Thirty Days in Paris

CHAPTER 18

CHAPTER 18

“Ikaw Thomas, wala ka pa rin bang balak mag-asawa? Or, may girlfriend ka na ba? Masyado ka na matanda sa edad mo. Dapat siguro ay mag settle down ka na rin gaya ko. Nang makita mo pa ang mga magiging anak mo. Mukhang sa mga apo. Malabo na siguro natin makita ang mga iyon. But if God gives us mahabang buhay. Baka sakali. Maybe ay makasama at makita pa natin na lumalaki ang mga magiging anak natin hanggang makapag asawa sila at makabuo ng kanilang mga pamilya." seryoso na pagpapahayag na sabi nito kay Thomas. Confident din na nagbibigay payo at sinabi ang pawang katotohanan na batay sa kanilang mga edad.

Totoo naman ang winika ng lalaki. May edad na silang dalawa at dapat lang sa edad at estado ng pamumuhay nila ay kanya-kanyang mga pamilya na sila. Kaya nga lang ay pareho silang single. But, yun nga lang ay naunahan na siya nito. Dahil sa nalalapit na pagpapakasal nito sa babaeng nabanggit ng lalaki. Siya, kahit minsan simula ng mabroke ang puso niya ay hindi na niya naisip ang makapag asawa. O, makapasok pa sa isa pang panibagong relasyon. He blocked his heart so no one can enter especially other woman.

Hindi na siya interested sa mga babae. At mas lalong wala na siyang pakialam sa mga babaeng aali-aligid sa kanya. Pero, may pag-asa pa nga bang ma-fall ang isang Thomas Heussaff?

May pag-asa pa bang isang araw he saw himself with a woman again? He finds himself with a woman. He fell in.

Pwede naman siguro. Kung susubukan niya lang na tumingin at hayaan niyang may makapasok panibago na babae na siyang magpapakita sa kanya ng tunay na love. Hindi tulad ng babaeng nang iwan at nanakit lang sa kanya. Syempre, may mga babae pang natitira na siguro ay malayo sa babaeng minahal niya. But, kaya niya bang gawin ito? If he scared na maulit lang ang mga nangyari noon?

Mabait naman si Thomas. Mapagmahal at maalaga. But, ang hindi niya maunawaan. Kung bakit ganun ang sinapit niya sa kabila na handa naman siyang ibigay dito lahat. Spoiled nga yung babae. He gave her all. Yung number one nga don ay yung luho ng babae. Pangalawa ang iba na nitong mga pangangailangan sa sarili. And his love. The most important ipinagkatiwala niya sa unang pagkakataon. Kasama ang lahat ng tiwala niya sa pagsasama nila n'on. Pero tila hindi talaga umayon sa kanya lahat. Gumuho ang mundo kung saan ay binuo at pinangarap niyang magsasama sila. Duon sa mundo na yon.

Kaya tuloy ngayon. Tumagal na. Lumipas na ang maraming taon. Binata pa rin talaga siya. No jowa, No asawa. Sa madaling salita mukhang panghabang buhay na ata siya magiging single kung hindi pa niya susubukan na magpapasok ng ibang babae sa buhay niya.

Kaya lang paano niya gagawin?

Paano niya magagawa na magpapasok sa buhay niya. Kung mas mahalaga sa kanya ay iba?

Kung mas pinipili niya ang pagpakaabala sa kanyang trabaho. Sa kanyang negosyo. Sa kanyang mga hotels. Kasama na dito ang pagsubaybay sa mga nakababata niyang kapatid. Kaya naman at the end. Until now ay binata pa rin siya na walang inaatupag. Kundi negosyo, sarili at iba. Ibang sarili. This is mean. Hindi kasama ang babae sa mga plano niya.

“Thomas, if you like. May ipapakilala ako sa'yo. One of friend ni…"

“I am sorry, but not interested." pahayag agad ni Thomas sa sasabihin sana ng kaibigan. Hindi na niya iniisip ang i-sinagot niya dito. Nagpapakatotoo lang talaga siya. Pero totoo nga ba yon? Ito ba talaga ang nararamdaman ngayon ng puso niya? Matapos marinig sa kaibigan na ikakasal na ito sa anak ng kanyang kasosyo sa negosyo. Napaisip siya.

“Bakit naman? Meron na ba? Ipakilala lang naman kita. If you are not taken. Mas maganda. Because she's not in a relationship. Baka sakali na magustuhan niyo ang isa't-isa."

“Tawagan nalang tayo! I really need... I have to go. May meeting pa ako. Ma-late na ako. And, good luck. Kailangan ko na talaga ang umalis." mabilis na nagpaalam din siya dito. Ngumiti lang siya. Iyon ang nai-sagot niya dito. Para siyang may hinahabol sa bilis at lawak ng mga hakbang niya. Makalayo lang d'on.

Magsasalita pa sana ang kaibigan niya ng mabilis na nakalayo, si Thomas. Naisip niyang mas tatagal lang ang usapan nila kung hindi siya aalis at magpapaalam agad. Mangungulit lang din ito at hindi na niya maiiwasan na mas tumagal ang pag-uusap nila. Kabisado na rin kasi niya ito. Sa ilang taon niya nakasama ito at naging kaibigan.

Nasa hall na siya ng place kung saan siya makipag meeting. Isang hotel ang napuntahan niya. Mas malaki sa hotel na inuupahan niya, nirerentahan habang nakastay pa siya ng Paris.

