"อย่าเขามาใกล้ฉันอีก ฉันไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ของคุณ"
"หนูชล"
รชนิชลใช้ช่วงที่พยัคฆ์เผลอผลักร่างใหญ่จนหลุดออกจากตัวเธอแล้ววิ่งออกไปจากห้อง ทิ้งพยัคฆ์ที่ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงไปทำกับเธอแบบนั้น นี้เป็นอีกครั้งแล้วสินะที่ทำให้รชนิชลร้องไห้เพราะเขา
" ทำไมวะ ฉันคงต้องเลิกยุ่งกับเธอสินะ จะได้ไม่ต้องมาเห็นน้ำตาของเธออีก"
.....
"พี่ชล"
"พี่ขอนอนด้วยนะ นอนคนเดียวมันเหงานะ"
รชนิชลเดินเข้ามาในห้องเล็กของแป้งหอมพร้อมกับหมอนใบใหญ่ ทรุดกายลงนอนกับที่นอนขนาดไม่ใหญ่มากของแป้งหอม โดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต
แป้งหอมเองก็เหนื่อยล้าเต็มทนเลยไม่อยากจะซักไซ้อะไรมากนักล้มตัวลงนอนข้างรชนิชล สองร่างเล็กนอนหันหลังให้กัน ต่างคนต่างถอนหายใจด้วยปัญหาที่มันอยากจะอธิบาย
“พี่ชลหลับหรือยังคะ”
“ยังจ๊ะ แป้งมีอะไรหรือเปล่า”
“พี่ชลเคยมีความรักไหม”
คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบของแป้งหอม เพราะคนถูกถามค่อยๆ ปล่อยน้ำตาให้ไหลร
