สยบรักมังกรร้าย

บทที่ 9 ตัวประกัน

บทที่ 9

ตัวประกัน

็น แฮรี่อุ้มพราวนภาในท่าเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวเข้าหอ แต่ผิดกันที่ตอนนี้เจ้าสาวเหมือนหลับใหล ไม่มีใครรู้ว่าในการหลับใหลของเธอนั้นกำลังฝันดีหรือฝันร้าย แต่ถ้าเธอลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าคนอุ้มตอนนี้ เธอคงไม่อยากตื่นมาก็ได้ เพราะแม้จะมีใบหน้าที่เรียบนิ่งผิดแต่ดวงตาเรียวเล็กที่ปรากฏร่องรอยของความขุ่นมัวและแข็งกร้าวขึ้นเมื่อก้มลงมองมายังคนในอ้อมแขน

แฮรี่วางพราวนภาวงบนเตียงกว้าง ภายในห้องกับของตน ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเธอหลับไปเพราะไอระเหยของยานอนหลับ แต่ก็ยังมีความสงสัยว่าใครเป็นคนวางยา ใครเป็นคนฉกสร้อยเพชรไป ฉะนั้นในช่วงที่เขายังไม่ได้คำตอบ เธอจะต้องอยู่ภายใต้สายตาของเขาตลอดเวลา จะไม่เขาสงสัยเธอได้อย่างไร ในเมื่ออยู่ๆนางแบบโนแนมจากที่ไหนก็ไม่รู้ ถูกกำหนดตัวให้มาเดินแบบในชุดฟินนาเล่ของงาน ถูกกำหนดตัวให้เป็นคนที่ได้สวมชุดเครื่องเพชรของเขา โจรที่ปล้นเรือที่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดที่สุดก็เหมือนเป็นการจัดฉาก แม้จะเป็นการจัดฉากที่ก่อให้เกิดความเสียหายอย่างร้ายแรงมากก็ตาม การจัดฉากที่ทำได้แม้กระทั่งให้แม่ของเขากับมาดามหวัง....ถูกยิง

แฮรี่ มองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสบายโดยไม่รู้ว่าถ้าตื่นขึ้นมาเธอจะต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยเจอมา พราวนภาเป็นคนที่มีโครงหน้ารูปไข่สวยคม ดวงตากลมโตสีดำมีแววหวานซึ้ง แพขนตายาว คิ้วเข้มโก่ง โครงหน้าโดยรวมสวยงามรวมภาพวาด ยิ่งเวลาเธอเผยรอยยิ้มหวานออกมายิ่งเหมือนสะกดใจคนที่เห็นให้เผลอลอยไปอยู่กับเธอได้ไม่ยาก แต่เวลาเธออยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ กลับเป็นสาวน้อยสดใสที่เวลาหัวเราะมันแทรกเข้าไปในหัวใจของเขาโดยไม่รู้ตัว แฮรี่จำได้ว่าครั้งแรกที่พบเธอที่พัทยาในงานวันเกิดอริสน้องสาวต่างสายเลือดของเขา พอเขาได้ยินเสียงหัวเราะของเธอก็ทำให้เขาอยากจับแม่นกน้อยตัวนี้มาอยู่ในกรงเพื่อส่งเสียงเจื้อยแจ้วให้ฟังอยู่ข้างๆหูทุกวัน

ทว่าเมื่อได้เจอบนดาดฟ้าเรือวันนั้น “ฉันไม่ได้ตอแหล อีกอย่างนะ อีตาแฮรี่เป็นใครฉันยังไม่รู้ แล้วทำไมฉันถึงจะอยากได้มาทำผัว ถ้าพวกเธอชอบก็เอาไปเถอะฉันไม่ขอยุ่งด้วยเหรอ” แฮรี่ยังจำคำพูดของพราวนภาได้ทุกคำ คุณเธอบอกว่าไม่อยากได้เขาเป็นผัว มันทำให้เขาอยากเอาชนะ ไม่อยากให้เป็นผัวก็ไม่ต้องเป็นผัว แต่เธอต้องเป็นเมียเขาเท่านั้น

