Princess Enemy

The One That Got Away

**12 – The One That Got Away**

                 “Xanara Althea Hamilton. My real full name.”

            At nag-iyakan na po mga kaibigan. Wala pa rin akong kaalam-alam mga kaibigan. Nakikita kong pati sina Randall naguguluhan rin at hindi man lang maipinta ang mga mukha ng mga matatandang ‘to. Ano bang problema nila? Gusto ba nilang hulaan ko pa?

                 “Hindi ko alam kung anong sasabihin.” – Daddy?

                 “Sinungaling ka, Cain. Nagsinungaling ka sa’kin!”

                 “Nelissa, si Xanara na lang ang natitira sa akin! Ano pa bang gusto mo? Nakuha mo na sina Robin at Shannon. Maski nga si Ryou nasa’yo! Pati ba naman si Xanara ipagdadamot mo pa sa’kin? Kukunin mo pa? They took my life and you took my heart away. What’s with me to live for?”

            - ganyan na po talaga ang reaksyon ko.

            Umiiyak sila. Sa pagkakatanda ko wala namang burol dito or something near to that effect. Bakit sila umiiyak?

            Siniko-siko ko si Zero. “Tubig pengeng tubig.” Pinapaypayan ko sarili ko. Mainet eh. Then he suddenly he handed me a glass of wine. I turned to him. “Sabi ko tubig.” =___=

                 “Tubig na may kulay. -___- Magtiis ka d’yan, walang tubig.”

            Aish ang sarap sapakin. Pero anyway subway, kinuha ko na ang wine at tinungga lahat. As in lagok. Nauhaw ata talaga ako.

                 “Baso ko ‘yan.” sabi ni Zero na nakangiti pa.

                 “Oh ngayon? Eto binigay mo sa’kin eh.”

                 “Naniniwala ako sa indirect kiss.” Then he smirked.

            Napatingin ako sa baso. Huh? Indirect kiss? Well… aminado naman akong NBSB ako at virgin at walang alam sa mga ganung bagay pero yung indirect kiss ibig sabihin… yung ininuman niyang baso eh may laway niya tas uminom ako sa basong ininuman niya then it means we shared the same saliva? Yun na yung indirect kiss? Eh gagu pala ‘to ba’t di na lang kami nagduraan?

                 “HAHAHAHAHA!” :D

            Napatingin lahat kay Zero. Naupo kasi siya sa sofa habang saklo saklo yung tyan niya at tawa ng tawa. “HAHAHAHAHA! :D Sorry sorry continue your conversation. Pffffft! HAHAHAHA! :D Jeez, Xanara, can I borrow you out? Di ko kayang pigilan ang tawa ko hahahaha!” XD

                 “Psh. Pa-mental ka na dre, matindi na tama mo.” =___=

            Nakangiti pa rin siya at nagpipigil ng tawa nang hawakan niya ako sa kamay. “If you may excuse us. Feel free to call when you’re done with your dramas and you seek audience for Xanara.”

            Nag-tilt lang yung head nila na parang tango saka ako hinila ni Zero palabas. Humantong kami sa parang garden alley nung mansyon na ‘yon sa labas. Gladly walang sumunod sa amin. Nakahinga ako ng maluwag. Ang tindi kasi ng tensyon sa loob eh.

            Then Zero chuckled lightly. “I never thought you won’t notice that I can read your mind when your guard is down.”

            Nanlaki ang mata ko sabay hinarap ko siya. “I didn’t let my guard down!”

                 “You do, Xanara. You were tensed and confused earlier kaya hindi mo napansing wala ka nang guard. You practically just bloated out your thoughts to me.”

                 “Pati yung laway thingy?” O.O

            Tumawa siya. “Yeah.”

            Nyetang pamumuhay ‘to. ("_ _) Bakit kasi may mga ganu’n pang epek? I don’t even read minds for pete’s sake! Nakakainis naman eh. Napaupo ako sa may bleachers na nando’n. Sumunod ‘tong si Zero.

