เด็กหวงของโลกันตร์

ขอเบอร์

[ เนปจูน​ ]

@ อู่ซ่อมรถอเวจี

ฉันยืนมองป้ายที่ติดเอาไว้หน้าร้านตัวใหญ่เบ้อเร่อ​แต่ทำไมเมื่อคืนนี้ฉันกลับไม่ได้สังเกตุเห็นมันเลยสักนิด

"สวัสดี​ค่ะ​" ฉันยกมือพนมไหว้ทักทายพี่เวจีที่กำลังนั่งเหยียดขาอยู่ตรงโซฟานั่งมองเหล่าลูกน้องของเขาอีกสองคนกำลังซ่อมรถอยู่

"เอ้า​ ดีๆเนปจูนเพิ่งเลิกเรียนเหรอนั่งนี่ก่อน" แค่เขาเห็นฉันก็รีบดีดตัวขึ้นนั่งแล้วปัดโซฟาตัวข้างๆกันกับเขา

"ค่ะ" ฉันตอบรับแล้วนั่งลงโซฟาตัวที่เขาปัดให้พร้อมกับเหลือบมองทางเดียวกันกับพี่เวจี

"ว่าแต่กินไรมายัง​"

"หนูซื้อขนมปังกินมาระหว่างทางมานี่แล้วค่ะ​ พี่เวจะให้หนูช่วยทำอะไรไหมคะ" ฉันถามขึ้นด้วยรอยยิ้มมันคงจะน่าเกลียดเกินไปถ้าฉันจะมานั่งเฉยๆในขณะที่คนอื่นก็ทำงานแลกเงินเหมือนกัน

"ตอนนี้เหรอ.. อ๋อเอาน้ำไปให้ไอ้พวกนั้นก็ได้น้ำอยู่ในตู้เย็นนั่นอ่ะ" ฉันมองตามนิ้วที่ชี้ไปยังตู้เย็นที่อยู่ไม่ไกลนัก

ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินไปหยิบน้ำเปล่ามาสองขวดเดินไปยังที่เขาซ่อมรถอยู่

"เอ่อ..หนูเอาน้ำมาให้ค่ะ" ฉันเอ่ยบอกจนคนกำลังก้มหน้าลงซ่อมเครื่องยนต์อยู่ที่กระโปรงรถต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

"กำลังคิดอยู่เลยว่าเมื่อไหร่จะมา" มุมปากหยักยกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่เขาจะรับขวดน้ำจากฉันไป

พี่โลกันตร์ถามกลับมาแล้วรับน้ำอีกขวดของฉันโยนไปให้ผู้ชายอีกคน

"เคยเจอแล้วหนิไอ้ริวไง" ฉันพยักหน้ารับเบาๆเพราะจำได้ว่าเคยเห็นเขาตอนที่พี่โลกันตร์พาไปทานข้าวที่วิทยาลัยของเขาวันก่อน

"ให้หนูช่วยอะไรไหมคะ"

"อยากช่วยเหรอ" พี่โลกันตร์ถามขึ้นอย่างติดตลก​ ดวงตาคมกวาดมองหน้าฉันนิ่งๆก่อนจะยกยิ้มขึ้นบางๆ

"....."

"งั้นยืนดูตรงนี้​ ค่อยๆเรียนรู้ไปเข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะ" ฉันตอบรับเสียงใสยืนมองพี่โลกันตร์กำลังลงมือหยิบจับนู่นี่แล้วอธิบายกับฉันไปด้วยว่ามันคืออะไร

"เนปจูนเอาน้ำให้พี่หน่อยดิ​ โคตรร้อนเลยว่ะ" เสียงพี่เวจีเรียกฉันเสียงดังแต่ก่อนที่ฉันจะได้เดินไปข้างในเพื่อจะหยิบน้ำกลับถูกมือหน้ารั้งข้อมือเล็กเอาไว้เสียก่อน

