ริกกี้หายไปเลยแฮะ
ผ่านมาสามวันแล้วที่หมอนั่นไม่ติดต่อไม่โผล่หน้ามาให้ฉันเห็น เดี๋ยวสิ แล้วนี่ฉันมานั่งเพ้อหาเขาทำไมเนี่ย
ผู้ชายเลวๆ แบบนั้นหายไปก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ
แต่ว่าก็ยังติดใจเรื่องที่เขาทำเอาไว้ ถึงภายนอกฉันจะทำตัวปกติกับทุกคนแต่ข้างในบอบช้ำหดหู่
นอนน้ำตาซึมเกือบทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องขมขื่นเหล่านั้น
เสียงโทรศัพท์ตรงหัวเตียงเรียกสติของฉันให้กลับมา รีบส่ายหน้าไล่ความขุ่นมัวออกจากหัว หยิบโทรศัพท์มาดู ใครนะเบอร์ไม่คุ้น
“สวัสดีค่ะ”
(เบอร์เจ๊คะนิ้งหรือเปล่า)
“เอ๊ะ เอ่ออืมฉันคะนิ้ง” ใครมาเรียกฉันว่าเจ๊ ตกใจหมด
(ผมปริ๊นซ์ครับ จำได้ไหม รถซ่อมเสร็จแล้วเจ๊เอารถมาเปลี่ยนได้เลย)
“จริงเหรอ”
นี่มันเพิ่งจะสามสี่วันเองมั้งตั้งแต่รถเข้าอู่ ไวจนน่าแปลกใจ ปกติถ้าไปทิ้งไว้ที่อื่นก็เป็นเดือนเลย
(จริงสิคร้าบ ก็เฮียริกกี้เร่งให้น่ะ อ้อผมว่าแล้วว่าเฮียคงไม่ได้บอกเจ๊ รถเสร็จตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วแต่
