เมื่อเวลาล่วงเลยไปจนถึงคืนวันเพ็ญตามที่นัดหมาย หยี่หานจึงออกไปรอหญิงคนรักที่จุดนัดพบ ด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุขและอิ่มเอมหัวใจ
เขาเดินไปมาที่ศาลานั้นอย่างตื่นเต้น สักพักก็เริ่มกระวนกระวายเพราะเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเหว่ยฟางจะมาที่นี่
‘หรือว่านางมาไม่ได้ บิดาของนางต้องจับได้แน่ๆ’ หยี่หานคิดอย่างวิตกกังวล ห่วงว่าเจาหรูจะจับได้ตอนที่นางลักลอบออกมาแล้วลงโทษนาง
แต่บัณฑิตหนุ่มก็ยังไม่ไปจากตรงนั้น เกรงว่าหากเขากลับไปอาจจะสวนทางกับนางที่อุตส่าห์ลอบหนีออกมาเจอเขาได้ จึงยังคงรอนางด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความหวัง
ผ่านไปครึ่งค่อนคืนหยี่หานที่เผลอหลับไปสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาเพราะถูกแมลงรบกวนและรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวราวกำลังจะมีไข้
‘นี่ก็ดึกมากแล้ว นางคงไม่มาแล้ว’ เขามองไปรอบๆ ไม่เห็นวี่แววว่านางจะมาตามที่นัดหมาย จึงตั้งใจจะฝ่าความมืดกลับไป
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินออกจากศาลา
