หว่าอิ๋งนั่งปักผ้าอยู่ใต้ร่มไม้ที่อยู่ข้างบ้าน ฟังหยี่หานดีดพิณบรรเลงในยามสายแล้วยิ้มออกมาขณะที่ปักลายนกกระยางที่เถ้าแก่ร้านผ้าร้องขอมา
ความสามารถของหยี่หานนั้นมีมากพอตัว นางมั่นใจว่าบัณฑิตซิ่วไฉ่คนนี้จะเป็นบัณฑิตจวี่เหรินในอนาคตอันใกล้นี่แน่นอน
ใบหน้าที่เขาที่ดูงดงามราวกับสตรี ผิดแค่คิ้วที่ดกหนาดั่งคันศรกับริมฝีปากของเขาเท่านั้นที่ไม่ใช่
คำพูดที่อ่อนนุ่ม จิตใจอ่อนโยน ท่าทางที่ดูสุขุมและท่าเดินที่ยืดตัวตรงของเขานั้น ทำให้เขาดูสง่างาม เปรียบดังต้นหยกเล่นลมที่ทำให้สตรีทุกคนต้องหันมามอง
หากเขาไม่พลาดการสอบครั้งที่แล้ว หว่าอิ๋งคิดว่าสตรีทุกนางในหมู่บ้านย่อมอยากที่จะมาเสนอตัวเป็นฮูหยินของเขาแข่งกับคุณหนูตระกูลโจวเป็นแน่
‘ขนาดข้าเองก็ยังอยากเป็นฮูหยินของท่าน แต่ข้าคงไร้วาสนา’ นางได้แต่คิดริษยาโจวเหว่ยฟาง อยากเห็นเหลือเกินว่าหน้าตานางจะงดงามเพียงใด ถึงทำให้หยี่หานรักนักหนา
สิ้นเสียงพิณของหย
