เด็กเสี่ย

เด็กเสี่ย 02 โดนจับได้

"เธอมาทำงานปกติครับเสี่ย ไม่มีพิรุธอะไรเหมือนกับว่าเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้น" ไซม่อนยืนรายงานความคืบหน้าของไอญ่าให้ผู้เป็นนายฟัง แบล็คนั่งเอนตัวพิงพนักโซฟาสีดำแขนนั้นวางพาดขอบโซฟาส่วนอีกข้างถือแก้วไวน์ควงเล่นไปมา

"เสี่ยจะทำยังไงกับเธอดีครับ ให้พวกผมจับตัวเธอไปฆ่าทิ้งเหมือนที่เคยทำไหมครับ" ชาร์ลเป็นฝ่ายถามขึ้น

"ยัง แต่ว่าแต่ว่าหลังเที่ยงกูต้องได้ตัวผู้หญิงคนนั้น!"

"ครับเสี่ย" ไซม่อนและชาร์ลโค้งศีรษะให้ผู้เป็นนายก่อนจะเดินออกไปจากห้องสี่เหลี่ยม ซึ่งเป็นห้องพักส่วนตัวของแบล็ค

ทางด้านไอญ่าเธอมาทำงานตามปกติทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรู้สึกร้อนรนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะยิ่งใกล้วันชี้ชะตาชีวิตของน้องสาวแล้ว เธอควรจะทำยังไงดี ตอนนี้ในหัวของเธอมันตันไปหมด ถ้าเธอขึ้นไปชั้นสามเพื่อสืบหาข้อมูลอีก ครั้งนี้เธอจะไม่ถูกจับไปเลยเหรอ

แม้ลูกน้องของแบล็คจะไม่ตามหาตัวเธอแล้ว แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ระวังตัว ถ้าให้เธอเดาเขาคงรู้แล้วว่าผู้หญิงที่แอบฟังเขาคุยงานคราวก่อนเป็นใคร เขาเป็นคนฉลาดเพราะงั้นเขาคงต้องดูกล้องวงจรปิดหน้าห้องแล้ว

"....." เธอมองขึ้นไปชั้นสองพบว่าชายชุดดำสองคนกำลังยืนซุบซิบคุยอะไรกัน โดยสายตานั้นมองมาที่เธอ เธอรีบเดินออกจากตรงนั้นเมื่อรู้สึกเหมือนกำลังตกเป็นเป้าสายตา

เธอมายืนหลบอยู่หลังกำแพง เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นเหมือนทำอะไรผิดมาและถูกจับได้ ก้อนเนื้อข้างซ้ายของเธอเต้นรัวไม่ต่างจากครั้งก่อน เธอค่อยๆโผล่หน้าออกมองชายชุดดำสองคนพบว่าพวกเขาไม่อยู่แล้ว

"ฟู่ว~โล่งอกไปที" เธอพ่นลมออกอย่างโล่งใจก่อนจะออกจากตรงนั้น เธอต้องรีบหาข้อมูลของDevil casinoแล้วออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนจะถูกจับตัวได้ คราวนี้ถ้าเธอโดนจับได้อาจจะไม่รอดแน่ๆเพราะงั้นต้องรีบทำและรีบไปจากที่นี่

เธอแอบขึ้นไปชั้นสามของคาสิโนอีกครั้ง เป้าหมายของเธอคือห้องที่เธอแอบดูเมื่อคืน เดาว่าคงเป็นห้องทำงานของแบล็ค

เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่มีใครอยู่ เธอรีบตรงไปยังโต๊ะทำงานของแบล็คเปิดลิ้นชักทุกอันแต่กลับไม่เจออะไร มีแค่ปืนกระบอกเดียวที่ถูกทิ้งไว้ เธอรีบหยิบมันมาใส่กระเป๋าไว้ป้องกันตัวและลุกขึ้นไปค้นตามชั้นวางแฟ้มเอกสารต่างๆแต่ทว่า...

"อะไรเนี่ย" เธอหยิบรูปใบหนึ่งที่ร่วงลงมาจากชั้นวางแฟ้มเอกสาร มันคือรูปผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งถูกฉีกขาดและรูปอีกฝ่ายก็หายไป

เธอหยิบสมาร์ทโฟนออกมาถ่ายรูปนั้นไว้ก่อนจะเก็บไว้ที่เดิมแต่ไม่ทันที่เธอจะหาต่อเสียงลูกบิดประตูมันทำให้เธอต้องหาที่หลบซ่อน

เสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นกระเบื้องดังเข้าโสตประสาทของไอญ่าที่หลบอยู่หลังม่านสีดำ ก้อนเนื้อข้างซ้ายของเธอเต้นรัว ใบหน้าเริ่มเป็นกังวล

"หึ..." แบล็คยกยิ้มมุมปากราวกับรู้ว่าตนไม่ได้อยู่ในห้องนี้เพียงลำพัง เขาหยิบบุหรี่ราคาแพงมาคาบไว้และใช้ไฟแช็คลนที่ปลายมัน

