“เธอเป็นของฉันคนเดียว จำไว้!”
คำประกาศของริกกี้เหมือนใบมีดบาดลึกลงในหัวใจ ฉันกัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกต่อต้าน ต้องใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งถึงสามารถร้อยเรียงความคิดในหัวออกมาได้
“พอเถอะนะ เลิกทำแบบนี้สักที”
ฉันดิ้นขลุกขลักในวงแขนของริกกี้แต่ทำแบบนั้นเขายิ่งกระชับอ้อมกอดแน่น
“ทำไมจะทำไม่ได้”
“ถึงนายจะได้ตัวฉันไป แต่นายไม่มีทางได้หัวใจฉัน หยุดระรานฉันเถอะขอร้อง ถ้านายโกรธแค้นฉันเพราะเพนนีสิ่งที่นายได้ไปมันก็น่าจะเพียงพอลบล้างบาปของน้องฉันได้”
เสียงที่เปล่งออกไปสั่นเครือและรวดร้าว ฉันไม่รู้ว่ามันส่งไปถึงใจหนาๆ ของริกกี้หรือเปล่า ฉันแค่รู้สึกเจ็บจนไม่สามารถทนเก็บมันเอาไว้ได้อีกต่อไป
ฉันอยากหลุดพ้นจากริกกี้ อยากไปให้ไกลๆ ไม่อยากถูกเขาแตะเนื้อต้องตัวแม้แต่นิดเดียว แต่ยิ่งเกลียดเขาก็ยิ่งผูกมัดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม พันธนาการที่โยงใยเราทั้งสองเข้าไว้ด้วยกันมันคืออะไร ทำไมเขาต้องคอยตามรังควานฉันไม่หย
