Princess Enemy

The Saint Claires

**11 – The Saint Claires**

                 “Why do you always wear eye glasses? Malabo na ba mata mo?” narinig ko si Zero. Kanina pa hindi mapigil ang bibig n’yan sa kakatanong ng kung anu-ano.

            Nasa harapan kami ng Jelo’s, may hawak akong kape. Hindi ako nakapag-almusal kanina so instant na naman ang kinakain ko ngayon. We’re waiting. Hopefully eh maayos ko na ‘tong gusot na nangyayari.

            Surprisingly, nag-decrease ang mga atake ng new type of X-iles sa Sunny Dale. I suspect na baka nagha-hibernate sila or nagtatago sa isang hideout somewhere. Where could it be? Tsaka bakit? They have to feed one way or the other. And they can only feed through humans’ flesh.

                 “Quit spacing out.”

                 “Manahimik ka nga d’yan.” -___- kanina pa siya nagsasalita, nakakapikon na.

                 “Di mo sinasagot ang tanong ko. Bakit ka naka-glass?”

                 “Masama?”

                 “Don’t beam that stupid answer at me. Are you hiding something kaya ka naka-salamin?”

            The hell is he trying to say? “I just feel people are safe with me if I wear eyeglasses. Hindi naman ako pwedeng mag-shades, masyadong OA. Stop asking okay? I’m fine with glasses.”

                “It doesn’t suite you.”

            I looked at him. Nag-iwas siya ng tingin at ipinamulsa ang dalawa niyang kamay. Nyeh. If it doesn’t suite me then sinasabi niya bang panget ako? Holy! “Zero, panget ako pag naka-glasses?” O___O

            Bigla siyang napatingin sa akin. Natatawa ako kasi bigla siyang nataranta pero syempre tinago ko yung LOL moment ko sa kagaguhan niya. “When did I effin say that?”

                 “Kidding.” =___=V

            HAHAHAHA! :D Epicness parang gusto niya akong sapakin. xD Takte naman kasi it doesn’t suite me daw? The nerve! Sakalin ko siya eh.

            Then suddenly, I heard someone clearing his throat from behind me. I turned around to see the guy from before. Since katabi ko si Zero eh siguradong nakita na rin niya yung lalaki.

                 “Yeah?” o.O

                 “Pwede ba kayong sumama sa’kin?” woah, kakaiba. Ni hindi man lang niya kinwestyon kung bakit andito si Zero at kung bakit may kasama ako.

                 “Don’t tell me dadalhin mo na naman ako do’n sa weird-looking place n’yo?”

                 “Hindi. May kailangan ka lang makilala para maipaintindi namin sa’yo kung anong nangyayari.”

            Nagkatinginan kami ni Zero. Walangyang ‘to para talagang walang pakialam at basta-basta na lang tumatango. Naiinis tuloy ako minsan eh. Para kasing ang dami niyang alam sa mundong ginagalawan ko. Nahihiwagaan ako sa kanya. He’s lucky na wala akong oras na mag-imbestiga tungkol sa kanya dahil kung hindi, matagal ko nang na-imbestigahan ‘yan at nakalkal ang itinatagong sikreto nitong Schneider na ‘to.

            Yet I couldn’t lay a hand on him. I don’t know why. Ilang days palang naman simula nang makuha ko siya sa Sector pero pakiramdam ko ang tagal na naming magkakilala. Like he knows everything about me and vice versa. Big question in there is WHY?

            I was jarred out of my thinking nang tumapat kami sa isang malaking mansyon. Walang nagdala ng kotse since walking distance lang ang Jelo’s mula sa Crescent. Si varsity guy naman eh wala ring kotse which made me think of “How are we going to get inside that wide mansion ng walang kotse?” dahil sa sobrang laki ng alley nila bago marating ang aktwal na bahay.

                 “Hindi naman siguro malaking problema kung lalakarin hindi ba?”

            I looked down my shoes. Shet kahit mababa may takong pa rin ‘yan. =___= Ang haba-haba ng lalakarin namin oh.

