“คุณพยัคฆ์รอหนูชลด้วย”
รชนิชลร้องเรียกพยัคฆ์อย่างลืมตัวเมื่อก้าวลงจากรถ พยัคฆ์เดินนำไปก่อนไม่รอเธอเลยทั้งที่เธอยังยืนปรับสภาพตัวเองกับรองเท้าส้นสูง แต่เสียงหวานของเธอก็ได้ผลพยัคฆ์หันหลังกลับมามองเธอด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“หอมแก้มคุณพยัคฆ์ก่อนหนึ่งที แล้วจะให้ควงแขน เร็วๆ สิ ใครกันนะอยากจะกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ากับต้นไม้อะไรสักอย่าง”
"นี้แน่ะ"
มือเล็กหยิกแขนใหญ่ไปเต็มแรง เนื้อแน่นของพยัคฆ์แทบจะหลุดติดมือออกมา
"ยัยตัวแสบ"
"ว้าย"
"หอมจังเลย เข้างานกันเถอะ"
รชนิชลที่รู้ว่าตัวเองพลาด โดยพยัคฆ์ขโมยหอมไปฟอดใหญ่จนแก้มเปลี่ยนสีจากแรงหอมบวกกับความอายเพราะบริเวณใกล้ๆ มีคนที่มาร่วมงานอยู่เต็มไปหมด
"ไม่ต้องกลัวนะ ยืนเฉยๆ เวลานักข่าวถ่ายรูป ที่เหลือฉันจัดการเอง"
"ค่ะ แต่คุณพยัคฆ์ต้องทำตามสัญญานะ"
"จ๊ะ"
พยัคฆ์เดินมาถึงหน้างานที่มีนักข่าวรออยู่จำนวนมากพอสมควร เขารู้ว่ารชนิชลต้องประหม่ามากแน่นอน เล