                 “Pwede ba akong mag-kwento sa’yo?” natawa ako ng mahina. I know this is too ridiculous to ask dahil hindi ko pa naman gaanong kakilala si Zero tapos heto ako’t magku-kwento ng kung anu-ano sa kanya. Eh sa wala na akong choice eh.

            Tumabi siya sa akin at hinawakan ang kamay ko. “Makikinig ako.”

            Ayokong tumingin sa kanya. Ayoko kasing makakita ng awa. Pinaglalaruan ko lang yung fingers niya. Paminsan sinusukat ko pa if his hands will fit to mine. Gano’n ako ka-desperadang ma-divert ang paningin ko sa ibang bagay.

                 “Laking England ako. I was heir to the throne because I’m Dad’s only daughter, the princess as they often say. Lumaki akong walang kaibigan. Iba raw kasi ako, hindi simpleng tao, hindi simpleng bata. Naaawa ako sa sarili ko. Alam ko kasing hindi ako gaya nila. Hindi ako normal. Hindi ako kahit kailan nagkaroon ng galos, ni hindi ako nadapa, kahit kailan hindi ako nasaktan sa paglalaro gaya nung ibang bata. Wala akong kaibigan, walang kalaro. Malungkot ang buhay do’n.”

            Zero’s hands suddenly clutched my hand that was playing with his earlier. Automatic na ifinit na niya ang mga daliri niya sa akin and held it. Hindi pa rin siya nagsasalita. Nakikinig siya.

                 “Age of six, they proclaimed me as next to the throne. Tinanggalan na nila ako ng buhay. Pero nando’n si Daddy. Nilalaro niya ako, handa siyang magmukhang tanga para lang mapatawa niya ako. Kahit pinagbabawalan na siya ni Lolo sa pagpasok sa lair ko, nagpupumilit pa rin siya na kahit ultimo sa gabi ay maga-ala ninja siya para pumasok do’n ng patago. I love my Dad so much. It was eight years ago… nagulat na lang ako nang i-announce nila ang marriage ni Daddy at ni Regine Schneider. Gaganapin sana ‘yon as soon as possible…”

            Tae naman. Sabihin n’yo nang nanananching ako kay Zero pero kasi baka maiyak ako ng wala sa oras kapag hindi ko siya niyakap. Gusto ko kasi may nakakapitan. Yung tipong may nagpaparamdam sa akin na okay lang ang lahat. Na matatapos rin.

            I felt Zero hugging me back with some intensity I couldn’t decipher. “Tuloy.”

                 “I rebel and managed to escape from there. Bumalik ako dito. Alam mo ‘yung para akong tangang walang kaalam-alam sa mundo na nasa labas? Ni hindi ako marunong magtanong, sinanay nila akong h’wag makipag-interact sa mga estranghero. Nung unang beses ko dito, ilang beses akong muntik mapahamak na halos ikamatay ko pa. It is always the toll that I had to pay for being a princess.”

                 “Your Dad?”

                 “Sinundan niya ako. Tried to appease my anger with houses, offer of moneys, anything. I mean things. Aanhin ko ‘yon? Zero, sabihin mo nga. Aanhin ko ‘yon? I am full of that aanhin ko pa ‘yon?”

            Walang nagsalita sa amin ng mga ilang minuto. Nakayakap lang ako sa kanya. Naisip ko tuloy, di ba ang vampires laging malamig? Hindi naman pala totoo ‘yon. Zero is warm. He warms me out.

                 “Xanara, paano kung sabihin nila sa’yo na buhay pa ang nanay mo?”

            I gripped Zero’s shirt. I became furious after hearing that. I never had considered that fact dahil iyon ang sabi sa akin ni Daddy. Patay na siya. Wala na akong nagawa doon. Nagtiis ako. Ilang taon ‘yon. Mula pagkabata hanggang ngayon pinagtiisan kong walang nanay.

                 “I can’t.”

                 “You have to at least listen to them.”

                 “How can I? Nagsinungaling sila.”

                 “Hindi naman lahat ng narinig mo na hindi mo nalaman ay automatic na kasinungalingan na. Hindi ba dapat alamin mo na muna?”