Inilibot niya ang mga mata niya habang naglalakad. Sinipat niya ang bawat sulok at pagkakaayos ng buong hallway.v

Malawak ang hallway na nilalakaran niya. Marami rin siyang mga staff na nakasalubong. Yumuyuko ang mga ito sa tuwing may makakasalubong siya. Bumabati rin ang ilan dito.

“Bonjour!"

“Bonjour!" he was answering those staff. Saying hello, or hi. Napaka palabati talaga ng mga ibang french people. Especially sa mga Pinoy na nakasalubong din niya and they great him.

“Bonjour! Comment vas-tu? (How are you?)" pahayag na sabi ng isa sa mga ka-meeting niya. Nasa labas na pala siya ng kwarto kung saan gagawin ang kanilang meeting.

“Je suis bon. (I am good)" tugon na sabi niya. “Sont-ils à la réunion? (Are they at the meeting?" sumilip siya sa loob. Ng bumukas ang pinto. Marami na ring mga tao ang nasa loob. Pero sa palagay niya ay hindi pa ito nag-uumpisa kaya't hindi pa siya late talaga.

Nagmamadali siya na pumasok sa loob ng kwarto. Nakita niya pa ang sabay-sabay na paglingon ng ilan sa mga ito. Ngumiti siya. Nginitian siya din ng mga ito.

Mukhang matatagalan siya dito. Iniisip niya tuloy ang babae sa unit niya. Kamusta na kaya siya? Naitanong niya habang nakaupo na siya at nakikinig sa nagsasalita. Nag start na rin kasi ang meeting niya at ang halos lahat ng binabanggit ng mga ito ay alam na rin n'ya. Kasama don, ang safety ng mga customer at ilan pang mga nabanggit ng speaker.

Napahugot siya ng kanyang hininga. Sobra malalim.

Sa unit niya si Apple. Nagulat. Maraming pagkain siyang nakita pagbukas ng pinto ng ref ng lalaking may-ari ng unit. Hindi pala siya magugutom, dahil sa dami n'on. Kahit buong linggo hindi niya y'on mauubos.

Kumuha siya ng ilan na makakain niya, nagugutom na rin siya. Napahinto siya ng bumuka malapad ang bibig. Napahikab siya. Napahinto din siya dahil sa napansin niya ang isang bote ng fresh tomatoes. Inabot niya yon. Upang inumin. Nang matapos kunin ang mga napili niya. Isinarado na niya ang refrigerator. Lumakad siya papunta sa mesa. Naupo siya. Habang binubuksan ang tomato juice. Kasabay nun Ang nginunguya niyang sandwich. Nakita niya lang sa refrigerator na may ready na din na sandwich. Ininit niya lang sa microwave. May nakita rin siya sa may katabi lang ng refrigerator.

Ang sarap ng nguya at pagsubo niya ng tumunog ang phone niya. “What are you doing?"

“I'm eating." sagot niya, si Thomas ang tumawag. “Kinuha ko yung sandwich at tomato juice sa ref mo. Kinain ko, almusal. Nagugutom na kasi ako." pahayag niya na hindi pa natatapos ang nginunguya ay nasamid pa siya. Buti nalang may tubig sa tabi niya, sa may kabilang side may nakapatong don na tubig. Agad niya nakuha upang inumin. Nakahinga din siya. Hindi tulad kangina sobrang hindi siya makahinga sa paninikip ng dibdib.

“Ahh, okay! Tumawag lang ako para kamustahin ka. And, nadinig ko naman na kumakain ka na pala. Naisip ko na baka mahirapan ka kumain because I didn't tell you about the food sa refrigerator. But, as I heard from you nakita mo naman at kumain ka na. Sige, yon lang. Baka gabihin ako today so, wag mo na ako hintayin. You can sleep ng hindi na ako hintayin." bilin niya pang sabi habang napalingon si Thomas sa speaker. Tinawag kasi siya nito.

“Mr. Heussaff, are you listening?"

“Yes, I am sorry." sinabi niya sa speaker. Isang German yung speaker. Halos lahat ng mga nasa loob ng training room ay pawang mga owner ng mga hotel. At isa nga siya don. Lahat din ay makatanggap ng certificate of appreciation after ng meeting.

Para saan nga ba ang meeting na yon? Dagdag kaalaman lang. Sa kung paano magtatayo at mag-umpisa sa pagtayo at pagbubukas ng isang hotel. Andun lahat ng mga tips at mga susundan na lang ito ng mga negosyante na nagnanais na makapagtayo at makapag umpisa.

“Sige na, ibaba ko na ito. Nakakaistorbo na ako sa speaker sa meeting." sabi niya. Ibinaba na nga niya ang phone niya. Nang matapos niya marinig ang pakay niya sa pagtawag.

Halos napuno ang conference room. Andaming umattend ng seminar at umayon sa mga ibinahagi ng speaker. Maging siya. May mga napulot naman siyang tips at ilang mga important reminders para sa mga katulad niya na may hotel na pinapatakbo.

Yung speaker na sumunod ay isang french. “Bonjour!" bati nito ng nakatayo na sa harapan. Iyon ang kausap nya kangina. Nang dumating siya. Isang sikat na french restaurant owner ito. And aside don. May hotel din ito na pagmamay-ari sa Paris. Nakapunta na nga si Thomas don upang tikman ang mga pagkain na nakarecipe sa restaurant na pagmamay-ari ng speaker. At lahat masasarap. Nasiyahan siya na ubusin lahat ng mga inorder niya don. And he want to add those recipe sa main menu niya sa restaurant niya sa Paris. And pumayag naman yung may-ari. Muli na nakatitig si Thomas at nagfocus sa pakikinig muna sa nasa harapan.