ตอนที่8/2 บริสุทธิ์
1251 Words
"สวัสดีครับ" การันต์ยันตัวลุกขึ้นยืนมองลินินด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง "ผมชื่อการันต์เป็นเลขาของคุณสิงหราช"
"สวัสดีค่ะ คุณการันต์" ลินินยกมือไหว้เพราะดูแล้วการันต์คงอายุมากกว่าเธอหลายปี ซึ่งการันต์ก็พยักหน้ารับรู้ "คุณสิงหราชอยู่ในห้องหรือเปล่าคะ?"
"อยู่ครับ...คุณลินินเปิดประตูเข้าไปได้เลยครับ"
"ได้เลยเหรอคะ?"
"ครับ...เปิดประตูเข้าไปได้เลย"
"ค่ะ" นินตอบการันต์เพียงเท่านั้นก็เม้มปากเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตมองไปที่บานประตูห้องทำงานของสิงหราช ก่อนที่จะก้าวเท้าไปหยุดยืนในทันที รวบรวมความกล้าเคาะประตูห้องทำงานในที่สุด
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
".........." ทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องติดๆกันถึงสามครั้ง สิงหราชก็ละสายตาจากเอกสารการประชุมที่กำลังอ่านอยู่
กระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆออกมาในทันที เอนหลังพิงไปกับเก้าอี้ ควงปากกาในมือเล่นอย่างใจเย็น "เข้ามา..."
"........." ลินินที่ได้ยินเสียงเข้มดุทีเล็ดลอดออกมานอกห้อง ก็ได้แต่เม้มปากเข้าหากันแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นแรงตึกๆ
ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าผลักประตูเข้ามาในห้อง สบตากับดวงตาคมกริบของสิงหราชเพียงครู่ กำลังจะก้าวเท้าเดินไปหาเขาก็ต้องหยุดชะงัก
"เดี๋ยว"
"คะ...?"
"ล็อคห้องซะ" สิงหราชแค่นเสียงดุขึ้นอีกครั้งในตอนที่ลินินกำลังจะก้าวเดินตรงมาหาเขา ร่างบางชะงักยืนอยู่กับที่ "อยากให้คนอื่นเห็นเวลาที่ฉันกระแทกเข้าไปในร่องของเธอ"
"........." ใบหน้าจิ้มลิ้มบึ้งตึงในทันที เมื่อได้ยินคำหยาบโลนที่ไม่เคยให้เกียรติเธอเลยสักนิดจากปากของสิงหราช แต่ก็ยอมทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย
ก่อนจะก้าวขาเรียวสวยเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของเขา เอ่ยพูดจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ทันที
"นินยอมนอนกับคุณแล้วค่ะ แต่ก่อนที่จะถึงขั้นนั้น นินอยากจะคุยกะ...." เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
"หยุด" สิงหราชเอ่ยเบรกในทันที โยนปากกาที่กำลังเล่นอย่างใจเย็นไปบนโต๊ะทำงาน ซึ่งลินินก็ขมวดคิ้วมองหน้าสิงหราชด้วยความไม่พอใจ
"อะไรคะ นินยังพูดไม่จบ สั่งให้นินหยุดพูดทำไม?"
"มาขอร้องอ้อนวอนฉันด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างแบบนี้น่ะเหรอ?"
"เรื่องมาก" ปากเล็กๆอมชมพูเอ่ยพึมพำเบาๆเพียงให้ได้ยินแค่ตัวเอง ทว่ามันดังเกินไปนิดเลยทำให้สิงหราชนั้นได้ยิน
"ฉันได้ยินนะ ถ้าคิดว่าฉันเรื่องมากนักก็กลับไป"
"........" ลินินเม้มปากเข้าหากันแน่นเมื่อโดนสิงหราชดุเสียงดัง ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ "นินขอโทษนะคะที่เสียมารยาท คุณใหญ่อย่าเพิ่งโกรธนินนะคะ นินจะพูดใหม่"
"นินจะยินยอมนอนกับคุณใหญ่แล้ว แต่ก่อนจะถึงขั้นนั้น นินว่าเราควรจะ...."
