พบรักที่ปลายรุ้ง

4.ได้รู้ความจริงยิ่งไม่ปล่อยเธอ

แดนไตรหลังจากวางสายจากเพื่อนรักเสร็จเขาเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนเข้ามาแล้วเห็นคนตัวเล็กอยู่ในห้องเขารู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูกแค่เห็นว่าเธอยังอยู่ก็อบอุ่นใจแล้ว

ภาพที่เห็นคือคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มในท่านอนตะแคงหันหน้าเข้าหาประตูห้องนอน ขดตัวเล็กน้อยดูน่ารักน่าเอ็นดูและน่าสงสารในคราวเดียวกัน ปลายรุ้งมีร่างกายผอมบางตัวเล็กกว่ายัยหมวยน้อยน้องสาวต่างมารดาของเขาเล็กน้อย แต่ความสูงน่าจะไล่เลี่ยกัน ทำให้เธอดูบอบบางเข้าไปอีก

"ระแวงซินะถึงได้นอนตะแคงหันหน้ามาทางนี้ หลับไม่รู้เรื่องเลยคงเพราะฤทธิ์ยาซิท่า" 《ขอโทษที่ใจร้าย เกือบจะไม่ได้เห็นหน้ากันแล้ว ใจเด็ดมากนะเราตัวแค่นี้กล้าโดดระเบียงได้ยังไง ใจคอจะหนีกันไปให้พ้นเลยรึไง แต่ไม่มีทางหรอกจะบอกให้ เธอต้องอยู่กับฉั๊นเท่านั้นปลายรุ้ง》คนตัวโตได้แต่คิดคำนึงในใจแล้วเดินเข้ามานั่งคุกเข่าข้างเตียง เขาไล้ข้อนิ้วมือลงบนแก้มสาวเจ้าเบา ๆ

"อื้อ....อย่ายุ่ง" ปลายรุ้งบ่นพึมพำในลำคอเบา ๆ เพราะรู้สึกรำคาญยกมือขึ้นเกาที่แก้ม และปัดมือไปสะเปะสะปะ

"ขอโทษคร้าบ..อุบ.." แดนไตรพึมพำเบา ๆ แอบกลั้นหัวเราะไว้สุดฤทธิ์เขานั่งจ้องหน้าคนบนเตียงอยู่นานจากนั้นจึงตัดสินใจขึ้นไปบนเตียงกึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วช้อนตัวสาวเจ้ามากอดไว้ไว้แนบอกและความรู้สึกเขาก็ดับวูบไปในเวลาไม่นาน

ทางด้านเกมบอดี้การ์ดและมือขวาของแดนไตร

"ฉันบอกให้เอาโทรศัพท์ไปให้นายแกมัวแต่ไปทำอะไรห๊ะนายปอนด์?" เกมบ่นลูกน้องอย่างหัวเสีย

"ผมเข้าไปแล้วนายหลับอยู่ครับ" ปอนด์กล่าว

"อ้าวหลับก็ปลุกซี ทางโน้นน่าจะมีเรื่องสำคัญไม่งั้นไม่โทรมาหรอก"

"คือผมไม่กล้าครับ พี่เกมเข้าไปเองเถอะ" ปอนด์พูดพร้อมกับยื่นมือถือยัดใส่มือลูกพี่แล้วรีบเดินจากไป

"เออ ไปเองก็ได้ว๊ะ"

!ก๊อก !ก๊อก !ก๊อก "นายครับ ผมเข้าไปนะครับ"

แอ๊ด.. เกมถือวิสาสะ เปิดประตู ภาพที่เห็นคือผู้เป็นนายกึ่งนั่งกึ่งนอนกอดผู้หญิงที่เป็นลูกสาวของศัตรู เกมถึงกับไปไม่เป็นขนาดเขาเคาะประตูอยู่หลายครั้งนายยังไม่ตื่นรู้สึกตัวเขารู้สึกแปลกใจระคนตกใจและเข้าใจลูกน้องแล้วจึงเดินออกมาอย่างเงียบเชียบ

"เฮ๊อ....." 《นี่นายรักเด็กคนนั้นเหรอ แล้วต่อไปความรักของนายจะเป็นยังไง ในเมื่อสองตระกูลบาดหมางกันตั้งแต่รุ่นพ่อ》ได้แต่ภาวนาให้ความรักของนายสมหวังในที่สุด เขาคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

อีกด้าน

เสียงเรียกเข้า

"อืม ว่าไง ขอบใจมาก ตามดูพฤติกรรมนายของนายไว้อย่าให้คลาดสายตา มีอะไรไม่ชอบมาพากลให้รีบรายงานฉั๊น มีค่าเสียเวลาให้พิเศษ"

"ฉั๊นรู้ว่านายรักและห่วงนายดามเหมือนน้องชาย เอาเป็นว่าฉั๊นฝากนายดูแลน้องชายอีกสักคนแล้วกันจะได้มั๊ยไอ้ลูกชาย?"

