Divorced Wife Married A CEO

10. Joanne's Second Torment

Nagpatuloy ang asawa ko sa marahas na pagbayo sa pagkababa* ko pagkatapos niyang sabihin na sa kanya lang ako at walang maaring magmay-ari sa akin. Puno ng dahas ang kilos niya at walang awa kahit na nasasaktan ako. Napaiyak ako lalo. Masaya ako dahil ayaw niya akong mawala pero at the same time ay nasasaktan ako dahil sa pagtrato niya sa akin. Hindi na ba talaga ako mahal ng asawa ko? Wala na ba ako sa puso niya para pasakitan niya ako ng ganito?

Nagpatuloy ako sa tahimik na pagluha habang ang asawa ko ay sarap na sarap habang malakas pa ring binabayo ang pagkababa* ko at ang kamay niya ay nakasabunot sa buhok ko na minsan ay sumasampal sa pisngi ng puwetan ko. Wala akong ibang nararamdaman kundi sakit. Hindi ako nasasarapan sa bawat hugot at baon niya dahil ramdam ko wala na iyong halong pagmamahal kundi purong pasakit. Bawat baon niya ay may kaakibat na parusa. Bawat hugot niya, kaakibat ay pasakit. Para akong baboy kung ituring ng asawa ko.

Kahit gaano katagal na niya akong binabayo ay hindi pa rin ako nilalabasan lalo pa at hindi naman nababasa ang pagkababa* ko kaya bawat ulos niya ay masakit. Ramdam ko na ang hapdi niyon pero wala akong magawa dahil kahit anong pagmamakaawa ko ay hinndi niya pinapakinggan. Basta patuloy lang siya sa pag-ulos.

“I will make you regret that you cheated on me, Joanne!” Kasing-lamig ng yelo sa arctic ocean ang boses niya.

Earl suddenly pulled his vigorous manhood, flip me over, and without a word, shove his massive d*ck on my now swollen mouth. Sa pagkabigla ko ay napaubo ako at aksidente kong nakagat ang pagkalalak* niya. Hindi ko sinasadya iyong gawin, pero hindi nakaligtas ang ginawa kong iyon sa aking asawa.

“Argh!”

Bumakat ang galit sa mukha niya at nandidilim ang mukhang inalis ang kanyang pagkalalak* sa bunganga ko saka malakas akong sinampal.

“F*cking w***e! Are you defying me now!? Ang lakas ng loob mong labanan ako ah!”

Walang ano-ano’y bigla akong sinuntok ng aking asawa sa sikmura. Dahil sa lakas niyon ay halos mawalan ako ng ulirat. Nahugot ko nang malalim ang aking kinakapos na hininga dahil sa sakit.

“A-ahh! M-my husband. . . t-tama na.” Inangat ko ang luhaan kong mukha upang pakiusapan siya pero puno pa rin ng galit ang mukha niya at walang balak na pakinggan ang pakiusap ko. Pinilit kong magsalita kahit hirap na hirap ako at kinakapos na huminga.

“Damn you, Joanne! Wala kang karapatang makiusap gayong ikaw ang may kasalanan!”

Pagkasabi niya niyon ay muli niyang mabilis na pinasok ang kahabaan niya sa humahapdi at masakit kong pagkababa* saka mabilis at madiin na umulos. Nakagapos pa rin ang kamay ko, at ang malaya niyang kamay ay marahas na nilamas ang dalawa kong mabundok na hiyas na umaalog-alog dahil sa malakas na pagbayo niya.

He didn’t bother even though my face was flooded with tears. Nagpatuloy lang siya sa malakas at mabilis na paghugot at mariing pagbaon ng malaki at mataba niyang kahabaan. Wala na siyang pakialam kahit nasasaktan ako. Nagtiis ako. Tiniis ko ang sakit dahil sa ginagawa sa akin ng asawa ko. Ayaw ko siyang mawala sa akin. Mahal na mahal ko siya, kaya kahit tratuhin niya ako ng ganito, kahit saktan niya ako, at kahit pilitin niya akong makipagtalik ay gagawin ko para lang hindi niya ako iwan.

My husband is the vast ocean that embraces me and serves as my protector for all my shortcomings. But that was before. Noon iyon noong hindi niya ako sinasaktan at tinatrato ng ganito. Now, my husband is like a tornado, destroying everything in my path and leaving nothing but a disaster.

