8
1215 Words
"ปล่อย คุณพยัคฆ์ฉันว่ายน้ำเป็น ปล่อย"
"แต่ฉันว่ายน้ำไม่เป็น ขอกอดไว้ก่อนได้ไหม"
"ว่ายไม่เป็นแล้วกระโดดลงมาทำไมละ"
"ใครบอก ฉันวิ่งออกกำลังกายแต่ตกใจเห็นหนูชลเข้า เลยวิ่งตกน้ำ"
"ปล่อย ใครจะเชื่อคุณ"
พยัคฆ์ที่พาเธอลงน้ำมาพร้อมเขา เขาก็ไม่ปล่อยเธอเลยยังคงกอดเธอจากด้านหลัง ไล่หอมผมที่เปียกน้ำของเธอไม่ห่าง รชนิชลพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดของพยัคฆ์ เรือนร่างบอบบางที่อวบอั๋นในบางจุดเบียดเสียดกับร่างใหญ่ที่เกือบเปลือยที่มีแต่กางเกงว่ายน้ำสวมอยู่ ยิ่งดิ้นหนีก็ยิ่งเบียดกัน เขาเองไม่อยากปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนเลยยังอยากกอดอยู่แบบนี้ กลิ่นหอมของเธอทำให้เขาไม่อยากห่างเลย
"มองอะไร"
"เอ่อ เปล่าซะหน่อย"
"ปล่อย จะขึ้นแล้ว หนาว"
พยัคฆ์เผลอก้มมองเรือนร่างของเธอภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวที่พอเปียกน้ำก็เห็นไปถึงไหนๆ เขาไม่ตั้งใจจะมองแต่มันน่าจะได้สัมผัสมากกว่า แต่คงต้องปล่อยเธอให้ขึ้นจากสระก่อน ถ้าปล่อยให้หนาวเดี๋ยวป่วยไปจะแย่ ร่างเล็กในอ้อมกอดเขาหนาวจนสั่นเขาเองก็รับรู้ได้ถ้าเธอไม่บอก เขาพาเธอว่ายน้ำไปที่ขอบสระ
"ฉันกอดไว้เธอน่าจะอุ่นนะ"
พยัคฆ์ยังไม่ยอมปล่อย ยังคงคลอเคลียไม่ห่างร่างหอมของเธอจนถึงขอบสระ เขาช่วยดันร่างเธอขึ้นไปนั่งด้านบน แต่ยังคงไม่ยอมปล่อยให้เธอไป
"อย่าลุกนะ ลูกน้องฉันเห็นเธอโป้แน่"
"ไม่ ฉันจะกลับห้อง"
"นั่งรอก่อน ทนหนาวไหวนะ"
"เร็วๆสิ"
ร่างเล็กนั่งกอดเข่าบังหน้าอกอวบอึ๋มของตัวเองไว้แต่กางเกงที่ใส่อยู่ขาก็สั้นยิ่งพยายามบังก็เหมือนจะโชว์มากกว่าเก่า ใบหน้าหวานเริ่มซีดลง
"อุ่นขึ้นไหม"
พยัคฆ์รีบขึ้นจากขอบสระเดินไปหยิบผ้าขนหนูของเขาที่ลูกน้องเตรียมไว้ให้มาห่มให้เธอ แล้วนั่งลงกอดกระชับเบาๆ
"อุ่นแล้ว ปล่อยได้แล้ว"
"ให้ฉันไปส่งไหมหนูชล"
"ไม่ต้องมายุ่ง ฉันไม่อยากอยู่ใกล้คุณ"
รชนิชลพูดออกมาเบา หน้าเธอแนบกับอกของพยัคฆ์ หัวใจเต้นแรงจนไม่อยากเข้าใกล้เขาแบบนี้ กลัวใจตัวเองจะหวั่นไหวหลงรักคนร้ายกาจอย่างเขาเข้า
"ยังกลัวฉันอยู่เหรอ คุณพยัคฆ์จะไม่ทำร้ายหนูชลอีกแล้ว สัญญา เลิกกลัวได้แล้วนะ"
"ไม่ได้กลัวแบบนั้น แต่กลัว เอ่อ ช่างมันเถอะ"
พูดจบรชนิชลก็รีบลุกหนีเขาไปทันที
"กลัวอะไรของเธออีกนะ"
......
"นายวันนี้กลับเร็วนะครับ"
"ก็กลับปกติ หนูชลล่ะ ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรใช่ไหม"
คำถามที่ดูเหมือนจะติดปากไปแล้ว จนคนฟังเริ่มชิน ทุกครั้งที่เจอพยัคฆ์จะเอ่ยถามคำนี้ตลอดไม่ว่าจะกับลูกน้องคนไหน
"เปล่า ก็ปกติดี รชนิชลชอบไปอยู่กับป้าอุ่นครับ"
"แล้วแกมองอะไร"
"นายไม่ได้เอาสาวๆมาเหรอครับ ปกติไม่เคยขาด"
"อ้าวไอ้นี่"
"อะไรกันคุณพยัคฆ์ หมดฤทธิ์แล้วเหรอครับ"
“จะกลับมาออกกำลังกายที่บ้านโว้ย”
“อ้อ นึกว่าพี่ชายเป็นอะไร กลับมาดูอะไรหรือเปล่า”
“ไอ้น้องชายคนนี้ โดนเตะซะดีไหม”
ร่างใหญ่เดินหนีเข้าบ้านไป เขากับคิมต่างมองหน้าก็รู้ใจกัน เขาไม่อยากให้คิมมารู้ถึงความรู้สึกสับสนของเขาตอนนี้ว่ามันยังไงกันแน่
......
