Princess Enemy

Tomorrow

**19 – Tomorrow**

“And I try to believe you

When you tell me that it’ll be okay.

Yeah I tried to believe you.

Not today, today, today, today, today.

Tomorrow it may change.

Tomorrow it may change…”

- Avril Lavigne

                 “Raikki, inaantok na ako. Magpapakiramdaman lang ba tayo dito hanggang magdamag? Wala ka bang iiisplika sa akin?”

            Kanina pa kami nakakulong sa kwarto niya. Nanonood siya ng TV, palipat-lipat ng channel. Well I’m surprised marunong siyang gumamit ng remote. Kaso napapanisan na ako ng laway dito.

                 “Aish, kukuha ako ng pagkain. Naiinip ako sa’yo.”

                 “Bilisan mo.” Mag-utos pa. =___=

            Bumaba ako at nagtungo sa kusina. Maghahalungkat sa ref. Feel at home ako eh. XD Nadatnan ko do’n si Randall na inuunahan na ako sa paghahalungkat. Halos itungga niya yung malamig na tubig na nasa pitchel sa sobrang uhaw ata.

                 “Anyare sa’yo?”

            Lumingon siya. “Galing ako sa Euenessia.”

                 “Oh eh ba’t uhaw na uhaw ka? Nag-marathon ka dre?” kumuha ako ng mangga sa ref saka ko tinalupan. May makain man lang sa itaas habang nagpe-playing mute si Raikki do’n.

                 “We captured Naya.”

                 “Naya? Yung… pinsan n’yo? Yung anak ni Hera Mena? Yun ba yun?” ang wi-weird ng mga pangalan nila. No wonder na galing ako kay Nelissa. Weird din name ko eh. XD

                 “Yeah.”

                 “Eh asan siya?”

                 “Nasa kwarto. Tinali siya do’n.”

            Wow. =___=a

            Pagkatapos ng usapan naming ‘yon umakyat ako sa kwarto ni Raikki. Nadatnan ko siyang galing sa shower. Nainggit ako. Gusto ko ring mag-shower kaso wala akong dalang gamit. *x*

                 “Don’t sleep.”

            Kumunot ang noo ko. Sinundan ko siya ng tingin as he settled on the bed. “Hoy anong don’t sleep? Gagu neto, lalagyan mo pa ako ng eyebag.”

                 “Kapag sinabi kong h’wag kang matulog, hindi ka matutulog.”

                 “Nasisiraan ka na ba talaga ng bait? Anong gusto mong gawin ko? Magdamag akong dilat habang ikaw natutulog?”

            Nag-smirk lang siya tapos nahiga. Jusko naman. ("_ _) Naka-topless pa siya. Denim jeans lang ang suot. Nakakainis naman eeh!

                 “Hoy, h’wag kang matulog ng basa ang buhok, sasakit ang ulo mo.”

                 “Tss.”

            Ang ganda ng sagot. -___-

            Tumayo ako mula sa may mesa sa parang mini office desk na nasa loob ng kwarto niya. Umupo ako sa kama sabay hila sa kanya paupo. Nakabusangot siyang humarap sa akin. I just stuck a tongue out at saka ko kinuha ang tuwalyang ginagamit niya kanina para punasan ang buhok niya. Ang haba naman kasi.

                 “Sabi kasing sasakit ang ulo mo kapag natulog kang basa ang buhok eh.”

            Hindi siya nagsalita. Pinupunasan ko lang ang buhok niya ng tuwalya. I can feel his stares piercing through me. Idagdag pa ang nakakabinging katahimikan. My gulay, what is happening?

                 “Raikki, bakit… bakit mo’ko kailangang tulungan? Para saan?”

            Sa puntong iyon, hinawakan niya ang dalawa kong kamay na nasa buhok niya at ibinaba iyon but never let go of it. Tumingin siya sa mga mata ko na parang may hinahanap doon.

                 “Makikinig ka ba?”

            Tumango ako. “Sure thing.”

                 “That night when you had a high fever, it triggers your stellar to awake and push you out of your own body.”

            Napaarko ang kilay ko. “Eh? Ah? Di ko naintindihan.”

                 “Basically… iisa lang ang stellar ng ordinaryong tao. Iisa lang ang subconscious nila. But given that you are special, dalawa ang stellar mo. A demon and a neutral.”

            Napaatras ako sa sinabi niya but he held my hand tightly kaya hindi ko nagawang tumayo at bumitaw. “Makinig ka, Althea. Makinig ka muna. You cannot panic, you understand me?”

            Pero kinakabahan na ako. Sa itsura niya parang hindi biro ang mga nagaganap. Hindi ko nga siya masigawan kahit takot na takot na ako sa sinasabi niya eh. Ramdam ko kasing totoo. Ramdam kong nagsasabi siya ng totoo. Hindi nagbibiro si Raikki.

                 “T-Tuloy.”

                 “There would be times na hindi mo mamamalayang wala ka na sa katawan mo. It just means na mas nananaig ang consciousness ng isa mong stellar kesa sa’yo. It is awakening everytime that comes. And more often than not, it awakes when it sense fear, when it sense betrayal, when it sense things that gives it such euphoria. Sakaling wala ka na sa katawan mo, the stellar will invade it. And because the stellar itself is demon, maaaring hindi ka na makabalik. And you will be left wandering alone.”

                 “How the hell did that happened? Sabi mo special ako. Paano ako naging special, Raikki? That was plain impossible. I’m still a mortal am I not?”

                 “No.”

            My face fell frustrated. Feeling ko nga mangiyak-ngiyak na ako. Simula pagkabata alam kong hindi ako normal but not to this extent that a demon subconscious will be involved! I hate this… “I hate myself.”

                 “Don’t, Althea.”