แฮรี่กดโทรศัพท์ไปหาจางหมิง บอดี้การ์ด มือขวา เลขา เพื่อนหรือจะเรียกว่าอะไรก็ช่างเถอะเพราะจางหมิงเป็นทุกอย่างที่บอกมา

“จางหมิง ให้คนเข้ามาจัดการลอกคราบนางแบบคนนี้ด้วย” แฮรี่สั่งออกไปทางโทรศัพท์เมื่อรู้ว่าจางหมิงกดรับสายแล้ว

“อะไรกันครับเจ้านาย แค่ลอกคราบนางแบบต้องให้คนอื่นไปจัดการด้วยเหรอครับ” จางหมิงส่งเลียงล้อเลียนมายังเจ้านายหนุ่ม ทั้งเขากับคริสและเสี่ยวเป่า โดนเลี้ยงมาเพื่อให้เป็นทุกอย่างของแฮรี่ ทั้งสี่คนโตมาด้วยกัน เรียนมาด้วยกัน แทบจะเป็นร่างเงาของกันและกันไปแล้ว

“อย่าให้มันมากนักนะจางหมิง เดียวฉันจะสั่งให้แกกลับไปคุมเหมืองแทนเสี่ยวเป่าซักหกเดือนดีไหม” แฮรี่ขู่จางหมิงออกไป ซึ่งการไปคุมเหมืองไม่ใช่ว่าเป็นงานที่เขาไม่อยากทำ แต่งานของเขาที่ได้รับมอบหมายมาคือการคุ้มภัยให้นายน้อยแฮรี่ ฉะนั้นถ้าเขาทำตัวไม่ดีจนถูกส่งตัวไปอยู่ที่เหมืองโดยไม่มีนายน้อยไปด้วย มันทำให้เขารู้ว่ามันจะกลายเป็นเหมืองนรกสำหรับเขาไปทันทีที่นายใหญ่รู้เรื่อง

“ม่ายยยยยยดี ครับ จางหมิงไม่ไป” จางหมิงร้องขึ้นมาก่อน

“ไม่ดีจริงๆนะครับนายน้อย เดียวจางหมิงจะรีบเรียกแม่บ้านให้ไปจัดการลอบคราบให้นะครับ รู้ว่านายน้อยไม่ถนัดถอดเสื้อผ้า ขนาดเสื้อผ้าตนเองยังมีคนถอดให้ประจำใช่ไหมครับ” จางหมิงไม่วายที่จะเย้าแหย่อีกครั้งอย่างไม่กลัวโทษทัณฑ์

“จางหมิง!!!!!!!” แฮรี่ส่งเสียงเข้มไปตามหาย ก่อนจะรู้ว่าจางหมิงได้วางสายหนีไปแล้ว

แฮรี่เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความหงุดหงิดคนสนิทของตนเองที่รู้มากเกินไป เขาทำอาบน้ำเสร็จสวมชุดเสื้อคลุมออกมาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่แม่บ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าใช้พราวนภาเสร็จพอดี ตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนที่เป็นเสื้อตัวใหญ่ของเจ้าของห้อง ใบหน้าสวยถูกลบเครื่องสำอางออกเผยให้เห็นใบหน้าสดที่เกลี้ยงเกลาราวกับใบหน้าเด็ก

“ไปได้ ที่เหลือฉันจะจัดการเอง” แฮรี่เดินไปที่ประตู มือหนายกขึ้นทาบลงที่แป้นสแกนลายนิ้วมือที่ประตูก่อนเอ่ยบอกแม่บ้าน หลังจากที่นางคลี่ผ้าห่มให้แก่คนที่นอนอยู่บนเตียง แม่บ้านโค้งหัวให้ก่อนเดินออกไป

