Schumacher Secret Obsession SPG ( Series 1-2 Isla Apoy)

CHAPTER 3

VEINNA AUSTRIA/TRIA POV;

[ Invited & Meet him again ]

Linggo ngayon at inaaya ako ni Rhoda na pupunta sa bahay nila dahil may kaunting salo salo daw sila kasama ang mga kaibigan ng kuya Shawn nito. Ang alam ko ay mag step sibling lang ang dalawa dahil ang ina ni Rhoda ay napangasawa ang ama ni Shawn. Kilala ako ng kuya ni Rhoda pero hindi kami close.

“Nakakahiya Rhoda, wala akong regalo para sa Mommy mo.” I said, my voice laced with uncertainty.

Bumuga ng hangin si Rhoda, “Ano ka'ba naman Vienna, it's okay na wala kang dalang regalo hindi kita inimbitahan para magdala ng regalo, pupunta tayo sa bahay para mag enjoy.” She winked, trying to ease my anxieties.

Wala na nga akong nagawa kundi ay sumunod nalang kay Rhoda, pagpasok namin sa malaki nilang gate ay sinalubong agad ako ng kahirapan. Mula sa hallway nila sa gate patungo sa entrance ay puting tiles at kulay gold ang pinaghalo. Pagdating mo'pa sa entrance ay isang malaking pinto ang sasalubong sayo. At ang mga paso nila ay mukhang personalized rin at binili pa sa ibang bansa. Yong mga halaman nila ay yong mga may meaning. I don't know kung ano ang tamang tawag don.

“R-rhoda nahihiya talaga ako,” pag-amin ko, my voice a mere whisper.

Paano kung marami pala silang mga bisita? Paano kung ang mga bisita nila ay puro mga mayayaman rin. Tapos itong suot ko simpleng puting dress lang at pinarisan ko ng puting flat sandal at binuhay-hay ko lang din ang mahaba na itim kong buhok. I felt out of place, inadequately dressed for this grand gathering.

Hinawakan ako ng mahigpit ni Rhoda sa kamay, “Relax, Vienn I'm here.” Her touch was reassuring, a silent promise of support.

Hindi kami pumasok sa malaking pinto pero naglakad naman kami sa Isang hallway na ang sabi ni Rhoda ay patungo ito sa swimming pool nila. Napaka-elegante talaga ng bahay nila.

Dati, nakatira din ako sa ganito pero hindi ko magawang humanga o suriin man lang ang maliliit na detalye. I had been too preoccupied with survival, with the constant fear of being discovered, to appreciate the beauty around me.

Hindi ko'pa nakikita ang pool pero rinig ko’na ang mga masasayang nag tawanan. Lalo tuloy akong kinabahan, hindi ko’pa kasi nakakausap ang ina ni Rhoda dahil ito ang una kong pagpunta rito sa bahay nila.

Tuwing inimbitahan kasi niya ako na pupunta sa bahay nila ay marami akong palusot, kaya si Sophia at Roselle lang ang nakakasama nito. Nakilala ko naman ang kuya niya Dahil minsan ko’na itong nakasalubong sa daan kapag naglalakad ako at hahanapin si Rhoda mula sa’kin.

Pagdating namin ay tuluyan na akong nahiya dahil lahat ng mata nang mga bisita nila ay napatingin saamin.

“Mommy, Tito.” Rhoda called out, her voice filled with warmth.

“Magandang hapon po Mrs and Mr. Di Giovanni, pasensya na’po at wala po akong dalang regalo, bigla lang po kasi akong inaya ni Rhoda,” nahihiya kung saad. I forced a smile, hoping to appear composed.

Totoo naman kasi kung advance akong na-invite ni Rhoda, paniguradong napaghandaan ko ang araw na ito. Pero kaninang umaga niya lang ako sinabihan eh.

“Oh, you most be Vienna? Nice to meet you hija.” Mrs. Di Giovanni’s voice was warm and welcoming.

“Nice to meet you too po, Mrs. Di Giovanni.” Magalang kong ani at nakipagkamay pa. I felt a sense of relief, her smile was genuine, not forced or condescending.

Mabuti nalang ay tinanggap nito at marahan na ngumiti sa akin.

“Anak, isama mo ang kaibigan mo doon sa buffet para makakain na kayo.” Si Mrs. Di Giovanni.

Kahit mukhang strikta ang mukha ng Ina ni Rhoda ay mabait naman pala ito, kasi kapag mapagmataas siya ay dapat tinaasan niya na ako ng kilay lalo na nakapag simpleng suot lang ako. My initial apprehension began to melt away.