Hindi ko alam kung gaano katagal ang ginawang pang-abuso ng asawa ko sa katawan ko. Hindi siya tumigil kahit ilang beses na siyang nilabasan hangga’t hindi lupaypay ang katawan niya. Kahit nandidilim na ang paningin ko at halos mawalan na ako ng ulirat ay sumige pa rin ito. He even tried to force his way and entered through my orifice, dahil sabi niya baka daw pati iyon ay ginagawa sa akin ng lalaki ko. Natakot ako sa gagawin niyang ‘yon dahil kahit kailan ay hindi ko pa iyon nasusubukan. I tightly clamped my orifice kaya nahirapan siyang ipasok ang kanyang ari at hindi na nag-insist. Pero ang kapalit noon ay isang malakas na suntok ulit sa aking sikmura at tuluyan akong nawalan ng ulirat. Hindi ko na alam ang sumunod pang nangyari pero bago ako humimlay ay naramdaman ko paring malakas na bumabayo ang asawa ko sa pagkababa* ko kahit wala na akong malay!

Kinabukasan, nang magmulat ako ng aking namumugtong mata ay wala na sa tabi ko ang aking asawa. Ni anino niya ay wala sa aming kuwarto at hindi ko alam kung nakaalis na siya upang pumasok sa opisina. Ang tanging bakas na narito siya kagabi katabi ko, ay ang magulo at nagkalat na damit niya sa sahig at ang damit kong pinunit niya. Hindi ko kayang bumangon kaya pinagkasya ko ang sarili kong humiga upang pagmasdan ang kabuuan ng silid.

Parang sinasagasaan ng truck ang buong katawan ko na bugbog-sarado dahil sa sakit. My lower body, mainly my private part, is sore. I felt numb, and I could only move my head to check the time on the small clock on the bedside table. I sighed when I saw that it was already noon and it was too late for me to go to the office, so I decided to take a day off today or maybe until my bruises lessen. Nananakit ang buong katawan ko at hindi ko rin kayang pumunta sa opisina ng ganito kaya mas mabuting manatili na lang ako sa bahay. Nahihilo ako at nanlalambot ang katawan ko. Dagdagan pa ng hapdi na nanggagaling sa aking sikmura. I’m starving but can’t even lift a finger to move.

Hindi lang nananakit ang katawan ko, mainit din ang pakiramdam ko at sa palagay ko ay may lagnat ako. Agad na namuo ang luha sa mata ko. Mariin kong naipikit ang namumugto kong mata saka hinayaang tumulo ang mainit na likido upang damayan ang sarili ko. Ilang minuto akong humikbi at sa katagalan, nang medyo um-okay na ang pakiramdam ko ay pinilit ko ang sarili kong umupo sa kama at sumandal sa headboard. Ininda ko ang pagpitik ng sakit sa ulo ko at ang bugbog-sarado kong katawan saka pilit inangat ang aking kamay upang abutin ang telepono na nakapatong sa ibabaw ng bedside table.

I know that my secretary is wondering why I am not in the office yet. Alam niyang kapag hindi ako papasok ay nagbibigay-alam agad ako para maikansela niya ang meetings ko. I need to call her. Hindi ko alam kung nasaan ang bag ko, naroon ang cellphones ko, dahil sa bigla na lang ako hinila ng asawa ko paakyat sa kuwarto kagabi. Dahil medyo may kalayuan ang telepono mula sa kinahihigaan ko ay hindi ko ito maabot hangga’t hindi ko ginagalaw ang katawan ko kaya kahit masakit ay pinilit ko ang sarili kong kumilos.

Pero sa kaunting galaw pa lang ay halos mamawis na ako dahil sumigid ang kirot sa likuran ko na nanggaling sa aking balakang. My husband whipped and slapped it hard last night and I could feel the throbbing pain coming from there. Pero kung hindi ako kikilos ay baka kung ano na ang isipin ng sekretarya ko at baka bigla na lang itong sumugod dito sa bahay ko. Kailangan ko siyang tawagan bago pa lumala ang lahat.

Dahil sa pamimilit kong kumilos ay hindi ko napansin na nasa edge na pala ako ng kama kaya nawalan ako ng balanse at bigla akong nahulog. My naked body landed with a loud thud on the cold hard floor, but fortunately, the thick comforter was still wrapped around me so when I fall it serves as my protector. I groaned and grimaced in pain as I forced myself to stand up.