แฮรี่เดินมาทรุดนั่งลงบนเตียง ถอดเสื้อคลุมทิ้งลงข้างเตียง ตอนนี้ทั้งร่างของเขาเหลือเพียงกางเกงนอนเนื้อนิ่ม ส่วนด้านบนปล่อยให้อกเปลือยเปล่า

แฮรี่แทรกตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเชลยของเขา ก่อนที่จะหลับตาลงเพื่อรอเวลาที่เธอจะฟื้นจากฤทธิ์ยานอนหลับที่สูดดมเข้าไป

พราวนภารู้สึกตัวตื่นเมื่อรู้สึกมีอะไรมาไต่ที่แผ่นหลัง เธอพยายามสะบัดสิ่งกวนใจออกไปเพื่อที่จะได้นอนต่อ มือเรียวโอบกอดหมอนข้างแน่นเข้าเพื่อรู้สึกถึงความเย็น แต่ทำไมวันนี้หมอนข้างกลิ่นแปลกๆ แข็งๆ ด้วย พราวนภาลูบไล้ไปมาตรงหมอนข้างอย่างแปลกใจ เมื่อแน่ใจว่าคงมีอะไรผิดปกติแน่ๆ เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาจึงเห็นว่าที่ตรงที่เธอกำลังซบอยู่ไม่ใช่หมอนข้าง แต่น่าจะเป็นอกของผู้ชายคนหนึ่งที่มีหัวนมชมพูมากกกกก แต่ว่าหัวนมใครละเนี่ย

เฮ้ย../ โอ้ย

สองเสียงดังขึ้นพร้อมกันเมื่อพราวนภายกหัวขึ้นทันทีที่แน่ใจว่าที่เธอกำลังซบเป็นผู้ชาย จนทำให้เธอร้องเฮ้ยอย่างตกใจ ส่วนเสียงโอ้ยเป็นเสียงของแฮรี่ที่หัวของพราวนภากระแทกเข้ากับปลายคางของเขาพอดิบพอดี

“คุณ.....” พราวนภาเบิกตาโพรงขึ้นเมื่อเห็นผู้ชายที่นอนร่วมเตียงของเธอคือแฮรี่ เจ้าของงาน เจ้าของเรือ และเจ้าจองเครื่องเพชร

“อะไรของเธอ ฟันฉันจะโยกไหมเนี่ย เจ็บนะโว้ย” แฮรี่ลุกขึ้นนั่งหลังพิงพนักเตียงและยกมือหนาขึ้นมาจับเช็คปลายคางตัวเองทันที สายตาเรียวรีแต่ส่งประกายขุ่นขัดใจส่งมายังพราวนภา ที่กำลังยกมือลูบหัวตัวเองปรอยๆเหมือนกัน

“ก็ใครให้คุณมานอนอยู่ตรงนี้ ฉันตกใจนะสิ”

“ทำไมฉันจะมานอนที่นี่ไม่ได้ ก็ห้องนี้มันห้องนอนฉัน แหกตาดูก่อนจะว่าคนอื่น” แฮรี่เถียงกลับทันควันเหมือนกัน พราวนภาเริ่มรู้สึกตัวมองไปรอบๆห้องก็เห็นว่าไม่ใช่ห้องพักของเธอ ก่อนจะหันมาเห็นสายตาคมที่มองมา แต่ระดับสายตาของเขามันไม่ได้อยู่ใบหน้าเธอ

พราวนภามองตามสายตาของแฮรี่ จนรู้ว่ามันหยุดอยู่ที่ทรวงอกอวบอิ่มภายใต้เสื้อเชิ๊ตที่ปลดกระดุมลงมาสองเม็ด แม้ตรงยอดอกจะมีแผนพลาสติกบางๆปิดหัวนมไว้ ก็ยังทำให้คนมองจินตนาการถึงยอดเม็ดสีสมพูได้ไม่ยาก

