เด็กหวงของโลกันตร์

ไปหางาน

[ โลกันตร์​ ]

ผมมองตามคนตัวเล็กที่เดินเสริฟโต๊ะนู้นโต๊ะนี้ไปเรื่อย​ เนปจูนในชุดเมดสีดำสั้นๆขับผิวขาวๆของเธอให้น่ามองมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

และดูเหมือนจะไม่ใช่ผมแค่คนเดียวที่จับจองไปยังคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มหวานไปทั่ว

"ปล่อยด้วยค่ะ" เสียงหวานเปร่งดังขึ้นทำให้ผมต้องหยุดความคิดลงแล้วหยัดตัวลุกขึ้นไปหาเนปจูนที่ถูกมือสกปรกของใครบางคนคว้าข้อมือเอาไว้

"แค่จับนิดหน่อยจะโวยวายทำไมกัน"

"งั้นกูจับมึงบ้างมึงคงไม่โวยวายใช่ไหมวะ" ผมคว้าเข้าที่คอของมันแล้วออกแรงบีบจนมันรีบปล่อยมือที่จับเนปจูนออกแล้วตารีตาเหลือกพยายามแกะมือของผมออกจากคอของมัน

"พี่โลกันตร์​" เนปจูนเกาะแขนผมแล้วส่ายหน้าไปมาเป็นการห้าม

"กูจะปล่อยมึงไปก่อน​ ขอโทษ​ซะ" ผมสั่งเสียงเหี้ยมแล้วปล่อยมือที่บีบคอมันออกจน​มันรีบสูดเอาลมเข้าปอดเฮือกใหญ่

"อะไรกันเนปจูนเธอก่อเรื่องอีกแล้วเหรอ" คนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้จัดการร้านวิ่งออกมาหน้าตาตื่นแล้วชี้หน้าเนปจูนท่าทางเอาเรื่อง

"ขอโทษ​ค่ะ​ผู้จัดการ" คนตัวเล็กรีบปล่อยมือที่เกาะแขนผมออกแล้วก้มหน้างุดขอโทษในเรื่องที่เธอไม่ได้ผิด

"เธอนะเธออย่าคิดว่ามีลูกค้าชื่นชอบเข้าหน่อยแล้วจะก่อเรื่องได้นะ​"

"คนก่อเรื่องนั่นคือลูกค้าเวรนี่ต่างหาก" ผมสวนกลับผู้จัดการร้านทันทีที่ต่อว่าเนปจูนทั้งๆที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด

"แล้วนี่ใครเนปจูนแฟนเธอเหรอ​ ก่อเรื่องคนเดียวไม่พอยังพาแฟนเธอมาก่อเรื่องอีกคนหรือไง"

"ไม่ใช่นะคะ" คนตัวเล็กข้างกายรีบเงยหน้าขึ้นปฎิเสธทันที

"ก็คิดว่าจะเป็นเด็กดี​ ที่ไหนได้ก็ใจแตกพาแฟนถ่อยๆมาที่ทำงานก่อเรื่องให้ฉัน"

"หุบปากนั่นไปดีกว่า​ ถ้าจะพูดอะไรไม่มีหัวคิด" ผมตะคอกกลับเสียงดังจนคนที่ยืนอยู่ข้างๆสะดุ้งตกใจ

"นี่!"

"มึงบอกไปดิ​ ว่าใครก่อเรื่องกันแน่"

"....."

