จะมาส่งเอง
972 Words
โครม! โครม!
"โว้ยยย! จะเคาะทำห่าอะไรว่ะ" เสียงโวยวายดังออกมาพร้อมกับเปิดประตูม้วนเหล็กขึ้น ใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์กำลังท้าวเอวมองผมด้วยความหงุดหงิดทันทีที่เห็นหน้า
"กูไม่ได้เคาะ" ผมตอบมันพร้อมกับใช้มือปัดรองเท้าของตัวเองไปพลางๆ
ถ้าแม่งจะฝุ่นเกรอะขนาดนี้ผมคงไม่ถีบประตูมันหรอก คงหาไม้มาฟาดเรียกแทนไปแล้ว
"มาทำห่าอะไรเอาตอนนี้"
"มาสมัครงาน" ผมตอบหน้านิ่งแล้วจูงมือเนปจูนให้เดินตามเข้ามาอย่างไม่เกรงอกเกรงใจเจ้าของที่
"มึงนี่นะ ควายออกลูกเป็นหมากูว่ายังน่าเชื่อกว่าอีก"
"ไม่ใช่กู.."
"....."
"คนนี้ต่างหาก" ผมยกยิ้มใส่แล้วเหลือบมองไปยังคนตัวเล็กข้างกายที่เปลี่ยนชุดเป็นชุดนักเรียนตามเดิมแล้ว
"มึงพาลูกใครมา เอาไปคืนเลยนะเว้ย" ไอ้นี่มันไล่ผมพร้อมกับนวดขมับตัวเองไปด้วย
"กลัวอะไรนักหนา ไม่ได้ขโมยมาก็แล้วกัน"
"ใส่ชุดนักเรียนพามาสมัครงานเอาตอนนี้น่าเชื่อตายห่าเลยไอ้กันตร์"
"เนปจูนนี่ไอ้เวจี เรียกสั้นๆว่าไอ้นรกก็ได้พี่ชายพี่เอง" ผมเลิกสนใจพี่ชายคนเดียวที่ไม่ค่อยน่าเคารพเท่าไหร่แนะนำให้เนปจูนได้รู้จัก
"คะ?" คนตัวเล็กจะยกมือไหว้ก็ชะงักทันทีที่ผมแนะนำไปแบบนั้น
"อย่าไปฟังไอ้เหี้ยนี่เลยเรียกพี่ว่าเวก็ได้ ว่าแต่ไม่ได้โดนมันบังคับมาใช่ไหมบอกพี่ได้นะพี่จะทุบมันให้" ไอ้เวจีโน้มตัวมากระซิบกระซาบข้างๆเนปจูนจนเธอต้องเหลือบมองผมด้วยหางตาก่อนจะละสายตาไปอีกทางอย่างเร่งรีบเมื่อผมกำลังจับจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ" เนปจูนส่ายหน้าปฎิเสธแล้วขยับมาใกล้ผมมากยิ่งขึ้น
สงสัยจะกลัวไอ้เวจี..
"ไม่ต้องกลัวมันไม่กัดหรอก อย่างมากก็แค่เห่าไปงั้น"
"ไอ้น้องเวร" ไอ้เวจีชี้หน้าผมก่นด่าอยู่ในใจเห็นแล้วก็นึกตลกที่ได้เห็นมันทำหน้าทำตาเหมือนจะเข้ามาเขกหัวผมแต่ทำไม่ได้
"ตกลงรับไหม"
"แล้วทำอะไรเป็นบ้างล่ะ รู้เรื่องเครื่องยนต์มากหรือเปล่า" ไอ้เวจีหันกลับมาถามเนปจูนที่ยังคงยืนนิ่งไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ
"ไม่เป็นเลยค่ะ"
"เป็นลูกมือกูไง" ผมรีบแทรกก่อนที่ไอ้เวจีจะเปลี่ยนใจ นี่เป็นร้านของมันผมจะทำตัวข้ามหน้าข้ามตารับใครเข้ามาทำงานตามใจชอบได้ไง ยังไงก็ต้องถามความเห็นของมันก่อนอยู่ดี
"แล้วมึงจะมาทำงานให้กูหรือไง พูดอย่างกับมึงเคยมาช่วยงานกู"
"กูว่างกูก็มา แต่เงินเดือนเนปจูนกูอยากให้มึงให้เต็มๆหน่อย"
"อะไรวะ.."
