สิงหราชคนใจร้าย

ตอนที่7/2 คิดถึง

เพี๊ยะ!

ไม่ทันที่สาลี่จะพูดจนจบประโยคฝ่ามือเรียวเล็กของลินินก็ฟาดลงไปที่ใบหน้าของสาลี่ในทันทีด้วยความโกรธจัด ว่าเธอได้ด่าเธอได้ เธอไม่คิดจะโกรธ แต่อย่ามาว่าอย่ามาด่าแม่อันเป็นที่รักสุดหัวใจของเธอเด็ดขาด

"แกกล้าตบฉันเหรออีลินิน...อย่าอยู่เลย" สาลี่ที่หันกลับมาเผชิญหน้ากับลินิน ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ง้างมือทำท่าจะตบลินินแต่ทว่าก็ต้องชะงัก

"หยุด" เสียงเข้มดังขึ้น ก่อนจะเห็นร่างสูงใหญ่ของเหมราช

"คุณกลาง/คุณกลาง" ลินินกับสาลี่โพล่งขึ้นมาอย่างตกใจไม่คิดว่าเหมราชจะกลับมาแล้ว เพราะเธอทั้งสองคนไม่ได้ยินเสียงรถของเขาเลยสักนิด

"..........." เหมราชเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงกลางระหว่างลินินกับสาลี่ ดวงตาคมกริบมองลินินเพียงนิดก็หันไปแค่นเสียงถามสาลี่ในทันที "เมื่อกี้เธอกำลังจะทำอะไร?"

"........" สาลี่ไม่ได้พูดอะไรเอาแต่ก้มหน้างุดหลบสายตาดุของเหมราชด้วยความกลัว

เวลาดุเหมราชไม่ได้น่ากลัวน้อยกว่าสิงหราชนัก หรืออาจจะน่ากลัวพอๆกันซะด้วยซ้ำ

"จะพูดไหมหรือต้องให้ฉันง้างปากถึงจะพูดออกมาได้?" เหมราชแค่นเสียงรอดไรฟันออกมาด้วยน้ำเสียงน่ากลัว

"..........." สาลี่ก็ยังเงียบก้มหน้างุดอยู่อย่างนั้น จนความอดทนของเหมราชนั้นเป็นหมดลง

"เงยหน้า...ตอบ!!!" เหมราชกระแทกเสียงออกมาอย่างน่ากลัว และนั่นก็ทำให้สาลี่สะดุ้งเฮือก ไม่ต่างจากลินินที่สะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะไม่เคยเห็นมุมนี้ของเหมราช

"มันตบสาลี่ก่อน" สาลี่รวบรวมความกล้าเงยหน้าพร้อมเอ่ยบอก

"พูดอีกทีสิ เมื่อกี้เธอเรียกใครว่ามัน" เหมราชแค่นเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ เขาเห็นและได้ยินทุกอย่างตั้งแต่สาลี่เดินไปหาลินิน

"ขอโทษค่ะ สาลี่ไม่ได้ตั้งใจ"

"คิดว่าฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลยงั้นสิ เก็บเสื้อผ้าออกไปจากบ้านฉันซะ ออกไปเดี๋ยวนี้อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทน"

"ไม่นะคะคุณกลาง" สาลี่ทิ้งตัวคุกเข่าลงไปกับพื้นตรงเข้าไปกอดขาเหมราชในทันที "อย่าไล่สาลี่เลยนะคะ ต่อไปสาลี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"

"........." เหมราชยังนิ่งเงียบไม่สนใจคำอ้อนวอนของสาลี่เลยสักนิด

เมื่ออ้อนวอนขอร้องเหมราชแล้ว แต่เหมราชก็ยังนิ่ง สาลี่เลยตรงเข้าไปเกาะขาของลินินที่กำลังทำหน้าสงสารเธออยู่

"คุณนินค่ะ...สาลี่ขอโทษ คุณนินยกโทษให้สาลี่นะคะ ช่วยพูดกับคุณกลางให้หน่อยว่า...อย่าไล่สาลี่ออกเลย"

".........." ลินินมองต่ำไปที่สาลี่ ด้วยความขี้สงสารความโกรธที่มีต่อสาลี่นั้นก็จางหายไป เลยเงยหน้าขึ้นไปสบตาเหมราชพร้อมกับเอ่ยขอร้องแทนสาลี่ "คุณกลางคะ...อย่าไล่สาลี่ออกเลยนะคะ เธออาจไม่ได้ตั้งใจ"

"ทำแบบนี้จนเสียนิสัยสิไม่ว่า อย่าคิดว่าฉันไม่รู้กับพฤติกรรมต่ำทรามที่ผ่านมาของเธอ ออกไปฉันไม่อยากเห็นหน้า"

