C5
1760 Words
SELENA POV.
Nanatili ang paningin sa akin ni Maam na parang hindi parin siya makapaniwala na andito ako ngaun sa america.
"SINO YAN HONEY?" Sabay kami ni Maam napabaling sa loob ng narinig ko ang tanong ni Sir jhon. Lumakad palapit sa amin si Sir at tulad ni Maam nagulat din ito ng nakita ako.
"S-selena?" Awkward akong ngumiti. Naka abala pa ata ako sa kanila. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko. Dahan dahan lumapit sa akin si Sir na parang hindi parin ito makapaniwala katulad ni Maam. Nagkatinginan silang dalswa at sa paraan ng tinginan nila parang nag uusap sila gamit ang mata.
"What are u doing here?" Biglang tanong sa akin si Sir ng binalik niya ang paningin sa akin. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko.
"I need to s--"
Hindi ko natapos ang dapat kong sabihin ng merong humintong sport car sa harap ng gate. Tumabi ako. Kumunot ang noo ko. Hindi ko makita kong sino ang nasa loob kase tinted e. Nilalamig ako dito pero hindi ako nag reklamo. Unti unting bumukas ang pinto at halos lumundag ang puso ko ng makita ko kong sinong lumabas doon.
"L-lucas?" Kahit mahina lang ang boses ko ay napatingin parin ito sa akin. Nakitaan ko ang gulat sa mga mata nito pero kaagad itong nagbago ng walang emosyon o baka guni guni ko lang un. Kaagad kong binitawan ang bagahe ko saka ako dahan dahan lumapit dito.
LUCAS RILEY.
nasa harapan ko ngaun. Maayos at safe na safe. Kala ko merong nangyaring masama sa isang linggo nitong hindi nag paramdam. Dahan dahan kong inangat ang kamay ko para haplosin ang gwapong mukha nito.
Baby, this is ur daddy. Ang taong nasa harapan natin ngaun ay ang ama mo. Nangingilid ang luha ko habang nakatingin sa mata nitong walang emosyon. Kaagad ko itong niyakap ng mahigpit. Sunod sunod umagos ang luha ko habang yumayakap ako dito, ni halos hindi ko na pinansin sina Maam.
"I miss you.. pinag aalala mo ako sa sobra..." umiiyak kong sabe. Naramdaman kong natigilan ito pero wala na akong pakealam. Napapikit ako ng wakas nakita ko ang pinakamamahal kong lalake.
Kumunot lang ang noo ko ng wala akong naramdamang niyakap niya ako pabalik. Dahan dahan siyang humiwalay habang ako naman ay naka kunot noong nakatingin sa kanya. Patuloy sa pag agos ang luha ko.
"Who are u?" biglaang tanong nito. Hindi ako nakapag salita. Hindi ko siya maintindihan.
"H-huh?" yan lang ang tanging lumabas sa bibig ko. Tiningnan ko si Lucas na naka kunot noo. Hindi magandang biro to lucas. Bumaling ako kina Maam at natagpuan ko silang nagkatinginan nila sir.
"Hindi magndang biro yan Lucas, ako to si Selena, girlfriend mo?" lumuluha kong sabe habang nakatingin dito. Binibiro lang ako nito. Nagbibiro lang ito panigurado at sana tigilan na niya ang pagbibiro, nasasaktan na ako.
"Girlfriend? wala akong natatandaang selena na girlfriend ko." nagbara ang lalamunan ko. Please Lucas hindi magandang biro to. Tiningnan ko ito ng matagal at nag hihintay ako na tatawa ito ng malakas sabay sabing nagbibiro lang pero dumating na isang minuto, wala parin.
"Babe..."
SELENA POV.
"babe.."
sabay sabay kaming bumaling sa nag salita na kakalabas lang ng sports car at tumambad sa akin si Olivia...na maayos na maayos na parang walang sakit, nagulat ito ng makita ako pero napalitan din kaagad ito ng normal. Lumapit ito sa amin dahilan para mapatabi ako.
