C-14
1358 Words
One year later
“Tria! Tria!”
Kunot-noo akong napatingin sa likuran ko ng merong tumatawag sa akin. Paglingon ko ay nakita ko si Stephanie na tumatakbo papunta sa akin, napa-irap nalang ako sa sariling mata ng siya na naman. Ilang Linggo na itong sunod ng sunod sa akin, ayokong may lumalapit sa akin kasi feeling ko, a-apakan na naman ako tulad sa ginawa ni Sophia noon sa akin.
“Oh? Ano na naman?” nakataas kilay kong tanong ng makalapit ito sa akin.
“Tria, ang aga pa para magtaray ka dyan.”
Umirap ako sa kanya bago nagsimula ulit maglakad, ako ang opener ngayon sa isang coffee shop, next week ay mag-isang taon na ako sa trabaho ko. At isang taon na rin simula ang trahedyang yon at wala akong balita tungkol kay Rhoda o kahit kay L-lennox.
“Paano ako hindi magtataray kung panay sunod ka sa akin, Stephanie.” Wika ko. “Atsaka wala ka bang trabaho at andami mong oras para bumuntot sa akin?” nakataas kilay kong saad ulit.
Nag-kamot naman ito sa ulo na parang may kuto.
“Meron akong trabaho pero mamayang gabi ang pasok ko, atsaka gusto ko lang naman makipagkaibigan sayo, Tria.”
Bumuga ako ng hangin, mukhang hindi ko nga ito maiiwasan pagdating sa kanya. Huwag niyang sabihin na araw araw niya akong susundan. “Okay fine, but please don't follow me. Ayokong may nakasunod sa akin Stephanie, atsaka ang weird mo alam mo ba yon?”
Humalakhak naman ito sa akin, “Marami ng nagsabi sakin niyan, Tria.” umi-iling nitong saad sa akin.
Distansya panalo sa Coffee shop ng matanaw ko ang ilang naghintay sa labas, gustong gusto talaga nila ang shop namin kasi meron kaming libreng tinapay sa umaga atsaka malakas din ang wifi namin sa loob.
“Good morning ma'am, pasensya na po at naghintay kayo!” magalang kong saad bago binuksan ang shop.
“Good morning din ms.Tria, di baleng maghintay kami, libre naman ang tinapay.” natatawang saad ng isang regular customer namin.
Natatawa na lang din ako tsaka binuksan ng malaki ang pinto ng shop, tinulungan rin ako ni Stephanie na ibaba ang mga silya at punasan ang mesa. Nakasanayan na nitong gagawin sa loob ng shop lalo na palagi itong nakasunod sa akin.
Nasobrahan lang ba talaga ang pag-inarte ko dahil sa pakikipaglapit niya sa akin? Or sobra lang ang paghihigpit ko sa sarili na makikipagkaibigan sa ibang tao. Ayoko lang maramdaman ulit ang mga sakit sa nauna kung naging kaibigan.
Ilang minuto ang lumipas ng isa-isa ng pumila ang mga customer at ginagawa ko naman ang kanilang mga order. Mag-isang taon na ako dito sa shop at kilala na rin ako sa ibang customer na dito talaga nagkakape. Kahit yong mga estudyante ay dito rin tumatambay.
“Oh magkape ka muna, mamaya muna yan itutuloy.” saad ko kay Stephanie na busy sa pagpupunas ng isang mesa.
Hindi pa nakarating ang ibang staff, naaawa na kasi ako sa kanya dahil siya lang ang nag se-serve ng mga order sa customer, kahit hindi naman ito staff rito sa shop.
“Malapit na ito, sandali na lang talaga ‘to.”
Marahan lang ako ngumiti na nagpalaki sa kanyang mata, “OMG! You're smiling! OMG nginitian mo ako?! Tria nginitian mo ako?!” Paulit-ulit nitong sigaw.
Agad ko naman siyang tinampal sa balikat, “Gaga tumahimik ka, Oa ng reaksyon mo.”
She even made a pout on her face, nagmukha tuloy siyang pato.
“Paano ba kasi pa bigla-bigla ka lang dyan ngingiti.” angal nito at hindi pa nakuntento yumakap pa sa akin.
“Step, enough may customer na.” saad ko at agad na kinalas ang kanyang yakap sa akin.
“Good morning ma'am, what's your order?”
Agad naman itong tumingala kung saan ang malaking menu namin, “Coffee black please and kaunting sugar lang, Hija.”
Tumango naman ako, “Name po ma'am?”
“Lennie, Hija.”
