พบรักที่ปลายรุ้ง

5.เป็นห่วง

แดนไตรสายเรียกเข้า

แดนไตร: ครับพี่ชาย

แดนชล: นายดาม นายกำลังคิดจะทำอะไรอยู่

แดนไตร: จมูกไวจังนะ ใครมันคาบข่าวไปบอกล่ะ

แดนชล: ป๊าเป็นห่วงนายนะ ถ้าคิดจะทำอะไรบ้า ๆ เฮียบอกเลยว่าหยุดเถอะ

แดนไตร: หยุดไม่ได้แล้วเฮียมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด

แดนชล: เด็กนั่นใช่มั๊ย อย่าทำอะไรเด็กนั่นเลย แกไม่รู้เรื่องด้วย แกน่าสงสาร ดามเฮียขอร้องหละปล่อยเด็กคนนั้นไป

แดนไตร: เฮียก็พูดง่ายเน๊าะ แล้วใจผมล่ะจะเป็นยังไง มีใครเข้าใจผมหรือเปล่า

แดนชล: เงียบไป 3 วิ นี่นายอย่าบอกนะว่านายเก็บเด็กคนนั้นไว้เพราะ.....

แดนไตร: จะเพราะอะไรก็ช่างเถอะ แต่ไหน ๆ ก็ไม่มีใครต้องการเด็กคนนั้นอยู่แล้วไง ผมนี่แหละต้องการ และจะไม่มีวันปล่อยมือเด็ดขาด

แดนชล: นายดาม นายบอกเฮียมาคำเดียวว่านายรู้สึกกับเด็กนั่นยังไงกันแน่

แดนไตร: "Love at first sight."

แดนชล: ดี เฮียจะช่วยนายเอง แต่นายห้ามทำร้ายเด็กนั่น น้องน่าสงสารมากนะดาม

แดนไตร: ผมรู้แล้ว ตอนนี้น้องอยู่กับผมที่คอนโดที่ภูเก็ต

แดนชล: อืม ดูแลน้องดี ๆ ห้ามบังคับขืนใจเด็ดขาด สุภาพบุรุษลูกผู้ชายเค้าไม่ทำกันเข้าใจมั๊ย

แดนไตร: อืม เท่านี้ใช่มั๊ย

แดนชล: ดูแลตัวเองดีดีด้วย

ติ๊ด แดนชลกดวางสาย

แดนไตรหลังจากกดวางสายจากผู้เป็นพี่ชาย

"หึหึ บังเอิญผมไม่ใช่สุภาพบุรุษเสียด้วยซิ" แดนไตรพึมพำพร้อมกับเอามือลูบริมฝีปากอย่างใช้ความคิด

ทางด้านปลายรุ้ง

หลังจากกินยาไปไม่นานความรู้สึกของเธอก็ได้ดับวูบลงไปมารู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงมีผ้าห่มหนาปกคลุมกายและแผลถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจึงลุกเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ

"ไปเข้าห้องน้ำมาเหรอ ยังเจ็บแผลอยู่มั๊ย หิวหรือยัง กินไปนิดเดียวเอง" คนตัวโตยิงคำถามเป็นชุด ๆ

"หนูอยากกลับบ้าน ป่านนี้ทุกคนคงตามหาหนูกันยกใหญ่แล้ว หนูคิดถึงบ้าน ปล่อยหนูไปเถอะ" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับยกมือกระพุ่มไหว้อย่างน่าสงสาร ซึ่งแดนไตรเองก็แทบจะทนต่อไปอีกไม่ไหว

"ตั้งแต่ออกมามีใครโทรหาบ้างหรือเปล่า?"

"...." เงียบ ไม่มีเสียงตอบจากคนตัวเล็ก มีเพียงน้ำตาที่หยดไหล ไหล่ที่สั่นสะท้าน แดนไตรอดไม่ได้ที่จะเข้าไปกอดร่างบางไว้พร้อมกับลูบหลังเบา ๆ ไม่มีคำพูดใดออกจากปากคนตัวโตเช่นกัน ในขณะที่คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมาอย่างไม่เคยระบายกับใคร

"ระบายมันออกมาให้หมด เฮียจะอยู่ตรงนี้กับเธอเองตราบใดที่เธอยังอยู่กับเฮีย" ทันทีที่คนตัวโตพูดจบหญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวโตทั้งน้ำตาแต่ภาพมันมัวไปหมด

"สงสัยอะไร หืมจ้องตาแป๋วเลย เห็นมั๊ยตาบวมหมดแล้ว" คนตัวโตพูดพร้อมกับใช้ปลายหัวแม่มือกดที่หัวตาระเรื่อยไปที่หางเบา ๆ เพื่อไล่น้ำตาออกให้คนตัวเล็ก ในจังหวะที่คนตัวเล็กก็หลับตาเพื่อไล่น้ำตาออกเช่นกัน แดนไตรถือโอกาสจูบกลีบปากบางอย่างอ่อนโยนแต่ไม่ได้ลุกล้ำเข้าไปภายในชายหนุ่มยังคงวนเวียนที่กลีบปากบางอยู่อย่างนั้น

"อยู่ด้วยกันนะ เราจะสร้างครอบครัวกันที่นี่ดีมั๊ย?"