                 “Xanara.”

            Napatingin ako kay Zero. Pumunta siya sa harapan ko and I was left facing his back saka siya lumuhod. “Sakay ka sa likod ko.”

            Eeeeh? Napatingin ako kay Randall. Nakatingin lang siya sa akin na parang amused na ewan. Nahihiya ako. Pero sige na nga. Pinulupot ko ang braso ko sa leeg ni Zero. Ang gulat ko nung saktong pagtayo niya’t buhat ako, bigla siyang nag-flash tas pagdilat ko nasa harapan na kami ng malaking bahay. O.O

                 “N-Nagka-jetlag ata ako.”

                 “Hindi ako eroplano.” -___-

            Bumaba ako sa likuran niya then I saw on the corner near us a bulging particles of something and then voila! Nasa harap na namin si Randall. = u =

                 “Pa’no ba gumamit ng transportation spell? Kasura naman eh.”

                 “Hindi yun transportation spell.” Ang tipid lang niya sumagot.

            Binuksan niya ang malaking wooden door na may naka-emboss na something, parang bird ata na malaki at halos sakupin ang kabuuan ng malaking pintuan. Naririnig ko pa yung creepy na sound ng creaking door as it opens. Naunang pumasok si Randall sa amin. And as soon as I stepped in that tiled mansion, I saw beautiful ladies anticipating our arrival.

                 “Graccio!”

            Two girls at front, four girls sa likuran. Surprisingly, may mga ibang tao rin doon and they were dressed formally pero halatang mga maids lang at alalay. Then Stanley Reed, that archaelogist’s son is also there, standing behind the chinita eyed girl.

                 “Kung maaalala mo, nagkita na tayo dati.”

            Napatingin ako sa kanya. Siya ang reyna. Repugnant pakinggan dahil pakiramdam ko nakaka-exaggerated pero still, I couldn’t deny the fact. I saw it with my two eyes.

                 “Err… *shakes head* taena Zero, nanginginig tuhod ko, tinamaan ata talaga ako ng jetlag. Kung anu-anong nakikita ko.” 0< Hana Hana pasensya na po! Alam naming ayaw n’yong marinig ang Saint Claire Academy tsaka ayaw n’yo kaming papasukin doon pero gusto ko lang makita kaya inaya ko si Cheen na pumasok. Akala namin talaga hindi kami pagbabawalan dahil sabi ni Randall sa inyo raw ‘yon. Patawad, Hana.”

            Natigagal ako sa narinig ko. Tumingin ako kay Zero na relax pa rin na inaamoy-amoy ang wine niya. Hinampas ko siya kaya nakuha ko ang atensyon niya. “What?”

                 “Ang sarap hampasin ng what ‘yang mukha mo. Are you even listening to the conversation you—”

                 “Yes I am and I’m waiting for your reaction too.”

            Tanga na kung tanga, slow na kung slow. Wala akong naiintindihan. Technically, Saint Claire is mine. Ours. My family’s. My Dad’s. What the hell is going on in here?

                 “May… problema ba?” napansin ata nila.

                 “Dala Nelissa,” Stanley spoke. “Nakalimutan naming ipaalam sa inyo. Siya po ang prefect sa Saint Claire. She’s Xana—”

                 “NELISSA!”

                 “Patawad, Hera, ayaw pong magpapigil.”

            Napatayo ako nang makita kong nakapasok na ng mansyon si Sir Cain este si Daddy este ay buset! Hindi ko na alam kung anong itatawag ko sa kanya. Ang gulo na, hala ka huy! Bakit andito ‘yan? Iwe-welcome niya? At bakit niya gagawin ‘yon aber? Di naman siya mayor dito ng something or FVCKING WHATEVER LALO AKONG NAHIHILO!

                 “Xanara… s**t what the hell are you doing in here?” aba’t sigawan ako.

                 “I should be asking the same question. Anong ginagawa n’yo dito at walang pakundangan kayong pumapasok ng walang pahintulot sa bahay ng may bahay? Aba magpapakasal ka lang nawalan ka na ng breeding, Dad?”