"เดินเองได้แน่นะแป้ง ไม่ต้องเข้าไปส่งในบ้านนะ"
"อึกกก เอ่อดิว่ะ ไป้ไป กลับได้ ดึกแล้ว" แป้งหอมไปงานเลี้ยงส่งของกลุ่มเพื่อนที่จัดกันโดยเฉพาะในวันสอบเสร็จ เธอเลยทดลองดื่มเป็นครั้งแรก
"ถ้าเมาแล้วแบบนี้ เอ็มไม่ให้แป้งกินหรอก"
"กลับไปได้แล้วดึกแล้ว ไปไป้"
"เอ่อ ไม่ต้องมาไล่ วันหลังให้เอ็มเข้าไปส่งในบ้านนะ"
"เอ่อ อึก สัญญาๆๆ บายยย"
แป้งหอมยืนโบกมือลาเด็กหนุ่มที่มาส่งเธอหน้าบ้านก่อนรถจะลับสายตาไป เธอจึงเดินเข้าบ้าน สภาพเธอไม่ค่อยจะดีนักจึงไม่อยากให้ใครเห็น
"โอ้ยยย ทำไมมันโยกเยกไปหมดว่ะเนี้ย"
เธอเข้าทางหลังบ้านที่จะต้องผ่านบ้านพักของคิมที่ปลูกขึ้นอีกหลังแยกตัวออกมาจากบ้านใหญ่
"ดีนะที่นายนั้นไม่อยู่บ้าน ไม่งั้น หึ๋ยไม่อยากจะคิด ไปทางไหนต่อว่ะเนี้ย"
ร่างเล็กเดินเซไปมา ทั้งที่ทางนี้ก็เคยเดินมาบ่อยครั้งแต่วันนี้โลกหมุนๆทุกอย่างดูแปลกไปหมด เหลือบมองบ้านหลังเล็กที่เธอเองอยากเข้าไปแต่ติดตรงไม่ชอบเจ้าของบ้าน โชคดีที่ไฟปิดเจ้าของบ้านคงไม่ได้มานอนวันนี้
"ไปไหนมายัยเน่า"
คิมเดินกลับมาบ้านพักพอดี วันนี้นายพยัคฆ์กลับมาที่บ้านเร็วเขาเลยขอกลับมานอนที่บ้านบ้างเพื่อต้องการความเป็นส่วนตัว แต่มาเจอกับยัยเด็กเน่าในสภาพเหม็นเหล้า แถมก่อนหน้านี้เขาเห็นจากกล้องวงจรปิดว่ายัยนี้มีผู้ชายมาส่ง
"อึก เรื่องของฉานน ถอยยยไป้"
" เธอกินเหล้ามาเหรอ ชักจะเหลวไหลซะใหญ่"
"ถอยไป ไอ้คิม ไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน จะเมาหรือไม่มาวววมันก็เรื่องของฉานน"
"คงต้องบอกป้าอุ่น"
"อ้วกกกก"
ยังไม่ทันที่คิมจะพูดจบร่างเล็กที่ยืนเซไปมา ก็อาเจียนพุ่งออกมาใส่คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าจนเลอะเถอะไปหมด
"ยัยแป้งเหม็น อะไรของเธอเนี้ย"
"อ้วกกก"
ร่างเล็กทรุดนั่งลงกับพื้นหญ้า อาเจียนเอาของเก่าที่กินเข้าไปออกมาอีกรอบ
"แป้งหอม"
"ถอยไป้ อ้วกกก"
"ฉันจะพาไปหาป้าอุ่น"
"ไม่นะ ขอร้องละ ฮือๆๆๆ"
"หยุดร้องไห้ เธอต้องไปหาป้าอุ่น ใครจะดูแลเธอ เมาขนาดนี้ แล้วเหม็นแบบนี้"
"ไม่ไป ฮืออออ ขอร้องละ ฮืออออ"
"เอ่อๆๆ ก็ได้ๆ หยุดร้อง เข้ามาบ้านฉันก่อน อยู่ตรงนี้เดี๋ยวใครมาเห็น"
ร่างเล็กที่นั่งอยู่กับกองอาเจียนของตัวเองร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั่นจนคนฟังใจอ่อน พาเธอเดินเข้าบ้านมาด้วย
"นั่งตรงนี้ เอานี่ถังขยะกอดเอาไว้ อย่ามาอ้วกในบ้านของฉัน"
"จ้าาา ไอ้คิม อึก"
"อ้าว ทำความสะอาดตัวเองซะ เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำก่อน เข้าใจไหม แล้วก็เรียกชื่อฉันให้มันดีๆหน่อยยัยเน่า"
คิมเดินไปหยิบผ้ากับกะละมังใส่น้ำมายื่นให้คนที่กอดถังขยะอยู่บนโซฟา
"เอ่อจ้าาา พี่คิม ฮ่าาา"
"ยัยเน่า เช็ดๆไป"
เสียงหวานหู จนคนฟังขนลุกซู่ กับสายตาเซ็กซี่ส่งมาหา คนยืนฟังถึงกับประหม่าหน้าแดง หันหลังให้แทบไม่ทัน หายเมาคงต้องอบรมกันอีกพักใหญ่
- Writer
