Thirty Days in Paris

CHAPTER 6

Sa pagbubukas ng pinto. Mukha ng hindi ko inaasahan talaga ang nakita ko. “What are you doing here? Paano mo nalaman kung saan ako tumutuloy?" takang taka ko na naitanong sa kanya. “Hindi ba malinaw ng sabihin ko tatawagan ulit kita?" may kaba na sinabi ko. Nakatitig kasi siya sa akin nang hindi man lang kumikibo.

Nakatingin siya sa aking kabuuan ng pasadahan ng mga tingin niya ang suot kong manipis na sando. At isang maikling short. Hindi pa nga ako nakapag susuklay. Naalala ko lang nang mahawakan ko ang sabog kong buhok. Basa pa nga ito. Nang hindi ko na punasan ng maayos kangina. Bago pa man dumating itong taong hindi ko pa alam kung bakit naririto.

“Anong ginagawa mo ba dito?" naiilang na ako. Pakiramdam ko ay tinitingnan niya… Mali. Ang mga tingin niya pakiramdam ko tumatagos sa suot kong manipis na sando.

Pakiramdam ko tuloy sa mga tingin niya ay nahuhubaran ako. Nababastos. Joke lang! Naiisip ko lang yon. Dahil sa hindi pa naman ako komportable sa mga ganitong… tulad ng ginagawa niya. Ikinabuga ko ng tumikhim siya.

“Hindi mo man lang ba ako papasukin?" napakamot ako sa ulo.

“Kailangan ba?" tanong ko.

“Magpahinga na sana ako." murmur kong sabi. Mahina lang pero narinig.

“Hindi ko naman tinatanong." pilosopo niyang wika. Hindi ko alam kung tatawanan o sasakyan ko rin ba ang joke niya na yon. But iba ang pumasok sa isip ko.

Naisip ko na baka may plan siyang masama. O, kaya naman may ibang dahilan na hindi ko rin inaalis sa isipan ko. But, ngayon ko pa lang din siya nakilala. And I really don't know if ready na ba akong pagkatiwalaan siya.

Yun nga lang ay pumayag na rin ako na samahan siya sa kanyang pagbabakasyon din dito sa Paris. Dahil no choice ako. Kundi mapipilitan akong ialok sa iba ang inialok ko sa kanya. Kung hindi ko tinanggap ang alok din niya. Choosy pa kasi siya. But, mas okay pala yung alok niya. Kapalit ng inialok ko sa kanya.

Pero talagang hindi ako marunong mag-isip. Kung bakit sa sobrang katangahan ko at katarantahan ko kangina. Iyon na lang ang bagay na pumasok sa isipan ko. Ang ialok ang sarili para lang sa pera.

Napaka babaw nga ata ng dahilan ko. But my point is. Kailangan ko ng pera kasi ninakawan ako. “What are you looking at? May dumi ba ako sa mukha?" hindi agad ako nakasagot. Natigilan ako sa iniisip ko.

“Baka pwede naman patuloy muna. It's been awkward to stand up here. Baka pwede naman pumasok muna to sit. Masyado na matagal akong nakatayo. And I want to sit to rest my legs."

Grabe, talaga bang siya ang nandito? napabulalas na bigkas ng mapabuga ako, sabay hinga.

I can't imagine na ganito pala siya ka brusko.

Brusko bang matatawag sa ganung tao? O, very talented lang talaga siya to act like that? Sa harap ng gaya ko. Maganda!

Joke lang naman.

Pero ang totoo. Maganda talaga ako at nahahanay tulad ng lagi ko nasasabi. Sa mga kandidata sa mga beauty contest.

Sayang nga lang.

Kinulang ako ng bahagya sa height.

Konti lang naman.

Kaya kahit anong gawin ko. Never ako nakasali o sumali sa mga patimpalak para sa mga magaganda na gaya ko. Hindi kasi ako natanggap nung minsan.

But it was a joke of mine. Dahil ang totoo. Hindi pa talaga ako nakasabak sa mga beauty pageant. Binabasa ko pa lang yung screening requirements para sa mga kalahok. Or, applicants. Umaatras na agad itong magkabila kong paa. Mga binti ko, nais na agad kumalas. Dahil sa hindi ako pasok sa mga qualifications. Maliban sa may ganda ako na kaya kong makipagsabayan sa mga ibang kalahok. But sa iksi ng mga binti ko. Talo tiyak agad ako at hindi papasok sa first round pa lang ng screening. Kaya ayun. Never talaga.

Never na ko tumuntong sa kanilang tanggapan.

Ahh may naalala pala ako. When I was in college, nagtry lang naman ako. Sa isang pageant sa school. Miss Mutya ng Campus ata yon. As I remember back then. Nagpasa ako nang BioData?

Oo, ata.

O, mali na naman ako sa aking pagkaka-alala ko.

Antagal na rin kasi yon. It's been… Ilang years na ba?

Ano ba yan. Nalimutan ko rin pala.

Ang tanga ko talaga at bobo.

Pero, ang totoo. I graduated from Summa c*m Laude sa college. And Valedictorian naman nung grade school and high school. Medyo nahihirapan kasi ako nung college at I need a part-time job.

