เด็กเสี่ย

เด็กเสี่ย 03 ฝันร้ายแสนน่ากลัว

"ปล่อยนะ! ปล่อยสิ! ปล่อย!!" เธอพยายามดีดดิ้นออกจากพันธนาการของชายร่างกำยำชุดดำสองคนที่จับล็อกแขนเธอลากลงที่ไหนสักแห่งของคาสิโน

หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบมองไปรอบๆสถานที่แปลกใหม่ไม่คุ้นตา กลิ่นเหม็นอับปนคาวเลือดแทบจะทำให้เธอคลื่นไส้อาเจียนออกมา

"ไม่นะไม่!" เธอถูกลากให้เดินผ่านสะพานเหล็กและจับมัดแขนทั้งสองข้าง จากนั้นชายชุดดำก็เดินออกไปพร้อมกับสะพานเหล็กที่ค่อยๆถูกดึงกลับ เธอส่ายหน้าไปมาส่งสายตาอ้อนวอนให้ชายอีกคนที่กดรีโมตเก็บสะพานเหล็ก

พรึ่บ!

"กรี๊ดดด!!!!" ไอญ่ากรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อเท้าเปล่าของเธอสัมผัสกับอากาศ หัวใจดวงน้อยนั้นตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอพยายามตะเกียกตะกายดิ้นไปมากลางอากาศ

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อมองลงไปเบื้องล่าง เนื้อตัวเธอสั่นเทาทันทีที่ได้เห็นจระเข้นับสิบตัวกำลังแหวกว่ายไปมาในบ่อน้ำกว้างหลายเมตร

"ปล่อยฉันไปเถอะฮึก..ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้จริงๆ "

"....." ชายชุดดำไม่มีใครปริปากพูด เสียงร้องขอปนสะอื้นของอีกฝ่ายพวกเขาก็แค่ทำเป็นไม่ได้ยิน

"ฮึกฮือ~ ปล่อยฉันไปเถอะ"

"ชอบตัวที่อยู่ข้างล่างเธอไหม?" แบล็คก้าวขาเข้ามาและใช้สองมือค้ำขอบระเบียงยืนมองไอญ่าที่ถูกจับห้อยอยู่กลางอากาศท่ามกลางลูกรักของเขาทั้งสิบตัว

"แกมันบ้า! วิปริต!"

"อยากด่าอะไรก็ด่ามาจนพอใจเธอเลย เพราะฉันไม่ถือสาคำพูดของคนใกล้ตาย" แบล็คเหยียดยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน ยิ่งเห็นคนตรงหน้าหวาดกลัวมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสาแก่ใจมากเท่านั้น คนที่คิดคดทรยศเขาไม่สมควรได้รับการให้อภัย ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากปีศาจอย่างเขาคือต้องตายเท่านั้น

"อยากพูดอะไรก่อนจะถูกลูกรักของฉันจับกินก่อนไหม?"

"ปล่อยฉันไปแล้วฉันจะไม่บอกเรื่องที่ฉันเห็นกับใคร"

"อย่าขออะไรที่มันเป็นไปไม่ได้สิ" เขาขำออกมา คำสัญญาพวกนี้เขาได้ยินมานักต่อนักแล้วแต่สุดท้ายคนพวกนั้นก็สัญญากับเขาฟรี เพราะเขาไม่เคยคิดจะปล่อยตัวคนทรยศไปอยู่แล้ว

"ถ้าฉันตายนายก็ต้องถูกจับข้อหาฆ่าคนตาย คนที่ส่งฉันมาเขาจะต้องแจ้งความจับนายแน่!"

"หึ! แล้วไอ้คนที่ส่งเธอมาทำไมมันจะต้องแจ้งความให้เธอด้วย? เธอตายมันก็เป็นผลดีสำหรับตัวมันไม่ใช่เหรอ เพราะไม่ต้องคอยระแวงว่าเธอจะแว้งกัดมันตอนไหน"

"ไซม่อนลูกรักกูคงหิวมากแล้ว ให้อาหารมันเถอะ"

"ครับเสี่ย"

"มะ..ไม่! ได้โปรดอย่าฆ่าฉัน!!...ถ้านายไว้ชีวิตฉัน ฉันจะยอมทำตามที่นายสั่งทุกอย่าง!"

"....." แบล็คที่กำลังจะหมุนตัวเดินออกไปหยุดชะงักและหันกลับไปมองไอญ่าที่กำลังขอให้เขาไว้ชีวิตเธออยู่ เขาไม่พูดอะไรเพียงกระตุกยิ้มปากก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองหญิงสาวอีกเลย

ปัง!

วันต่อมา

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?"

