Schumacher Secret Obsession SPG ( Series 1-2 Isla Apoy)

CHAPTER 2

VEINNA AUSTRIA/TRIA POV;

[REMEMBER THE PAST...]

If I remember correctly nagsimula ang lahat sa Tambayan, My friends and I were talking seriously when a man suddenly arrived.

"Who are you?" I asked, my voice laced with a mix of curiosity and suspicion. We were in a secluded cottage, a place where we had booked exclusive access.

Kami lang dapat ng kaibigan ko rito sa cottage, isang cottage ito na kapag na renta niyo na ay walang dapat pwedeng maki-sali. It means no share with other people.

"I'm sorry, I think I'm lost," he answered seriously, his eyes scanning the surroundings. There was something about his demeanor, a quiet intensity that made me uneasy.

Tumango naman ako, minsan din talaga kasi ay meron talagang naliligaw rito. Lalo na merong Royal at Regular cottages. Minsan nga ay merong nagkakamali sa pag booked.

"Oh, okay. What is the number of your cottage? Maybe I can help," I asked, offering my help to him. I hoped to make him feel welcome, to ease his discomfort dahil mukhang dayo pa naman ito.

May kinapkap ito sa bulsa at ilang sandali ay pinakita sakin ang kanyang card number. "Cottage number three? Royal cottage?"

Tumango naman ito sakin, ang Royal cottage dito sa Tambayan ng Solana ay isang magarang cottage, bale ito ang pinakamalaki at mamahalin. In-short sosyal na cottage. And I think one thousand pesos ang renta bawat cottage sa Royal.

I tried to recall the Royal cottages. Kung pipiliin mo ang Royal cottage ay hindi ka talaga magsisisi dahil sobrang ganda naman talaga, makikita mo ang magandang view.

"Count from here, six cottages, and you can see your cottage, which is royal number three." I pointed in the direction of the Royal Cottages. Sana lang talaga maintindihan nito ang ibig kung sabihin, parang foreigner pa naman ito.

"Salamat." He smiled, his eyes twinkling with amusement.

Rinig ko naman na napasinghap ang mga kaibigan ko, kahit ako ay hindi ko alam kung ano ang tamang e-rereact. Gago naman pala siya e, alam naman pala niya ang salitang Tagalog pinahirapan niya pa ako sa pag English.

"Alam mo ang lengwaheng Tagalog?" I asked, my voice laced with suspicion.

He shrugged his shoulder, "Yes, Obviously I'm Filipino, So I know how to speak Tagalog." He smirked, a mischievous glint in his eyes.

Parang umakyat lahat ang dugo ko sa mukha, ramdam ko na din ang pag-init ng mukha ko. Hindi uminit dahil sa hiya kundi dahil sa galit.

"Eh gago ka pala eh! Umalis kana ng—"

"Ah-eh sir alis kana po, bago ka'pa mabugahan ng apoy." Pagsasalita ni Sophia habang tinatakpan ang bibig ko.

Nakita ko'pa paano nagtaka ang mukha ng lalaki, pero dali-dali rin namang umalis. He seemed to have a good sense of humor!

"Bitawan mo nga ako Sophia! Suntukin ko talaga sa mukha yon eh!" Inis kong saad.

"Huwag ka ngang highblood Vienna, alam ko naman nakaka-bwesit ang lalaking yon. Pero huwag mo naman siyang suntukin. Sayang ang mukha niya, pogi pa naman." Sophia grinned, her eyes sparkling with mischief.

Masama ko siyang tinignan, "Ah, So hindi ko siya pwedeng suntukin kasi na sasayangan ka sa mukha niya? Eh paano kung ang mukha mo nalang kaya ang suntukin ko?" Inis parin na saad ko kay Sophia.

Awtomatiko naman niyang tinakpan ang sariling mukha, "Huwag ka nga, Vienna. Ang ganda ko kaya para suntukin mo lang."

Nag hagikhikan naman ang dalawa pa naming kaibigan na si Roselle at Rhoda. It was always fun to tease each other at sanay kaming apat na nagbabangayan.

Pagtingin ko sa dalawa ay agad itong tumahimik at nag sign shut-up pa sa sarili para hindi ko mapagalitan. Napa-irap nalang ako at agad umupo ulit, Inabot ko ang mineral bottle para sana iinom pero ubos na pala ito.

Bumuga ako ng hangin bago tumayo para makapunta sa tindahan rito sa Tambayan, nauuhaw kasi ako.