"ไม่มีใครสอนเรื่องมารยาท ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่ไม่ดีนะ" สิงหราชเอ่ยเบรกคำพูดของลินินด้วยน้ำเสียงดุอีกตามเคย
"........" ลินินแสดงอาการหงุดหงิดมือเรียวยาวกำเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธ ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าคมคายของสิงหราช ก่อนจะแอบด่าทอเขาอยู่ในใจ
อีกครั้งแล้วที่เขากลั่นแกล้งเธอ
"นั่ง!!! แล้วก็หยุดแอบด่าฉันในใจด้วย"
".........." ลินินถอนหายใจออกมาหนักๆละสายตาจากใบหน้าคมคาย มองต่ำไปที่เก้าอี้กำลังจะหย่อนก้นนั่งก็ต้องชะงัก
"ฉันเปลี่ยนใจแล้วเดินมาหาฉัน"
"คุณใหญ่จะแกล้งนินไปถึงไหนคะ แล้วทำไมนินต้องเดินไปด้วยคะ...คุยตรงนี้ก็ได้ อีกอย่างเรายังไม่ได้ตกลงอะไรกันเลย คุณใหญ่ห้ามทำอะไรนินเด็ดขาด" ลินินโวยวาย
"จะโวยวายทำไมให้แสบหู เรื่องง่ายแค่นี้ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องตกลงอะไรกันทั้งนั้น" ลินินนิ่งเงียบ มองสิงหราชคนใจร้ายอยู่อย่างนั้น "ออกไปจากห้องทำงานฉันซะ"
".........." จบคำพูดที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงดุของสิงหราช ลินินก็ลุกพรวดเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าสิงหราชในทันที ซึ่งสิงหราชก็เยียดยิ้มออกมาด้วยความพอใจ
"อ๊ะ! จะทำอะไรคะ?" ลินินร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจ
เมื่อจู่ๆสิงหราชก็กวาดเอกสารบนโต๊ะออก ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน
ก่อนจะแทรกไปตรงกลางหว่างขาเรียวเล็ก
"ออกไปนะ...ห้ามทำอะไรนินเด็ดขาด เรายังไม่ได้ตกลงอะไรกันเลย" ลินินร้องห้ามพร้อมกับใช้มือเล็กๆทั้งสองข้างดันแผงอกของสิงหราชเอาไว้
"ฉันเป็นนักธุรกิจและเป็นนักธุรกิจที่เก่งไม่เคยเสียเปรียบใคร" ฝ่ามือใหญ่ยื่นไปเชยคางลินินให้มาสบตา ก่อนจะเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ซึ่งลินินก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจสิงหราชจะบอกเธอทำไม ในเมื่อเธอก็รู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นนักธุรกิจ แถมเป็นนักธุรกิจที่เก่งมากเสียด้วย
"นินรู้แล้วคะ จะบอกนินอีกทำไม อ๊ะ!...เอามือออกไปนะ" ลินินโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ เมื่อสิงหราชดันมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเอ็นปูดโปน เข้ามาใต้กระโปรงของเธอจนเกือบจะถึงของสงวน
มือเล็กขว้ามือใหญ่ของสิงหราชเอาไว้พร้อมกับดันออกทันที แต่ดันยังไงก็ดันไม่ออก
"อยู่นิ่งๆ ฉันบอกแล้วว่าฉันเป็นนักธุรกิจ ก่อนที่ฉันจะตกลงทำอะไรสักอย่างมันต้องคุ้มค่า"
"........." ลินินเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วว่าจู่ๆเขาพูดถึงว่าตัวเองเป็นนักธุรกิจทำไม ที่แท้เขาก็คงเห็นเธอเป็นสินค้าแค่นั้นเอง "นินยังบริสุทธิ์"
"ฉันไม่เชื่อจนกว่าจะได้พิสูจน์" พูดจบก็ใช้มือใหญ่ที่ยังวางดันมือเรียวเล็กของลินินออก ก่อนจะรวบมือทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว
"คุณใหญ่...อย่านะ อ๊ะ!นินเจ็บ" ลินินร้องออกมาเสียงหลง ใบหน้าจิ้มลิ้มเหยเกไปด้วยความเจ็บ
เมื่อสิงหราชสอดมือเข้ามาใต้กางเกงชั้นในของเธอ ก่อนจะดันนิ้วใหญ่เข้าไปในร่องคับแคบที่ไม่เคยมีสิ่งแปลกปลอมผ่านเข้ามา "พอสักทีเถอะค่ะ...มันเจ็บ เอานิ้วออก...โอ๊ย! นินไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนจริงๆค่ะคุณใหญ่"
"............" สิงหราชเหยียดยิ้ม เชื่อตามที่ลินินพูด เพราะตอนนี้เขาพึ่งจะดันนิ้วใหญ่ของตัวเอง เข้าไปในร่องคับแคบของลินินได้แค่ครึ่ง
ร่องของลินินมันทั้งคับและแน่นแถมยังตอดนิ้วเขาไม่หยุด ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาดันท่อนเอ็นของตัวเองเข้าไปมันจะรู้สึกยังไง
"โดนแค่นิ้วยังร้องโวยวายถ้าเจอของจริงเธอไม่ตายเลยหรือไง?" ดึงนิ้วใหญ่ออกจากร่องคับแคบของลินิน ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานในท่าทีสบายๆ ไม่สนใจสายตาเกลียดชังของลินินแม้แต่น้อย
"พอใจคุณหรือยังคะคุณใหญ่?" พูดด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ ถึงสิงหราชจะดึงนิ้วออกจากตรงนั้นของเธอไปแล้ว แต่ก็ยังคงทิ้งความเจ็บแสบเอาไว้มาก "จะตกลงกันได้หรือยังคะ?"
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
- Writer
