เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยเพลิงราคะของชายหนุ่มแล้ว น้ำเสียงของโมราก็เหมือนกับถูกมนตราสะกดไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกมาเป็นคำพูด เสียงเดียวที่เขาอนุญาตให้เธอส่งเสียงออกมาคือเสียงครางกระเส่าเท่านั้น
คราแรกก็เป็นเสียงครางผะแผ่วพร้อมกับหอบใจหายหนักหน่วงเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากหยักคลอเคลียอยู่ข้างใบหูของเธอไม่หยุด จากนั้นก็กลายเป็นดังขึ้นทันทีที่อังเดรกระถดถอยลงสู่เนินอกอิ่ม จูบประทับขบเม้มกระตุ้นเร้าเธอไปมา
สองแขนตวัดรอบลำคอแกร่ง ไม่รู้ตัวเลยว่าส่งเสียงน่าอายออกไปแค่ไหนบ้าง รู้สึกตัวอีกที บราเซียของเธอก็ถูกปลดเปลื้องโยนลงไปบนพื้นแล้ว
ทรวงอกเต่งตึงปรากฏพรายให้เห็น ยอดปทุมสีบัวที่ชูช่ออยู่นั้นยั่วเย้าให้พ่อมดหนุ่มต้องโน้มใบหน้าไปชิมรสหวาน
โมราแอ่นกายสะท้าน ก่อนที่จะต้องหาที่ยึดจับเมื่อปลายลิ้นร้ายตวัดกลืนกินสลับกับดูดดุนไม่หยุดหย่อน
“คะ...คุณหมอ...”
เมื่อถูกกระตุ้นเร้ามากๆ หญิงสาวก็หลุดเรียกชื่อของคนตรง