"อย่าบอกว่ามึงงกกับเด็กตัวแค่นี้ทีไปแจกทิปให้เด็กในคลับยังใจใหญ่ได้เลย นี่ถ้าเราไม่ได้ทำงานที่นี่ก็ออกไปบอกคนข้างนอกเลยนะว่าเจ้าของร้านแม่งมันเหี้ย" ผมก้มลงมากระซิบบอกเนปจูนแต่ก็ดังพอจะให้ไอ้เวจีได้ยิน
"ได้ไงวะ เออๆรับก็รับส่วนต่างก็คิดจากมึงแล้วกัน"
"เออ ตามนั้น" ผมยักไหล่ไม่แยแสอะไรกับคำพูดของมันที่จะมาเอาเงินเป็นค่าเงินเดือนให้เนปจูน
"แล้วเราจะเริ่มงานวันไหนล่ะ" ไอ้เวจีถามเนปจูนที่กำลังมองผมกับไอ้เวจีสลับกันเถียงอย่างไม่มีใครยอมใครก่อนจะระบายยิ้มตอบ
"พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ หนูเลิกเรียนแล้วจะมาเลยค่ะ" คนตัวเล็กตอบเสียงใสดวงตาเป็นประกายขึ้นทันทีที่เธอได้งานใหม่
กว่าจะกลับจากอู่ของไอ้เวจีได้ก็ปาไปสี่ทุ่มแล้วเพราะมัวแต่คุยเรื่องเงินเดือนและรายละเอียดเล็กๆน้อยๆกันอยู่ ตอนนี้กลายเป็นว่าผมเดินมาส่งเนปจูนกลับบ้านอีกวัน
"หนูกลับเองได้นะคะ" เนปจูนหมุนตัวหันมาบอกผมที่กำลังเดินตามเธอเงียบๆอยู่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อยากจะนับ
"ก็จะไปส่ง"
"แต่หนูกลับเองได้ หนูกลับของหนูแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว"
"อยากเจอแบบวันก่อนอีกหรือไง ตัวแค่นี้จะเอาอะไรไปสู้ถ้าอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น" ผมขมวดคิ้วถามคนตัวเล็กที่ยังยืนกรานไม่ยอมให้ผมไปส่ง
"....."
"เงียบแบบนี้สู้ไม่ได้ใช่ไหม" ผมกอดอกมองเธอที่กำลังยู่หน้ามองผมด้วยสายตาเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน
"ถ้าบอกว่าได้พี่จะยอมให้หนูกลับเองไหมคะ"
"แค่พูดมันไม่น่าเชื่อหรอก ลองต่อยพี่ให้โดนสักหมัดดูดิแล้วพี่จะเชื่อ"
"แค่ต่อยให้โดนใช่ไหมคะ"
"อืม ตรงนี้ให้โดนเต็มๆ" ผมโน้มตัวลงไปใกล้แล้วชี้นิ้วไปยังแก้มของตัวเองบ่งบอกให้เธอต่อยลงมาตรงนี้
พรึ่บ! ฟอด!
"พี่โลกันตร์" ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อผมเป็นฝ่ายโยกตัวหลบแล้วพุ่งไปหอมแก้มนุ่มหนึ่งฟอดก่อนที่เธอจะทันได้ต่อยหน้าผมจริงๆ
"เห็นชัดๆว่าไม่ได้" ผมยกยิ้มชอบใจส่วนเนปจูนกลับเอามือกุมแก้มตัวเองยังคงตกใจอยู่เล็กน้อย
"....."
"ต่อไปพี่จะมาส่งเราเอง จนกว่าเราจะทำจะทำให้พี่มั่นใจว่าดูแลตัวเองได้จริงๆ"
- Writer
