สิงหราชคนใจร้าย

ตอนที่6/2 นอนกับฉัน

"ทำบ้าอะไรของเธอ?" สิงหราชถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ เมื่อลินินทิ้งตัวคุกเข่าลงไปกับพื้นช้อนตาขึ้นมามองเขา และนั่นก็ทำให้เขาชะงักเมื่อเห็นข้อมือทั้งสองข้างที่แดงช้ำ

"แม่นินไม่สบาย" พูดด้วยน้ำเสียงอ่อน

"แล้วยังไงมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"

"ใจดีกับแม่นินหน่อยไม่ได้เหรอคะ ไม่ต้องทำดีกับแม่นินมากก็ได้ แค่พูดกับแม่นินดีๆก็พอ"

"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น ฉันไม่เห็นประโยชน์จากการทำแบบนั้นเลยสักนิด ทำไมฉันต้องทำอะไรที่ฝืนใจตัวเองขนาดนั้นด้วย ในเมื่อฉันก็อยากให้เธอกับแม่ของเธอออกจากบ้านของฉัน"

"ทำไมถึงได้ใจร้ายใจดำขนาดนี้คะ...คุณใหญ่?"

"ฉันก็ไม่เคยพูดว่าตัวเองใจดี"

"............" ลินินยันตัวลุกขึ้นยืนทันที เมื่อรู้ว่าการคุกเข่าขอร้องคนตรงหน้าไม่มีประโยชน์เลยสักนิด

ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าคมคายของสิงหราช แววตาของเธอมันเต็มไปด้วยความโกรธ โกรธแต่ก็ทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้ "ดูเหมือนว่านินจะคิดผิดที่เข้ามาขอร้องคนใจดำอย่างคุณ"

"..........." สิงหราชไม่ได้พูดอะไรเขามองลินินนิ่งๆใบหน้าหล่อคมคายไร้ความรู้สึก ไม่ได้สงสารหรือเห็นใจคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

"..........." ลินินกำหมัดแน่นมองสิงหราชอยู่อีกเพียงครู่ก็หมุนตัวหันหลังให้กับเขา ก้าวเท้าเตรียมจะเดินออกจากห้อง ทว่าก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงเข้มดังขึ้น

"นอนกับฉัน" สิงหราชพูดด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนจะยกไวน์ขึ้นมาดื่ม

"คะ" คิ้วสวยขมวดเข้าหากันหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับสิงหราช เอ่ยออกมาด้วยความไม่เข้าใจ "เมื่อกี้คุณใหญ่พูดว่าอะไรนะคะ?"

"นอนกับฉัน...แล้วฉันจะทำตามที่เธอขอ" พูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าหล่อคมคายไร้ความรู้สึกใดๆ

"เลวที่สุด นินไม่คิดว่าคุณใหญ่จะเลวได้ถึงขนาดนี้ นินไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะ" พูดออกมาด้วยความเคียดแค้น ก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้กับสิงหราช เปล่าประโยชน์ที่จะพูดคุยกับคนใจร้ายใจดำคนนี้

"แค่นอนกับฉันมันจะไปยากอะไร ไหนบอกว่ารักแม่เธอนักหนา เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไม่ได้"

"........." ลินินไม่ได้พูดอะไรมือเล็กทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาด้วยความโกรธแค้น

"แค่นอนกับฉันตามที่ฉันต้องการ แม่เธอจะอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ฉันจะทำดีกับแม่เธอเท่าที่ฉันพอจะทำให้ได้"

".........." มือเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มอมชมพู ก่อนจะหันกลับมาหาสิงหราชอีกครั้ง "ต่อให้นินต้องตาย นินก็ไม่ยอมนอนกับคนสารเลวอย่างคุณใหญ่หรอกค่ะ"

"หึ...แล้วจะคอยดูว่าเธอจะยอมนอนกับผู้ชายสารเลวอย่างฉันหรือเปล่า?" สิงหราชก้าวขายาวๆของตัวเองไปประจันหน้ากับลินิน เยียดยิ้มเย้ยหยัน ยื่นมือไปเชยคางของเล็กๆให้เงยหน้ามาสบตา "เตรียมรับมือกับฉันไว้ให้ดีๆล่ะ เพราะฉันนี่แหละจะทำให้เธอต้องคลานเข้ามาอ้อนวอนขอร้องนอนกับฉันจนได้"

"ไม่มีวัน"

"หึ...ฉันจะคอยดู"

@เช้าของอีกวัน

"ค่อยๆเดินนะคะแม่" ลินินเอ่ยบอกผู้เป็นแม่ เข้าไปประคองโฉมฉายเพื่อที่จะพากันไปนั่งเล่นตรงสวนกุหลาบหน้าคฤหาสน์ โดยมีพิพัฒน์เดินตามหลังมาอีกที

ทว่าจังวะเดียวกันนั้นน้อยรวมถึงแม่บ้านอีกสองคนก็ยกกระเป๋าเสื้อผ้า พร้อมกับแฟ้มเอกสารสี่ห้าแฟ้มลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์ ซึ่งลินินจำได้ดีว่าแฟ้มเอกสารนั้นเป็นของใครเพราะเธอเห็นผ่านๆตามาเมื่อคืน

"น้อยจ๊ะ กระเป๋าเสื้อผ้าสองใบนั้นของใครเหรอจ๊ะ?" โฉมฉายเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"เอ่อ...ของคุณใหญ่ค่ะคุณโฉม คุณใหญ่บอกว่าจะย้ายไปอยู่คอนโดค่ะ ก็เลยให้พวกน้อยไปเก็บของให้ นี่ก็เพิ่งเสร็จค่ะ ยังไงน้อยเอากระเป๋าคุณใหญ่ไปเก็บที่รถก่อนนะคะ กลัวโดนดุค่ะ"