Tumango ulit ako tsaka kumuha ng isang disposable cup na nilalagyan namin ng kape. I also get the mark pen at sinulat ang pangalan ng customer.
“Want some bread ma'am?”
Umiling naman ito, “No, Thanks hija.”
“Every morning po ma'am is meron kaming free bread, baka gusto niyo po ipares sa kape niyo.” I always offer our bread kasi ito ang naging marketing strategy ko. Kapag mag-aalok ka ng libreng tinapay at nagustuhan nila yon.
Dito na sila kumukuha ng tinapay lalo na merong mga social gathering. Uso rin kasi rito sa Isla ang mga bread food lang sa mga event. Lalo na sa tabing dagat.
“Talaga hija? Totoong libre ang tinapay?” panigurado nito.
Agad naman akong tumango tsaka kumuha ng platito at tinidor para doon ilagay ang tinapay na gusto nito.
“Yes ma'am, no worries po, totoong libre ang tinapay. Pumili lang po kayo dyan sa istante.”
“Ito na lang hija, paborito ko ang cinnamon rolls e.”
Ngumiti naman ako bago kumuha ng cinnamon tsaka inilagay sa food tray. Ginawa ko na rin ang kanyang kape. Matapos kong hinanda ang lahat ay hinatid ko na ito sa mesa niya.
“Here's your coffee and bread ma'am, Lennie. Enjoy eating po.”
“Thanks, Hija.”
Pagbalik ko sa counter ay tsaka naman sunod-sunod na dumating ang tatlong staff na magiging kasama ko ngayong araw.
“Good Morning ate Tria!” pagbati nilang tatlo sa akin.
Mas matanda ako sa kanila ng dalawang taon, at ang ibang staff naman na mamayang alas sais ng hapon ang duty ay mas matanda sa akin. Mula six am hanggang five pm lang ako at kinabukasan na naman ang duty. Samantala yong may duty mamayang alas sais ng hapon ay sa alas dose naman ng gabi matatapos.
“Good morning, aalis pala ako ngayon. Kayo na muna ang maiiwan dito.” saad ko.
Ngayon ang delivery namin sa isang event sa Roa street, isang regular customer ko yon rito sa shop. Kaya ako ang gustong mag deliver ng ibat ibang flavor ng tinapay.
“Delivery ate?” tanong ni Jamaica.
Marahan akong tumango tsaka hinubad ang apron na suot, “Oo kaya ayusin niyo ang trabaho at baka mapagalitan na naman tayo ni Boss.” seryoso kong saad.
Minsan na kasing pumalpak ang tatlo kaya't ako ang mas naapektuhan dahil pasan ko sila sa loob ng shop. Mabuti nalang talaga dahil sobrang maunawain ang amo namin.
“Opo, ate no worries po.”
Bitbit ang mga basket na merong laman na nga tinapay ay lumabas ako tsaka inilagay sa back seat ng kotse ko. Totoo talagang iniwan ni Kuya Blan ang susi ng kotse sa bintana at gusto kong ibalik ulit ito kay kuya ang kotse dahil sobrang bago pa naman ito hindi mukhang luma. Isang BMW X3 ba naman ang ibinigay sa akin.
Sabi ko pa nga e, ibabalik ko ito kapag makapag-ipon ako para ibili ng motor kaso ayaw ng tanggapin.
“Tria! Isasama mo ba ako?” Humahangos na tanong ni Stephanie sa akin.
Agad akong napatingin sa kanya ng nakalimutan kong andito pala ang isang ‘to. Marahan akong tumango, isasama ko nalang siya para naman hindi ako ma bored.
“Tinatanggap muna ako biglang kaibigan?”
Patago akong umirap, ano ba kasi ito akala ko ay gustong magiging kaibigan tapos ngayon imbes na lantaran na ay parang nagdududa pa.
“Ayaw mo? Sige huwag na lang.” deretso kong saad.
Agad naman itong pumasok sa front seat at nagkabit pa agad ng seatbelt. “Gusto ko, kaya sasama na ako sayo beshy ko!”
Napapailing nalang ako bago pumasok sa driver seat at agad mina-obra ang sasakyan.
“Saan tayo pupunta, Tria?” tanong ulit ni Stephanie habang nakatingin sa labas ng bintana.
“Sa Roa street.”
“Ano?!”
Agad naman kumunot ang noo ko, “Bakit? May problema ba?” nagtataka kong tanong.
Agad naman itong umiling, “W-wala naman, pero pwedeng hindi ako papasok kung saan ka man pupunta? Promise mag behave lang ako rito sa loob ng kotse.”
Kahit naguguluhan ay tumango naman ako, ayoko naman siyang pilitin.
- Writer