“Vienn, doon tayo halika.” Rhoda took my hand, leading me towards the buffet.

Hanggang tango lang ang ginawa ko at agad naman sumunod kay Rhoda. Pagdating namin doon ay maraming kumukuha ng pagkain.

“Rhoda ayos lang ba talaga? I mean baka hindi gusto ng Mommy mo na nandito ako.” I whispered, my voice laced with uncertainty.

Napanganga naman si Rhoda dahil sa sinabi ko, “Vienn, what are you talking about? Mommy won't mind that you're here, look at her, she's doing fine and having a little chit-chat with her friends.” She gave me a reassuring smile.

She's right. She does look happy chatting with her friends, but I still can't help but think like this, especially when I was surrounded by judgmental people before.

Wala na nga akong nagawa kundi ay kumuha nalang din ng makakain, ramdam ko nga din ang ibang tingin ng mga bisita.

“Lil sis! We need to talk.” biglang sumulpot ang kapatid ni Rhoda sa harapan namin.

Maghahanap pa sana kami ng lamesa na bakante para makakain at gusto ko sana yong tahimik, hindi ko feel makipag sabayan sa ibang bisita.

“Kuya wala naman tayong pag-usapan, and also I'm with Vienna.” rinig kong wika ni Rhoda sa kapatid.

“Doon muna siya sa lamesa namin habang mag-uusap tayo.”

Napasinghap pa ako dahil sa narinig, “I'm okay Shawn, maghahanap lang ako ng bakanteng lamesa.” pagsingit ko.

Agad naman umiling si Shawn na kapatid ni Rhoda, “No, mas mabuting sa lamesa kana namin para mabilis kang mahanap ng kapatid ko. Let's go.”

Agad hinila ni Shawn si Rhoda habang ako ay nagdadalawang-isip na sumama, pero hinila din ako ni Rhoda. Mabuti nga lang ay hindi natapon ang dala kong pagkain.

Malayo pa lang kami ay agad kong namataan ang isang grupo na nagtatawanan, puro lalaki don. At mukhang doon kami patungo.

“Vienn, ayos lang ba na dito ka lang muna? Mag-uusap lang kami ni Kuya.” Rhoda asked, her voice laced with concern.

Dahan dahan akong tumango.

“Mga kuya's, iiwan ko muna ang kaibigan ko dito ha? Babalik lang din naman ako.” pagsisimula ni Rhoda.

Agad naman napunta sa’kin ang kanilang mata na hindi ko mababasa kung ano ang iniisip.

“Don’t worry Princess!” One of the men winked.

“Dito kana umupo, ano pala ang pangalan mo?” tanong ng lalaking mahaba ang buhok.

“I’m Vienna.” tipid kong sagot.

“Woah! nice name huh! I'm Eric by the way.”

Tumango lang ako at umupo sa tinuro nitong silya, dalawa ang bakante at ang pinili ko ay ang isa na hindi kasunod sa kanya.

Tahimik lang akong kumain habang walang pakialam sa mga kasama sa lamesa, tahimik nga sila eh mukhang may sariling mundo. At habang kumakain ako ay na sipat ko ang isang lalaki na pamilyar sa’kin, pero hindi muna ako nag-react at tinignan ko ito ng maigi at baka mali ako.

“Mmm.... Are you interested in our friend? I noticed you've been staring at him a minute ago.” Eric leaned in, his voice a husky whisper.

Mabilis akong napatingin kay Eric ng magsalita ito bigla. Lumaki ang mga mata kong sobrang lapit pala niya sa’kin. Awtomatiko naman akong napaatras at agad umayos ng upo.

“Eric, don't scare her, she might cry. We'll really be in trouble with Rhoda if she know it.” Another man Said, his voice laced with amusement.

Hindi ko iyon tinignan dahil yumuko lang ako. Hindi ako takot sa kanila, pinatigil ko lang ang kaba na naramdaman ko bigla, siguro dahil ang lapit ng mukha ni Eric sa’kin kanina.

“What’s goin' on here?” A deep, authoritative voice cut through the air.

Para akong naging estatwa sa kinauupuan ng pamilyar sa’kin ang boses at sigurado akong siya talaga yon. Hindi ako tumingin sa kanya sa halip ay mabilis akong tumayo para makaalis na sana.

“Vienna were are you going?” Eric asked.

Mariin kong ipinikit ang mata at walang balak na sagutin ang tanong ni Eric. Papansin talaga.

Maglalakad na sana ako ng biglang may humawak sa isang braso ko.

“My friend asking you, aren't you going to answer him?”

Hindi ko alam kung sasagutin ko'ba ang tanong niya, pero mag mukha naman akong walang asal sa tingin ng ibang tao rito lalo na nakuha ko ang iilang atensyon nila.

Peke akong ngumiti at binalingan si Eric, “Kukuha lang ako ng sweets, bakit magpapakuha ka’ba?” Madiin kong tanong.

Hindi ko tinignan ang isang lalaki para maiwasan ito. Hindi ko din alam sa sarili bakit ko ba iniiwasan ang lalaking 'to eh dapat galit ako.

“W-wait your that girl, right? I mean ikaw Yong babae noong isang araw di’ba?” Gulat na tanong ng lalaki sa’kin.

“Dude magkakilala kayo?” Eric asked.

“Hindi! No!” Sabay naming sagot.

“Relax tinatanong ko lang kayong dalawa, parang Manlapa na agad.” natatawa na saad ni Eric.

Dahil naiinis ako ay tinabig ko ang kamay niyang nakahawak sa’kin at agad nag martsa paalis doon. Pasalamat nalang ako dahil hindi na nagtanong si Eric.

Kahit wala akong balak kumain ng sweets ay kumuha ako ng kaunti at agad naghanap ng lamesa na bakante na hindi gaano ka tao. Ayoko talagang makipag sabayan sa iba lalo na wala na ako sa mood.

Parang naging estatwa ako sa kinauupuan ng pamilyar sa’kin ang boses at sigurado akong siya talaga yon. Hindi ako tumingin sa kanya sa halip ay mabilis akong tumayo para makaalis na sana.

“Vienna were are you going?” Eric asked, his voice laced with a hint of amusement.

Mariin kong ipinikit ang mata at walang balak na sagutin ang tanong ni Eric. Papansin talaga.

Maglalakad na sana ako ng biglang may humawak sa isang braso ko.

“My friend asking you, aren't you going to answer him?” The voice was low and menacing, sending a shiver down my spine.

Hindi ko alam kung sasagutin ko'ba ang tanong niya, pero mag mukha naman akong walang asal sa tingin ng ibang tao rito lalo na nakuha ko ang iilang atensyon nila.

Peke akong ngumiti at binalingan si Eric, “Kukuha lang ako ng sweets, bakit magpapakuha ka’ba?” Madiin kong tanong.

Hindi ko tinignan ang isang lalaki para maiwasan ito. Hindi ko din alam sa sarili bakit ko ba iniiwasan ang lalaking 'to eh dapat galit ako.

“W-wait your that girl, right? I mean ikaw Yong babae noong isang araw di’ba?” May gulat na tanong ng lalaki sa’kin. He looked confused, his eyes wide with disbelief.

“Dude magkakilala kayo?” Eric asked, a suspicious glint in his eyes.

“Hindi! No!” Sabay naming sagot. We both denied it, but the tension in the air was palpable.

“Relax tinatanong ko lang kayong dalawa, parang Manlapa na agad.” natatawa na saad ni Eric. He seemed amused by our awkward exchange.

Dahil naiinis ako ay tinabig ko ang kamay niyang nakahawak sa’kin at agad nag martsa paalis doon. Pasalamat nalang ako dahil hindi na nagtanong si Eric.

Kahit wala akong balak kumain ng sweets ay kumuha ako ng kaunti at agad naghanap ng lamesa na bakante na hindi gaano ka tao. Ayoko talagang makipag sabayan sa iba lalo na wala na ako sa mood.

Nakakita ako ng bakante at malayo sa ibang bisita. Malapit ito sa Garden nila Rhoda at nagustuhan ko ang pwesto na ito. Habang tahimik akong kumakain ay bigla nalang may umupo sa tabi ko at kaharap na upuan.

“Look who's here!....It's the hampas lupa.” Maarte na turan ni Sophia. Her voice was dripping with venom, a cruel echo of her earlier outburst.

Pagtingin ko ay iba ang mga kasama nito, dalawang babae na hindi ko kilala at mukhang hindi rin nila kasama si Roselle. Ayoko ng gulo lalo na bisita lang din ako rito.

“Huwag ngayon Sophia.” tipid kong saad. My voice was calm, but my heart was pounding with a mixture of anger and fear.

Maarte naman itong natawa, “Why? Is it because you're not invited and eating alone here to avoid everyone's notice, especially Tita Di Giovanni?”

Kahit ano ang gawin ko ay humahanap talaga siya ng paraan para maapakan ako. Her words were a deliberate attempt to humiliate me, to make me feel small and insignificant.

Huminga ako ng malalim at tumayo para makaalis rito, ayoko talaga ng gulo. Nakakahiya sa Mama ni Rhoda.

“Where do you think your going?” Tanong nito sa'kin habang nakahawak sa braso ko. Her grip was tight, her voice laced with a cruel amusement.

Hindi ko alam bakit ba ang init ng ulo niya pagdating sa’kin, wala naman akong ginawa at hindi nga ako lumaban upang hindi na lumaki ang gulo.

“Ayoko ng gulo, Sophia.... Kaya bitawan mo ako.” marahan kong saad. My voice was a mere whisper, a plea for peace.

Tumawa lang ito sa'kin na nakakainsulto, “I can't do that, Vienna. But if you really want to go, I can make that happen. However, before that, I'd like you to kiss my expensive sandal. I think it's dirty.” She smirked, her eyes gleaming with malice.

Hindi ko inaasahan ang kanyang sinabi, she really hates me. Her words were a twisted form of revenge, a display of her absolute power over me.

“Sophia, I can't recall any wrongdoing I have done to you or understand why you are so angry with me.” mahina kong saad. My voice trembled slightly, my heart pounding with fear.

Tumawa lang ito sa'kin na parang aliw na aliw sa sinabi ko.

“Really, Vienna. Hindi mo alam kung ano ang rason bakit ako galit sayo?” Mangha niyang tanong sakin, her voice laced with sarcasm.

“Alam ko sa sarili ko na wala akong ginawa sayo, kaya please bitawan mo ako.... Ayoko ng gulo, Sophia.” Mahinang usal ko. I felt like a small, helpless creature caught in the clutches of a predator.

Kailangan kong huwag kunin ang atensyon ng iba, ayoko talaga na ako ang maging dahilan ng pagsira sa masayang okasyon na ito. Atsaka nakakahiya sa Mommy ni Rhoda.

“Huwag kasing feeling maganda at lumandi sa pagmamay-ari ng iba.” Wika ng kasamahan ni Sophia, her voice dripping with venom.

Lumalim naman ang gitla ng noo ko, “What?.... Anong sabi mo?” I felt a surge of anger, but I knew I had to stay calm.

Pero bago pa ako masagot ng kasamahan ni Sophia ay isang malakas na sampal ang natanggap ko mula sa kanya. The blow sent a jolt of pain through my head, my ears ringing.

Hindi makapaniwala akong napatingin kay Sophia, “Why? Bakit mo ako sinampal?!” My voice trembled, my eyes filled with disbelief.

“Wala lan—” Sophia started to defend herself, but she was cut off by a commanding voice.

“What’s goin' on here?!” Ma-awtoridad na singit ni Mrs. Di Giovanni. She strode towards us, her face a mask of displeasure.

Napalunok ako, mukhang walang saysay ang pag-iwas ko kanina.

“Hi Tita Zel! Nothing really happened here, Tita. I just had a conversation with someone less fortunate who seemed to lack manners.” Sophia said, her voice dripping with faux innocence.

Napakunot-noo naman agad si Mrs. Di Giovanni. “Oh really Ms?”

“Sophia po, Tita.” Sophia’s voice became more subservient, but her eyes held a venomous glint.

“Who are you referring to as someone less fortunate here? Is it Vienna?” Mrs. Di Giovanni's voice was a low growl, her gaze fixed on Sophia.

Lumingon naman agad si Sophia sakin at ngumiti ng nakakainsulto. “Yes, Tita. Vienna is indeed less fortunate, and you don't know her, right? I can find a way to get her leave this place, Tita.”

Mrs. Di Giovanni slapped Sophia hard, I could still hear the gasps of the people and even I was shocked by what happened.

“Ms. Sophia, it seems that it's not Vienna who lacks respect here, but rather, it's you. By the way, I am acquainted with Vienna, but you are not. So, if you don't want the security guard to forcibly escort you out, I suggest you leave on your own.” Mrs. Di Giovanni said, her voice laced with icy authority.

Nagulat pa ako ng bumaling ito sakin, “Are you okay, Vienna?” She looked genuinely concerned, her eyes filled with warmth.

Dahan dahan naman akong tumango at marahan na hinaplos ang kabilang pisngi, mukhang naiwan pa ang bakas ng palad ni Sophia sa mukha ko.

“You sure? Let's go lalagyan natin ng Yelo ang pisngi mo, namamaga na kasi.” Before I could even react, she took my hand, leading me away from the drama unfolding.

Her kindness was unexpected, akala ko talaga ay sa akin siya magagalit dahil sino lang naman ako.