“พาออกไปจากงานก่อนได้ไหม”
คำพูดที่เธอโน้มหน้าเข้ามาหาเขาเหมือนจะหอมแก้ม แต่กลับกระซิบข้างหูเขาให้เขาพาออกมาจากตรงนั้น เธอเองก็ไม่อาจปฏิเสธหัวใจตัวเองได้คงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ใจเรียกร้อง
พยัคฆ์อุ้มพารชนิชลเดินเลี่ยงผู้คนออกมาจากในงานเขารู้ว่าทำให้เธอต้องอาย แต่เขาไม่อยากจะเก็บความรู้สึกแบบนี้ไว้อีกแล้ว ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไงเขาก็ต้องยอมรับมันให้ได้
“รัก”
"ครับ"
พยัคฆ์พารชนิชลกลับบ้านทันทีที่ออกจากงานมาเขาไม่อยากให้เธอถูกผู้ชายคนไหนมองอีก รถเคลื่อนมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านนานแล้ว ร่างใหญ่ได้แต่จ้องมองเอาคำตอบจากเธอ รชนิชลได้แต่ก้มหน้ามองพื้นตั้งแต่ขึ้นรถมาจนถึงบ้าน และเขาก็ต้องยิ้มจนปากแทบฉีก เมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจถึงคำพูดนั้นจะเบาแทบไม่ได้ยิน
"เข้าบ้านเรากันเถอะ"
"ปล่อยก่อน ฉัน เอ้ย หนูชลเดินเองได้"
"ให้คุณพยัคฆ์กอดไปแบบนี้ดีแล้ว เดียวว่าที่เมียคืนนี้ล้มหัวฟาดพื้นไปจะทำยังไง"
"บ