"....." เงียบ ไม่มีคำพูดใดออกจากปากหญิงสาว

"เฮียเข้าใจ เธออาจจะยังไม่เชื่อ เพราะเราเพิ่งรู้จักกัน แต่เฮียมั่นใจว่าเราสองคนต้องไปด้วยกันได้ เชื่อเฮีย"

"ขอโทษ หนูไม่รู้จักคุณ หนูอยากกลับบ้าน" ปลายรุ้งยังยืนยันคำพูดเดิม

"บ้านที่ไม่มีใครต้องการเธอน่ะเหรอ บ้านที่เงียบเหงาน่ะเหรอ จะกลับไปทำไม?" แดนไตรตะโกนเสียงกร้าวทำให้การ์ดข้างนอกได้ยินและใครบางคนได้อัดวีดีโอรายงานนายใหญ่แล้ว

"ฮึ่ก..ฮึ่ก..ฮือ...." ไม่มีเสียงตอบจากร่างบางมีเพียงเสียงสะอื้นไห้

"มานี่มะ เฮียขอโทษ" แดนไตรดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้แนบอกพร้อมกับลูบหลังให้เบา ๆ อย่างอ่อนโยน

หลังจากปลอบโยนกันเสร็จจนคนตัวเล็กได้หลับไปอีกรอบแดนไตรจึงออกมาอัดบุหรี่ข้างนอก

"นายครับ" แดนไตรหันหลังไปมองตามเสียง

"ผมไม่เป็นไร เฮียเกมสบายใจเถอะ"

"ครับ ว่าแต่นายได้ทานอะไรบ้างหรือยังครับ"

"กินไม่ลง มันตื้อ ๆ น่ะ แต่หาข้าวให้เด็กนั่นหน่อยแล้วกันเพราะต้องกินยา"

"ได้ครับ แล้วนายจะออกไปไหนเหรอครับนี่มันจะค่ำแล้วนะครับ?" เกมบอดี้การ์ดหนุ่มรุ่นพี่ถามด้วยความเป็นห่วง

"ไปแถว ๆ นี้แหละเดี๋ยวกลับ" ว่าจบแดนไตรก็เดินออกไปโดยไม่มีอะไรติดตัวแม้แต่กุญแจรถยนต์คู่ใจซึ่งทำให้เกมเป็นห่วงเจ้านายคนนี้ที่เขารักเปรียบเสมือนน้องชายของเขามาก เขาได้แต่เดินตามไปเงียบ ๆ อย่างระแวดระวังภัยให้

"ตามมาตามหน้าที่ใช่มั๊ย ป๊าคงสั่งไว้ซินะ ทำตามหน้าที่ของเฮียไปเถอะ ผมเดินชมทะเลยามค่ำอีกสักพักแล้วจะขึ้นไป" ว่าแล้วแดนไตรก็เดินไปเรื่อย ๆ จนสุดโค้งน้ำแล้วหยุดนิ่งเหมือนฉุกคิดอะไรได้รีบหันหลังกลับและวิ่งขึ้นคอนโดอย่างรวดเร็ว

ปัง เสียงเปิดประตูที่แรงจนบานประตูกระแทกฝาผนังเกิดเสียงดังทำให้ผู้ที่อยู่แถวนั้นตกใจกันยกใหญ่ แดนไตรสอดส่ายสายตามองหาคนตัวเล็กอยู่นาน สักพัก

แอ๊ด เสียงเปิดประตูห้องน้ำ ตามด้วยร่างของหญิงสาวที่เดินกระย่องกระแย่งเพราะยังเจ็บที่เท้าอยู่

"จะอาบน้ำทำไมไม่รอเฮีย แผลเปียกน้ำหรือเปล่านั่น?" แดนไตรปรี่เข้าไปหาคนตัวเล็กรวบตัวขึ้นมานั่งบนตักแล้วก้มลงไปสำรวจตรวจตราแผลที่เท้าอย่างไม่เชื่อ

"อะอาบได้ค่ะ เอาถุงพลาสติกครอบไว้แล้วอาบในอ่างเอา ไม่ใช้ฝักบัวค่ะ กำลังจะล้างแผลค่ะ พอดีได้ยินเสียงดังเลยเข้าไปหลบที่ห้องน้ำอีกรอบพอเสียงเงียบก็ออกมาแล้วก็เจอคุณนี่แหละค่ะ" คนตัวเล็กพูดจาประสาซื่อ