“Oh saan ka pupunta?” Roselle asked, her voice filled with curiosity.

“Water.” I replied at itinaas ang mineral bottle na wala ng laman.

Wala naman silang sinabi o kahit pinabili kaya't agad akong pumunta sa entrance dahil nandon ang tindahan, pagdating ko ay maraming tao na. "Ano sayo Ineng?"

Ngumiti ako sa tindera, "Mineral water po."

"Pasensya kana ineng, ubos na ang mineral water ko dito, punta ka nalang sa Royal cottage side baka meron pa silang tubig doon."

Pagkarinig ko sa sinabi ng tindera ay para akong naging tuod, para bang umabante ang uhaw ko kanina. Pero bakit ba ako kakabahan kung bibili lang naman ako ng tubig diba?

Tumango ako sa tindera at wala sa sariling tinahak ang daan patungo sa Royal cottage, dalawa kasi ang tindahan rito, isa sa Regular at isa rin sa Royal. Same price parin naman. Habang naglalakad ako ay pansin ko ang kakaibang tingin nila sakin.

Oh right, I'm just wearing simple jeans and a black shirt. My long black hair is not tied. Kaya siguro napatingin sila sakin dahil hanggang Regular cottage lang ako. Naikiling ko ang ulo bago nagpatuloy sa paglalakad.

"Ate isang mineral water nga, po." I said, my voice firm, trying to ignore the sting of their stares.

"Thirty pesos yong mineral water namin dito Inday!" The tindera's voice was sharp, a hint of disdain lacing her words.

Napataas agad ang isang kilay ko dahil sa kakaibang tono ng pananalita ng tindera sakin, "Bakit po? Bibilhin ko naman yan kahit singkwenta pesos pa yan." May halong inis na saad ko.

Agad naman napayuko ang tindera dahil sa turan ko, abah akala yata nito na wala akong pera. Dito sa Pinas kahit kailan meron talagang mapanghusga. Yong makikita lang nila na naka-simpleng suot ka lang, kaya pakiramdam nila ang hirap hirap muna para hindi ma afford yong tubig na tig-trenta.

"Wala naman akong sinabing hindi mo afford Inday." She mumbled, her voice a mixture of embarrassment and defensiveness.

Mas lalo tuloy napataas ang kilay ko, "Wala ba? Pero sa susunod Ate ayusin mo ang tono mo, parang iba kasi ang ibig-sabihin." I stared her down, my voice calm but firm.

I wouldn't let her disrespect me. I might be wearing simple clothes, but I wasn't going to tolerate her judgmental attitude.

Agad akong umalis doon at baka maging away pa ang nangyari. Hindi ako sumasagot sa mga mas matanda sakin pero kung wala na sa lugar ang punto niya ay hindi mo talaga mapipigilan ang bunganga ko. Bastos na kung bastos pero yan ang realidad dito sa Pinas.

Merong mapanghusga, merong hindi. Merong mayaman na mabait, meron namang mayaman na sobrang mapanglait. It's a complex world, full of contradictions and inconsistencies.

Pagbalik ko sa cottage namin ay naabutan ko ang tatlo na may tinitignan sa selpon ni Sophia. Hindi man lang nila napansin na nakarating na ako.

"Ano sa tingin niyo? Ang ganda niya di'ba?" Roselle said, her voice a mixture of admiration and envy.

"Oo nga ang ganda niya, Mas maganda pa kay Vienna." Sophia answered, her eyes glued to the screen. I could feel a familiar sting of hurt.

"Hoy tigilan niyo na ngang ikumpara si Vienna sa babaeng yan, kahit maganda pa siya pangit naman ang ugali." Rhoda said, her voice laced with a protective instinct.

"Totoo naman ah! Bakit ba pumapalag ka, Rhoda? Nakalimutan muna ba ang pustahan natin?" Sophia chuckled, a hint of triumph in her tone.

Mapait akong napangiti, I thought I found true friends. Hindi pala, tulad rin pala sila sa mga na kaibigan ko noon. Yong mga panahon na hindi pa ganito ang estado namin ni Mama. My heart sank, a familiar sense of betrayal washing over me.

"Kahit na Sophia! Wala tayong karapatan na husgahan ang isang ta—"

"Oh, shut up!.... Rhoda. Baka nakalimutan mo kung ano lang ang estado ng buhay niya, Hindi na talaga ako makapaghintay na putulin ang ugnayan natin sa kanya." Maarte na saad ni Sophia, her voice dripping with disdain.