            Lechugas naman kasi. Ikakasal na tatay ko. Tapos biglang dating ang nanay ko? H’wag naman ganu’n!

            ♪*ten tenen ten tenenen ten*♪

            Kinuha ko ang cell phone ko sa bulsa. Si Sir Ed ang tumatawag kaya sinagot ko kaagad. Importante kasi lagi kapag ganyang si Sir ang tumatawag lalo na kapag natatapat sa weekends.

                 “Yes, Sir?”

                 “It is official, Althea. They declared the new creatures roaming around Sunny Dale as one of the type X-iles. Sa ngayon sinusuri pa raw nila ang mga ito. Pero kailangan nila ng sample ng DNA.”

                 “Wala po bang nakuha sa museum?”

                 “Wala eh. Naglaho nga lahat maging ang mga traces no’n.”

                 “Susubukan ko hong kumuha.”

                 “Sige salamat. Sasabihin ko sa council ng Sunny Dale na nag-pledge ka ng tulong mo.”

            Huminga lang ako ng malalim and then the call ended. Ang dami ko na pala talagang problema. Isama mo pa ‘tong problema ko sa pamilya ko pati yung sa nakaambang panganib kagagawan nung mag-inang mga bampira sa side ni Daddy. Naku bahala siya. Kapag siya pinatay ng mga ‘yon goodluck sa kanya.

                 “Uh…”

            Nag-angat ako ng paningin. “Stanley Reed.” =___=

                 “Haha you don’t have to be that formal, Miss Hamilton. Tara sa loob, pinapatawag na kayo.”

                 “Tsk. Andu’n pa ba si Sir Cain?”

                 “Ah? Tatay mo siya di ba? Bakit sir ang tawag mo?” usisero ka lang tol? “Eh nandu’n pa. Magkausap sila ni Dala Nelissa tsak—”

            Naputol na ang sasabihin niya nang biglang may maghintuang tatlong kotse sa harapan. Wow ang gagara. Kung payabangan lang rin pala ng kotse dinala ko na sana ang Mercedes Benz kong Mcclaren nang tumaob na silang lahat. -___-

            But anyway highway subway, nagbabaan ang tatlong lalaki sa kani-kanilang sasakyan. Yung pang-huli may kasamang batang lalaki na mga nasa ten or twelve I guess? Then pumasok sila sa loob. Nice. Daming bisita.

                 “I think I’ll pass. Mukhang may bisita kayo.”

                “Ah hindi okay lang ‘yan. Pinatatawag ka eh.”

            Tumango lang ako at tumayo na. Hinatak ko si Zero pabalik sa loob. Wala na yung dalawa sa sala. Pati si Randall missing. Iginiya kami ni Stanley sa second floor. Tumingin ako kay Zero. Tumango lang siya and squeezed my hand like saying it’s fine. It’s gonna be fine.

            Huminto kami sa isang kwarto. Kumatok si Stanley. “Dala, nandito na po siya.”

                 “Papasukin mo na.”

            Binuksan ni Stanley ang pintuan at tumingin sa akin. Napalunok ako. Naramdaman ko ulit na pinisil ni Zero ang kamay ko. Well here goes my destiny. And I entered as the door shut close behind me.

            Para akong bibitayin. Five men standing behind Nelissa includng Randall. Then Dad looking at me like I don’t know what is. “Alright. Is this some kind of a joke or what?”

                 “Yeah this is a joke. What is this, Mom?”

                 “You all have to listen to your Dad.” Dad? Dad nila? Dad ko Dad din nila? What the hell?

                 “If Robin and Shannon can clearly remember, the council of Euenessia had forbidden this kind of relationship. Mine and your Mom’s relationship. I am heir to the England throne as well and this is highly forbidden. Yet… nilabag namin ang batas. Ni hindi sumagi sa isip ko na magiging tagapag-mana ng Shiraniyo ang nanay n’yo. But I have to do… what needs to be done.”

                 “Cain, hindi yun yung punto kung bakit tayo naghiwalay! Bakit hindi mo aminin?”