“เฮ้ย....ห้ามมองนะ” พราวนภายกมือขึ้นปิดทรวงอกทั้งสองลูกที่แม่ให้มาเยอะจนมือเล็กของเธอปิดไม่มิด เธอยกหัวเข่างอขึ้นเพื่อช่วยปิดบัง แต่กลายเป็นว่าแฮรี่เปลี่ยนเป้าสายตาไปที่ต้นขาขาวที่พ้นชายเสื้อออกมาอวดโฉม พราวนภาก็มองตามสายตาของเขาไปด้วยเช่นกันถึงรู้ว่าตอนนี้เขาเห็นไปถึงไหนต่อไหนหมดแล้ว

“กรี๊ดดดด ห้ามมองนะ หันหน้าไปทางอื่นเลย” พราวนภารีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว ตอนนี้เธอมีสภาพไม่ต่างจากดักแด้ที่ม้วนอยู่ในรังไหม

แฮรี่ยกยิ้มในหน้าเมื่อเห็นอาการของพราวนภา เขากลั้นหัวเราะจนแก้มแดง เอ้อ ไม่น่ามีจุกมาปิดไว้เลย ทำไมยายแม่บ้านไม่เอาออกไปด้วยนะ แฮรี่พยายามที่จะปรับอารมณ์ให้กลับมาปกติ ก่อนจะทำใบหน้าเรียบนิ่งและส่งเสียงนิ่งๆออกไปหาคนที่อยู่ใต้ผ้าห่ม

“นี่เธอ โผล่หัวออกมาคุยกับฉันเดียวนี้”

“ ไม่ ฉันจะไม่คุยอะไรทั้งนั้น ถ้าฉันยังอยู่ในเสื้อตัวนี้” พราวนภาส่งเสียงออกมาจากใต้ผ้าห่ม

“ก็ได้ ลุกมาอาบน้ำได้แล้ว เดียวฉันจะให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้”

“ฉันกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องได้ไหมล่ะ เดียวเราไปคุยกันข้างนอกก็ได้” พราวนภาโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มเล็กน้อยก่อนจะหลุบกลับไปอีกเมื่อสายตาปะทะเข้ากับนมชมพูของแฮรี่

“เธอคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉัน”

“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์” เสียงใต้ผ้าห่มส่งออกมาอย่างไม่ยอม

“เธอไม่มีสิทธิ์ออกไปจากห้องนี้ หรือไปไหนทั้งนั้น ถ้าฉันไม่อนุญาต”

เสียงแฮรี่ทั้งเข้มทั้งดังขึ้นจนพราวนภาลุกขึ้นนั่งเผชิญหน้ากับเขาโดยไม่ลืมที่จะเอาผ้าห่มห่อตัวไว้อย่างมิดชิด สายตาที่บ่งบอกถึงความไม่เข้าใจ ในคำสั่งนั้น

“ทำไม.....” สายตาที่มองมาทำให้แฮรี่อยากกดจูบเข้าไปที่ปากอวบอิ่มที่เผลอยกขึ้นถาม

“เพราะตอนนี้ เธอเป็นตัวประกันของฉันนะสิ”

“ ฮะ..อะไรนะ ตัวประกัน ตัวประกันอะไร” สิ้นเสียงของแฮรี่พราวนภาก็ลืมตัวปล่อยผ้าห่มในมือให้ร่วมลงไปกองอยู่ที่เอวโดยไม่สนใจใยดี ตอนนี้ความสนใจของเธอไปอยู่ที่คำว่าตัวประกัน

แฮรี่เอื้อมมือหนาไปดึงมือข้างซ้ายที่สวมแหวนเพชรไว้ที่นิ้วนางมาขึ้นไว้ในระดับสายตา ให้เธอเห็นแหวนเพชรเม็ดโตชัดๆๆ

“นี่ไง จำได้หรือยังว่าเธอเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับเครื่องเพชรของฉัน เครื่องเพชรชุด Heart of the Kingdom ตอนนี้มีเหลือแค่แหวน ส่วนสร้อยเพชรมันหายไปแล้วในตอนที่ฉันกลับไปที่ห้องนั่น”

