แพ้เด็ก

ตอนที่ 3

เธอไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้แล้วหันมาสนใจโทรศัพท์มากกว่าเพราะพี่ชายไลน์มาหา พี่เธียรยังคงเป็นห่วงเธอเหมือนเด็กคนหนึ่งไม่เปลี่ยนพอคุยเสร็จเก็บโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นรับกาแฟจากเพื่อนแต่รู้ว่ามีใครบางคนจ้องมองตลอดเวลา

เฮียนายทั้งมองทั้งยิ้มแต่ไม่พูดอะไรน่าอึดอัดชะมัดเลย

“มึงกูไปก่อนนะแล้วเจอกันห้องประชุม” ถึงหมอจะกำชับให้กินอาหารมากขึ้นกว่าเดิมแต่เธอทนสายตาเฮียนายที่จ้องไม่ไหวจริงๆ

“เดินไหวเหรอเพลงไปพร้อมกูดีกว่า” เพื่อนเป็นไรดูรีบแปลกๆนะแล้วเฮียนายเป็นไรมองแต่ยัยเพลงไม่กระพริบตาเลย

“ไม่เป็นไรแต่อย่าบอกพี่เธียรนะขี้เกียจมีปัญหา” เพื่อนกำลังกินแซนวิชอย่างอร่อยมีเหรอเธอจะขัดอีกอย่างนะเจ็บข้อเท้าแค่นี้ค่อยๆเดินเดี๋ยวก็ถึงเองแหละ

“เอางี้เฮียช่วยพยุงไปดีกว่า”

“เอ่อ…ไม่ต้อง…”

“ขอบคุณเฮียนายนะคะ ฝากเพื่อนอรด้วยเดี๋ยวจะรีบตามไปนะ”

เพื่อนนี่กระไรทำไมไม่รู้ว่าเธออึดอัดกับสายตาเฮียนายนะ เธอลุกขึ้นเฮียนายก็เข้ามาประคองให้เดินช้าๆไม่ต้องลงน้ำหนักที่เท้ามากจะได้ไม่ปวดแต่ถึงอย่างนั้นก็อยากจะกินยาแก้ปวดนะ เธอรู้สึกว่าผ้ายืดหลวมนิดๆคล้ายว่าจะหลุดด้วยแต่เดี๋ยวถึงห้องทำงานก่อนค่อยพันใหม่

“ชั้นสิบห้าเหรอ?” ตึกนี้มีสามสิบชั้นเขาจำได้คร่าวๆว่าอยู่ชั้นที่สิบห้า

“เฮียนายรู้ได้ไงคะ?” ไม่เคยบอกนะ

“เห็นน้องอรพูดน่ะครับ แล้วนี่ไม่กินข้าวเช้าจะกินยาได้เหรอ?” เป็นห่วงนะถึงได้ถามออกไปแล้วเด็กโง่อย่างเพลงคงไม่คิดอะไรหรอกต่างกับเขาที่คิดไปไกลแล้ว

“กินไม่ลงค่ะ”

“เพราะ?”

“ไม่มีอะไรหรอกถึงแล้ว” ที่นี่ไม่ได้มียามเฝ้าหน้าประตูเพราะพนักงานทุกคนมีรหัสเข้าประตูทั้งนั้นและเพียงแค่เดินเข้ามาสายตาพนักงานก็แอบมองแล้วอมยิ้มกันไม่หยุดนี่คงจะคิดว่าเฮียนายเป็นแฟนแน่เลย

“ไม่เคยมีผู้ชายมาด้วยเหรอ?” แค่เห็นปฏิกิริยาของพนักงานก็พอจะเดาบางอย่างได้

“พี่เธียรไม่ยอมหรอก” พี่ชายหวงมากพอสมควรถึงจะพูดว่ายอมให้มีแฟนได้ก็เถอะ

“ท่าทางพี่ชายจะขี้หวงมากนะ แบบนี้คนมาจีบถูกถีบกระเด็นออกหมดเลยใช่ไหมครับ?” แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมอะไรง่ายๆหรอกถ้าอยากได้ขนาดนี้

“มั้งคะ เดี๋ยวเฮียนายนั่งรอพี่อิฐในห้องเพลงนะ”

“ครับ”

ห้องทำงานขนาดไม่ใหญ่เกินไปค่อนข้างเรียบมากเน้นโทนสีขาวสะอาดตาเฟอร์นิเจอร์น้อยจนแทบไม่น่าเชื่อเลย เพลงนั่งลงพื้นทำให้เขางงก่อนจะเข้าใจเมื่อเห็นว่าเธอแกะผ้ายืดออกคงจะพันใหม่แน่นอน

“เฮียช่วยนะ” เป็นห่วงนะถึงอาสาแบบนี้แล้วถ้าเป็นเธอเขาไม่ถือหรอก

“ไม่เป็นไรค่ะเพลงทำได้” นี่มันเท้านะไม่สมควรให้เขามาทำให้แบบนี้

“เฮียเต็มใจ นั่งบนโซฟาเดี๋ยวเฮียจัดการเองอย่าดื้อสิ” ต้องดุบ้างเด็กอะไรแย้งเก่งขัดเก่งทั้งที่เขาโคตรจะเต็มใจทำให้ ข้อเท้าเธอค่อนข้างบางแถมยังเล็กมากแต่ตอนนี้มันบวมแดงจนน่าเป็นห่วงว่าจะแวดมากกว่านี้