กลิ่นเหม็นไหม้ของบุหรี่ลอยคละคลุ้งฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ไอญ่าที่หลบอยู่หลังม่านพยายามไม่สูดควันนั้นเข้าไปแต่ก็ทำไม่ได้ เธอภาวนาในใจขอให้เขาออกไปจากห้องนี้เร็วๆเเต่ดูท่าแล้วเขาคงไม่ออกไปง่ายๆ

"แผนตื้นๆ หลบอยู่หลังผ้าม่านหึ! คิดว่าฉันเป็นเด็กน้อยอมมือรึไงถึงไม่รู้ว่าใครอยู่หลังม่าน"

"!!!!" ราวกับทุกอย่างบนโลกหยุดหมุน ไอญ่ายืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ก้อนเนื้อข้างซ้ายของเธอเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากขั้วหัวใจ เธอยังคงยืนนิ่งไม่แสดงตัวอะไรออกไป

"จะออกมาดีๆหรือจะให้ฉันลุกไปลากออกมา...ไอญ่า" น้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขาทำไรขนเธอลุกซู่ ใจเธอกระตุกวูบเมื่อเขาเรียกชื่อของเธอขึ้นมา

แกร๊ก!

"หึ..." แบล็คยกยิ้มมุมปากอีกครั้งเมื่อถูกวัตถุสีดำจ่อเข้าที่ศีรษะด้านหลัง เขาพ่นควันสีเทาออกอย่างไม่รู้สึกกลัว

"ปะ..ปล่อยฉันไป" เธอพยายามควบคุมโทนเสียงและมือที่ถือปืนอยู่ให้ไม่สั่น ยอมรับนะว่ากลัวเขามากต่อให้ตัวเองจะมีปืนอยู่ในมือ แต่เขาที่ขึ้นชื่อว่ามาเฟีย เรื่องแค่นี้มันไม่ทำให้เขาสะทกสะท้านได้หรอก

"คิดดีแล้วเหรอที่เอาปืนมาจ่อฉันแบบนี้?"

"ปล่อยฉันไป!" น้ำตาแห่งความกลัวไหลพราก เธอรู้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่เป็นความคิดที่โง่เขลาแต่นี่มันเป็นทางเดียวที่เธอจะรอดไปแบบมีลมหายใจ

"หึหึ...ต่อให้เธอจะมีปืนเป็นสิบกระบอกแต่ถ้าเธอกลัวมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร" เขาพูดอย่างใจเย็นก่อนจะหมุนเก้าอี้กลับมาหาฝ่ายตรงข้าม ทำให้ปืนกลายเป็นจ่อกลางหน้าผากเขาแทน "เอาสิ ยิงเลย"

"อย่าท้าฉันนะ!" เธอกดปืนลงแรงๆ ดวงตาคู่สวยเผลอสบตาเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มเธอมองตัวเองผ่านม่านตาของเขา เธอรู้ได้ทันทีว่าเธอในสายตาของเขาเป็นยังไง ขี้ขลาด หวาดกลัว และไม่กล้าลั่นไกใส่เขา

"ฉันจะนับหนึ่งถึงสามนะ ถ้าเธอไม่ยิงฉัน เธอเองนั่นแหละที่จะตาย หนึ่ง"

"หยุดนับเดี๋ยวนี้!" เพียงแค่เขาเริ่มนับก้อนเนื้อข้างซ้ายของเธอมันก็เริ่มเต้นรัว

"สอง"

"ฮึก.."

"สาม"

พรึ่บ!!

"โอ๊ยย!!" ในขณะที่ไอญ่ากำลังจะลั่นไกเป็นจังหวะที่แบล็คนับครบสามครั้ง เขาแย่งกระบอกปืนจากไอญ่าและจับล็อกตัวเธอกดลงโต๊ะทำงาน

กระบอกปืนจากเดิมที่จ่ออยู่หัวเขากลายเป็นจ่อที่หัวหญิงสาวแทน มือหนาอีกข้างจับลำคอระหงกดลงกับโต๊ะไม่ให้หนีไปไหนได้

"ฮึกๆ ปะ..ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้ฮือ~" เสียงร่ำไห้ของไอญ่าดังไปทั่วห้องสี่เหลี่ยม แบล็คเหยียดยิ้มสมเพชในความอ่อนแอของอีกฝ่าย

"รู้ไหมว่าสิ่งที่หนอนบ่อนไส้มีกันทุกคนคืออะไร คือกลัวตายไง ไหนเธอลองบอกฉันสิว่าฉันควรจะฆ่าเธอดีไหม?"

"ฮึก..ขอร้องปล่อยฉันเถอะ" เธอจะตายตอนนี้ไม่ได้ ถ้าเธอตายไปน้องสาวเธอจะเป็นยังไงแต่ถึงเธอจะบอกเขาไป เขาก็คงไม่เชื่ออยู่ดี

"ฉันอยากได้เหตุผลไม่ใช่คำขอร้องจากคนไร้ค่าแบบเธอ ได้! ในเมื่อเธอไม่ยอมพูด เธอก็เตรียมเจอกับฝันร้ายของเธอในคืนนี้ได้เลย"