ฉันนั่งหายใจฟึดฟัดอยู่ในรถริกกี้ เพราะเป็นปลายฝนต้นหนาวท้องฟ้าตอนห้าโมงกว่าๆ ก็เริ่มมืดแล้ว โคมไฟตามถนนส่องสว่างทั้งสองข้างทาง รถริกกี้แล่นออกห่างเขตมหาลัยเรื่อยๆ
“นี่ นายจะพาฉันไปไหนน่ะ”
ฉันท้วงขึ้นอย่างไม่สบายใจ ไหนว่าจะไปส่งไงแล้วเลี้ยวออกมาตรงถนนสายหลักทำไม!?
“กินข้าว”
คำพูดสั้นๆ หลุดออกจากริมฝีปากที่เหยียดตรงของหมอนั่น
กินข้าวเหรอ!? แล้วทำไมฉันต้องติดรถไปกับนายด้วย ฉันมองหน้าริกกี้อย่างร้อนใจ รู้สึกไม่ปลอดภัยตงิดๆ ว่าแล้วเชียวไม่น่าขึ้นรถมาด้วยเลย
ริกกี้ขับรถเข้ามาในร้านอาหารที่ค่อนข้างใหญ่ มีที่จอดรถแยกเฉพาะ ทำเลร่มรื่นเย็นสบายติดดินแต่มีระดับ เสียงเพลงคลาสสิกดังคลอเบาๆ ออกมาจากในร้านที่มีขนาดสองชั้น ผนังด้านหน้าเป็นกระจกทั้งหมด ทำให้มองเห็นภาพด้านในร้านที่มีคนอยู่ไม่เยอะ แต่บรรยากาศโดยรวมแล้วดีมาก
ฉันเดินตามริกกี้เข้ามาในร้าน พนักงานยิ้มอ่อนให้หมอนั่นด้วย สงสัยมาประจำ
“กินไร
