ตอนที่ 4
1111 Words
เพลงตื่นเช้ามาพร้อมกับอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัวเพราะไม่สบายมาตั้งแต่เมื่อวันก่อน เธอเป็นคนแพ้ง่ายป่วยง่ายแค่อากาศเปลี่ยนนิดหน่อยร่างกายก็ทำท่าจะสำออยอยากเข้าโรงพยาบาลแล้ว เมื่อก่อนพี่เธียรค่อนข้างเป็นห่วงเรื่องถึงขนาดพาไปหาหมอดีๆแต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม
ก๊อกๆๆ
“พี่เธียรเหรอไหนว่าไปเมืองนอกไง?” จำได้ว่าพี่ชายบอกจะไปธุระที่อเมริกาสองอาทิตย์ถึงจะกลับนี่น่า
เธอใส่เสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นเดินไปเปิดประตูอึ้งนิดๆไม่คิดว่าคนที่มาแต่เช้าจะเป็นเฮียนาย เขาถือข้าวต้มมาด้วยพร้อมกับผลไม้ค่อนข้างเยอะเลยแต่มาหาเธอทำไมละ
“หน้าซีดอยู่นะยังไม่หายไข้ใช่ไหม?” ไม่พูดเปล่าแต่เดินเข้าห้องโดยที่เจ้าของไม่ต้องเชิญ เขาวางของทุกอย่างลงแล้วแตะหลังมือที่หน้าผากเธออดจะมองใบหน้าซีดเซียวที่โคตรคิดถึงตลอดสองอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอกันไม่ได้จริงๆเลย
“ผอมลงนะรู้ตัวไหม?” ปากเล็กจิ้มลิ้มเผยอออกเห็นฟันซี่เล็กๆมันน่าจูบมากเลยนะถึงจะแห้งแตกตามประสาคนไม่สบายแต่ยังดูสวยในสายตาเขาอยู่ดี
“กินข้าวยังเฮียซื้อข้าวต้มมาให้”
“ไปหาหมอนะตัวร้อนมากเลยเนี่ย”
“แล้วนี่กินยาบ้างรึเปล่าห่ะ”
“ทำไมไม่ตอบเฮียเลยละ?” เธอเงียบมากมองเขาเหมือนงงบางทีอาจจะมึนยาอยู่ก็ได้มั้ง เขาก้มหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นอยากจะหอมแก้มนุ่มก่อนบดเบียดริมฝีปากร้อนด้วยจูบที่อยากทำมานานมาก
“มาได้ไง?” เธอถามไปพร้อมขยับตัวถอยหลังออกห่างมากอีกก้าวอย่างไม่ไว้ว่างใจ
“ก็ไม่สบายเป็นห่วงเลยมาหา ว่าไงจะตอบเฮียได้รึยัง?"
“พึ่งอาบน้ำเสร็จค่ะกำลังว่าจะทำอะไรกินอยู่ เฮียนายมาธุระแถวนี้เหรอถึงแวะมาได้”
“มาดูแลเด็กดื้อเนี่ยนับเป็นธุระได้ไหมครับ?” ตั้งใจมาหานะไม่ใช่ว่าทางผ่านแบบที่เธอคิดหรอก
“กินข้าวดีกว่า” อยู่ใกล้แล้วรู้สึกแปลกๆโดยเฉพาะแววตาที่มองกัน เธอเดินไปหยิบชามมาสองใบเทข้าวต้มให้แล้วนั่งกินเงียบๆไม่รู้ว่าควรจะพูดจะคุยยังไงต่อดีแบบว่ามันอึดอัดมากนะ
“เมื่อคืนนอนเร็วเหรอ?”
“ค่ะ”
“มีคนมาจีบบ้างไหมเห็นฮอตมาก”
“ไม่มีค่ะ”
“ดีแล้ว”
กินข้าวต้มหมดเธอถูกบังคับให้กินผลไม้ต่อโดยที่ไม่ถามสักคำว่าอยากรึเปล่า เธอไม่สบายกินอะไรก็รู้สึกขมไปหมดแหละแต่ถึงอย่างเฮียนายก็อุส่าห์ปอกเปลือกหั่นเป็นชิ้นจัดใส่จานวางไว้ให้เลยนะ เขาไม่มีท่าว่าจะขยับตัวไปไหนเลยเอาแต่นั่งมองเธออยู่นั่นแหละ
“ไม่อร่อยเหรอ?” คนไม่สบายเขาก็พอเข้าใจแต่เธอผอมลงมากจนน่าเป็นห่วง
“ไม่หิวค่ะ เฮียนายว่างเหรอ?” เธอไม่ค่อยมีโอกาสอยู่กับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้เลยรู้สึกเกร็งแปลกๆ
“ว่างมากครับ อันนี้ยากินแล้วนอนซะจะได้หายเร็วๆ” ดูออกว่าอึดอัดมากแต่ทำไงได้ละเขาคิดถึงมากเหลือเกิน เขายังไม่อยากจะไปไหนเลยนั่งอยู่แบบนี้ทั้งที่ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันเพราะไม่เคยเอาใจใครมาก่อนเลยแต่กับเพลงเขายอมวะ
“เพลงจะไปนอนถ้าเฮียนายจะกลับไลน์ทิ้งไว้นะเพลงจะ…”
“เคยอ่านด้วยเหรอ?”