"ค่ะๆ สาลี่จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะคุณกลาง" สาลี่ยันตัวลุกขึ้นยืนรีบเดินออกจากตรงนี้ไปในทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความเครียดแค้นเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆ "วันนี้ไม่ใช่วันของเธอสาลี่รอเวลาอีกหน่อย จัดการใส่ร้ายแม่มันไปได้หนึ่งเหลืออีตัวลูก ยังไงซะพวกแกสองแม่ลูกก็ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้"

"........." ลินินถอนหายใจออกมาเบาๆมองตามแผ่นหลังเล็กของสาลี่จนลับตา ก่อนที่จะหันหน้ามาสบตากับเหมราชที่มองเธออยู่ "เอ่อ...นิน"

"ไปคุยกับพี่ที่ห้องทำงาน" จบคำพูดเหมราชก็หมุนตัวก้าวเท้าเดินตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเองในทันที ซึ่งลินินก็เดินตามหลังเหมราชไปเว้นระยะห่างพอสมควร

"นั่งก่อน" เอ๋ยบอกให้ลินินนั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ก่อนที่จะก้าวเท้ายาวๆไปนั่งที่ประจำของตัวเอง

"นินขอโทษที่ทำเรื่องวุ่นวายค่ะ" ลินินเอ่ยขอโทษในทันทีที่เหมราชทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อย

"ไม่ได้ว่าอะไร ทีแรกคิดว่าอ่อนแอไม่สู้คน"

"นินไม่ชอบใช้กำลัง เมื่อกี้คือว่า...มันสุดๆแล้วจริงๆค่ะ" บอกเหมราชไปตามความจริง ซึ่งเขาก็หัวเราะในลำคอเบาๆอย่างเอ็นดู

"มีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่"

"คุณกลางรู้" ลินินเลิกคิ้วใบหน้าเต็มไปด้วยความแปลกประหลาดใจ

"พูดมาเถอะ ปกติไม่นอนดึกไม่ใช่หรือไง นี่3ทุ่มเกือบจะ4ทุ่มแล้ว"

".........." เธอเม้มปากเข้าหากันแน่น ใบหน้าจิ้มลิ้มประหม่าหนัก ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกมาอย่างไม่มีทางเลือก "เอ่อ...เมื่อไหร่คุณใหญ่จะกลับมาคะ อีกนานไหม คือว่า..."

"คิดถึง"

"ไม่!!! ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่แบบนั้น" รีบยกมือขึ้นปฏิเสธเป็นพัลวัน "คือนินมีธุระส่วนตัวคุยกับคุณใหญ่ค่ะ"

"หืม...จำเป็นต้องคุยกับพี่ใหญ่คนเดียวเลยเหรอ คุยกับพี่ไม่ได้?" เหมราชตีเนียนแสร้งถามทั้งที่รู้ แต่ก็อยากจะแกล้ง

ซึ่งลินินก็เม้มปากเริ่มทำตัวไม่ถูก มือเรียวเล็กกำเข้าหากันแน่นด้วยความประหม่า

"คุณกลางคงไม่รู้ ถ้าอย่างนั้นนินขอตัวนะคะ พอดีง่วงแล้ว" ลินินยันตัวลุกขึ้นในทันที เท้าเล็กก้าวได้เพียงสองเก้าก็ต้องหยุดชะงัก หันกลับมาหาเหมราชในทันที

"พี่ไม่ได้เข้าไปบริษัทใหญ่3วันแล้ว ไม่ได้คุยกับพี่ใหญ่เลย และก็เลยไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะกลับมาวันไหน"

"ค่ะ...นินทราบแล้ว ถ้าอย่างนั้นนินไปนอนนะคะ"

"อย่าพึ่งสิ...อย่าพึ่งไป พี่ยังพูดไม่จบ" เหมราชเรียกไว้อีกครั้งในตอนที่ลินินกำลังจะหันหลังเดินออกไป ทำให้คนตัวเล็กต้องหันกลับมาอีกครั้ง

ซึ่งพอลินินหันกลับมาเขาก็ก้มหน้าไปขีดเขียนตัวเลขอะไรบางอย่างลงบนกระดาษแผ่นเล็กๆ ก่อนจะยื่นมันให้กับลินิน "เบอร์โทรศัพท์พี่ใหญ่ เราอยากรู้ก็โทรถามเองเลย"

"........." ลินินก้มไปมองกระดาษที่เหมราชส่งให้ ก่อนที่จะยื่นมือเรียวเล็กไปคว้ามาไว้ในมือ "ขอบคุณนะคะคุณกลาง"

"........." เหมราชไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งยิ้มบางๆตอบกลับ "ครับ...ไปนอนได้แล้ว ดึกแล้ว"

"ค่ะ...นินไปนะคะ"

แกร๊ก!

