พบรักที่ปลายรุ้ง

3.อยากรู้ความจริง

แดนไตรโทรออกพิทยา

พิทยา: อืม ว่า

แดนไตร: ฉันอยากรู้ตื้นลึกหนาบางของตระกูล "สวัสดิรักษ์" ของนายพรมแดน สวัสดิรักษ์

พิทยา: ได้ ต้องการด่วนว่างั้น

แดนไตร: ได้ก็ดี เท่านี้ก่อนนะ บาย แดนไตรกดวางสาย

หลังจากคุยโทรศัพท์กับเพื่อนรักเสร็จแดนไตรเลือกที่จะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนคนตัวเล็กที่นอนขดตัวอย่างน่าสงสารในผ้าห่มผืนหนา

《เดี๋ยวเราจะได้รู้กันว่าเธอเป็นไงกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน》แดนไตรจัดการตัวเองในห้องน้ำเป็นเวลาไม่นานและรีบออกมาใส่เสื้อผ้าแล้วเข้านอนกอดคนตัวเล็กและหลับไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันใหม่แดนไตรเปิดม่านเปิดหน้าต่างเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ทำให้อีกคนรู้สึกสดชื่นไปด้วย

"ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวพาไปอาบน้ำจะได้มากินข้าวกินยา..อืมตัวไม่ร้อนแล้วนิ่" ชายหนุ่มใช้หน้าผากตัวเองอังกับหน้าผากอีกคนซึ่งอยู่ในท่าทีที่ดูกระอักกระอ่วน

"เดี๋ยวหนูไปเอง ไม่ได้เป็นอะไรมาก"

"ก็แผลที่เท้านี่ไงเปียกน้ำไม่ได้ แผลก็ยังไม่แห้งดีเลย" แดนไตรยกขาทั้งสองข้างของสาวเจ้ามาวางพาดบนหน้าตักของตัวเองแล้วจับไปที่เท้าพลิกดูอย่างพิจารณา

"ฟื่ด..?" เสียงถอนหายใจจากคนตัวเล็ก

"ไง จะให้อาบให้หรือจะอาบด้วยกัน"

"....." ? ไม่มีคำพูดใดจากคนตัวเล็กนอกจากความคิดคำนึง 《อาบให้กับอาบด้วยกันยังไงก็เสียเปรียบมั๊ยว๊ะ โอ๊ยไอ้บ้านิ่ฉั๊นไปเป็นหนี้แกตั้งแต่ชาติไหนนะ ถึงได้ตามมาเอาคืนฉั๊นขนาดนี้เนี่ย》

"รู้นะว่าด่าในใจ ไปเร็ว ไปอาบน้ำได้แล้วเจ้าชิวาว่าน้อย"

"??" ปลายรุ้งได้แต่เงียบงันแอบเลิ่กลั่กระคนงง โกรธ ไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้

แดนไตรชอนอุ้มคนตัวเล็กในท่าลิงอุ้มแตงแล้วถอดเสื้อผ้าคนตัวเล็กออกจนหมดแล้ววางลงบนโถชักโครก

"นายออกไปก่อนดิ่ เดี๋ยวฉั๊นอาบเอง" ปลายรุ้งค้านเสียงแข็ง

"ทีนี้ละทำเสียงแข็งขึ้นมาทันทีเลยนะ มาขนาดนี้คิดหรือว่าฉันจะยอมปล่อยเธอเหรอ ปวดอึปวดฉี่ก็อยู่ด้วยกันมันในนี้แหละ" ว่าแล้วแดนไตรก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองบ้างเหลือเพียงบ๊อกเซอร์เท่านั้น

"โอ๊ย.....ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย กะ/หยุด ห้ามกรี๊ด ถ้ากรี๊ดอีกเธอไม่ได้เจ็บแค่แผลที่เท้าแน่" แดนไตรรีบพูดแทรกก่อนที่สาวเจ้าตั้งท่าจะกรี๊ดเสียงดังที่มีอานุภาพทำลายล้างโสตประสาทของเขาเสียก่อน

"...." ปลายรุ้งหน้างอ ทำหน้าเบื่อโลก เผลอเอามือทั้งสองข้างกุมขมับตัวเองจนลืมไปว่ามือทั้งสองข้างปิดของสงวนอยู่

"หึหึ" แดนไตรขำในความโก๊ะของสาวเจ้า แอบคิดถึงยัยน้องนุชน้องสาวแองเจิ้ลจอมโก๊ะ จอมแก่น บางครั้งก็ฮา รั่ว ของเขา

"จะอาบก็อาบ จะได้เสร็จ ๆ ไปซ๊ะที" ทันทีที่ได้ยินเสียงแจ๋ว ๆ ของสาวเจ้าทำให้แดนไตรหลุดจากห้วงคำนึง 《แปลกยัยคนนี้ทำให้เราคิดถึงเหมือนคนในครอบครัวไปได้ ยัยแม่มด》

แดนไตรจัดแจงวางคนตัวเล็กลงในอ่างโดยให้ขาอยู่นอกอ่างโดยมีเขานั่งขัดสมาธิอยู่ข้างล่างคนตัวเล็กเท่ากับว่าคนตัวเล็กนั่งอยู่บนตักชายหนุ่ม

"นี่นาย ไม่เอาท่านี้แค่นายวางฉันลงแล้วก็ออกไปได้แล้ว"