"Your such a b!tch Sophia! Hindi naman pala bukal sa puso mo ang pakikipagkaibigan kay Vienna. I thought joke lang ang lahat ng pusta na yon, totoo pala talaga." Si Rhoda. "Alam mo tama talaga si Kuya eh, masamang impluwensya ka talaga para sakin. Kaya nga siguro hindi ka magawang pansinin o magustuhan ni kuya dahil diyan sa ugali mo!"

Pag-pihit ni Rhoda ay agad niya akong nakita, nakita ko'pa ang paglaki ng kanyang dalawang mata. She looked shocked, as if caught red-handed.

"K-kanina ka'pa?" Her voice was a strained whisper.

Marahan akong tumango at naglakad palapit sa bag ko kung saan nakalapag. Pagkakuha ko sa bag ay agad akong lumabas ng cottage para makauwi. Hindi pa yata nag sink-in lahat sa utak ko ang mga nalaman.

Malapit na ako sa exit ng—

"Vienna! Vienna! Vienna wait!" It's Rhoda, her voice filled with a desperate urgency. Salamat sa kanya dahil naging totoong kaibigan ko siya. Kung sino pa yong hindi gaanong nagsasalita sa tropa namin ay yon pa ang matatawag na totoong kaibigan. Inaamin ko, umaasa akong bawiin ni Sophia ang kanyang mga sinabi. Pero wala eh, totoo talagang pinag pustahan lang nila ako.

Huminto ako para maabutan ako ni Rhoda.

"V-vienna sorry, akala ko talaga joke lang ang lahat na sinabi noon ni Sophia. Sorry talaga, promise totoong kaibigan ang turing ko sayo." Rhoda said, her voice filled with sincerity. She even raised a hand, as if taking an oath.

Napailing nalang ako, "It's okay, it's okay Rhoda. Sanay ako." And I gave her a small, forced smile.

Kahit nakitaan ko ang pag-alangan niyang ngumiti ay pilit parin siyang ngumiti, para tuloy siyang natatae. She was trying so hard to make amends.

"U-uuwi kana Vien?" She asked, her voice laced with hesitation.

Tumango lang ako, wala akong ganang magsalita.

"S-sabay na tayo?"

Malapit lang kasi ang bahay ni Rhoda sa bahay namin, tatlong bahay lang ang pagitan kaya't pwede talaga kaming magsabay. Marahan lang akong tumango at nagpatiunang naglakad. Hindi ako nagdala ng bike ngayon kasi sabi nila maglalakad lang raw kami habang masayang nagkwentuhan pero mukhang iba ang nangyari ngayong araw.

"Vienna sorry talaga."

Tumingin ako kay Rhoda bago bumuga ng mabigat na hangin. "I know it's my fault, pasensya na kung mahirap lang kami ni Mam—"

"Vienna what are you talking about? Wala akong pakialam sa estado ninyo ni Tita, what I'm saying is totoong kaibigan ako, totoo ang pakikipagkaibigan ko sayo walang halong biro o pusta tulad sa sinabi ni Sophia kanina." She took my hand, her eyes filled with concern and warmth.

Ngumiti ako ng bahagya, thanks to her meron pa pala talagang tulad niya. Pinagtanggol niya din ako kanina mula kay Sophia na walang preno ang bibig.

Tulad ng sabi niya ay sabay kaming naglakad pauwi. Kahit distansya ang lalakarin namin ay pinanindigan parin ni Rhoda na sabay kaming uuwi. Malapit na kami ng may tumawag kay Rhoda.

"Rhoda! Napaka loser mo talaga........" Maarte niyang sabi sabay tawa pa. Sophia's voice was dripping with venom.

Hindi ako nakaramdam ng galit para kay Sophia kundi sakit sa dibdib dahil mababang uri lang pala ang turing niya sakin. So ano pala yong sinasabi niyang para niya na akong kapatid? Ano pala yong maayos niyang turing sakin? Wala lang yon sa kanya? Parte din sa pustahan nila?

Ang unfair naman kapatid na ang turing ko sakanila tapos ganito pala talaga ang turing nila sa'kin, isang mababang uri na pwede lang tapakan.

"Shut up Sophia! Sumusobra na ang bunganga mo! Pwede ba kung wala kang ginagawa lubayan mo kami!" Singhal ni Rhoda, her voice trembling with anger.