                 “Na ano? Na natatakot akong iwanan mo? Na natatakot akong kunin mo sila sa akin? Na natatakot ako? Well nangyari na, Nelissa! Kinuha mo sila sa’kin nang magbitiw ako ng desisyon na isuko ka sa magulang mo! Ano pa bang gusto mong aminin ko?”

                 “P@#$%^&*! TUMIGIL NGA KAYO!”

            Nanlaki ang mga mata ko at napabaling lahat sa lalaking sa tingin ko eh panganay. Shete nakakapag-mura siya ng basta-basta. Watta guts. Nanghihina ang tuhod ko, ayoko na! Di ko na kaya dito!

                 “So ano ‘to ngayon?” mahinahong tanong nung isa, yung naka-cross arms. “Nagkita kayo ulit, nakita namin si Daddy. Ano ‘to? Tsaka sino ‘yan?” sabay nguso sa’kin.

            Ow. Mukhang ngayon lang nila napansing andito ako. =___=

                 “Thea.” Tawag ni Daddy sa’kin with a stern tone.

            I rolled my eyes and snorted. “I was here to do my job, Mr. Cain, Sir. I am investigating for the stolen artifacts at the museum so—”

                 “TUMIGIL KA NA! KUNG GALIT KA SA’KIN WALA NA’KONG MAGAGAWA DO’N BUT FOR ONCE, XANARA WILL YOU LISTEN?”

                 “LISTEN? LISTEN TO YOUR LIES? OH YOU WISH I’M DONE IN HERE!” I turned around and twisted the doorknob. But before that I turned around and eyed Randall. “Di pa tayo tapos. Ipaliwanag mo sa’kin lahat ng gulong nangyayari sa Sunny Dale because if not I would have to push you to your limits and hurt you if needed.”

            Lumabas ako ng kwarto tuloy-tuloy rin palabas ng mansyon na ‘yon. Naririnig ko pa silang tinatawag ang pangalan ko. I just felt Zero following me. I was expecting na sasabihin niya sa aking sana ay nakinig ako. Pero baliktad.

                 “I understand why. You don’t have to trouble yourself. They’ll understand why you don’t want to talk to them.”

            I swerved back and greeted him with a tight hug. Naramdaman ko ang pagpulupot ng kamay niya sa bewang ko. I was crying. I knew I was crying. Kanina ko pa pinipigilan ‘to.

                 “Ssshh.”

                 “They are unfair, Zero. So unfair.” I managed to let out but my voice croak.

            He gently pulled me slightly, just an inch. And then I was dumbfounded nang masuyo niyang hinalikan ang mga luha ko. Hindi ko namalayang I was gripping his shirt and crumpling it with both my hands na nakakapit sa may chest area niya.

            He literally kissed my tears.

                 “This may be a little hard for you, Xanara. But I want you to promise me one more thing. Ayokong iiyak ka. Nasasaktan ako.”

            Tinignan ko siya sa mga mata niya. And this is fvcking incredible. I was watching myself right through his eyes. It mirrored me. His eyes which sees through my soul. And right at the moment, pakiramdam ko tumigil ang pag-ikot ng mundo nang dahan-dahan niyang ilapit ang mukha niya sa akin habang hawak niya ako sa bewang.

            He kissed me. Gently. Passionately. Hindi ko alam kung bakit hindi ako umaangal. Deep inside alam kong nagte-take advantage na siya sa akin ngayon since I’m emotionally troubled. Pero alam ko sa sarili ko na nasa katinuan pa ako para pigilan siya.

            Hindi ko nga lang ginawa. Dahil masarap sa pakiramdam. That even if he delved his tongue into mine and bit my lower lip lightly, I didn’t mind. I even closed my eyes without my knowledge.

            This familliar beating of the heart. This… why do I feel this?

                 “M-May… may gamot ba sa palpitation?” aminado akong para akong tanga sa pagtatanong nu’n. Pero pakiramdam ko umo-over palpitate ang heart ko. Hindi kasi normal.

            But he only answered me with a smile.