"อืม ดีมาก"

ทางด้านนุชธิดาที่เดินเข้ามาที่ห้องทำงานพอดี

"คุณป๊าคุยกับใครอยู่หรือคะ หม่าม๊าให้มาตามไปกินข้าว ไปเร็ว เดี๋ยวมีงอล"

"ปะไปลุก เดี๋ยวนางงอลจริงแหละโน๊ะ ปะลุก" ว่าจบฝ่ายบิดาวางมือบนศีรษะทุยของลูกสาวเดินเคียงกันไปที่ห้องโต๊ะอาหาร

@บนโต๊ะอาหาร

"ป๊าคะ วันก่อนอยู่ ๆ เฮียดามก็มารับหนูไปช้อปปิ้งค่ะ"

"แล้วไงลุก/นั่นซิ" เขตแดนเอ่ยถามตามด้วยธิดารัตน์ที่สงสัยเหมือนกัน

"แปลกตรงที่เฮียเค้าให้หนูช่วยเลือกเสื้อผ้าผู้หญิงค่ะ ตั้งแต่ชุดชั้นในยันชุดออกนอกบ้านค่ะ พอหนูถามก็บอกว่าเพื่อนฝากซื้อ แต่หนูไม่เชื่อหรอกค่ะ" นุชธิดาพูดจาประสาซื่อ

ทันทีที่ลูกสาวเล่าจบเจตแดนถึงกับเงียบไป 3 วิ แล้วพยายามกลับมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด

"เพื่อนพี่เค้าคงมีธุระด่วนแหละเลยฝาก ไม่น่ามีอะไรหรอกลูก" เขตแดนพูดปัดไป

"แต่ม๊าว่าถ้าจะซื้อให้แฟนน่าจะซื้อเองนะ ไม่น่าฝากเพื่อน" ธิดารัตน์ออกความเห็นบ้าง

"หรือว่าจะเป็นสาว ๆ พวกนั้นคะหม่าม๊า?" นุชธิดาคิดไปไกล

"นั่นนะซิ แต่ช่างเถอะ ถ้าเป็นแฟนเฮียดามของหนูก็ว่าไปอย่างเน๊าะ กินข้าวเถอะ เดี๋ยวเย็นหมด ม๊าทำสุดฝีมือเลย นี่ม๊าตักให้ นี่ก็อร่อยนะ ตักให้ป๊าด้วย" สองแม่ลูกตักนี่นู่นนั่นให้กันไปกระหนุงกระหนิงโดยไม่รู้เลยว่าอีกคนกำลังอยู่ในห้วงคำนึง

ทางด้านเขตแดน

เขาได้แต่คิดคำนึงในใจ 《เรื่องของดวงดาวเพิ่งจะกระจ่างก็ยังจะมีเรื่องของแดนไตรตามมาอีกหรือแถมยังเป็นลูกของพรมแดนศัตรูเก่าอีก แม้เด็กนั่นจะไม่รู้เรื่องอะไร แต่ยังไงเลือดก็ข้นกว่าน้ำวันยังค่ำที่คือสิ่งที่เขากลัวที่สุด》

"ป๊า เหม่ออะไรกินข้าวซิคะ"

"ฮ๊ะ กะ..กิน อื้อ อร่อยอย่างหมวยว่าจริง ๆ ด้วย อร่อยทุกอย่างเลย"

หลังจากกินอาหารเสร็จเขตแดนขอตัวมาที่ห้องทำงานแบบเนียน ๆ

สายโทรออก

แดนชล: ครับป๊า

เขตแดน: ตอนนี้นายดามอยู่ที่ไหนล่ะ

แดนชล: น่าจะอยู่ที่ภูเก็ตละครับ น้องไม่ได้อยู่ที่ฟาร์มผมเช็คจีพีเอสล่าสุดก็ที่คอนโดที่ภูเก็ตนะครับ

เขตแดน: ออเหรอ ฝากบอกเค้าหน่อยว่าให้มาเยี่ยมบ้านบ้าง งานที่โน่นก็ไม่มีปัญหาอะไรไม่ใช่เร๊อะ

แดนชล: ครับเดี๋ยวผมจะบอกให้

เขตแดน: อืม เท่านี้แหละ

ติ๊ด เขตแดนกดวางสาย

ทางด้านแดนชล

หลังจากวางสายจากบิดาเขานึกเอะใจกับคำพูดที่น้องชายขู่อาฆาตมาดร้ายนายพรมแดนที่ส่งคนมายิงปืนที่ฟาร์ม《ไม้ได้ล๊ะ ต้องโทรไปเตือนสติน้องชายเสียหน่อย》

แดนชลโทรออก