เจ็บดีเหมือนกัน
862 Words
การรักข้างเดียวมันเจ็บ เมื่อคนที่เธอรักไม่แม้จะปรายตามามอง รู้ว่ามันเจ็บ มันทุกข์ ทำไมเธอถึงไม่หยุดรักเขาเสียที
การได้มองคนที่ตัวเองรักทำทุกอย่างเพื่อผู้หญิงคนอื่น เพราะเขารักผู้หญิงคนนั้น และพยายามทำทุกอย่างให้เธอ ใจของหญิงสาวมันยิ่งเจ็บกว่าเดิม ได้แต่เฝ้ามองวศินแสดงความรักกับเปลวด้วยความอิจฉา
เหมียวถือจานข้าวไปวางที่โต๊ะ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งเก้าอี้ เธอเลือกที่จะไม่ร่วมโต๊ะกับวศิน เพราะถ้าทำแบบนั้น สถานการณ์จะยิ่งเลวร้ายกว่าเดิม ตอนนี้เธอมองหน้าเขาไม่ติด ส่วนเขาก็คงเกลียดเธอจนไม่อยากจะมองหน้า
"อ้าว!เหมียว ทำไมไม่มานั่งด้วยกัน?"
"..."
"เหมียว"
"..."
"ทำไมไม่ไปนั่งด้วยกัน"
เปลวเดินมาใกล้ๆพร้อมกับเอ่ยปากถาม ไม่รู้ตอนนี้ใจเหมียวมันเป็นอะไรไป เธอเริ่มไม่อยากจะคุยกับเปลว คงเป็นเพราะเธอแพ้แล้วพาลใช่ไหม คงจะใช่เพราะมีความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"นั่งตรงนี้ดีแล้ว เหมียวไม่ชอบคนเยอะๆ"
เหมียวมองไปที่วศิน เขาปรายตามองเธอเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนี เขาคงเกลียดเธอ เธอคงต้องทำใจเงียบๆ และหายไปเงียบๆเช่นกัน
เธอคงไม่ทนกับความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ถึงจะรักเขามากเธอก็ต้องรักตัวเธอเองเช่นกัน มันเจ็บแต่คงจะเจ็บไม่นาน
"ไปกินด้วยกันดีกว่าเหมียว"
เปลวคะยั้นคะยอให้เธอไปนั่งด้วย เปลวหยิบจานข้าว แล้วดึงแขนเธอไปนั่งข้างๆ
เปลวดีกับเธอเสมอ แต่ใจเธอที่คิดกับเปลวมันมีแต่ความอิจฉา อิจฉาทุกอย่างอิจฉาที่เปลวได้ความรักจากผู้ชายที่เธอรัก
เคร๊ง!!
วศินวางช้อนใส่จานข้าวเสียงดัง พร้อมกับมองหน้าเธอแบบไม่พอใจ ตั้งแต่มีเรื่องคืนนั้น เขายิ่งเพิ่มความเกลียดชังเธอมากกว่าเดิม
"ไอ้บ้า! ตกใจหมด" พีชเอ่ยออกมาอย่างตกใจ
"อิ่มแล้วเหรอวศิน?" แพรวเอ่ยถาม
"เป็นอะไรหรือเปล่าวศิน" เปลวเอ่ยถามวศินอย่างงงๆ รู้สึกไม่เข้าใจอากัปกิริยาที่เขาแสดงออกมา
"ศินอิ่มแล้ว อากาศไม่ค่อยดี ศินไปก่อนนะ'' วศินทำท่าจะลุกขึ้น เธอรู้ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะเธอ เขาเกลียดเธอ เธอไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมเขาถึงเกลียดเธอขนาดนี้
"วศินไม่ต้องไปหรอก เหมียวจะไปเอง" เธอพูดเสียงสั่นเครือ เจ็บทุกครั้งที่เขาทำกิริยาแบบนี้ใส่เธอ ถ้าไม่รักอย่าทำเป็นเกลียดชังขนาดนี้ ใจเธอมันรับไม่ไหวจริงๆ
"เหมียวเป็นอะไรหรือเปล่า?" เปลวเอ่ยถามเหมียวอย่างห่วงใย
"เปล่าหรอก ขอตัวนะ"
"เดี๋ยวสิเหมียว" เหมียวไม่สนเสียงเรียกของเปลวเลยสักนิด เธอรีบเดินออกมาพร้อมกับปาดน้ำตาที่แก้ม ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว เธอเสียใจมามากเกินพอแล้ว
"เสแสร้ง"
วศินพูดออกมาดังๆตามหลังเธอ เธอเลือกที่จะรีบเดินออกมาเลย เข้าใจแล้วว่าการอยู่แบบไม่ถูกเลือก มันเจ็บยังไง
ผ่านไปอีกหลาย ๆ เดือน
วศินและเปลวชนะการประกวดเดือนและดาวมหาวิทยาลัย วศินยิ่งถูกจับตามองจากพวกสาวๆ แต่เหมือนเดิม ปากปีจอใครที่คิดจีบเขาจะโดนด่าทุกครั้ง ส่วนเหมียวกับเขาต่างคนต่างอยู่
เหมียวนั่งถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอขอทำเพื่อพ่อกับแม่ ขอทำเพื่ออนาคตตัวเอง เธอห่างเหินกับกลุ่มเพื่อนมากขึ้น ยอมรับว่ารักแต่ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว เธออยากโฟกัสเรื่องเรียนเลิกสนใจคนแบบเขา
เธอไม่อยากมองเขากับเปลว หัวใจมันอิจฉาเปลวทุกครั้ง ที่เขาทำทุกอย่างเพื่อเปลว แพรวกับเปลวคือคนที่เป็นห่วงเป็นใยเหมียว แต่เธอเลือกที่จะถอยออกมา
กรี๊ด!!
"อิจฉาเปลว"
"อยากมีแฟนแบบนี้"
"ตกลงเลย"
เสียงร้องเกรียวกราวดังขึ้น เหมียวขมวดคิ้วรีบเดินฝ่าฝูงชน เป็นชุมพลที่ถือช่อดอกกุหลาบช่อโตยื่นให้เปลว
"เป็นแฟนกันนะ" เปลวฉีกยิ้มให้ชุมพลพร้อมกับพยักหน้า พลลุกขึ้นพร้อมกับสวมกอดเปลวด้วยความดีใจ
"ตกลงแล้วนะเปลว" ชุมพลเอ่ย
"เปลวตกลงแล้วค่ะ" เปลวยิ้มให้ชุมพลอย่างมีความสุข
ตุ๊บ!!
เหมียวหันไปตามเสียง เป็นวศินที่ปล่อยแก้วน้ำล่วงสู่พื้น ในแววตาของเขามีแต่ความเสียใจ เขามองหน้าเปลวสลับกับหน้าชุมพล ใจเธอมันสั่นรัวเมื่อได้เห็นน้ำตาของเขาที่มันเอ่อออกมา เขาหันหลังให้ก่อนจะเดินไป
เหมียวกลับมานั่งที่เดิม พอตอนบ่ายก็กลับเพราะไม่มีเรียน วศินหายไปตั้งแต่เขาเจอเปลวกับชุมพล เธอรู้ว่าเขาเสียใจ เธอรู้สึกเป็นห่วงเขา ทั้งที่พยายามไม่ยุ่งเกี่ยว แต่ใจไม่รักดีก็ดันเป็นห่วงเขา
"ตอนเย็นไปผับกัน" แพรวเอ่ยชวน
"อืม
- Writer