"เรียบร้อยดีครับ ตอนนี้เธอถูกขังไว้ที่ห้องใต้ดิน ทำไมเสี่ยถึงไม่ฆ่าเธอครับ?" ชาร์ลถามด้วยความงุนงงไม่เข้าใจเจ้านายตัวเองที่ไว้ชีวิตผู้หญิงคนนั้นทั้งที่ผ่านมาเขาไม่เคยไว้ชีวิตใคร

"กูจะไปดูนักโทษสักหน่อย" แบล็คไม่ตอบคำถามของชาร์ล เขาหยัดกายขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินออกไป ชาร์ลถอนลมหายใจพลางส่ายหน้าไปมา เขาเดาใจผู้ชายคนนี้ไม่ออกจริงๆ

ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยฝุ่นและกลิ่นเหม็นอับ ร่างบางซึ่งนอนสลบไม่ได้สติที่ขามีผ้าสีขาวพันรอบจากการถูกยิง เธอขยับตัวช้าๆ ดวงตาคู่สวยมองสำรวจไปทั่วห้องที่จะบอกว่ามืดก็ไม่จะบอกว่าสว่างก็ไม่เชิง

"....." เธอฝืนความเจ็บปวดที่ขาพาตัวเองนั่งพิงกำแพงหนาเย็นเฉียบ เธอมองผ้าสีขาวที่ขาพร้อมกับหยดน้ำที่ค่อยๆไหลโรยรินลงมา เหตุการณ์เมื่อคืนยังคงฝังใจเธอไม่หาย ภาพของสมุนเขาลั่นไกใส่เธอตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะฆ่าเธอ แต่ไม่ใช่เขายิงที่ขาของเธอ เลือดมากมายไหลจากขาของเธอลงบ่อจระเข้ พวกมันต่างตะเกียกตะกาย หวังจะขึ้นมากัดกินเธอเพียงเพราะได้กลิ่นของคาวเลือด

"ฮึก" เธอก้มหน้าร้องไห้ เนื้อตัวสั่นเทาไปหมด ตอนนี้เธอกลัว กลัวผู้ชายคนนั้นที่ชื่อว่าแบล็ค

แกร๊ก!

แอดด

เสียงบานประตูเหล็กทำให้คนที่นั่งร้องไห้อยู่เงยหน้าขึ้น เธอถอนหลังหนีเมื่อคนที่เปิดเข้ามาคือผู้ชายใจเหี้ยมคนนั้น

"อะ..ออกไปนะ"

"เธอกำลังไล่คนที่ไว้ชีวิตเธออยู่นะ"

"ต้องการอะไรอีก!" เธอถอยไปเรื่อยๆกระทั่งจนมุม แผ่นหลังของเธอชนเข้ากับเตียงเก่าๆ สายตาไม่ได้ละไปจากแบล็คเลย

"คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปฟรีๆโดยไม่ทำอะไรเธออย่างนั้นเหรอ?"

"แล้วนายต้องการอะไร"

"ต้องการ..." ฝ่ามือเย็นๆของเขาสัมผัสลงโคนขาอ่อนที่โผล่พ้นกระโปรงสีดำ หญิงสาวกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอเบือนหน้าหนีจากใบหน้าคมคายของอีกฝ่าย

"ยะ..อย่าทำอะไรฉันเลยฮึก...ฉันกลัวคุณแล้ว" เธอประนมมือลวกๆ ในขณะที่สายตาไม่ได้มองหน้าเขา กลิ่นน้ำหอมราคาแพงเจือกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆของเขาทำก้อนเนื้อข้างซ้ายของเธอกระตุกวูบและเต้นรัว

"ในเมื่อฉันไม่ฆ่าเธอ เธอก็ต้องตอบแทนฉันสิ" เธอหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง รอยยิ้มของเขาทำไรขนเธอลุกซู่

"ตะ..ตอบแทน?"

"ใช่"

"ตอบแทนยังไงแต่ฉันไม่เอาแบบนั้น"

"แค่ช่วยเป็นหนูทดลองสินค้าตัวใหม่ของฉัน"

"มะ..ไม่!" เธอผลักเขาออกห่างและลุกขึ้นไปยืนมุมห้อง เธอรู้ดีว่าเขาจะเอาเธอไปทดลองยานรกของเขา เขาคงอยากให้เธอตายด้วยยาของเขา

"เธอไม่มีทางเลือก คนอ่อนแออย่างเธอไม่มีตัวเลือกของชีวิตอยู่แล้ว" เขาหันกลับมามองไอญ่าที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่ เขาส่งสัญญาณมือให้ลูกน้องจับตัวไอญ่าไป

"ปล่อยฉันนะ! ฉันไม่ไป!!"