ตอนที่7/1 เหมราช

899 Words

@หลายวันต่อมา "แม่คะ...ฝืนกินอีกหน่อยเถอะนะคะ อีกสักคำหนึ่งก็ยังดีนะคะแม่ ทำเพื่อนินได้ไหมคะ" ลินินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนใบหน้าจิ้มลิ้มเต็มไปด้วยความหนักใจ พยายามคะยั้นคะยอให้ผู้เป็นแม่กินข้าวต้มในถ้วยเพิ่ม แต่ผู้เป็นแม่ก็ปฏิเสธท่าเดียว นั่นทำให้เธอหนักใจเป็นอย่างมาก เมื่อเช้าก็ไม่กินกลางวันก็ไม่กินแถมตอนเย็นก็กินได้แค่นิดเดียว แล้วแบบนี้จะอยู่ได้อย่างไร รู้ดีว่าผู้เป็นแม่ปฎิเสธทุกความหวังดีทุกอย่างแบบนี้เพราะตรอมใจ "แม่อิ่มแล้วจริงๆนะนิน นินอย่าบังคับแม่เลยนะ" "นินไม่ได้อยากบังคับแม่นะคะ แต่นินเป็นห่วง แม่รู้ไหมคะว่าแม่ผอมลงมาก กินอีกหน่อยเถอะนะคะ" พูดจบก็ใช้ช้อนตักข้าวต้มในถ้วยยื่นไปจ่ออยู่ที่ริมฝีปากของโฉมฉาย "อีกแค่คำเดียวก็ได้ค่ะแม่" "ก็ได้จ๊ะ อีกแค่คำเดียวนะ" สุดท้ายแล้วโฉมฉายก็ทนต่อการรบเร้าของลินินไม่ได้ เธออ้าปากรับข้าวต้มในช้อนใช้เวลาเคี้ยวไม่นานก็กลืนลงคอ "พอแล้วนะ แม่กินไม่ไหวแล้ว" "ก็ได้ค่ะ" มือเรียวเล็กยกถ้วยข้าวต้มเอาไปวางที่โต๊ะเล็กๆข้างตัว ก่อนจะหยิบน้ำให้โฉมฉายดื่ม เมื่อโฉมฉายดื่มน้ำเสร็จลินินก็รับแก้วเอาไปวางไว้ใกล้ๆกับถ้วยข้าวต้ม "นิน" "คะ...แม่?" "แม่มีอะไรจะคุยด้วย" โฉมฉายพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไร้เรี่ยวแรง ยื่นมือเหี่ยวย่นขว้ามือเรียวสวยของลินินมาจับ "นินจะว่าอะไรแม่ไหมถ้าแม่ไม่เข้ารับการรักษา" "ไม่ได้นะคะ!" ลินินโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ"แม่ทำแบบนั้นไม่ได้ แม่ต้องเข้ารับการรักษานะคะ ทุกอย่างเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว แม่ของนินต้องหาย" "แม่ไม่อยากเข้ารับการรักษาแล้วจริงๆนะนิน แม่ไม่อยากทรมานแล้ว อีกอย่างก็ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร" "เพราะคุณใหญ่ใช่ไหมคะแม่?" ".........." โฉมฉายเงียบยอมรับกลายๆ "ถ้าคุณใหญใจดีกับแม่สักนิดแม่จะยอมรักษาตัวไหมคะ?" "เป็นไปไม่ได้หรอกนิน" "แล้วถ้าเป็นไปได้ล่ะคะแม่ แม่จะยอมเข้ารักษาตัวต่อหรือเปล่า?" "............" โฉมฉายไม่ได้ตอบอะไร ลินินได้แต่ส่งยิ้มบางๆ มันเป็นรอยยิ้มที่เหนื่อยอ่อนและสิ้นหวัง ซึ่งลินินก็ไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น เนื่องจากพิพัฒน์เข้ามาในห้องพอดี "นินหนูเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปพักเถอะลูก เดี๋ยวลุงดูแม่หนูต่อเอง" "ค่ะ" จบคำพูดลินินก็หันไปส่งยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้อง โดยไม่ลืมหยิบถ้วยข้าวต้มและน้ำออกมาด้วย @เวลาต่อมา "เฮ้อ..." เสียงถอนหายใจดังออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของลินิน หลังจากที่เธอเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น เพื่อรอให้เหมราชลูกชายคนกลางของบ้านกลับ เธอจะได้ถามเรื่องสิงหราชกับเขา แต่มานั่งตรงนี้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเหมราชก็ยังไม่กลับมาเสียที แล้วสาเหตุที่เธอรอเหมราชเพียงคนเดียวเพราะคิดว่าสิงหราชคงไม่กลับมาแน่ๆ ถ้าจะรอถามติณราชก็คงไม่ได้เพราะเขาไปประชุมที่ต่างประเทศเมื่อเช้า "สามทุ่มแล้วเหรอเนี่ย" เอ่ยพูดออกมาเบาๆหลังจากที่ละสายตาจากนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนังห้อง "หรือว่าคุณกลางจะไม่กลับมานะ" "จะมาอ่อยใครอีกล่ะ หรือจะกินรวบทั้ง3คน?" สาลี่ที่เดินมาหยุดยืนอยู่ตำแหน่งตรงหน้าประตูห้องนั่งเล่นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงและท่าทีเย้ยหยัน ซึ่งนั่นก็ทำให้ลินินหันไปมอง เธอพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ แต่ก็ไม่ได้โต้เถียงอะไร ตั้งแต่วันนั้น วันที่สิงหราชจูบเธอต่อหน้าสาลี่ เธอก็โดนสาลี่ที่ไม่ชอบขี้หน้าเธออยู่ก่อนแล้ว หาเรื่องพูดกระแนะกระแหนอยู่เป็นประจำ ซึ่งเธอก็ปล่อยผ่านมาตลอดและตอนนี้ก็เช่นกัน ลินินยันตัวลุกขึ้นยืนก้าวขาเดินผ่านหน้าสาลี่ราวกับเธอเป็นธาตุอากาศ ทว่าเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงัก "ตอแหล...ตอแหลทั้งแม่ทั้งลูก" "เมื่อกี้เธอพูดว่ายังไงนะ" มือเล็กๆทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น ใบหน้าจิ้มลิ้มเต็มไปด้วยความโกรธจัด ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับสาลี่ ที่ก็เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเธออย่างไม่เกรงกลัว "เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? พูดให้ฉันฟังอีกทีซิ" ลินินถามย้ำ "หูตึงหรือไง ฉันบอกว่า ตอแหลกันทั้งแม่ทั้งละ..." เพี๊ยะ! ............................ ระหว่างรออัพ เรื่องสิงหราชคนใจร้าย สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิยาย เรื่องสิงหราชคนใจร้ายได้ที่ เฟสบุ๊ค นามปากกา ยาหยี หรือไลน์ส่วนตัว @195oafqc ค่ะ ........................... ยาหยีขอฝากให้ทุกคนไปอ่านเรื่องที่จบแล้วของยาหยีด้วยนะคะ หัวใจนายซาดิสม์ (จบแล้ว) เด็กในปกครอง (จบแล้ว) พลายรักยากูซ่า (จบแล้ว)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more