Hindi ko napigilan ang pagguhit ng ngiti sa aking mga labi nang bumigat ang katawan ni Robby na nakapatong sa akin. Nahulog din ang ulo nya sa balikat ko kaya naman alam ko na hindi na naman kinaya ng kamalayan nya ang naganap sa amin.
"Oh, Robby. You've never changed." Bulong ko sa kanya. Mas iyinakap ko pa ang mga braso ko sa walang malay nyang katawan. Inenjoy ko ang aming pagiging isa kahit na mabigat sya, kahit na pawisan kaming pareho at kahit na nanlalagkit ang magkadugtong naming mga bahagi. It's still a mystery to me why I am not disgusted with these. Maarte kaming pareho ni Robby sa katawan ngunit sa mga ganitong pagkakataon, nawawala iyon. Everything seems perfect kahit na pawisan at nanlalagkit kami sa aming pagkakadikit. And what's the most amazing of all? Muli kong naramdama