"........." โฉมฉายไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้า ซึ่งน้อยกับแม่บ้านอีกสองคนก็พากันเดินผ่านไปในทันที โฉมฉายจึงหันหน้าไปมองพิพัฒน์

"โฉมว่า...โฉมกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดดีกว่านะคะ คุณใหญ่จะได้ไม่ต้องย้ายออกไปจากบ้านเพราะโฉมแบบนี้" เอ่ยด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่เศร้า ในใจก็คิดว่าเป็นเพราะตัวเองสิงหราชเลยย้ายไปอยู่คอนโด

"อย่าคิดมากนะโฉม หมอบอกว่าไม่ให้คุณเครียดนะ จำไม่ได้หรือไง" พิพัฒน์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"แต่...."

"ช่วงนี้ตาใหญ่งานยุ่ง คงต้องเคลียร์งานดึกๆ นอนคอนโดน่าจะสะดวกกว่า ใกล้กับที่ทำงาน คุณเองก็ไม่อยากให้ตาใหญ่ขับรถไปกลับดึกไม่ใช่หรือไง"

"ค่ะ...ใช่ค่ะ" โฉมฉายตอบ แต่ใบหน้าไม่ได้คลายความตึงเครียดลงเลย รู้ดีว่าพิพัฒน์พูดให้เธอนั้นคลายกังวล

"ไม่เอาน่าโฉม เลิกเครียดได้แล้ว มาผมพาไปดูกุหลาบดีกว่า" จบคำพูดพิพัฒน์ก็เข้าไปประคองโฉมฉายแทนลินิน ก่อนที่จะประคองพาเดินออกไป

ซึ่งในนินยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ สมองกำลังคิดประมวลผลอย่างหนัก ไม่รู้ว่าการไปอยู่คอนโดของสิงหราชในวันนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของแผนที่เขาบอกกับเธอไว้หรือเปล่า

"คุณใหญ่ขา...คุณใหญ่จะไปอยู่คอนโดจริงๆเหรอคะ ลี่ไม่อยากให้คุณใหญ่ไปเลย คุณใหญ่ไปแบบนี้ลี่ต้องคิดถึงคุณใหญ่มากแน่ๆ" เสียงเล็กแหลมที่เต็มไปด้วยความออดอ้อนของลี่หรือสาลี่ดังขึ้น นั่นทำให้ลินินหันไปมองอย่างเลี่ยงไม่ได้

และนั้นก็พบกับร่างใหญ่ของสิงหราชที่ใบหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึก ก้าวเท้าลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์ โดยมีสาลี่สาวใช้สุดเซ็กซี่หุ่นสะบึมเดินเคียงข้าง

"ให้ลี่ไปอยู่ด้วยดีไหมคะ ลี่สัญญาว่าจะปรนนิบัติคุณใหญ่ให้ดีที่สุดเลยค่ะ" สาลี่ก็ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"ไม่จำเป็น อยู่ทำงานบ้านที่นี่แหละ ฉันชอบความเป็นส่วนตัว" สิงหราชพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง ก้าวเท้าลงจากบันไดมาเรื่อยๆ โดยไม่สนใจใบหน้าของสาลี่ที่กำลังทำหน้าไม่พอใจเลยสักนิด

ก่อนที่จะมาหยุดชะงักเมื่อเห็นลินินกำลังมองเขากับสาลี่อยู่ ปากหนากระตุกยิ้มมุมปากร้ายกาจ ก้าวขายาวๆไปหยุดยืนประจัญหน้ากับลินินในทันทีในระยะประชิด

"มีอะไรคะ?...อืม!" ลินินถามด้วยความไม่เข้าใจเพราะสิงหราชเอาแต่ยืนจ้องหน้าเธอในระยะประชิด ก่อนที่เธอจะตกใจดวงตากลมโตเบิกกว้าง

เมื่อสิงหราขยื่นมือสอดเข้ามาใต้ท้ายทอยบังคับให้เธอเงยหน้า ก่อนจะประกบจูบอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากหยักบดจูบกับริมฝีปากอวบอิ่มอยู่เพียงครู่ ก็ผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายกาจมองไปทางสาลี่ ซึ่งลินินก็มองตาม และนั่นก็ทำให้เธอรู้เท่าทันความคิดของสิงหราชคนใจร้าย เขาต้องการให้สาลี่เกลียดเธอ

แล้วมันก็ได้ผลเพราะตอนนี้สาลี่กำลังมองเธอด้วยความโกรธแค้นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"คุณนี่มันเลวจริงๆ"

"ฉันจะถือว่ามันเป็นคำชม" พูดจบก็แสยะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีเดินออกไปในทันที ทิ้งให้ลินินจมอยู่กับความโกรธเกลียดกำหมัดแน่นยืนอยู่กับที่

............................

ระหว่างรออัพ เรื่องสิงหราชคนใจร้าย

สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิ

ยาย เรื่องสิงหราชคนใจร้ายได้ที่ เฟสบุ๊ค นามปากกา ยาหยี หรือไลน์ส่วนตัว @195oafqc ค่ะ

...........................

ยาหยีขอฝากให้ทุกคนไปอ่านเรื่องที่จบแล้วของยาหยีด้วยนะคะ

หัวใจนายซาดิสม์ (จบแล้ว)

เด็กในปกครอง (จบแล้ว)

พลายรักยากูซ่า (จบแล้ว)