ข้าเป็นฮูหยินของท่านมิได้หรือ

แววตาที่ดูจริงจังของบิดา จ้องมองมายังหลิวหว่าอิ๋งอย่างดุดัน เมื่อบุตรสาวที่เกิดจากอนุภรรยากำลังปฏิเสธคำขอของตน “ท่านพ่อ อย่างไรข้าก็ไม่ยอม” “หากเจ้าไม่ยอมไปเป็นอนุของท่านหวง การค้าของตระกูลเราได้ถูกเขาขัดขวางอีกเป็นแน่” ผู้เป็นบิดากล่าวเสียงแข็ง ไม่ยอมให้นางปฏิเสธ “แต่ฮูหยินของท่านหวง มีชื่อเสียงเรื่องการข่มเหงอนุ รวมถึงท่านหวงเองที่ไม่พอใจอนุคนไหนก็ส่งไปที่หอนางโลม ข้าไม่อยากตกในสภาพนั้น ได้โปรด” หว่าอิ๋งขอความเมตตาจากบิดา ตั้งแต่เล็กจนโต เขาละเลยไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตา ยิ่งเมื่อผู้เป็นมารดาจากไป นางก็อยู่ในบ้านตระกูลหลิวในฐานะที่ไม่ต่างกับหญิงรับใช้ แล้วอยู่ๆ กลับมาถูกบิดาสั่งให้นางไปเป็นอนุของชายวัยสี่สิบที่มีชื่อเสียงในด้านผู้หญิงที่ไม่ดีนัก “เจ้ามีสิทธิ์ปฏิเสธคำสั่งของข้าด้วยหรือ เจ้ามีทุกวันนี้ได้ไม่ใช่เพราะบุญคุณของข้าหรืออย่างไร” “ท่านพ่อ อย่างน้อยก็เห็นแก่สายเลือดของท่านในตัวข้า ได้โปรดอย่า...” “มะรืนนี้ ทางนั้นจะส่งคนมารับเจ้าไป เตรียมตัวให้พร้อม อย่าให้ข้าต้องขายหน้า” ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงเรียบ ไร้ซึ่งความเห็นใจ แล้วเดินจากไป ทิ้งให้บุตรสาวที่เขาไม่เคยเหลียวแลให้ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น หว่าอิ๋งเดินกลับไปที่ห้องพักด้านหลังที่โกโรโกโส สภาพความเป็นอยู่ของเธอแย่ยิ่งกว่าสาวใช้บางคนที่นี่ อีกทั้งยังถูกเสี่ยวหลาน พี่สาวที่เกิดจากภรรยาเอกของบิดารังแก และยังถูกคนในบ้านข่มเหง คอยกลั่นแกล้งนางอยู่เสมอ “ในเมื่อท่านพ่อไม่เคยเห็นว่าข้าเป็นลูก ข้าคงต้องขอเป็นลูกอกตัญญูแล้ว” นางพึมพำออกมาปนสะอื้น นอนขดตัวร้องไห้กับโชคชะตาของตนเองหากต้องกลายเป็นอนุของชายที่แก่คราวพ่อ ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือเรื่องความตัณหากลับ และมักส่งหญิงสาวที่เขาเบื่อหน่ายไปขายต่อยังซ่องชำเราให้บุรุษอื่นย่ำยี ********************** หว่าอิ๋งไม่รอให้ถึงวันมะรืน นางเก็บเสื้อผ้าและของมีค่าเท่าที่มีมัดใส่ห่อผ้า เตรียมตัวหนีออกไปจากบ้านที่นางไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นสถานที่ปลอดภัยเลยสักครา เมื่อยามอิ๋น (ช่วงเวลาประมาณตีสาม) มาถึง หว่าอิ๋งได้หลบออกไปทางด้านประตูหลัง จริงๆ นางไม่จำเป็นต้องแอบเลยด้วยซ้ำ เพราะนางไม่เคยอยู่ในสายตาของใครอยู่แล้ว พอพ้นจากเขตบ้านตระกูลหลิวไปได้ นางจึงรุดเร่งเดินทางไปยังนอกเมืองอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทาง ในตอนนี้นางแค่ต้องการไปให้ไกลมากที่สุด