"......" แดนไตรไม่พูดต่อรีบเทสบู่เหลวลูบไล้บนร่างกายสาวเจ้าอย่างชำนิชำนาญ และรับรู้ถึงอาการสั่นเกร็งของสาวเจ้าตลอด รวมถึงเขาก็รู้สึกใจสั่นไม่เว้นแม้แต่ตรงนั้นเหมือนกัน

"เสร็จล๊ะ"

"ฟู่ว" เสียงเป่าปากอย่างโล่งใจของคนตัวเล็กที่ดังขึ้นหลังจากได้ยินเสียงสวรรค์จากนั้นไม่นานก็ต้องเหวออีกครั้งเมื่อคนตัวโตอุ้มเธอในท่าเดียวกันกับท่าที่อุ้มเธอเข้ามาอีกแล้ว 《โอ๊ย กุจะบ้าตาย พ่อแก้ว แม่แก้ว ช่วยลูกด้วย ขอให้รอดปลอดภัยไม่ถูกข่มขืนฆ่าอย่างอนาถด้วยเถิด เจ้าประคู๊ณ..》นึกในใจแต่เผลอยกมือขึ้นเหนือศีรษะ

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า อะไรยัยบ้อง จะถวายตัวเหรอ ทำไร นี่ถ้าจะบ้านะเนี่ย" แดนไตรหัวเราะเสียงดังลั่นไม่มีกลั้น

"...." ปลายรุ้งส่งค้อนให้วงใหญ่ในขณะที่อีกคนกำจังจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้นึกแปลกใจอยู่ว่าเขารู้ขนาดชุดชั้นในเธอได้อย่างไร

"อะไรทำหน้าฉงนอยู่ได้จะกินข้าวหรือจะทำแผลดีก่อน ตอบด้วย"

"กินข้าว"

"ก็แค่นั้น รอแป๊บเดี๋ยวไปทำของอร่อยให้กิน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลุกออกไปที่โซนครัว

ซักพักก็ได้กลิ่นหอมออกมาจากโซนครัว

"อาหารพร้อมแล้ว ปะ กินข้าวกัน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ช้อนปีกอุ้มเธอในท่าลิงอุ้มแตงอีกแล้วไปที่โต๊ะอาหาร

@บนโต๊ะอาหาร

....อะนี่กินนี่ อะนี่ด้วย ผอมไปนะเรา หน้าก็ซีด ผิวก็เหลืองซีด ตรวจสุขภาพบ้างอะป่าว...(แต่ดีหน่อยที่สวย หุ่นดี หน้าอกถึงจะไม่ใหญ่โตแต่ก็ไม่แบนเป็นไม้ฝากระดาน) ประโยคหลังพูดในใจ

หลังจากกินข้าวเสร็จแดนไตรก็อุ้มสาวเจ้าในท่าเดิมมาที่ห้องนอนเขาบรรจงนั่งลงที่เตียงดังนั้นจึงกลายเป็นว่าปลายรุ้งนั่งคร่อมเขาอยู่

"กินข้าวสักพักแล้วค่อยกินยา ล้างแผลก่อนดีกว่าโน๊ะ ว่าแล้วคนตัวโตก็ช้อนใต้ปีกรักแร้ยกคนตัวเล็กวางลงบนเตียง ในท่าห้อยขา และเขานั่งคุกเข่าที่ข้างเตียงแล้วลงมือล้างแผลให้คนตัวเล็กอย่างเบามือ หลังจากล้างแผลเสร็จก็ให้กินยาตามลำดับและจัดแจงให้สาวเจ้านอนเหยียดแข้งเหยียดขาอย่างสบายที่สุดพร้อมกับห่มผ้าให้

เสียงเรียกเข้าพิทยา

แดนไตร: ว่าไง ได้เรื่องแล้วใช่มั๊ย

พิทยา: อืม น่าสงสารเด็กมันว่ะ พ่อแม่แยกกันอยู่ ได้ยินว่าพ่อไม่ค่อยสนใจ เพราะปักใจรักน้าสาวของแก ส่วนเมียที่ผู้ใหญ่หาให้ก็หนีไปต่างประเทศทิ้งลูกไว้กับสามี ไม่กลับมาดูดำดูดี จะมาทีก็นาน ๆ ครั้ง ส่วนใหญ่จะอยู่กับป้า (พี่สาวของพ่อ) กันแค่สองคน

แดนไตร: แล้วไอ้เสี่ยมันไปไหนไม่มาดูลูกบ้าง

พิทยา: ที่โมโหนี่เพราะคิดจะล้างแค้นหรือโมโหเพราะสงสารอีกคนเจ้าของประวัติว๊ะเพื่อน

แดนไตร: สู่รู้ แล้ว...มีแฟนยัง

พิทยา: ฉั๊นเหรอ

แดนไตร: เงียบ

พิทยา: อ่า ไม่เล่นแล้วก็ได้ เด็กเนิร์ดว่ะ ไม่เคยมีแฟนเลยตั้งแต่มัธยมถึงมหาวิทยาลัยบอกว่าจะเรียนเก่ง ๆ ให้พ่อแม่ภูมิใจ จบหลักสูตรภายในสามปีที่อายุยังไม่เต็ม 21 ปี เลยนะแก

แดนไตร: อืม ขอบใจมากเพื่อน เดี๋ยวเลี้ยงข้าว เจอกัน

พิทยา: ได้เสมอ บาย

แดนไตรกดวางสาย