Using the edge of the bed to support myself, I slowly rose. After a moment of struggle, I was finally seated with many difficulties. Namamawis ang katawan ko at lalo akong nahilo kaya sandali akong nagpahinga bago tawagan si Anna. I slowly took a deep breath, kept repeating it, and when I felt slightly better, I reached for the telephone.

Kaagad kong i-d-in-ial ang numero sa opisina na nakakonekta mismo kay Anna matapos kong mai-compose ang sarili ko. Halos dalawang ring pa lang ay mabilis na itong sumagot. Siguro ay nag-aabang na ito ng tawag ko. Hindi nga ako nagkamali ng hinala dahil hindi pa man ako nakapagsalita ay naunahan na niya agad ako.

“Madam Joanne?!” eksaheradang tanong ni Anna.

Napangiti ako ng tahimik saka kontrolado ang boses na sumagot at baka mapansin niya na may sakit ako. “Yes. Please cancel all my appointments for today and for the whole week. I can’t be in the office, something came up. Kapag may importanteng dokumento paki-email na lang sa akin and those that needed my signature, just hold it for now.”

I was out of breath after that long sentence. Sana ay hindi napansin ni Anna ang malat sa boses ko. But I doubt that. Masiyado itong matikis.

“Are you sick? Kaya ka ba hindi makakapasok? But you were okay yesterday.”

Hindi nga ako nagkamali. Nagpapasalamat ako sa concern niya pero sa pagkakataong ito ay kailangan ko munang itago ang kalagayan ko at ang unti-unting pagsalamuot ng relasyon namin ng asawa ko.

“It’s just a cold. No need to bother.”

“Is it because of your husband?”

Bigla akong natahimik dahil sa sinabi niya at hindi agad makaapuhap ng sasabihin. Pinilit ko ang sarili kong kumalma upang hindi ako magkamali sa idadahilan ko.

“No, no! Of course not! Sige na. I have to go.” Iyon lang at agad ko nang tinapos ang tawag bago pa niya ako tuluyang pestihin.

Nagpasalamat ako dahil hindi na siya nagpumilit. Kahit na nananakit ang katawan ay pinilit ko ang sarili kong tumayo. Ininda ko ang namamaga kong pagkababa* at ang masakit na balakang at kahit mabagal ay sinubukan kong maglakad pababa sa kusina.

Ang dating ilang minutong paglalakad pababa sa kusina ay inabot ng mahigit tatlumpong minuto. Pawisan na ako at halos maubusan na ng lakas bago pa ako makarating sa pakay ko. I am hungry and I need to fill my stomach in and decided to cook instant noodles dahil walang cup noodles. The easiest way and the fastest. I can prepare bread and jam nut right now it’s not in my liking, I am craving for the soupy and salty taste of instant noodles.

Dahil nahihilo pa rin ako ay halos nagdalawa na ang aking paningin kaya sandali muna akong umupo sa dining table at nagpalipas ng ilang minuto saka muling tumayo upang magpakulo ng tubig sa. I don’t like to just simply put some hot water on it so I need to boil the water to cook the noodles. This is a Korean ramyun and it needs five minutes for the noodles to cook. Dahil sa hinahalukay na sa gutom ang sikmura ko ay nilakasan ko ang apoy ng gas lane upang madaling kumulo ang tubig.

Pero muling umatake ang pagkahilo ko at sa pagkakataong ito ay lalo iyong tumindi. Dumodoble na ang paningin ko at umiikot na ang paligid ko. Napakapit ako sa kitchen counter. I didn’t realized that the rag that I was using caught fire because I put in near the burner’s flame.

My head was still freaking spinning and aching. Hindi ko na mapigilan ang pagsigid ng kirot na parang binibiyak ang ulo ko at sobrang bigat nang pakiramdam ko na para ba akong hinihila pababa. The world is spinning. Napatumba ako sa sahig. Pinilit kong bumangon dahil nakaamoy ako ng parang may nasusunog pero wala na akong lakas dahil sobrang bigat ng pakiramdam ko at hindi ko kayang iangat ang uluhan ko.

I silently cry as I slowly lose consciousness. The water was boiling while the rag that caught fire gradually enlarged, but I was still lying on the floor, unconscious!