เขาหยิบยามาทาข้อเท้าเล็กนวดอย่างเบามือจนยาซึมเข้าผิวถึงลงมือพันผ้ายืดให้พอดีไม่แน่นเกินไปเดี๋ยวจะปวดเอาได้ เพลงไม่พูดไม่คุยจนเสร็จเขาเงยหน้าจะถามแต่มันบังเอิญว่าเธอก้มมาพอดี

อีกนิดเดียวปลายจมูกเราจะชนกันแล้ว

“เอ่อ…ขอบคุณค่ะ” เธอหันหน้าหนีไปอีกทางพยายามรักษาน้ำเสียงให้นิ่งแม้ว่าใจจะเต้นแรงมากก็ตาม เมื่อกี้เราสบตากันรู้สึกได้เลยว่าใบหน้าใกล้กันมาก

“ไม่เป็นไรครับ เฮียเป็นห่วงน้องเพลงนะ” ทั้งห่วงทั้งหวงแหละแต่พูดได้เท่านี้จริงๆ

“ขึ้นมานั่งด้วยกันดีกว่านะ ถ้าเฮียจะเข้าห้องน้ำก็ทางนั้นนะคะ” เธอชี้นิ้วไปทางห้องน้ำส่วนตัวแต่เป็นประตูซ่อนถ้าไม่บอกก็อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่

“เมื่อกี้เฮียนวดให้ดีขึ้นไหม?” บวมแดงขนาดนั้นคงจะล้มแรงน่าดูเลย

“ดีขึ้นค่ะ เฮียนายมือเบามากเลย”

“มือเบาแต่หยาบมากใช่ไหม?”

“ค่ะ แต่เพลงว่านี่เป็นเสน่ห์ของผู้ชายนะดูไม่สำอางดี”

“ดีจังที่น้องเพลงชอบ อืม…จะว่าอะไรไหมถ้าเฮียอยากจะขอเบอร์ติดต่อ?”

หลังจากวันนั้นที่เจอน้องเพลงเขาก็ทำงานหนักมากจนแทบไม่มีเวลาแต่ถึงอย่างนั้นกิจวัตรประจำวันที่ขาดไม่ได้ทำทุกคืนก่อนนอนคือส่งข้อความบอกฝันดีน้องเพลงเสมอ เขาเข้าไปดูโปรไฟล์ทางโซเชียวของเธอได้เห็นกิจวัตรต่างๆก็ยิ้มออกมาหุบไม่ลงเสมอเลยละมันแปลกมากนะ

Nayna : ฝันดีนะ

Plang : ค่ะ ฝันดีเหมือนกันนะ

“กว่าจะตอบกลับได้นะไอ้เด็กดื้อ!” ข้อความส่วนใหญ่ที่ส่งไปมักจะไม่ถูกเปิดอ่านแล้วนานๆทีเธอจะตอบกลับมา เขาน้อยใจนะแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน

Nayna : นอนไม่หลับ

Nayna : ได้ข่าวว่าไม่สบายดีขึ้นยังครับ

Nayna : เงียบตลอดเลยจะงอนแล้วนะ

Nayna : พรุ่งนี้กินข้าวกันไหมครับ

ทุกข้อความไร้การอ่านไร้การตอบกลับทั้งที่ไม่กี่วินาทีก่อนยังบอกฝันดีอยู่เลย น้องเพลงน่ารักนะแต่ก็ใจร้ายมาก! เขานอนบนเตียงว่างโทรศัพท์ทิ้งไว้เแบบนั้นหนักใจไม่รู้ว่าควรจะจีบเด็กยังไงดีเพราะดูท่าว่าช้าไปจะได้กินแห้วแทนข้าวแล้ว

“พรุ่งนี้ยังไงต้องได้เจอ” ทนคิดถึงไม่ไหวแล้วคิดถึงมากจริงๆผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วนะที่เราไม่เจอกัน

เขารู้ว่าเธอไม่สบายจากเมียเพื่อนแล้วก็รู้ที่อยู่เธอด้วยเพราะเคยไปส่งเมื่อตอนข้อเท้าเธอพลิกนั่นแหละ ใครว่าการคิดถึงใครบางคนมันเป็นเรื่องที่ดีนี่คือคำโกหกนะเพราะความจริงมันไม่มีความสุขเลยสักนิดเดียว

เขาอยากจะคุยด้วยทั้งวันนอนมองหน้าทั้งคืนแต่ที่ทำได้คือส่งข้อความผ่านตัวหนังสือเท่านั้นดูรูปเธอผ่านหน้าจอโทรศัพท์แค่นั้นเอง เธอคงจะรู้อยู่นะว่าเขาเฝ้ามองอยู่แต่ไม่แสดงออกอะไรแม้แต่อย่างเดียวหรือแม้แต่จะสนใจสักนิดก็ไม่เลยคนใจร้าย

ทำไมคนน่ารักต้องเย็นชาแบบนี้ด้วยวะ!

“เจอกันในฝันนะน้องเพลง”