Schumacher Secret Obsession SPG ( Series 1-2 Isla Apoy)

C-1

Caution ⚠️

This story is under review and edited, kung may makita man kayong mali ay sana maiintindihan niyo. Thank you and enjoy reading.

SIMULA

[Present]

"I CAN'T MARRY YOU! BAKIT BA HINDI MO YON MAIINTINDIHAN HA?!" Malakas kong sigaw sa kanya. Ang mga luha ko ay tumulo ng walang tigil, at ang aking boses ay nanginginig sa galit at sakit.

I hide inside Isla Apoy to protect myself from my father and stepmother. I don't want to leave the island because I know my life would be in danger outside. I've found a safe haven here, a place where I can breathe freely and be myself.

“Why?....V-vienna? Why?....” His voice was a low whisper, filled with confusion and pain. Kitang kita ko ang lungkot sa kanyang mga mata, bumagsak ang balikat niya habang nanginginig naman ang kanyang labi. Nadudurog ang puso ko na makita siyang ganito, ngunit hindi ko magawang ibigay sa kanya ang sagot na gusto niya.

Napunit ang dibdib ko ng makita ko ang kanyang luhang nagsidaluyan. Ayokong sumama sa kanya sa labas. Alam kong nandon ang kanyang hanap buhay at ang buhay niya. Pero ako? Dito ang buhay ko, dito ako pwede... Dahil ito ang pinakaligtas na lugar para sa akin.

I know he loves me. He’s given me everything, but he doesn’t understand. He doesn’t understand the danger I face.

It’s not his fault. I’ve never told him.

Hindi ako nagtatago rito, nakakalakad ako sa maraming tao na walang tinataguan at nakakatulog ako sa gabi ng mahimbing. I found myself here. My happiness is here, with Lennox, of course.

Pero kung hihilingan niya sa akin na sasama ako sa kanya sa labas ng Isla ay ayoko. Duwag na kung duwag pero kailangan kung ingatan ang sarili ko. Kailangan kung sundin ang sinabi ni Mama sa'kin bago siya nawala.

Walang sinuman ang magprotekta sa sarili ko, kundi ako lang din. Kaya't kung kinakailangan ay dito na ako habang buhay sa loob ng Isla ay gagawin ko maging ligtas lang.

I looked into his eyes, searching for comprehension. He was my love, my anchor, but I was also a woman who had known darkness, who had seen what could happen to those who didn't protect themselves. I had to choose my own path, even if it meant leaving him behind.

"I-i can't Lennox... I'm sorry." Umiling-iling pa ako at dahan-dahan na tinanggal ang kanyang kamay na nakahawak sa isang braso ko. My heart ached with each movement, every inch I pulled away. Dahil pakiramdam ko kung hindi ko tatanggalin ang kanyang kamay ay baka sasama na ako sa kanya. My heart was a battlefield, torn between love and fear.

I love him deeply! My love for him is real, pero hindi ko maibibigay ang gusto niyang mangyari. My eyes welled up with tears, but I swallowed them back, determined to be strong.

"Why? Hindi pa'ba sapat ang pagmamahal ko? Vienna— kaya kitang buhayin at alagaan...P-please, s-sumama ka sa'kin." His voice was a plea, filled with desperation. His love was a gift, a promise, but I couldn’t accept it.

I wanted to scream, to tell him everything, but the words wouldn’t come. I was trapped in a silence that echoed with unspoken truths. I knew he would never understand, not until he saw the darkness I carried within. And I couldn’t risk that.

Ipinikit ko ang aking mata ko, isang luha naman ang tumulo sa pisngi ko. Ang tunog ng kanyang hikbi ay pumunit sa akin, ngunit hindi ko ma-alo. "I can't leave this island, Lennox. I can't. Please understand." Umiling-iling pa ako at pinipigilan na hindi mapa-hikbi, "Hindi pwede Lennox..." Mapait kong saad ulit at agad siyang tinalikuran. My legs felt heavy, and the air itself seemed to press down on me. It felt like a physical weight, the weight of my decision.

Ngunit hindi paman ako nakakalayo sa kanya ay agad niya akong hinatak at niyakap ng mahigpit, mas lalo tuloy akong naiyak. Pinilit kong itulak siya ngunit hindi ko magawa dahil ubos na ang lakas ko. My body, usually filled with defiance, felt weak and broken. He held me tight, a cage of love and desperation.

"Bakit? Bakit ba hindi pwede, Baby?" Bulong niya sakin. His voice was a broken whisper, filled with raw pain.

Napapikit ako ng maramdaman ko ang mainit niyang hininga sa bandang tainga ko. His scent, a mix of salt air and citrus, usually a comfort, now felt like a burden, a reminder of what I was losing.

"I can't..." I managed to whisper, my voice thick with tears. The words felt heavy on my tongue, the weight of unspoken truths pressing down. "B-basta... h-hindi pwede, L-lennox....Please pakawalan mo nalang ako. Masasaktan lang tayo pareho kapag patuloy na ganito e." Hirap na hirap kong saad, my voice a shaky whisper. The words felt like shards of glass, each syllable cutting into my soul.

Naramdaman ko ang marahan nitong pag-iling. His grip tightened around me, a silent protest against my pleas.

Mas masasaktan kaming dalawa kung ganito na walang bibitaw. "L-lenno—"

"K-kaya ba hindi p-pwede kasi.... Hindi muna ako mahal?" His voice was a choked whisper, laced with uncertainty.

My heart shattered. His words were a knife twisting in the wound of my soul. He didn’t understand. He didn’t understand the depths of my love for him, the fear that clung to me like a second skin. My body went numb, my mind reeling from the sudden shift in the conversation. It was like a punch to the gut, leaving me breathless and disoriented.

Dahan-dahan niya akong binitawan at tinignan sa mata. His gaze was intense, piercing, searching for a flicker of truth in my eyes. He was trying to understand, trying to find a way to bridge the chasm that had opened between us.

Kung ito ang tanging paraan para maghiwalay kami ng landas ay gagawin ko. Kung ito ang tanging paraan para iiwas ko siya sa gulo ng pamilya ko ay handa akong sumugal. My mind was racing, calculating the cost of this sacrifice.

Marahan akong tumango, "I-i'm sorry... Lenno—"

"Bullsh!t!... What the fuvk, Vienna Austria! You are absolutely lying to me!" His voice exploded, a raw, unbridled fury replacing the pain and confusion. His eyes, once filled with love and hope, now burned with anger and disbelief.

The world seemed to spin around me. He was right. He was right to be angry. I had lied to him. I had hurt him, para tuluyan na siyang bumitaw.

Napapikit ako sa sobrang lakas ng kanyang sigaw at kasabay non ay ang sobrang lakas ng buhos naman ng ulan. Para bang nakikidalamhati din ang panahon sa sakit na nararamdaman namin pareho. The sky mirrored my own turmoil, a relentless downpour mirroring the torrent of emotions threatening to drown me.

"I'm sorry, I'm sorry..." Paulit ulit kong saad, my voice a choked whisper, lost in the cacophony of rain and thunder.

Napahagulgol nalang ako ng agad siyang tumalikod sakin. His silhouette, now a mere shadow against the stormy backdrop, was all that remained of the man who had held my heart.

"Then, I don't want to see your face again, Vienna." Malamig niyang turan sakin, his voice a harsh contrast to the gentle murmur of the rain.

I'm sorry Lennox, kung totoo mang mayroong kabilang buhay ay sisiguraduhin kong ikaw ang pipiliin ko at ipaglaban ko. Pero sa buhay na'to, pasensya na at wala akong lakas lumaban, patawad kung naduduwag ako sa buhay na'to.

I sank to my knees, the cold, wet earth a fitting reflection of my own brokenness. His words were a dagger, piercing through the fragile thread of hope that I had been clinging to.

Tumalikod na ako at sa bawat apak ko papalayo din sa kanya ay ganon naman ka bigat ang dibdib ko. Ayokong madamay siya sa problema ko, ayokong siya ang magiging target ng ama ko. Ang bawat hakbang ay parang paghila sa akin pabalik sa kanya, pero mas malakas ang pangamba sa aking puso.

Pagdating ko sa apartment ay agad kong ni-lock ang pinto at umupo sa sahig habang umiiyak at habang basang basa ang buong katawan dahil sa ulan. Ang sakit na pilit mong tinataboy ang taong mahal mo. Parang sinasaksak ang puso ko sa bawat hikbing lumalabas sa aking bibig. Pero kung ito ang paraan para maprotektahan ko siya ay gagawin ko.

Kahit na ang puso ko ay nagmamakaawa na ibalik siya, alam kong ito ang tama. Ang pangamba, ang takot na nakaugat sa aking kaluluwa ay mas malakas kaysa sa aking pag-ibig. Pero sana, sana lang, maintindihan niya ang aking desisyon.

Dad wants me to go with him, ibabalik na naman niya ako sa impiyernong mansyon na iyon. Ayokong babalik doon, tapos na ang paghihirap ko sa bahay na iyon. Nawala si Mama dahil sa kanila, isinugal ni Mama ang kanyang buhay para mailigtas ako tapos babalik lang ako don? No way! Kung babalik man ako doon mas pipiliin ko pang mamatay nalang kaysa maranasan ang paghihirap tulad noon.