"ตอบตามความจริง" ผมคว้าคอเสื้อไอ้เวรนั่นที่นั่งลูบคอตัวเองสีหน้าหวาดระแวงตื่นตกใจขึ้นทันที

"ฉะ​ ฉันผิดเองขอโทษด้วยครับ" มันหันไปขอโทษผู้จัดการร้านแต่นั่นกลับไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ

"มึงขอโทษผิดคนหรือเปล่า" ผมกดเสียงต่ำแล้วกระชากตัวมันเข้าหาตัวอย่างแรง

"เอ่อ.. ขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจ" ผมสะบัดมือออกจากคอเสื้อของมันจนมันเซล้มไปอีกทางเมื่อมันพูดขอโทษเนปจูนแล้ว

"ยังไงลูกค้าก็คือลูกค้า​ แค่นี้ก็ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต" ผู้จัดการร้านกอดอกใช้สายตาตำหนิเนปจูนจนเธอต้องก้มหน้าลงอีกครั้ง

"ผู้จัดการร้านนี่ก็แปลก​ ถ้าเห็นลูกค้าเป็นพระเจ้าถึงขนาดนั้นทำไมไม่บริการไอ้เวรนี่เองซะเลยล่ะ" ผมถีบเก้าอี้ที่ไอ้ไอ้เวรนั่นนั่งอยู่จนมันต้องรีบลุกยืนขึ้นมา

"เนปจูนไม่อยากทำงานที่นี่แล้วใช่ไหมถึงได้กล้าเอาแฟนเธอมาวุ่นวายแบบนี้น่ะ"

"หนู..."

"ไม่ทำแล้ว​ มีผู้จัดการหน้าเลือดแบบนี้ใครจะไปทนวะ" ผมพูดแทรกเนปจูนก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรออกไป

"พี่โลกันตร์​"

"ลาออกเหอะถ้าทำงานที่ทำให้ตัวเองเสียเปรียบขนาดนี้" ผมจูงมือคนตัวเล็กให้เดินตามมาโดยที่เธอยอมเดินตามผมมาแต่โดยดี

"เดี๋ยวค่ะ"

"หือ?" ผมหยุดเดินตามแรงรั้งของคนตัวเล็กที่ยื้อผมเอาไว้

"หนูลืมกระเป๋ากับชุดนักเรียนไว้ข้างใน"

"อยู่ไหนเดี๋ยวไปเอาให้"

ผมเดินออกมาจากร้านเป็นรอบที่สองหลังจากที่เข้าไปเอาชุดกับกระเป๋านักเรียนของเนปจูนในร้านให้เธอ​ ส่วนคนตัวเล็กก็นั่งรอผมอยู่ที่หน้าร้าน

"ทำไมต้องมาทำงานค่ำมืดแบบนี้​ ยังเรียนอยู่มอ.ปลายแท้ๆ" ผมเอ่ยถามคนตัวเล็กด้วยความอยากรู้

"ก็ต้องหาเงินหนิคะ" เนปจูนตอบกลับพร้อมกับรับกระเป๋าของเธอไปกอดเอาไว้

"จำเป็นต้องใช้ขนาดนั้นเลย" ผมเลิกคิ้วถามอีกครั้งเธอยังเด็กแถมดูจากบ้านที่เธออยู่ก็ไม่น่าจะต้องมาทำงานค่ำมืดแบบนี้

"ค่ะ​" เธอตอบเสียงอ่อนแล้วก้มหน้ามองเท้าตัวเองที่เขี่ยพื้นไปมา

"เป็นอะไร?" ผมย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกันกับใบหน้าของเธอ

"แค่คิดว่าจะหางานที่ไหนดี ก็ไม่ได้ทำที่นี่แล้ว"

"อยากทำงานขนาดนั้นเลย"

"ก็ต้องใช้เงินนี่คะ​ ไม่ทำแล้วจะเอาเงินจากไหนใช้ละคะ" เนปจูนเงยหน้าบอกผมก่อนจะหลุบตาต่ำอีกครั้งเมื่อสายตาของเธอสบเข้ากับสายตาของผมเข้าพอดี

"งั้นไป"

"ไปไหนคะ" คนตัวเล็กเอียงคอถามเมื่อผมยืดตัวตรงพร้อมกับแย่งกระเป๋าในมือเธอมาถือเอาไว้ซะเอง

"ไปหางานให้เราไง"

​​​​​​