พราวนภามองตามที่แฮรี่บอก ก่อนจะนึกถึงเมื่อคืนที่เธอสวมเครื่องเพชรเดินแบบ หลังจากนั้นจำได้เพียงว่านั่งรอแฮรี่ในห้องตามคำสั่งเท่านั้น เมื่อรู้สึกง่วงแปลกเธอก็นึกว่าเกิดจากที่พักผ่อนน้อย หลังจากนั้น เธอก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

“ ฉัน..ไม่รู้ ฉันก็อยู่ในห้องนั้นตามคำสั่งคุณ แล้วอยู่ๆมันก็ง่วง ฉันจำได้ว่านั่งรอคุณจนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่นี่แล้ว” พราวนภาพยายามนึกและลำดับเหตุการณ์บอกชายหนุ่มไปตามจริง

“ไม่ต้องมาแก้ตัว ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอจะต้องรับผิดชอบ” แฮรี่ตวาดใส่พราวนภาด้วยเสียงดังจนเธอมองหน้าเขาเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน พี่แฮรี่ของอริสที่เธอรู้จักเป็นชายหนุ่มอารมณ์ดี เจ้าสำราญ มีรอยยิ้มประดับไว้ที่มุมปากและนัยน์ตาเสมอ

“ฉันไม่ได้แก้ตัว ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ”

“ไม่มีโจรคนไหนยอมรับว่าตัวเองเป็นโจรหรอก ไม่คิดเลยว่าใบหน้าสวยๆอย่างเธอจะเป็นโจรไปได้ อ่อ คงเรียกโจรไม่ได้สินะ ต้องเรียกว่านางนกต่อ อริสไม่น่าจะมีเพื่อนอย่างเธอเลยจริงๆ”

เพี๊ยะ

พราวนภาดึงมือเรียวที่สวมแหวนออกจากมือหนาของแฮรี่ก่อนที่จะสะบัดฝ่ามือไปตบเข้าตรงแก้มของชายหนุ่มเต็มแรง ใบหน้าของแฮรี่ปรากฏร่องรอยของนิ้วมือชัดเจนจากที่เขาเป็นคนที่มีผิวขาวอยู่แล้ว พราวนภาแทบช๊อคไปกับการกระทำของตนเองและเมื่อสบสายตากับคนตรงหน้าก็เห็นว่าเขาคงฆ่าเธอแน่แล้ว

“ ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ” พราวนภาบีบมือของตัวเองแน่นอย่างหวาดกลัวสายตาที่ส่งมา

“ เชี่ย!!!!.... เธอ.....แค่ข้อหาขโมยเพชรมันน้อยไปใช่ไหม”

แฮรี่จับไหล่ของพราวนภากดลงที่หมอน ก่อนจะสบถคำหยาบออกมา

พราวนภาดิ้นอยู่ใต้ร่างหนาของแฮรี่ มือหนารวบมือของเธอทั้งสองข้างยกขึ้นไปไว้บนหัวมือหนาอีกข้างดึงทึ้งจุกพลาสติกออกจากยอกอกอวบอิ่มทั้งสองข้าง

“ไม่นะ ปล่อยฉัน” เสียงสั่นระรัว ดวงตากลมเบิกโพรงกับการกระทำอุจอาจของแฮรี่

“ตอนแรกฉันก็ว่าจะปล่อยเธอไปนะเพราะเธอเป็นเพื่อนอริสกับหวันยี่หวา แต่ในเมื่อเธอกล้าที่จะตบฉัน เธอก็ไม่ควรได้รับการลดหย่อนโทษใดๆทั้งสิ้น”

แฮรี่ส่งเสียงกดต่ำไปยังคนใต้ร่าง เขาไม่สนใจหยดน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้ม สายตาหวาดหวั่นที่มองมาไม่ทำให้เขาลดความโกรธลงแม้แต่น้อย