"ไม่มีมือมีตีนแล้วหรือไงวะ" พี่โลกันตร์ตะโกนสวนกลับไปเสียงดังส่วนฉันแทบจะอ้าปากค้างกับคำพูดของเขา​ พี่เวจีคงไม่ไล่ฉันออกในวันแรกหรอกใช่ไหม

"ทีมึงยังกินน้ำที่เนปจูนให้ได้เลยไอ้ห่า"

"แล้วมึงทำเชี่ยไร​ นั่งสบายๆแล้วเสือกใช้คนอื่นอีก" ทั้งสองคนยืนเถียงกันโดยที่มีฉันยืนอยู่ตรงกลางส่วนพี่ริวแทบจะไม่หันมาสนใจพี่น้องสองคนนี้เลยด้วยซ้ำ

"แล้วกูเป็นคนจ้างไหมวะไอ้น้องเวร"

"เรื่องของมึง​ แต่อะไรที่ทำได้ก็ทำเองดิวะใช้คนอื่นทำไม" พี่โลกันตร์ไหวไหล่แล้วดันฉันให้ไปยืนใกล้ๆที่เขากำลังซ่อมรถอยู่ถึงจะมีสายตาและเสียงก่นด่าของพี่เวจีตามมาก็ตาม

"หนูไปเอาให้เองดีกว่าค่ะ​"

"มันไม่ได้ง่อย​ ไม่ต้องไปสงสารมันหรอก" พี่โลกันตร์หันมาบอกกับฉันเสียงเรียบ​ แต่เขาลืมไปหรือเปล่าว่าฉันมาสมัครงานนะไม่ใช่เจ้าของที่จะไม่ทำตามได้

"เออๆ​ดีจริงๆเลยไอ้กันตร์​ ไม่เป็นไรเนปจูนเดี๋ยวพี่ไปเอาเองคุมไอ้เวรนี่ให้ดีๆก็พอเดี๋ยวหมามันออกจากปากมาอีกแล้วจะยุ่ง" พี่เวจีหันมาบอกกับฉันแล้วเอ่ยกระแทกแดกดันพี่โลกันตร์ต่อ

กว่าจะยืนดูและฟังคำอธิบายของพี่โลกันตร์ไปด้วยก็เลยเวลามาหลายชั่วโมง​ ฉันมองเวลาในนาฬิกาข้อมือของตัวเองก็เห็นว่าเป็นเวลาสองทุ่มแล้วพี่โลกันตร์เข้าไปอาบน้ำในร้านแล้วเดินออกมาพร้อมพี่ริวที่ไปอาบน้ำเช่นเดียวกัน

"จะกลับเลยไหม" คนตัวโตวางมือหนาลงบนศีรษะฉันแล้วเอ่ยถามขึ้น

"ค่ะ" ฉันตอบรับแล้วลุกขึ้นยืนเพราะก่อนหน้านี้เขากำชับเอาไว้ว่าจะไปส่งฉันเอง

"เอากระเป๋ามาพี่ถือให้" เขาแบมือมาตรงหน้าเพื่อขอให้ฉันส่งกระเป๋านักเรียนให้

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"ก็บอกว่าจะถือให้" สุดท้ายพี่โลกันตร์ก็แย่งเอาไปจากมือฉันอยู่ดีก่อนที่เขาจะใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่มาจูงมือฉันเดินออกมานอกอู่

"พี่โลกันตร์คะ​ คือว่าหนูขอแวะไปซื้อของด้วยได้ไหมคะ" ฉันเงยหน้าถามคนตัวโตที่เดินนำหน้าอยู่จนในวินาทีต่อมาเขาก็หยุดฝีเท้าลงแล้วหันกลับมาเลิกคิ้วเป็นคำถามใส่ฉัน

"ซื้ออะไร"