สองชั่วยาม(สี่ชั่วโมง)ผ่านไป แสงแดดที่ลอดผ่านใบไม้ภายในป่าทางด้านทิศเหนือของหมู่บ้านทำให้นางรู้ว่าตนเองเดินมาไกลมากแล้ว นางจึงหยุดพักที่ใต้ต้นไม้ ยกแขนขึ้นมาซับเหงื่อที่ผุดบนหน้าผากด้วยความเหนื่อยล้า เสียงท้องของนางเริ่มดังเตือนเป็นนัยว่ามันต้องการการเติมเต็ม หว่าอิ๋งมีหมั่นโถวอยู่ในห่อผ้าสีฟ้าหม่นของนาง แต่ยังไม่ได้หยิบมันขึ้นมารองท้อง ด้วยเกรงว่าถ้าเดินทางไปไกลกว่านี้เสบียงอาจจะร่อยหรอลง ต้องอดกลั้นไว้จนกว่าจะเดินผ่านป่าแห่งนี้ไปเจอหมู่บ้านแห่งใหม่ที่อยู่ใกล้ๆ จึงจะกล้ากินเสบียงที่มี แล้วนำเงินติดตัวมาเพียงน้อยนิดซื้อเสบียงใหม่ ‘เราต้องเตรียมน้ำด้วย’ นางนึกในใจ เพราะตื่นเต้นจากการหลบหนี จึงไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้ หว่าอิ๋งลุกขึ้นเดินมุ่งหน้าต่อไปตามทางเดินที่ปรากฏในป่าซึ่งเป็นเส้นทางการสัญจรหลัก แต่เมื่อนึกได้ว่าอาจโดนตามตัวกลับไป นางจึงเริ่มมองหาเส้นทางลัดเลาะเล็กๆ ที่มีร่องรอยการเดินทาง แล้วมุ่งหน้าไปตามเส้นทางนั้นแทน เวลาผ่านไปนานหลายชั่วยาม หว่าอิ๋งไม่รู้ตัวว่าตนเองเดินทางมาไกลได้กี่ลี้แล้ว นางรู้สึกได้แค่ว่าตอนนี้ลำคอแห้งผาก และปวดฝ่าเท้า จึงตัดสินใจที่จะหยุดพักใกล้ๆ กับลำธารด้านหน้า ที่ได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ไม่ไกลจากจุดที่นางอยู่นัก นางทรุดตัวนั่งที่ริมลำธาร ใช้มือวักน้ำขึ้นมาดื่มดับกระหาย และล้างหน้าให้รู้สึกสดชื่น ก่อนที่จะหยิบเอาหมั่นโถวขึ้นมากัดทาน ตั้งใจว่าจะทานเพียงกึ่งเดียว แต่เพราะความหิวโหยทำให้นางลืมตัวแล้วทานหมดไปทั้งลูก เหลืออีกลูกที่อยู่ในห่อ จึงรีบเก็บเอาไว้ เพราะไม่รู้ว่าคืนนี้นางจะเดินพ้นป่าแห่งนี้ไปเจอหมู่บ้านหรือไม่ “ให้ข้าหิวตายอยู่ในป่าแห่งนี้ ยังดีกว่าให้ท่านส่งข้าไปเป็นอนุของคหบดีใจโฉดนั่น” นางพึมพำตัดพ้อบิดาออกมาขณะที่นั่งพักอยู่ริมลำธารแห่งนั้น “ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็มาเป็นเมียพวกข้าเถิด” เสียงเข้มและฟังดูเจ้าเล่ห์ดังขึ้นมาจากด้านหลัง หว่าอิ๋งหันไปมองแล้วลุกขึ้นถอยหลังไปด้วยความตกใจ เมื่อเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนสามคน กำลังกอดอกยิ้มมองเธอด้วยสายตาที่กะลิ้มกะเหลี่ย “นับว่าเป็นโชคดีของข้าจริงๆ ที่มาพบหญิงงามกลางป่าเช่นนี้ เหมือนฟ้ารู้ใจข้าว่ากำลังเกิดความกำหนัดจึงส่งสตรีผู้นี้มา” สิ้นเสียงที่ฟังดูหื่นกระหายนั้น หว่าอิ๋งรีบหันหลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต นางไม่เสียเวลาหันกลับไปดูว่าพวกบุรุษท่าทางน่ากลัวเหล่านั้นจะตามมาหรือไม่ ใจคิดเพียงเอาตัวรอดในยามนี้ “โอ๊ย!” นางอุทานเสียงหลงเมื่อสะดุดรากไม้ล้มลงกับพื้น พอหันไปก็พบว่าทั้งสามคนกำลังย่างสามขุมเข้ามาหานางอย่างใจเย็น ‘หนีจากถ้ำเสือเจอดงหมาป่าโดยแท้ ทำไมข้าช่างโชคร้ายเยี่ยงนี้’ นางนึกในใจด้วยความหวาดหวั่น คิดแต่จะหนีบิดา แต่ลืมไปว่าระหว่างทางอาจเจออันตรายที่คาดไม่ถึง “ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่มีของมีค่าอันใดติดตัวมามากนัก มีเพียงกำไลหยกของมารดาเพียงชิ้นเดียว พวกท่านเอามันไปขายน่าจะได้หลายตำลึง” นางรีบละล่ำละลักบอกแล้วควานหากำไลยกที่จับฉลุลายเถาตำลึงด้วยทองเอาไว้ เหล่าโจรป่าหันไปมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเสียงกังวานลั่นป่า ขบขันที่นางนั้นโง่เขลา ที่ไม่รู้ว่าพวกเขานั้นต้องการทั้งของมีค่าและพรหมจรรย์ของนาง ********************** เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ดังมาจากป่าอีกฟากหนึ่ง หยี่หานที่กำลังเดินทางกลับไปยังหมู่บ้านของตน เขารีบเดินไปตามต้นเสียงแล้วพบกลุ่มชายฉกรรจ์ที่มีลักษณะเหมือนโจรผู้ร้ายกำลังช่วยกันขึงพืดหญิงสาวแล้วฉีกทึ้งเสื้อผ้าของนางอย่างบ้าคลั่ง เสียงกรีดร้องที่ถูกกลบด้วยเสียงหัวเราะนั้นทำให้หยี่หานไม่รอช้าที่จะเข้าไปช่วยเหลือนาง แต่เนื่องด้วยตัวคนเดียว หยี่หานรู้ถึงขีดจำกัดของตนเอง เขาใช้เชือกมัดพุ่มไม้เข้าหากันทั้งสองฝั่ง โยงเชือกมาหาตัว แล้วดึงให้พุ่มไม้สั่นเหมือนดังว่าเขาไม่ได้มาคนเดียว “พวกมันอยู่นั่น เข้าไปจับกุมเอาไว้” หยี่หานร้องตะโกนจากหลังพุ่มไม้ เหมือนกับว่าตนเองคือคนของทางการ แล้วจะมาตามจับพวกเขา ทั้งสามคนรีบผละออกจากหว่าอิ๋งอย่างไม่คิดชีวิต เพราะต่างมีคดีติดตัวอยู่ และเข้าใจว่าหยี่หานมากันหลายคน เพราะเสียงพุ่มไม้ที่ดังรอบทิศทาง เมื่อเห็นว่าพวกโจรไปไกลแล้ว หยี่หานจึงรีบเข้าไปช่วยเหลือหญิงสาวที่นอนตัวสั่นอยู่ตรงพื้น เสื้อผ้านางหลุดลุ่ยเผยให้เห็นรอยจูบที่เนินอกที่พวกมันทิ้งรอยเอาไว้ โชคดีที่เขามาช่วยทัน ไม่อย่างนั้นนางคงถูกย่ำยีจากคนใจชั่วเหล่านั้น “แม่นาง ข้ามาช่วยแล้ว” “อย่าทำข้า ได้โปรด ข้ายอมแล้ว” หว่าอิ๋งหวาดกลัวจนไม่อาจรับฟังสิ่งที่เขาพูด “ข้ามาช่วยเจ้า” หยี่หานพยายามอธิบาย แล้วหลับตาลงขยับสาบเสื้อของนางให้ปิดบังเนินอกอวบอิ่มนั้น “ไม่!” นางร้องสุดเสียง เมื่อเห็นมือของเขายื่นเข้าใกล้ แล้วสลบไสลไปด้วยความหวาดกลัว หยี่หานหันไปมองรอบๆ หากทิ้งนางไว้ที่นี่คนเดียวคงดูไร้ซึ่งมนุษยธรรม จึงรีบจัดอาภรณ์สีหม่นที่บ่งบอกฐานะอันต้อยต่ำนั้นให้นาง แล้วอุ้มหว่าอิ๋งขึ้นมาไว้ในวงแขน ตัดสินใจพานางกลับไปกับเขาด้วย **********************