ทันทีที่พ้นประตูห้องครัว ฉันรีบแอดไลน์ยัยเค้กแล้วแชร์โลเคชั่นไปให้พร้อมระบุข้อความลงไป
‘นี่คะนิ้งเอง มารับฉันด้วยเค้ก ริกกี้ไม่ยอมปล่อยฉันกลับ’
ฟุบ!
โทรศัพท์ถูกดึงออกจากมือแทบจะทันที หมอนั่นดูข้อความในไลน์ดวงตาพลันลุกวาว ผลักไหล่ฉันชิดผนังดังพลั่ก
เจ็บ....
“โทรหาพ่อเหรอ นี่มันอะไร? หัวหมอเหรอห๊ะยัยตัวแสบ”
ริกกี้กัดฟันกรอด แววตาคุกรุ่นไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจปนผิดหวัง ผิดหวังงั้นเหรอ!
“ปล่อย!” ฉันจ้องตอบสายตาริกกี้อย่างดุเดือดไม่แพ้กัน รู้สึกโมโหอย่างบอกไม่ถูก
“ถึงขนาดต้องโกหก อยากไปมากใช่ไหม!”
“ใช่ ฉันอยากไป ฉันไม่อยากอยู่กับนายแม้แต่วินาทีเดียวชัดไหม!”
ประกายตาคมกริบลุกวาวหม่นหมองลงชั่วขณะแต่ยังแฝงไปด้วยความเยือกเย็น เค้นเสียงในลำคอออกมาคล้ายเจ็บปวด
“คะนิ้ง เธอเกลียดฉันมากงั้นเหรอ”
ทั้งที่มีคำตอบชัดเจนอยู่เต็มอกแต่ฉันกลับตอบคำถามเขาไม่ออก
“ฉันรู้ว่ามันฟังดูแปลก แต่ฉันอยากให้เธออยู
