ตอนที่ 4 "นอนกอดกันเฉยๆได้มั้ยคะ?" (...มีNC+)
842 Words
ตอนที่ 4
“ในห้องตัวเองแท้ๆ ทำไมถึงปล่อยให้เค้ารังแกได้ล่ะ”
ร่างสูงยืนเท้าสะเอวมองเธอที่ก้มหน้างุดอย่างระอา
“เห้อ เอาเหอะๆ ไหนดูซิ อืม ดีนะที่แผลไม่ใหญ่”
มือใหญ่วางนาบลงบนหัวไหล่เล็ก อีกข้างแตะคราบเลือดบนหน้าผากมนเบาๆ
“โอ๊ยย”
“เงียบๆน่า ไปนั่งตรงนู้นกันเดี๋ยวฉันเช็ดเลือดให้”
เขาชี้ไปที่เตียง
“หื้อ ไม่ค่ะ” เธอส่ายหัวระรัว
“ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า หรือจะให้ฉันนั่งพื้น ...แล้วให้เธอนั่งบนตักฉันดี” คำท้ายๆเขากระซิบข้างใบหูจนหล่อนขนลุกซู่ หน้าแดงระเรื่อ
“ถึงว่าล่ะ คืนนี้รู้สึกมีลางสังหรณ์แปลกๆ เลยรีบมาหา”
“....?.”
“จำปา..รู้ไหม ตั้งแต่วันนั้น ฉันคิดถึงเธอมากนะ”
“...”
หัวใจเต้นแรงเมื่อเขาโอบกอดหลวมๆ และบอกว่า คิดถึง
...กรี๊ดด คุณชัชคิดถึงชั้นน >_<..
นี่เป็นครั้งที่สองที่ได้ใกล้ชิดเขาขนาดนี้แบบสองต่อสอง ได้สูดกลิ่นน้ำหอมจางๆ อกผายกว้าง เธอที่สูงเพียงร้อยห้าสิบแปดกลายเป็นคนแคระทันทีเมื่อยืนใกล้เขาที่สูงเกือบร้อยเก้าสิบ ยอมรับเลยว่าหลังจากวันนั้นแม้หวาดกลัวที่ถูกล่วงเกิน ทว่าในใจกลับรู้สึกเหมือนเขาเป็นเจ้าของตัวเธอตั้งแต่วันนั้น คิดถึงยามนิ้วแทรกผ่าเรือนกายนี้ทีไรหัวใจเต้นแรงพาลรู้สึกวูบวาบในกายอย่างประหลาด
“เงียบ แสดงว่าเธอก็คิดถึงฉันเหมือนกันใช่มั้ย ฮื้ม?”
เขินจนปั้นหน้าไม่ถูกจึงเอ่ยสักคำแก้เขิน
“เอ่อ ไป ไปนั่งตรงนู้นก็ได้ค่ะ”
“หึ”
รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นในทันที
เธอนั่งตัวสั่นเทาหัวใจเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกขณะเขาใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดคราบเลือดออกก่อนแปะพลาสเตอร์ไว้
“อื้อ เหนื่อยชะมัดเลย”
ร่างใหญ่เอนกายลงนอนพลางบิดกายไปมาอย่างเมื่อยล้า
“คะ คุณชัชคะ ว้ายยย”
ไม่ทันห้ามกลับถูกมือใหญ่คว้าแขนดึงลงไปนอนข้างๆวงแขนรวบกอดไว้แน่นไม่ให้หนีไปได้
“หื้ม แก้มหอมจัง”
เขาระดมหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ เท้าพาดร่างบางตามด้วยขยับเอวสอบจนชิด
“อย่าค่ะ”
เธอปฏิเสธเสียงหลง ทั้งกลัวและอาย ใบหน้าเธอแนบใบหน้าหล่อเหลายิ้มละมุน เหมือนร่างกายกำลังเป็นก้อนน้ำแข็งที่กำลังหลอมละลายเรื่อยๆ