“ฉัน.. ฉันขอโทษนะคะ”

เสียงสั่นปนสะอื้นพยายามขอความเห็นใจในโทษทัณฑ์ที่เขากำลังทำกับเธอ ตอนนี้เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่แทบไม่ปิดบังร่างบางได้เลยแม้แต่น้อย เธอไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย

“โอกาสของเธอมันหมดไปแล้ว พราวนภา ต่อไปนี้เธอจะเป็นตัวประกันให้ฉันจนกว่าฉันจะได้สร้อยเพชรคืน ระหว่างนี้ช่วยไม่ได้ถ้าฉันจะมีความเครียดเพราะสร้อยเพชรหายไป เธอก็เป็นคนที่ทำให้ฉันหายเครียดไปอีกตำแหน่งก็แล้วกันนะ”

แฮรี่พูดจบก็กดริมฝีปากบางลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มเพื่อปิดเสียงกรีดร้องของพราวนภา ยิ่งเธอดิ้นแรงขึ้นเขายิ่งกดแรงลงไปที่ข้อมือเรียวทั้งสองมากขึ้นจนเธอรู้สึกเหมือนข้อมือจะแตก ส่วนมือหนาอีกข้างของเขายกขึ้นบีบขยำลงไปที่ทรวงอกอวบอิ่มตรงหน้า

“ อือ.. .ไม่นะ.”พราวนภาเอ่ยปากห้ามออกมาทันทีที่แฮรี่ปล่อยให้เธอหายใจ เขาก้มลงมาสนใจเม็ดชมพูสองเม็ดที่อยู่บนอกอวบอิ่ม โดยไม่สนใจว่าเธอจะแหกปากร้องเสียงดังออกมา

“หุบปาก ตัวประกันไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น” แฮรี่ยกหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาก่อนจะตวาดเสียงดังลั่นจน พราวนภาต้องเงียบเสียงลง

เธอทำได้เพียงบิดตัวออกจากปากหนาที่งับเอายอดอกของเธอเข้าไปไว้ในปาก ก่อนที่เขาจะดูดดึงเหมือนลูกดูดนมแม่อย่างไรอย่างนั้น มือหนาลูบไล้ลงไปข้างล่างผ่านหน้าท้องแบนราบไปช้าๆ จนไปถึงจุดมุ่งหมายเป็นเนินเนื้ออวบอูมที่มีแพรไหมปกคลุมปิดดอกไม้งามไว้ นิ้วร้ายเขี่ยติ่งเกสรดอกไม้ช้าๆ แต่มันทำให้พราวนภาสะดุ้งโหย่งบิดร่างเพื่อออกจากพันธนาการที่แฮรี่สร้างไว้ แม้รู้ว่าจะไม่มีวันหลุดไปได้ถ้าเขาไม่เป็นคนปลดปล่อยเธอด้วยตัวเอง

"มะ”.. ไม่..นะ” เสียงเล็กสั่นระรัวส่ายหน้าไปมา

“ก็บอกแล้วว่าเธอไม่มีสิทธิ์มาร้องขอ ยอมรับในสิ่งที่เธอกระทำเถอะ พราว” เป็นอีกครั้งที่แฮรี่ยอมยกใบหน้าขึ้นมาสบตากับคนใต้ร่าง ก่อนที่เขาจะก้มลงไปดูดเลียทรวงอกอวบ และแทรกนิ้วมือเข้าไปในโพรงสวาทที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน

“"อื้อ..อื้อ.ซี๊ดดดดด!!!!! อ่าาาาา!!!!!! ซี๊ด!!!!!! .. อ่าาาาา ปล่อยฉันนะ เอานิ้วออกไป " พราวนภาได้แต่ร้องเสียงหลงเพื่อแฮรี่โจมตีทั้งข้างบนข้างล่าง

“อื้อ..อื้อ. ร้องไปเลย ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอต้องถูกลงโทษ พราว”