Billionare's Unextpected Bride

C6

sunod sunod umagos ang luha ko pero meron din parte sa puso ko na manatili dito. Tutulungan ko si Lucas makaalala ng lahat. I will help him no matter what. Ipapaalala ko sa kanya kong sino ako sa buhay niya. I will help him, dibale na kong masaktan ako habang nakikita ko siya araw araw na hindi ko naalala.

Hindi ko na nakita sina Lucas kahit na dinner na. Naninikip ang dibdib ko pero wala akong nagawa. Nagising ako kinabukasan ng mugto mugto ang mga mata ko. Panay ang iyak ko kagabe dahil hindi ko parin matanggap. Nasa kwarto ako ng mga kasambahay ngaun, nag offer pa si maam kagabe sa akin ng guest room pero nakakahiya na.

inayos ko ang itsura ko bago ako lumabas sa kwarto para tulungan ang kasambahay. Ginawa ko ang lahat wag lang akong ma stress para sa anak ko. Ang dami dami kong problema. Hindi ko alam kong paano sasabihin kay Lucas na buntis ako gayong hindi niya ako maalala. Natatakot akong hindi niya tanggapin. natatakot akong panbintangan akong nag sisinungaling.

Tinulungan ko ang mga kasambahay na ilagay na ang mga pagkain sa dinig area na may 6 seaters. Lumipad ang paningin ko hagdan ng narinig ko ang yapak at tumambad sa akin si maam saka sir. Nakangiti kaagad si maam sa akin, ngitian ko din ito ng pilit.

Nakapag desisyon na akong tutulungan ko si Lucas makaalala. I will help me at sisiguraduhin kong maalala niya ako. Umupo si maam saka sir sa dining area.

"sit down selena...samahan mo kaming kumain." Umiling ako pero pinilit ako ni maam. Umupo kaagad ako saka awkward na ngumiti sa mag asawang amo ko. Lumipadul ulit ang paningin ko sa hagdan at tumambad sa akin si Olivia at kasunod si.....

LUCAS.

Kumirot ulit ang puso ko. Yumuko ako para umiwas ng tingin. Pansamantala lang tong sakit selena, pag naalala ka niya ulit, magiging masaya kana ulit. Kaya ko to. Kayang kaya. Binalik ko ang paningin kay olivia na palapit na sa amin at kaagad kong nakita ang iritasyon nito sa mata pero agad din itong napalitan ng ngiti ng bumaling ito sa kanyang ina at ama. Lumipad naman ang paningin ko kay Lucas na bagong gising na nahuli kong nakatingin sa akin perp kaagad itong umiwas at binalik kay olivia ang paningin.

"why are u here selena?" biglang tanong ni olivia dahilan para bumalik ang paningin ko dito. Umupo ito katabe ko at katabi nito si Lucas na tahimik lang.

"Via..!!" saway un ni maam sa anak. Ngumiti ako ng pilit kay maam para ipakita dito na ayos lang. Hindi kami magkaibigan ni selena, strangers lang pero mabait ito sa pilipinas nong una itong pinakilala sa amin ni maam.

"andito ako para kay lucas, tutulungan ko siyang makaalala ulit" nakangiting sabe ko. Medjo matapang dahil ditermenado akong bumalik ang ala ala ni lucas. Hindi sila sumagot bagkus nag simula lang silang kumain.

Tumingin ako kay Lucas kong paano nito lagyan ang pinggan ni olivia. Humigpit ang hawak ko sa kubyertos dahil sa sakit ng puso ko. Napatingin din ako kay olivia ng bigla itong kinuha ang seafood at amba itong ibibigay kay lucas ng pinigilan ko.

"what?" inis na sabe ni OLIvia. Nakatingin sa akin ang lahat.

"bawal sa kanya ang seafood, meron siyang allergic pagdating seafood na pagkain."

Nagulat sila sa sinabe ko lalong lalo na si Olivia. Tumayo ako para kunin ang seafood na sana kamay ni Olivia na naiwan sa ere. Kahit naninikip ang dibdib ko pero hindi ako nag patinag. Kinuha ko ito mula sa kamay ni Olivia at ako na mismo ang nagbalik.

"naalala mo Lucas? Allergic ka sa seafood." nakangiting sabe ko kahit na naninikip ang dibdib ko. Naalala ko pa noon kong paano ko nalaman ang allergic niya. Napangiti ako habang naalala un.

Isang araw nag luto ako ng seafood sa condo niya. Magkasama na kami niyan. Masayang masaya kami. Pinakain ko siya ng seafood na hindi ko alam na allergic pala ito sa seafood. I was so scared that time. Hirap na hirap itong huminga. Naiyak ako sa sobrang pag alala. Sinisi ko ang sarili ko pero nawala un nong sinabe niyang...

"kakainin ko lahat ng luto mo si selena, basta galing sau, I'II eat that." Sariwang sariwa parin sa isip ko ang sinabe niya noon. Naninikip ang dibdib ko habang nagbabalik tanaw.