Need ko pumasok sa school habang nagtatrabaho ako and may time na nagka conflict ako sa work at school. Kaya ayun. Imbis na focus lang ako sa pag-aaral. Need ko pa kumayod para sa aking sarili at pag-aaral. Wala naman kasi akong ibang aasahan. Kundi ang sarili ko lang. Maagang namatay ang magulang ko. So I have no choice but to earn money for myself for daily life.

But, I reached my goal. Nakasusunod pa rin ako sa hanay ng kung saan ako. Valedictorian ako nung grade school and high school. Bakit di sa college? Kaya nagsikap pa rin ako kahit minsan walang tulog papasok pa rin ako sa school and sa work. Thank God! Dahil nakahinga naman ako nang maluwag after that.

Oo nga pala, nakalimutan ko na naman. Buang talaga si Ako.

Yung pageant nga pala na sinubukan ko non pasahan sa school. Don ako minalas talaga. But sa credentials ko naman. Ako ang nangunguna. They rejected me.

Kasi nga raw. Scholar na ako sa school. That's why they did not allow me to participate in the pageant.

Unfair di ba?

It's unfair for me na ganun agad nila ako tiningnan. Hindi muna nila ako sinubukan na isalang na baka mas mahigitan ko pa yung mga candidate na sumali.

“Hey! Kangina ka pa walang kibo." bulalas na sabi nung lalaki.

Si Thomas pala siya. Nakalimutan ko na.

I took a deep breath. “Sorry!" I swallowed.

“Papasukin mo ba ako o hindi?" he said. While he looks at me already.

Kangina pa nga siya nakatingin sayo. Now mo lang ba napansin o nabubuang ka na naman dahil pogi talaga yung nakatayo sa harapan mo?

Natukod ang siko na nito sa may pinto. Sa may gilid ng nakabukas na pinto na ako naman ang siyang nakaharang sa pinto. Kaya hindi siya makapasok.

Hindi naman ganun kaluwang, ang pagkakabukas ko sa pinto.

Sa lawak ng napuntahan ng iniisip ko kangina. Nawala na talaga ako sa iniisip ko. I took another deep breath.

Bakit ko nga ba naisip sa kanya ialok?

Ganun na nga ba talaga ako kababaw at katanga?

But, that was the one na naisip ko lang para mabilis kung masolusyunan ang aking problema.

At yun ang ialok ko ang sarili sa kanya. And thanks God! Dahil isang mukhang mabait naman ang sumunod na tao na nakilala ko dito sa pagdating ko sa Paris. After ko manakawan.

Malinlang ng hayop na yon.

But sa tingin ko napasubo ako dito.

“Excuse me. If ayaw mo ako papasukin. Ako nalang ang siyang papasok diyan sa kwarto mo." sabi nito, sabay hakbang ng mga paa niya at walang ano… Pumasok nga siya sa pinto ng aking unit dito sa hotel na inuupahan ko.

“Hey, trespassing yang ginagawa mo." sabi ko. Sinundan siya ng makapasok na siya sa loob.

Kapansin-pansin sa kanya ang paglilibot ng kanyang mga mata sa loob ng kwarto ko dito sa hotel. “Anong problema?" tanong ko, nagtataka sa kanya. Habang wala naman itong kibo at inililingap sa kabuuan ng kwarto ang kanyang mata.

One star hotel lang naman itong inuupahan ko.

Hindi ko kayang umupa sa mas malaki at mas malawak.

Isang maliit na kwarto lang yung room ko.

Maliit lang talaga as in. Sobrang liit lang talaga niya at kasya lang ang isang gaya kong iisa lang naman at walang kasama. Except sa kama. Medyo malaki naman. Pang double. Kung may kasama ka. Kakasya naman talaga dito.

Hindi naman siya kasing liit ng kwarto sa mga hotel sa recto. Hahaha! Wag ka mag-isip ng ano.

Hey, naku. Kahit sino madudumi talaga ang isip pag nababanggit yung mga room for rent. Mali! Yung mga maliliit na hotel sa recto na siyang pwede na pag check in 'an. Incase… Alam na!

Mura kasi don.

Super cheaper unlike sa mga sikat na hotel at 'ma lalaking hotel.

Don, mura na. Malinis na din naman. Kahit swak talaga sa budget. Para sa mga kulang sa budget na may tinatagong… Alam na din.

Usually ang gumagamit don kasi yung mga oooohhhh. Bawal banggitin. Baka makapag sumbong pa o may makarating sa mga naging kliyente don. Mayayari ako.

Actually kasi nag work ako don. Nung nag-aaral pa nga ako sa college. Receptionist ako sa isa sa mga mabentang hotel sa recto. And ang mga customer namin. Puro mga galing sa kilala at mayayamang tao sa bansa.

May artista pa ako naging customer don. And nakakatuwa lang. He said na ayaw niya sa yayamanin at malalaking hotel. Kasi mabilis siya makilala. And ayaw niya may lumabas na issues na may babae siyang dinadala sa hotel. Ganun na sikat na sikat sila ng kanyang ka love team.

Kaya ayun. Tikom naman ang bibig ko. Malaki magbigay ng tip eh! Ikaw ba naman ang bigyan ng 1k at kung masiyahan pa sa kasama niya. Mas malaki pa at may dagdag ang inaabot niya sa akin bago sila mga mag check out.

It's may some slight story na galing sa background ko. Kaya siguro sa hotel din ako nakapasok ng trabaho. But not a receptionist. Manager na ako ngayon sa isa sa mga kilala at malaking hotel sa bansa.