            Napapitlag ako nang maramdaman kong may bumagsak sa sofa tsaka parang nag-gasp sila in horror and anxiousness. Nakita ko na lang na napaupo sa sofa si Nelissa and she’s being attended by her sisters at syempre ng anak niya.

            Nakita ko sa peripheral vision ko ang matipid na ngiting pinakawalan ni Zero. “I like this setup.”

                 “Why do I feel like you know something?” =___=

                 “Yeah, because I do, Xanara.”

                 “Xanara…” she breathed. “Your name is Xanara? At… at… anak ka ni Cain? Ni Cain Hamilton?”

                 “Anong problema? May sakit ba siya?”

            Lumapit sa akin yung isa na sa pagkakatanda ko ay si Desa. Hinawakan niya ang magkabila kong balikat. Iyon eh nung sumigaw si Daddy.

                 “H’wag! Hayaan n’yo na siya! Xanara, get out!”

            Napakunot ako ng noo. Hindi inalis ni Desa ang pagkakahawak niya sa akin este sa balikat ko. Si Daddy naman pinipigilan nila Randall at Stanley na makalapit sa sala. Ano bang nangyayari? Sasapatusin ko silang lahat!

                 “Kilala mo ba kaming lahat?”

                 “Kaka-introduce lang sa inyo kanina.” sabi ko with a matter of fact tone.

                 “Siya,” sabay turo pero hindi naman natining kay Nelissa. “Ang pangalan niya ay Nelissa Saint Claire. Ako si Desa Saint Claire, ang dalawa ko pang kapatid ay nagngangalang Asula Saint Claire at Mena Saint Claire. Therefore, nasa pamamahay ka ng Saint Claires.”

                 “So what are you all trying to imply?”

            Tumingin silang lahat kay Daddy na hindi na maipinta ang mukha. Nakita ko na lang na umiiyak na si Nelissa at parang galit na galit kay Daddy. “Hindi mo sinabi sa kanya? Sinungaling ka!”

            Huh? Huh huh huh huh? @__@

            Dahil nga naiirita na ako at parang feeling ko eh sagabal ang eyeglasses ko, tinanggal ko na muna. Tingin silang lahat sa akin. Pota naman nag-iiba ba talaga ang itsura ko pag tinatanggal ko ang eyeglasses ko?

                 “Alright, quit this drama. Tell me what’s happening. If it’s worst case scenario I’m ready for it.” Dahil wala nang magiging worst pa sa pagiging abnormal ko.

                 “What’s your real name?” tanong ni Nelissa na hindi pa rin ata nakakabawi sa pagka-shock niya. “Randall, Stanley, hayaan n’yo na si Cain.”

                 “Xanara Althea Hamilton. My real full name.”

            Mas lalo siyang humikbi. Napatingin ako kay Daddy. He looked down just like telling me that he’s guilty of something. Then I remember. That story he used to tell me when I was still a kid. The story as to why I have hated what I am. The story why I never believed with my abilities yet I learned using them.

            They took my life away from me. Pinalitan nila ‘yon ng pekeng kapaligiran, mga pekeng tao. Only to had this successor to the England throne kinailangan nila kunin ang buhay ko.

            And my Dad, well he agreed to it. Dahil galit siya. Dahil alam niyang iiwan siya. Magulo? Mas naguguluhan ako.

            But this… meeting the Saint Claires, having this kind of confrontation… why does it hurt me?

            I clenched my hand with the memories drowning my thoughts. And then I felt something warm yet cold. Nag-angat ako ng paningin and saw Zero. He held my face gently. “If it hurts that much, then can you share your pain with me, Xanara? I cannot take you bearing it all.”

            I tried smiling. Pero ni hindi man lang nga umabot hanggang tenga ang ngiting ‘yon. He squeezed my hand. Heto na naman ako. Yung alien na pakiramdam na ligtas ako sa kanya. Lalong nakakasira ng ulo ‘to eh.