Nanikip ang dibdib ko sa pag-iisip na babalik ako sa lugar na iyon. Para itong isang bilangguan, puno ng mga alaala ng pang-aabuso at takot. Ang mismong hangin sa loob ng mga pader na iyon ay nakakasakal, A constant reminder of the pain I had endured.

Kung sana lang ay saakin tumama ang bala ay hindi sana mawawala si Mama. Pero hindi eh, sinalo ni Mama ang balang para sakin dapat. Malaya namang tumulo ang luha ko, a cascade of grief and guilt. My mother, my protector, my anchor, gone, sacrificing herself for me.

Hindi ko hahayaang magiging walang kabuluhan ang kanyang sakripisyo para sa akin. Hindi ko hahayaang mananalo sila. I would stay on this island, find my own way, and live my life free from their grasp.

Pero ang napakasakit sa lahat ay ang katutuhanan. Katutuhanan na ang sariling ama ko ang pumatay sa Ina ko. Ang sariling ama ko na palaging gusto ay mapahamak ang kanyang pamilya. Hindi ko talaga alam kung bakit nagustuhan ni Mommy ang katulad niyang lalaki, napaka-demonyo niya. Wala siyang awa, sariling asawa at anak ay kaya niyang patayin para lang sa kanyang kabet.

Kaya hindi kami pwedeng magsama ni Lennox sa labas ng Isla, kung sana dito lang kami sa loob ng Isla mag sesettle ay pwede pa siguro. Pero ang gusto niya kasi ay sa labas ng isla, Isang lugar na hindi ko kayang puntahan. Natatakot akong si Lennox ang puntiryahin ng ama ko.

Wala siyang pili basta't makukuha niya lang ang kanyang gusto, kahit pa marami siyang madihadong tao ay wala siyang pakialam. Ganyan siya ka demonyo.

Hindi ko namalayan na nakatulugan ko'na pala ang pag-iyak. My body ached, drained of energy, but my heart still throbbed with a dull ache. I was so lost in my own pain that I hadn't even noticed the passing of time.

Nagising lang ako ng marinig ko ang sunod-sunod na katok. "Vienna! Vienna! Open the door!"

Agad nagsalubong ang kilay ko ng marinig ang boses ni Stephanie. Stephanie is my bestfriend, siya lang ang natatangi kong kaibigan rito sa isla. Her voice, usually filled with warmth and laughter, now held a note of concern.

Napangiwi ako ng maramdaman ang pananakit ng buong katawan ko, hindi kasi maayos ang posisyon ko ng humiga ako at sa sahig pa ako nakatulog kaya siguro masakit ang buong katawan ko dahil sa lamig din ng sahig. Paika-ika naman akong naglakad patungo sa pintuan at pagbukas ko ay ang mukha agad ng kaibigan ko ang nabungaran ko ang mukha niyang nag-alala.

"Step—" I started to say, my voice hoarse and weak.

"Gosh! Vienna, anong nangyari? Ayos ka lang ba?" Taranta na tanong ni Stephanie sakin. Her eyes, usually bright and full of life, were now filled with concern. She stepped inside, her gaze taking in my disheveled appearance.

Tumango naman ako at bumalik sa kama, "Ayos lang ako Step." Panigurado ko sa kaibigan ko para hindi na ito mag-alala pa. My voice was a shaky whisper, a feeble attempt to mask the turmoil within.

"Wala na'ba talaga kayo ni Lennox? N-nakita ko kasi siyang kahalikan si Marian kanina, I think paalis sila ng Isla." Her words struck me like a bolt of lightning, shattering the fragile hope that I had been clinging to.

Na-estatwa ako sa kinauupuan ko at hindi makapaniwala sa narinig mula sa kaibigan pero alam ko naman na ako rin ang may kasalanan, dahil ako ang nagtulak sa kanya na umalis at lumayo sakin.

Agad akong nag-iwas tingin kay Stephanie, "Mas maganda ngang sila ang magkatuluyan Step, hindi kami para sa isa't isa ni Lennox." Marahan kong turan, my voice laced with a bitter attempt at nonchalance.

Pero ramdam ko sa sarili kong sobrang sakit na. Sino ba kasi ang hindi masasaktan kong ang taong minahal mong totoo ay kahalikan ng ibang babae. Pero atleast alam kong totoong minahal siya ni Marian.

"Vien, alam kung nahihirapan ka sa sitwasyon mo pero kaya ka naman siguronh protektahan ni Lennox. Mas pipiliin mong saktan ang sarili mo, pero ang tanong ikaw lang ba ang nasasaktan? Di ba nasasaktan din Lennox? You can explain it to him kung ano ang nangyayari sa buhay mo."

Hindi agad ako nakaimik. Stephanie's words were a sharp rebuke, a reminder of the pain I was inflicting not only on myself but also on the man I loved.