนั่นไม่เคยจะฟังสักครั้ง ถ้ารู้ว่าจะลงเอยแบบนี้ฉันไม่มาให้เสียเวลาหรอก
“อ๊ะ อื้อ.... เจ็บ...”
ริกกี้เลิกชายเสื้อขึ้นแล้วโน้มหน้าลงมาดูดกลืนยอดอกฉันอย่างไม่ปรานีปราศรัย มันเสียวซ่านไปหมดทั้งตัว ฉันกัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงครางที่น่าอายเอาไว้พลางเอามือดันหัวริก