Tahimik sila ng ako na mismo ang nag lagay ng pagkain kay lucas. Natigilan si Olivia. Hindi ko alam kong alam ba niya ang tungkol sa mga bawal ni Lucas o nakalimutan niya lang. Nag kibit balikat nalang ako.

"wala akong pakealam kong papakainin ako ni Olivia ng seafood na bawal sa akin, gusto ko lang kainin kong ano ang ibibigay niya, basta galing sa kanya... kakainin ko" malamig na sabe ni Lucas. Natigilan ako, naiwan sa ere ang kamay kong merong gulay na dapat ko sa pinggan nito. Natigilan ako at naninikip ang dibdib ko. Nangingilid ang luha ko habang nakatingin kay Lucas na nakatitig kay olivia.

"ako na selena, umupo kana doon" inagaw ni olivia ang kubyertos mula sa kamay ko. Nanghina ako. Ang sakit sakit sa dibdib. Naninikip ito. Parang dinudurog. Bigo akong bumalik sa upuan ko. Nasasaktan ako.

Nangingilid ang luha kong napatingin kay lucas na ngayoy umiwas ng tingin sa akin ng nahuli ko itong nakatingin din sa akin. Lumipad ang paningin ko kay olivia dahilan para mas lalo akong masaktan

Ako dapat ang nag aalaga sau ngaun. Ako dapat ang nasa posisyon ni olivia ngaun. Ako ang girlfriend mo lucas at hindi si olivia pero wala akong magagawa dahil si olivia ang naalala mong kasintahan mo. Yumuko na ako bago pa nila makita ang isang butil kong luhang umagos.

Tahimik akong kumain. Ang sakit sakit. Gutom ako, tapos hindi, nawalan ako ng gana pero kailangan kong kumain para sa anak ko at para meron akong lakas. Sinubukan kong kumain kahit nawalan na ako ng gana.

Naninikip ang dibdib ko. Kinalma ko ang sarili at pilit nalang kumain para sa anak ko. Tahimik kaming kumain at tanging kubyertos lang ang maingay.

"for the meantime, dito muna mag tatrabaho si selena habang andito siya. Ipapasok ko siya sa cofee shop mo dito olivia para may kasama ka doon"

Tumango ako kay maam. Napag usapan din namin yan kahapon pagkatapos kong kumalma sa pag iyak. May sariling cofee shop dito si olivia na hindi kalayuan sa building na ito. Mag tatrabaho ako dito habang tutulungan ko si lucas na maalala ako. Naalala ko ang baby ko. Hindi ko alam kong paano sabihin kay lucas na buntis ako.

SELENA POV.

Tinapos ko ang kain ko ng napagtanto kong wala talaga akong ganang kumain. Tahimik kong nililinis ang dining area pagkatapos kumain ng lahat. Bumalik sila sa kani kanilang kwarto para mag handa sa trabaho. Bumaling ako sa second floor. Magkatabe ba sila? Iniisip ko palang nasasaktan na ako habang iniisip na mag katabe nga sila.

Bumalik na ako sa kwarto ng kasambahay para makapag bihis na para sa trabaho. Nakapah trabaho na ako bilang waitress parin sa olivia's coffee shop dito sa america. Hindi ko muna pinansin ang naninikip kong dibdib. Maalala ba ang aksidente? Nabagok ba ang ulo kaya hindi ako naalala? Napapikit ako, hindi ko ata makita si Lucas nakahiga sa hospital bed, nasasaktan ako.

Hindi ko alam kong saan ang maayos kong madatnan, ang mahospital ito o ang hindi ako maalala. Parehong hindi ko kaya. Bakit nga ba galit siya sa araw na un? Ilang ulit ko ng siyang pinapaalala na kapag hindi maayos ang kondisyon ng pag iisip, wag na wag mag maneho pero hindi parin sinunud.

Alam ko ang lahat tungkol kay lucas. Kong ano ang paborito nitong pagkain, kulay, damit, at kong ano ano pa. Sa limang taon ba naming magkasama sempre alam ko talaga. Lumabas kaagad ako kasabay non ang pagbaba ni Olivia at Lucas.

Kahit masakit para sa akin ang makita silang mag kasama. Tinapangan ko ang sarili kong titigan sila kahit na parang pinupunit nito ang puso ko. Ngumiti ako ng malaki kay Lucas ng nahagip niya ang paningin ko pero umiwas lang ito ng tingin at binalik kay olivia.

"mauuna na kami selena" maarting sabe ni olivia habang nakahawak sa braso ni lucas, nasasaktan ako pero dibale na, pag meron ng maalala si lucas panigurado babawi naman to sa akin.

"sasama na ako!" Nakangiti kong sabe dahilan para matigilan sila. Nagkatinginan ang dalawa na parang nag uusap ito gamit ang mata. Naninikip ang dibdib ko habang nakatanaw sa dalang nag titigan gamit ang mata. Umiwas ako ng tingin ng napagtanto kong hindi ko pala kayang titigan ang dalawa ng matagal.

"meron pa kaming pupuntahan selena, at ayokong maging third party ka saka baka masaktan ka lang" nakataas ang kilay ni olivia habang nakatingin sa akin pagkatapos sabihin un. Nangingilid ang luha ko habang dahang dahang tumango. Iniwan nila ako ditong mag isa, nasasktan at luhaan.