“เมื่อคืนเพลงก็ยังตอบนะ”
“ที่ผ่านมาเคยสนด้วยเหรอ เพลงคิดว่าเฮียคุยเล่นๆเหรอห่ะ” เล่นๆแบบไหนห่ะถึงบอกฝันดีทุกคืนกดหัวใจให้รูปเธอทุกรูปแบบนี้ เขาจริงจังนะแล้วมันจะเป็นบ้าเพราะเธอได้อยู่แล้ว
“เพลงยุ่งน่ะต่อไปจะพยายามตอบนะคะ”
“ยุ่งหรือไม่อยากคุยกับเฮียห่ะ?”
“ยุ่งค่ะ เพลงไปนอนดีกว่า” ถ้าอยู่ต่อคงไม่จบแน่เพราะหน้าตาเฮียนายค่อนข้างเอาเรื่องอยู่นะ
เธอลุกขึ้นเร็วจนหน้ามืดเซเล็กน้อยลืมตามาอีกทีก็อยู่ในอ้อมกอดเฮียนายแล้ว เขามองเธอด้วยสายตาดุมากก่อนจะทำให้สิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อน
“ว๊าย!! เดี๋ยวตกนะ!!” นี่คนนะไม่ใช่ตุ๊กตาถึงจะอุ้มง่ายๆแบบนี้
“ตัวแค่นี้ไม่ตกหรอกน่า เมื่อกี้หน้ามืดเดี๋ยวเป็นลมเอาอุ้มแบบนี้แหละดีแล้ว” ยอมรับเลยว่าตัวเบามากส่วนหนึ่งน่าจะเพราะไม่สบายกินอะไรไม่ได้น้ำหนักเลยลดลงแล้วปรกติตัวก็เล็กอยู่แล้วด้วย
มือเล็กยกขึ้นมากอดคอไม่แน่นมากถึงเขาจะบอกให้ไม่ต้องกลัวแต่ก็รู้สึกเสียวสันหลังทุกครั้งที่ก้าวเดินไป เฮียนายหัวเราะเบาๆเหมือนว่านี่คือเรื่องตลกงั้นแหละ
ถ้าตกเนี่ยก้นหักได้นะ!
“ชอบสีม่วงเหรอ?” เป็นม่วงอ่อนลาเวนเดอร์น่ารักเชียวถ้าได้นอนด้วยทุกคืนคงดีสิ
“ว่างลงก่อนไหมอะ” อุ้มไม่ปล่อยแบบนี้เสียวสันหลังนะเธอก็กลัวว่าจะตกแล้วหลังหักเอา
เขาวางเธอลงบนเตียงตามที่บอกแต่ถึงอย่างนั้นยังไม่ออกไปไหนนั่งลงบนเตียงมองหน้าเด็กดื้อที่นอนหันหลังให้กัน เขานั่งเล่นไปสักพักเพลงถึงหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาผสมกับอาการเพลียด้วยแหละ
“เฮียคิดถึงน้องเพลงมากนะรู้ตัวไหม?” เขาไม่ทำอะไรไปมากกว่านั่งมอง
วันนี้เขาเสียมารยาทเพราะทนความคิดถึงไม่ไหวยิ่งได้รู้ว่าไม่สบายยิ่งทนไม่ได้นอนไม่หลับทั้งคืนพอเช้ารีบจัดการตัวเองขับรถไปตลาดหาซื้อผลไม้กับข้าวต้มแล้วแล้วขับมาหาโดยที่ไม่โทรมาบอกเพราะรู้ว่าน้อยมากที่จะรับสายจากเขา
ไอ้คนน่ารักที่โคตรใจร้ายเลย!
เขาเดินออกมาจากห้องนอนเธอยังไม่คิดจะไปไหนแต่เลือกนอนที่โซฟาห้องรับแขกแทน หนังตาเริ่มหนักมากขึ้นทุกทีคงเพราะอดหลับอดนอนมาทั้งคืนบวกกับข้าวต้มแน่นท้องด้วยมั้ง
หนังท้องตึงหนังตาหย่อยนี่คือเรื่องจริง!
- Writer