Kaagad lumipad ang mata ko sa kamay ni Lucas na marahang hinawakan ang bewang ni Olivia. Nanatili ang paningin ko doon. Parang pinupunit ang puso ko, nangingilid ang luha ko. Alam kong nag bibiro lang to e, alam kong binibiro lang ako nito. Hinatayin mo lang Selena ma tatawa ito ng malakas.
"babe.. she's crazy...sinasabe niyang I am his boyfriend... I don't even know her.." para akong nawalan ng lakas ng marinig ko un. Parang dinudurog ang puso ko ng pinong pino yong tipong wala ng pag asang mabuo. Nag babara ang lalamunan ko at hindi ako makapag salita. Nanlalabo ng paningin ko habang nakatingin sa dalawa.
ANONG NANGYAYARE?
wala akong naintindihan. Sunod sunod umagos ang luha ko habang nakatingin parin sa dalawa. Parang dinudurog ang puso ko. Nanlalabo ng paningin ko dahilan para hindi ko makita kong anong reaction nila. Tumingin ako sa paligid, baka naman merong camera dito.
"this is not funny lucas? Isa na naman ba ito sa kalukuhan mo? Hindi na nakakatuwa.... please nag mamakaawa na ako sau tigilan muna" umiiyak kong sabe habang nakatingin dito na hanggang ngaun wala paring emosyon. Tahimik lang sina Mom at Sir at wala atang balak mag salita. Nasasaktan na ako Lucas, wag naman sanang ganito,
"do I look like joking? I am serious... I don't know who u are, I can't remember you.." seryoso nitong sabe dahilan para mapa atras ako ng isang beses dahil sa panghihina. Malamig ang boses niya habang sinasabe un. Mas lalo akong napaluha ng napagtanto kong hindi ito nag bibiro. Bigo akong napatingin may Maam.
"A-ano pong n-nangyare? B-bakit g-ganun?" Nanginginig ang boses ko habang nakatingin sa dalawang amo kong malungkot na nakatingin sa akin. Bumagsak ang balikat ko at mas lalong naluha.
"selena? please do me a favor? wag mo ng ipaalala kong sino ka dahil sasakit lang ang ulo nito kakaisip" naptingin ako kay olivia na maayos na maayos na parang walang sakit. Magaling naba ito? How? Maalala ang sakit ni olivia kaya panong nangyaring andito siya sa harap ko, na parang walang sakit.
"let's go inside" hindi na ako nakapah salita ng nilagpasan nila ako at pumasok sila sa loob at tanging kaming tatlo nalang ang naiwan dito. Tinakpan ko ang mukha ko gamit ang palad ko habang umiiyak.
"A-anong nangyare? B-bakit ganun? B-bakit hindi ako maalal ni Lucas?" umiiyak kong sabe ng maramdaman ko ang marahang himas ni maam sa lkod ko.
"he got an accident."
SELENA POV.
He got an accident?
Paulit ulit un tumatatak sa isipan ko. Hindi ko matanggap. Kailan? Bakit hindi ko alam? Wala man lang nag sabe sa akin? bakit ni isa sa kanila hindi sinabe sa akin? Gustong gusto kong tanungin ang mga tanong na un sa isip ko kay Maam pero hindi ako makapag salita, nag babara ang lalamunan ko.
He can't remember me?
Napapikit ako ng mariin ng maramdaman ko ang sakit ng puso ko. Mas lalong umagos ang luha ko na parang ulan. Hindi niya ako maalala? D*mn ang sakit sakit, sa lahat lahat na pwedeng kalimutan bakit ako pa? Limang taon kaming nagsama tapos makakalimutan niya lang ako sa isang aksidente?
"p-paano? H-hindi ko alam? b-bat wala akong alam?" Nahihirapang sabe ko. Nanatili kaming nasa labas. Giniginaw ako pero hindi ko na alintana un. Sa puntong tong gusto kong sumigaw sa sakit, gusto kong ilabas ang sakit na naramdaman ko.
"Bago mag isang linggo, umalis siya dito sa building namin na galit na galit, hindi namin alam kong anong dahilan, we don't know. Umalis ito ng hindi namin alam. Sinubukan ni Olivia pigilan ito pero sa araw na un galit na galit si Lucas na hindi namin alam ang dahilan." patuloy umagos ang luha ko habang nakikinig sa ama ko. Hindi parin humuhupa ang sakit, infact mas lalo itong kumirot.