Hindi ako maka-imik para bang bigla akong nawalan ng boses.

"Totoo naman kasi eh, hampas lupa lang siya...." Sophia's voice was a low hiss, filled with malice.

Hindi na ako makatiis at agad na tumingin sa mga mata ni Sophia, pansin ko naman ang pagkailang niya sakin.

"Kung mababang uri lang ang turing mo sakin, Sophia.... Huwag kang lalapit sakin baka mahawaan ka'pa." Mapait kong saad at agad naglakad papalayo sa kanila.

Mabuti nalang ay una ang bahay nila Rhoda bago saamin. Mabilis ang paglalakad ko kahit pa rinig ko ang pagtawag sakin ni Rhoda. Hindi ko iyon pinansin at tuloy-tuloy pa'rin sa paglalakad.

Pagdating ko sa bahay ay naabutan ko si Mama na nakatulala, I want to talk to her about Papa. Gusto ko ng umalis rito dahil baka matunton kami ni Papa, Lalo na nakuha na naman namin ang atensyon ng mga tao rito sa bayan ng Solana.

"Ma?" I asked, my voice barely a whisper.

Ilang minuto pa ang lumipas bago niya akong binalingan, "Oh, anak kanina ka pa ba?"

Marahan naman akong tumango, "Ma, may problema ba? Nakatulala ka kasi."

Bumuntong hininga si Mama ibig-sabihin may problema nga, "Nag-alala ako sa kaligtasan mo anak, mukhang nakatunog na ang ama mo kung nasaan tayo." May pag alalang wika ni Mama.

Her words were a confirmation of my fears. The weight of our secret, ang delikado naming buhay. Ito talaga ang kinatatakutan ko, ang matunton kami ng ama kong demonyo.

Hindi agad ako naka-imik, I don't want to go back to that mansion. If I go back, I will probably die there, along with my mother. Tama na yong pananakit na ginawa niya saamin, dahil kung babalik kami ni Mama doon ay hindi ko'na kakayanin pa. The thought of returning to that place filled me with a bone-chilling dread.

Umiling ako kay Mama, “Ma, imposibleng matunton niya tayo. Wala tayong gaanong kaibigan rito sa Solana kung meron man ay ang mga magulang lang ng mga kaibigan ko at guro.” I tried to sound confident, but my voice trembled slightly.

Bumuga ng hangin si Mama. “Kahit na, hindi parin tayo pwedeng makampante.” She was right.

Tama si Mama hindi kami pwedeng makampante lalo na kilala namin si Papa, He's going to do anything just to get me and my mother. He was relentless, driven by an unhealthy obsession to control our lives.

Mabuti nalang dahil hindi nagtanong si Mama bakit hindi ko kasama ang mga kaibigan ko ng makauwi ako. Nakasanayan niya kasing palaging dumidikit ang mga kaibigan ko sakin.

Kasalukuyan kaming nag umpisa na mag set-up ng hapag kainan namin, upang makakain na. The familiar scent of Mama's cooking filled the air. Tahimik akong umupo habang hinihintay si Mama, Sana lang hindi ito mag tanong tungkol sa mga kaibigan ko. I hoped she wouldn't pry.

Pagkaupo ni Mama ay nagdasal muna kami bago nagsimulang kumain. Ngunit nasa kalagitnaan ako sa pagsubo ay biglang nagsalita si Mama.

“Hindi nakadalaw mga kaibigan mo ngayon, Vienna? Bakit? May problema ba sila?”

Kung hindi ko lang agad naabot ang isang basong tubig ay sigurado akong nabulunan na ako. “U-uhmm..... A-ano po k-kasi—”

“Inaway ka nila? Nag-away kayo?” Her eyes held a glimmer of concern.

Alam talaga ni Mama ang lahat, kilala niya talaga ako. “Tulad din sila ng dati, Ma.” My voice was a strained whisper, filled with a bittersweet nostalgia.

Tumango si Mama hindi niya na kailangan pang magtanong kung ano ang dahilan dahil alam niya na. She understood my unspoken pain at iyan ang pinagpasalamat ko sa kanya.

“Pero hindi kasali si Rhoda, She's nice at pinagtanggol niya ako sa iba.” segunda ko. I felt a surge of gratitude for Rhoda's unwavering support.

Tumango ulit si Mama, “Maganda kung ganon, atleast isa lang ang alalahanin mo kapag aalis tayo ng Solana.” Her words were a gentle reassurance, a promise of a new beginning.