ตอนที่8/1 โกหก
879 Words
@ ช่วงสายของอีกวัน
"คุณลุงคะ...วันนี้นินฝากแม่ด้วยได้ไหมคะ คือว่าช่วงบ่ายนินจะออกไปข้างนอกอาจจะกลับพรุ่งนี้เช้าค่ะ"
ลินินเอ่ยบอกพิพัฒน์ในทันทีที่เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องส่วนตัวของพิพัฒน์และโฉมฉาย ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ตรงข้ามทั้งสองคน
"ไปไหนนิน ทำไมต้องค้างคืนที่อื่นด้วย?" โฉมฉายละสายตาจากทีวีที่กำลังดูอยู่ เบื่อนหน้าอิดโรยซีดเผือกไปถามลินินด้วยความเป็นห่วง "หรือว่าอิงดาวกับไอริสจะมากรุงเทพฯวันนี้"
"ค่ะ...สองคนนั่นจะมาวันนี้ค่ะแม่" เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบปกติ ทว่าในใจกับรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงเลยต้องเลยตามเลย
โชคดีว่าอาทิตย์ที่แล้วเพื่อนสาวทั้งสองคนของเธอเลื่อนนัด ครั้งนี้ลินินก็เลยใช้เป็นข้ออ้างได้
"จะไปไหนกันเหรอนิน จำเป็นต้องค้างด้วยเหรอ?"
"..........." ลินินนิ่ง เธอเป็นคนไม่ชอบโกหกนัก แถมโกหกไม่เก่งเอาซะเลย เลยได้แต่ทำหน้าหนักใจจนพิพัฒน์สังเกตได้
"โฉมคุณซักลูกเกินไปหรือเปล่า ลินินโตแล้วนะไม่ใช่เด็กเหมือนแต่ก่อน เรียนจนจบปริญญาตรีแล้วด้วย อีกอย่างก็ไม่ใช่คนเหลวไหลสักหน่อย"
"ก็โฉมห่วงลูกนี่คะ"
"นินโตแล้วให้อิสระลูกบ้าง" พิพัฒน์เอ่ยบอกกับโฉมฉายซึ่งโฉมฉายก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วนั่นก็ทำให้พิพัฒน์หันมามองลินินที่กำลังเม้มปากด้วยความประหม่า "นินหนูไปเถอะ ไม่ต้องห่วงแม่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ลุงเอง"
"แม่ขอโทษนะ แม่แค่เป็นห่วงนินเท่านั้นเอง"
"ไม่เป็นไรค่ะแม่ นินเข้าใจ" ลินินเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มบางๆ
"ขับรถลุงไปไหม นินขับรถเป็นนี่ หรือถ้าขี้เกียจขับก็ให้สมชายไปส่ง" พิพัฒน์เอ่ยถึงสมชายที่เป็นคนขับรถเก่าแก่ของเขา
"นินไม่อยากขับรถไปเอง ถ้ายังไงเดี๋ยวนินรบกวนให้ลุงสมชายไปส่งนะคะ"
"........." พิพัฒน์ไม่ได้พูดอะไรพยักหน้าเข้าใจส่งยิ้มบางๆให้กับลินิน
"ถ้ายังไงเดี๋ยวนินขอไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะ"
"จ๊ะ...เที่ยวให้สนุกนะ ฝากความคิดถึงถึงเพื่อนเราทั้งสองคนด้วย แล้วก็ระวังตัวด้วยนะแม่เป็นห่วง"
"ค่ะแม่ นินรักแม่นะคะ" ลินินยันตัวลุกขึ้นยืน เธอเดินอ้อมโต๊ะกลมที่อยู่ตรงหน้าตรงเข้าไปกอดโฉมฉาย ก่อนที่จะรีบผละตัวออกเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้โฉมฉายและพิพัฒน์เห็นน้ำตาของเธอ "อย่าโกรธนินนะคะแม่ นินทำเพื่อแม่นะคะ"
@บริษัทพิพัฒน์มงคล
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงร้องเท้าส้นสูงกระทบไปกับพื้นดังขึ้นในตอนที่ลินินที่อยู่ในชุดเดรสสีดำ มีความยาวแค่เข่าตัดกับผิวขาวอมชมพูก้าวเท้าเดินเข้ามาในบริษัทตามที่สิงหราชนัดเอาไว้ในช่วงบ่าย
เท้าเล็กหยุดนิ่งในทันที เมื่อก้าวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประชาสัมพันธ์ของบริษัท
"เอ่อ...มาขอพบคุณสิงหราชค่ะ" เอ่ยออกมาด้วยท่าทีประหม่า ส่งยิ้มบางๆให้กับประชาสัมพันธ์
"ไม่ทราบว่าใช่คุณลินินหรือเปล่าคะ?"
"ใช่ค่ะ...ดิฉันชื่อลินินค่ะ ไม่ทราบว่าคุณรู้ได้ยังไงคะ? ถามด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่เคยมาบริษัทนี้เลยสักครั้ง แล้วประชาสัมพันธ์ตรงหน้ารู้ได้ยังไง
"ท่านประธานเลื่อนนัดทุกคนออกหมด จะมีแค่คุณลินินคนเดียวที่ได้เข้าพบค่ะ"
"อ๋อค่ะ" เป็นแบบนี้นี่เองลินินพยักหน้าเข้าใจ "แล้วตอนนี้คุณสิงหราชอยู่ที่ห้องหรือเปล่าคะ หรือว่าออกไปทานอาหารเที่ยงข้างนอก?"
ถามประชาสัมพันธ์ออกไปเพราะตอนที่เธอมาถึงเป็นเวลาช่วงเที่ยงครึ่งพอดิบพอดี
"ท่านประธานไม่ได้ออกไปไหนค่ะ...ยังอยู่ที่ห้อง ท่านสั่งว่าถ้าคุณลินินมาให้ขึ้นไปพบได้เลยค่ะ" ประชาสัมพันธ์พูดด้วยรอยยิ้ม ซึ่งลินินก็พยักหน้าเข้าใจ "รบกวนคุณลินินขึ้นลิฟท์ผู้บริหารตัวนั้นนะคะ กดชั้นสูงสุดค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ" เอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ลิฟท์ตามที่ประชาสัมพันธ์บอก
เมื่อบานประตูลิฟท์ปิดหัวใจดวงน้อยที่เต้นปกติก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความกลัวผสมกับความโกรธเกลียดที่มีต่อสิงหราชคนใจร้าย
จนกระทั่งมาสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อเสียงลิฟท์ดังขึ้นพร้อมๆกับบานประตูที่เปิดออก ลินินรวบรวมความกล้าก้าวเท้าเดินออกจากลิฟท์ในทันที
เธอก้าวเท้าตามทางเดินจนมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของผู้ชายใบหน้าหล่อ แต่เรียบนิ่งคล้ายๆกับสิงหราช ถ้าเธอเดาไม่ผิดน่าจะเป็นเลขาของสิงหราชเป็นแน่
"สวัสดีค่ะ ดิฉันมาขอพบคุณสิงหราช"
............................
ระหว่างรออัพ เรื่องสิงหราชคนใจร้าย
สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิยาย เรื่องสิงหราชคนใจร้ายได้ที่
เฟสบุ๊ค นามปากกา ยาหยี หรือ ไลน์ส่วนตัว @195oafqc ค่ะ
- Writer