            He hugged me while holding my hands down. Nakaya niyang hawakan iyon ng isang kamay lang niya para mayakap ako ng isa pa niyang kamay. I felt the warmth. The extreme warmth and tightness. It… it overwhelmed me.

                 “Don’t hate yourself, never. Kailangan mo lang namang labanan ang stellar mo eh. Kailangan mo lang magkaroon ng kontrol sa katawan mo. Iyon lang naman eh.”

            I didn’t answer. Natagpuan ko na lang ang sarili ko na nakahiga na at yakap pa rin ni Raikki. Hindi niya pinakakawalan alinman sa kamay ko o ang katawan ko. He stared at my eyes.

            I saw the longing… I saw the sadness, the happiness, the sorrow, the love… all in his eyes.

                  “Don’t sleep.”

                 “Why? I’m sleepy.”

                 “You can’t sleep, Althea. Look at me.”

            I tried to open my eyes wider and looked at him. Idinikit niya ang noo niya sa akin. We are an inch apart from kissing. I could feel his breath lingers in my lips. Ramdam ko rin ang pag-ahon at paglubog ng dibdib niya sa tuwing hihinga siya.

                 “I’m really feeling dizzy, Raikki. It’s good to sleep when it’s cold.”

                 “Fight it, fight the urge.”

                 “I can’t.”

                 “I said fight it if you want me and Zero to live more. Fight it!”

                 “Help me.” it’s really nice to stare at Raikki’s eyes. It’s amazing. It’s wonderful.

                 “I am helping you.”

            I closed my eyes for a brief seconds. I’m really sleepy. “You’re not helping.”

            Bakit nga ba ako inaantok? Bakit gusto kong matulog? Di ba dapat hindi? Dapat hindi? Natural lang namang matulog dahil gabi na. Hating-gabi na nga eh. I don’t get it.

                 “Althea.”

            Saktong pagmulat ko, a pair of luscious lips greeted mine na ikinabigla ko. Lahat ng antok ko kanina nawala na lang ng bigla. Raikki… WHAT THE HELL?

                 “Mmm!”

            Humiwalay siya sa akin ng konti just to let my lips free from the kiss but nonetheless one inch lang ang pagitan ng mga pagmumukha namin. “Ano yun?”

                 “Pampagising. Gising ka na?”

                 “Effective.” -___-

            Ngumisi siya tapos nag-lean ulit then kissed me. Naalala ko ang sinabi ni Nelissa. Para akong naawa kay Raikki. Yung mga katulad niya kasi ang pinakamatapat na nilalang sa pagkakaalam ko. They all are dedicated to their masters. Kaya naaawa ako sa kanya kasi kinailangan pa niyang mahalin sa ibang klaseng pagmamahal ang master niya. Ayan tuloy.

            I felt him kissing my chin and alternating between my upper and lower lip. Pakiramdam ko ang saya-saya niya sa ginagawa niya. Parang yung buong lungkot na naramdaman ko sa kanya kanina wala na. Ibang tao na siya ngayon. Hindi yung Raikki na kinaiinisan ko.

                 “5:43. Can I sleep already?” =__=

                 “Not yet.”

                 “Eh ikaw? Di ka pa matutulog?”

                 “Sanay akong hindi matulog.”

                 “Matulog ka nga eh.” >:(

            Tumawa siya ng mahina then buried his face to my neck. “Yeah fine, I’ll sleep. Basta ikaw h’wag kang pipikit.”

            Grabe naman. Parang kulang na lang palagyan niya sa’kin ng toothpick ang mata ko ah. Sapukin ko ‘to eh.

            But then naakit akong suklay-suklayin ng mga daliri ko ang buhok niyang mahaba na silky na maputi na mahaba. Hahaha unli paulit-ulit? XD Pero eto talaga nakakalibang ‘to. Yung tipong kaya kong magpalipas ng ilang oras sa ganito lang. Tawagin n’yo na akong adik pero ang sarap lang talagang hawakan ang buhok niya sabay tignan siya habang natutulog.

                 “Do you know this certain feeling… na kapag tinititigan mo ang isang tao, para kang nauubusan ng oras dahil sa sobrang bilis? Yung pakiramdam na hindi kasya ang magdamag para manatili akong gising at mapagmasdan ka. Yung pakiramdam na… na hindi ko magawang ialis ang atensyon ko sa mukha mo. Yung pakiramdam na hindi ako makuntento sa isang gabi lang.”

            Natigilan ako. Bigla na lang nag-flash ang mga sinabi ni Zero sa isipan ko. Adik… adik… ADIK! O______O!!!!

            Saktong 7AM ay bumangon ako mula sa kama ni Raikki. Kinumutan ko siya at nag-leave ng note that states: “Ipatawag mo na lang ako kapag nagising ka na. Umuwi lang ako para kumain at maligo.” Then I left the mansion.

            Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko nang gabing ‘yon. All those times I felt the connection between me and Raikki. There’s a link in there and I feel it.

            After kong mag-shower sa kwarto ko, matutulog sana ako kaso ilang minuto na ang nakakalipas hindi pa rin ako mapakali. ("_ _) Tumayo ako at lumabas ng kwarto. Pumasok ako sa kwarto ni Zero.

            And then it was his eyes that melted everything about me when I saw them. Nakaupo siya sa kama niya and like anticipating my arrival, nakatingin siya sa akin.

                 “Zero… I can ‘t sleep.” :’(

                “Come here.”

            He reached his hand out to me. Lumapit ako at kinuha iyon. Hinatak niya ako to sit on his lap. He pulled my head to lean on his chest. His hands wrapped around me.

                 “You can sleep here.”

                 “Thank you.”

                 “I love you.”

            With his last words, and his fingers caressing my hair softly, I drifted to sleep. In his arms, his arms that waited for me all night…