เสียงประตูห้องนอนถูกปิดและล็อคอย่างหนาแน่นด้วยมือเรียวเล็กของลินิน

ก่อนที่จะก้าวเท้ามาทิ้งตัวนั่งบนที่นอนนุ่ม ดวงตากลมโตมองมองไปที่กระดาษสีขาวแผ่นเล็กที่อยู่ในมือนุ่ม และมองเบอร์โทรศัพท์ของสิงหราชอยู่อย่างใช้ความคิด

เวลาผ่านไปเกือบ10นาทีที่ลินินยังคงนั่งมองเบอร์โทรของสิงหราชอยู่อย่างนั้น และในที่สุดเธอก็ตกผลึกความคิดพร้อมกับน้ำตาสีใสที่ไหลออกมาจากดวงตาสวยกลมโต

เธอยอมแล้ว...ยอมกลืนน้ำลายตัวเอง ยอมนอนกับสิงหราชตามที่เขาต้องการ เพื่อรักษาชีวิตแม่ของเธอ เพื่อตอบแทนบุญคุณคนที่ชุบเลี้ยงดูแลเธอมา

"เธอยังจะคิดอะไรอยู่ลินิน มันไม่มีทางเลือกแล้ว" เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้น ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มอมชมพู

ยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์ก่อนจะกดเบอร์ของสิงหราชเข้าไปในโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นเทา

"นินจะไม่ยอมให้แม่เป็นอะไรเด็ดขาด" จบคำพูดก็กลั้นใจกดโทรหาสิงหราชในทันที

ขณะที่รอสายน้ำตาสีใสก็พรั่งพรูออกมาจากดวงตาสวย มือข้างที่ยังว่างกำเข้าหากันแน่น รอสายไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับ

"ฮัลโหล" น้ำเสียงเข้มถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากหยักของสิงหราช ก่อนที่จะหลับตาเอนหลังพิงไปกับพนักพิงเก้าอี้ประจำตำแหน่งภายในห้องทำงาน

ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อปลายสายไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้น มีเพียงแค่น้ำเสียงสะอึกสะอื้นเหมือนคนร้องไห้เล็ดลอดเข้ามา

"ใคร?...ถ้าไม่พูดฉันวาง"

"........." ลินินที่ได้ยินทุกคำพูดของสิงหราช คิดว่าคนใจร้ายในสายต้องกดวางตามที่พูดจึงพยายามฮึบกลั้นความเสียใจเอาไว้ "ฮึก...ยะอย่านะคะ อย่าพึ่งวาง"

"........" สิงหราชนิ่งไปครู่นึงจำได้ทันทีว่าเสียงนี้คือเสียงของลินิน เลยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็งทั้งที่หัวใจกลับรู้สึกแปลกๆ "ร้องไห้ทำไม?"

"นินยอมแล้วค่ะ ฮึก...ยอมแล้วจริงๆค่ะคุณใหญ่"

"เรื่องอะไร...?"

"เรื่องที่คุณใหญ่ต้องการ นินยอมแล้ว...นินยอมนอนกับคุณใหญ่แล้วค่ะ ขอแค่..." ลินินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ แต่ทว่ายังพูดไม่จบก็โดนสิงหราชเบรกเอาไว้เสียก่อน

"หยุดพูด"

"ฮึก...ทำไมล่ะคะ? นินยอมแล้วจริงๆนะคะ"

"ฉันไม่ชอบพูดคุยอะไรแบบไม่เห็นหน้า พรุ่งนี้ช่วงบ่ายมาพบฉันที่บริษัทหรือจะมาตอนนี้"

"นินยังไม่ได้บอกแม่"

"หึ...เด็กดีจังนะ พรุ่งนี้มาเจอฉันที่บริษัท"

"ค่ะ...นินจะไป"

............................

ระหว่างรออัพ เรื่องสิงหราชคนใจร้าย

สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิยาย เรื่องสิงหราชคนใจร้ายได้ที่

เฟสบุ๊ค นามปากกา ยาหยี หรือไลน์ส่วนตัว @195oafqc ค่ะ

...........................

ยาหยีขอฝากให้ทุกคนไปอ่านเรื่องที่จบแล้วของยาหยีด้วยนะคะ

หัวใจนายซาดิสม์ (จบแล้ว)

เด็กในปกครอง (จบแล้ว)

พลายรักยากูซ่า (จบแล้ว)