"hindi namin ito napigilan sa pag alis dito sa building dahil sa galit na hindi namin alam, at pag sapit ng 12 am, someone called us, which is nurse......... naaksidente si Lucas dahil sa kalasingan..." nag bara ang lalamunan ko, hindi ako makapag salita, naninikip ang dibdib ko.
"p-pero? bakit ang bilis gumaling? malala po ba ang aksidente?" nanghihinang tanong ko, mas lalong umagos ang luha ko, then I remember my baby.
"Magagaling ang mga doctor dito hija...mga professional ang mga doctor dito......" nanghina ako. Bigo akong yumuko habang patuloy sa pag agos ang luha ko
"look at olivia? She's okay now selena, well sabihin na natin hindi pa ito magaling pero sapat na sa amin ni jhon na makita ang anak namin na masaya at hindi nahihirapan" then I remember olivia? Pumikit ako ng mariin ng napagtanto kong si olivia lang ata ang naalala ni Lucas.
PLEASE TAKE ALL THE PAIN AWAY.
Mas lalo kong naramdaman ang panghihina pagkatapos kong malaman un. Hindi ko alam kong anong mararamdaman ko. Sari saring emosyong ang nararamdaman ko pero nangingibabaw doon ang sakit. He can't remember me? Napapikit ako ng maramdaman ko ang physical na sakit sa puso ko. Para itong pinupunit.
Sunod sunod umagos ang luha ko. Hindi ko matanggap. Hindi ko kayang tanggapin na ganito ang nangyare. Sa lahat lahat na pwedeng kalimutan bakit ako pa? Sa lahat lahat na pwedeng kalimutan bakit ung pagsasama pa namin.
"umuulan, let's go inside selena, you can stay here for awhile." Inalalayan ako ni maam na tumayo. Nanghihina ako, na halos hindi ko maramdaman ang tuhod ko. Hindi ko alam kong paano ko ito tatanggapin. Hindi matanggap ng puso ko. Hindi ko alam kong paano ito tatanggapin. Nag babara ang lalamunan ko. Ang dami ko pang tanong pero hindi matanong dahil hindi ako makapag salita sa sakit.
napayuko ako dahilan para mapunta ang mata ko sa tiyan ko. Mas lalo akong napaluha. Paano ko ito gagawin? Paano ko sasabihin na mag kakaanak nakami? Paano ko sasabihin na buntis ako?.paano ko sasabihin? Mas lalong umagos ang luha ko ng napagtanto kong pati ako hindi ko alam kong anong gagawin.
pumasok kami sa loob at tumambad sa akin ang napakaganda furniture saka theme sa loob pero hindi ko na pinansin un, masyado akong nasaktan sa nalaman ko. Hindi ko matanggap na ganun. Pina upo ako ni maam sa soffa. Nanatili akong nakayuko habang nakatingin sa tiyan ko.
I'm sorry baby!
Mas lalo kong naramdaman ang kirot. Umupo sa tabi ko si maam at kaagad kong naramdaman ang mainit na yakap sa akin. Mas lalo akong napaluha. ang sakit sakit. Hindi ko ata kakayanin sa sobrang sakit.
"uminom ka muna ng tubig " tumango ako sa sinabe ni sir jhon. Kinuha ko ito saka alo uminom. Hindi ko nakita si olivia saka lucas ng pumasok ako. Napatingin ako sa pangalawang palapag, para akong mahihimatay na mag kasama sila ngaun. Sa pag iintindi nagbalikan sila. Mas lalo kong naramdaman ang sakit at hiniling na sana panaginip lang ito.
this is a nightmare na hinding hindi ko gustong maranasan. please kong nanaginip man ako, wake me up. Hindi ko na nagugustuhan ang panaginip na ito.
"you can stay here hija..."hindi ako sumagot sa sinabe ni maam. Hindi ko alam kong kaya ko ba? Kaya ko bang makita si olivia at lucas dito sa building habang magkasama? Kaya ko pa?
NO!HINDI KO KAYA!
- Writer