"เอ่อ..คือ" ฉันเกาท้ายทอยตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะพูดคำไหนดีจนคนตัวโตต้องโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆแล้วเอ่ยถามออกมา

"กระโปรงหนูมันเลอะ​ หนูจำเป็นต้องใช้ของจำเป็นที่ต้องใช้ทุกเดือน" ฉันบอกเสียงอ่อนในใจก็กลัวว่าเขาจะรำคาญแต่ที่สำคัญคือฉันอายมากกว่าที่มีประจำเดือนมาตอนนี้จนมันเลอะกระโปรงฉันไปไม่มาก

"หืม?" ใบหน้าหล่อยังคงแสดงความงุนงงออกมาจนฉันตัดสินใจเขย่งปลายเท้าขึ้นไปกระซิบข้างใบหูของเขาเบาๆแทน​ เพราะตอนนี้ยังมีพี่เวจีและพี่ริวอยู่ด้วย

"ประจำเดือนหนูมา"

"....." พี่โลกันตร์ชะงักไปแป๊ปนึงจากนั้นเขาก็ถอดเสื้อช็อปสีแดงตัวนอกออกแล้วเอามันมาพันรอบเอวของฉันเอาไว้​ โชคดีที่เสื้อของเขามันใหญ่พอสมควรตอนนี้มันเลยปิดรอยเลอะประจำเดือนของฉันเอาไว้ได้พอดี

"แต่เสื้อพี่จะเลอะ"

"ไม่เป็นไร​ เอาปิดไว้ก่อนทีหลังมีอะไรก็รีบบอกพี่ไม่ต้องกลัวเข้าใจไหม"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันยิ้มรับคนตัวโตจึงจูงมือฉันเดินออกไปอีกหน

รถบิ๊กไบค์คันโตจอดสนิทอยู่ที่หน้าบ้านของฉัน​ โดยที่พี่โลกันตร์ยังคงนั่งคร่อมรถ​เอาไว้อยู่ไม่ได้ลงจากรถเขาเพียงแค่เปิดหมวกกันน็อคขึ้นเพื่อคุยกับฉันแทน

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"

"ไม่เป็นไรเข้าบ้านเถอะ"

"ค่ะ" ฉันหมุนตัวเข้าบ้านเปิดประตู้รั้วและกำลังจะปิดมันลงก็ถูกคนตัวโตดึงมันเอาไว้ก่อน

พี่โลกันตร์รีบลงมาจากรถบิ๊กไบค์ของเขาแล้วยืนมองหน้าฉันนิ่งๆ​ จนในวินาทีต่อมาเขาก็เอ่ยถามขึ้น

"พี่ขอเบอร์เราได้ไหม​ เผื่อวันไหนเรามีปัญหาอะไรไว้โทรหากันได้"

"เอ่อ.. ก็ได้ค่ะ" ฉันรับโทรศัพท์ของพี่เขามาแล้วกดเบอร์ตัวเองลงไปให้ก่อนจะยื่นมันกลับไปให้เจ้าของ

"แล้วพี่จะโทรหา" พี่โลกันตร์ระบายยิ้มออกมาพร้อมกับเดินกลับไปที่รถของเขา

"กลับดีๆนะคะ"

"เราก็เข้าบ้านได้แล้ว​ ถ้าปวดท้องก็อย่าลืมกินยานะไปล่ะ" ฉันมองตามรถบิ๊กไบค์คันโตที่ออกตัวขับออกไปเรื่อยๆ​ เมื่อเขาหันกลับมายังเห็นว่าฉันยืนมองอยู่ก็โบกมือให้ฉันจนลับสายตาไปในที่สุด

บางครั้งการที่เจอกับเขามันก็ไม่ได้แย่เสมอไป​ แค่เขาดูน่ากลัวจนฉันไม่กล้าที่จะพูดจะมองหน้าตรงๆแต่ต่อไปฉันคงต้องเปลี่ยนความคิดบ้างแล้วล่ะ