Pinunasan ko ang luha ko sa pisngi saka huminga ng malalim bago ako lumabas ng samanego building.

KAYA KO ITO, PARA SA ANAK KO AT KAY LUCAS.

Ilang sandali akong natulala bago ako sumunod sa kanila palabas. Lumabas ako sa malaking gate at naabutan ko silang papasok palang sa sports car ni Lucas. Pinagbuksan ni Lucas si Olivia ng pintuan ng minsan niya rin itong ginawa sa akin. Nagkatinginan kami ni lucas at this time hindi ko maitatago ang sakit na makikita sa mga mata ko.

Ngumiti ako ng malungkot at humiling na sana maalala na niya ako. Hindi ko na ata ito kakayanin habang nakikita silang pareho. Umiwas ng tingin sa akin si Lucas bago ito pumasok sa kotse at pinahurot ang sasakyan paalis sa building.

Napabuntong hininga ako ng malakas bago ako pumara ng taxi. Kailangan ko si Lucas, kailangan namin siya ng magiging anak namin. Ang hirap ng buhay ko, at hindi ko gusto pati anak ko mag hihirap. Habang kaya ko pa ang sakit, kakayanin ko naman talaga para kay Lucas e. I will do everything para bumalik lang ang ala ala nito, nakalimutan ko lang ung mga picture namin sa.condo niya saka ung mga gift niya sa akin na nasa malaking box.

Alam kong masakit pero kakayanin ko ito para sa dalawang taong mahal ko. Napahawak ako sa tiyan ko, kailangan kong madaliin ang pagtutulong kay lucas para masabe ko na buntis ako. Ang hirap kase sabihin ngaun dahil hindi niya ako maalala, paano kong hindi niya ito matanggap dahil lang wala siyang maalala sa amin.

Kinalma ko ang sarili ko ng ilang sandali ng narating ko ang olivia's coffee shop. Nagbayad ako sa taxi driver saka ako pumasok. Buti nalang marami akong jacket na nadala, dahil alam kong malamig dito sa america.

Pumasok kaagad ako, sinalubong kaagad ako ng isa pang waitress at siya na mismo nag assist sa akin. Hindi pa dumating si Lucas at Olivia dito at hindi ko alam kong saan pumunta.

Mas mabuting wag nalang isipin para iwas sakit. Pinilig ko ang ulo ko saka nag simulang mag trabaho pagkatapos akong e assist ni Mea, taga pilipinas din. Mukhang mag kakasundo kami.

Sinubukan kong wag isipin si Lucas, focus muna ako sa trabaho. Kalahating oras hindi pa sila dumating kaya hindi ko rin maiwasang hindi mag isip kahit anong libang ko sa sarili ko.

Dumating ang isang oras bago sila dumating, sa kalagitnaan ng trabaho ko bumukas ang pintuan ng cofee shop at pumasok doon si Lucas at Olivia na parehong nakangiti na mukhang masaya, may dalang bulaklak si Olivia na paniguradong galing kay Lucas.

Umiwas ako ng tingin at wala sa sariling nag punta sa pinakadulong mesa dito. Nasasaktan ako habang nakikita silang masaya. Ako dapat ang nasa posisyon ni Olivia. Huminga ako ng malalim para kahit papaano mabawasan ang sakit na nararamdaman ko.

"what can I do for u sir?" nakayukong sabe ko, hindi na ako nag abala pang inaangat ang paningin ko kong sino ang nasa mesa. NAngingilid ang luha ko ngunit pinigilan ko ito sa pamamagitan ng pagkagat labi.

"Selena? Is that u?" bigla akong napa angat ng tingin ng marinig ko ang familiar na boses na un at tumambad sa akin si adam na malaki ang ngiti (not adan, na typo lang po ako hehehe). Nanlaki ang mata ko.

"Adam?" hindi makapaniwalang sabe ko, nanlaki ang mata ko, hindi ko inaasahan na makikita ko ito sa cofee shop ni Olivia, ang laki ng america tapos hindi ko inaasahang mag kikita kami

"Wow? Ur working here? What a nice coincidence " nakangiti nitong sabe at ganun din ako. Tumayo ito saka ako niyakap, hindi ko inaasahan un ah. Nagulat ako pero kalaunan niyakap ko na din.

Namiss ko ang presensiya ng lalaking to, ang gaan ng loob ko sa kanya, ang sarap kausap.

"how are u? hindi ko inaasahan na makikita kita dito, and ur working here?" biglaang tanong nito pagkatapos ng yakap. Hindi ko rin inaasahan na mag kikita kami. Sa ikli ng oras na mag kausap kami sa magaan ang loob ko, nakakabawas ng bigat ng dibdib pag ganito ang kausap ko.

"Ok lang ako, ikaw? saka oo nag tatrabaho ako dito bilang waitress." Nakangiting sabe ko, umupo ulit ito sa upuan niya habang nakatingala sa akin. Pansamantalang nawala sa isip ko si Lucas at Olivia dahil sa lalaking to.