ตอนที่9/1 ตรงสเปค
765 Words
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"นายครับถึงเวลาต้องเข้าประชุมแล้ว" เสียงของการันต์ดังขึ้นทันทีหลังจากเคาะประตูห้องสิงหราชสามครั้งติด
"เดี๋ยวออกไป" สิงหราชเอ่ยบอกการันต์ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน หยิบสูทที่พลาดอยู่กับพนักพิงมาสวมใส่พร้อมติดกระดุม
"คุณใหญ่จะไปไหนคะ?" ลินินกระโดดลงจากโต๊ะทำงานมือเล็กคว้าไปที่ต้นแขนของสิงหราช "เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะคะ"
"ไม่ได้ยินที่การันต์บอกหรือไง...ฉันมีประชุม" สิงหราชแกะมือของลินินออกจากต้นแขน
"แต่..."
"รออยู่ในห้องห้ามไปไหน ประชุมเสร็จฉันจะกลับมาคุยด้วย" จบคำพูดก็สอดมือเข้าไปใต้ท้ายทอยของลินิน ประกบจูบไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างมูมมาม ก่อนจะผละออกแล้วกระตุกยิ้มมุมปากร้ายกาจเดินออกไปจากห้องทำงานในทันที
"พร้อมไหมครับ?" การันต์เอ่ยถามเจ้านายหนุ่มที่พึ่งจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"........." สิงหราชก็ปรายตามองเลขาคนสนิทเพียงนิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาก้าวเท้ายาวๆเดินนำหน้าไปทันที ซึ่งการันต์ก็หอบแฟ้มเอกสารการประชุมเดินตามหลังไปติดๆ
"คนนี้ตรงสเปคนายทุกอย่างเลยนะครับ ผิวขาวอมชมพู หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ดูอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ กริยามารยาทดูดีทีเดียว" การันต์เอ่ยแซวเจ้านายหน้านิ่งของตัวเอง
เขาเองอยู่กับสิงหราชมาหลายปีตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆนั่นแหละ รู้ดีว่าสเปคเจ้านายเป็นแบบไหน ซึ่งลินินตรงสเปคสิงหราชทุกอย่าง
"บางทีมึงก็รู้มากเกินไปนะ" สิงหราชกระตุกยิ้มมุมปากปรายตามองการันต์เพียงนิด ก่อนจะมองตรงไปด้านหน้าเหมือนเดิม
"แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะครับ?"
"ไม่คิดว่ามึงจะชอบยุ่งเรื่องของกูขนาดนี้"
"เป็นเลขาต้องรู้เรื่องทุกอย่างของเจ้านายครับ คนนี้จริงจังไหมครับ?"
"........" สิงหราชไม่ตอบและเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาก้าวขามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องประชุม "สั่งให้คนยกน้ำกับขนมไปให้ลินินด้วย"
"ครับ...เดี๋ยวผมให้คนจัดการให้"
"อืม" สิงหราชครางรับในลำคอ ก่อนที่จะผลักประตูก้าวเท้าเข้าไปในห้องประชุม
โดยที่การันต์ก็หันมาสั่งพนักงานที่อยู่แถวนั้นให้ทำตามที่สิงหราชสั่ง ก่อนที่จะตามสิงหราชเข้าไปในห้องประชุม
"สารเลว ฉวยโอกาสเป็นที่สุด" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของลินินทันทีที่เธอเดินมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟามุมเล็กๆภายในห้องทำงานของสิงหราช
คำพูดและการกระทำที่ร้ายกาจของสิงหราชยังคงติดอยู่ในห้วงความคิดของลินิน มือเล็กบีบเข้าหากันแน่นดวงตากลมโตปล่อยน้ำตาให้ไหลทะลักออกมาบนแก้มอมชมพูระบายความโกรธแค้น
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
".........." เสียงประตูห้องทำงานของสิงหราชถูกเคาะจากทางด้านนอก นั่นทำให้ลินินหันไปมองที่ประตูในทันที มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มอมชมพู
ก่อนจะเห็นหญิงวัยกลางคนเปิดประตูเข้ามาในมือถือถาดที่ด้านในมีขนมรวมถึงน้ำส้มส่งยิ้มบางๆให้กับลินินซึ่งเธอก็ยิ้มตอบ
"คุณสิงหราชให้ดิฉันเอาน้ำกับขนมมาให้คุณลินินค่ะ" พรพรรณเอ่ยพร้อมกับก้าวเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของลินิน วางจานขนมพร้อมกับน้ำส้มไว้บนโต๊ะกระจก "คุณลินินต้องการอะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ?"
"ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัว" เอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากห้อง
"ดะ...เดี๋ยวค่ะ" ลินินส่งเสียงเรียก
"มีอะไรเหรอคะ?"
"เอ่อ...คือนินจะถามว่า ปกติแล้วคุณสิงหราชประชุมนานหรือเปล่าคะ?"
"ปกติประชุมเล็กก็ประมาณ1-2ชั่วโมงค่ะ แต่วันนี้ประชุมใหญ่น่าจะประมาณ3ชั่วโมงขึ้นไปค่ะคุณลินิน"
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ คุณพรพรรณ" ลินินเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม เมื่อเหลือบไปเห็นชื่อที่ติดอยู่ตรงหน้าอกด้ายซ้าย
"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณลินินต้องการอะไร อยากได้อะไรไปเรียกพรพรรณได้เลยนะคะ"
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ"
.......................
ทำไมไม่ตอบเลขาคนสนิทไปล่ะคะคุณใหญ่
ว่าจริงจังเธอคือเมียในอนาคตผมเอง
อ่านจบแล้วฝาก comment ด้วยนะคะ
- Writer