“กลัวอะไร ฮื้ม ดูสิตัวสั่นอย่างกับลูกนก”
เธอสะดุ้งโหยงเมื่อบั้นท้ายถูกขยำ
“พอเถอะค่ะคุณชัชหนูกลัว”
“กลัวอะไร ฮื้ม? ฉันรู้ว่าเธอก็รู้สึกเหมือนฉันใช่มั้ยล่ะ” เขาตะล่อมเสียงอ่อนมือลูบผมนุ่มอ่อนโยน
“หนู หนูไม่พร้อมค่ะ นอนกอดกันเฉยๆก่อนได้มั้ยคะ” เธอต่อรองเขาอย่างไร้เดียงสาจนคนฟังกลั้นขำไม่ได้
“นี่ไม่ใช่ละครหลังข่าวหรือนิยายเน่าๆบนโต๊ะนั่นนะจำปา"
เธอนอนแข็งทื่อเหลือบมองหนังสือนิยายกองใหญ่ที่เธอหอบมาจากกรุงเทพมีทั้งเล่มโปรดและเล่มใหม่ที่ยังไม่ได้อ่าน
"หรือว่า เธอไม่ได้รักฉัน” ดวงตาคมกริบจ้องหน้าเรียวเล็กเขม็งเพื่อต้องการคำตอบหวังรวบรัดให้ได้ในคืนนี้ และเดี๋ยวนี้
...ถ้ายังไม่ได้ลิ้มลองไม่ยอมปล่อยให้ค้างคาหรอก..
“ไม่ใช่นะคะ หนูแค่กลัวเจ็บ” เธอรีบบอกเขาอย่างลนลานเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเริ่มแสดงอาการไม่พอใจ
“โธ่ ฟังนะสาวน้อย เธอเคยเรียนสุขศึกษาอยู่แล้วใช่มั้ย สรีระผู้หญิง จะตัวเล็กตัวใหญ่แต่ยังไงเสีย กระดูกเชิงกรานผู้หญิงทุกคนใหญ่กว่า อืม.. ขนาดของผู้ชายอยู่แล้ว ฉะนั้น ไม่ต้องกลัว เพราะธรรมชาติสร้างให้ชายและหญิงแสดงความรักกันด้วยเรื่องอย่างว่า ... เป็นของฉันนะจำปา”
เธอเงยหน้าฟังเขาตาปริบๆ
“สัญญาว่าต่อไปนี้ ฉันจะไม่ให้นวลใยหรือใครๆก็ตามรังแกเธอเด็ดขาด ฉันจะดูแลเธอเอง”
ชัชวาลย์เคลื่อนกายลงต่ำซบลงกลางอกมือปลดเสื้อและชั้นในเธอออกรวดเร็วก่อนใช้สองมือตะปบซาลาเปาเล็กเนื้อแน่นสองลูกไว้
“ฉันจะนวดให้ใหญ่คามือเลยคอยดู”
“ซี้ดดด อย่าค่ะ อูยย”
นับจากคืนนั้น เธอกลายเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจจวบจนปัจจุบัน
.......
ปัจจุบัน
“อื้อออ”
ร่างบางบิดสะโพกส่ายวนรับแรงกระแทกหนักหน่วงจากข้างหลัง
พั่บๆๆๆ
“ซี้ดดด คุณชัชขา...ใกล้ยังคะ”
“อืม ใกล้แล้ว”
ทั้งสองเริงรักกันกลางวันแสดๆ ในห้องที่ไม่มีแม่บ้านคนไหนกล้าเข้ามาเพราะความกลัว ห้องของชญาณีจึงกลายเป็นสถานที่เริงรักกันของทั้งสองเพราะจำปามีหน้าที่ทำความสะอาคห้องนี้มาสองปีแล้ว
.............
อิชัชแกร!!
อิคนเจ้าเล่ห์!!
เริ่มติดเหรียญตอนหน้า ขอแรงสนับสนุนจากมิตรรักแฟนอ่านทุกท่านด้วยนะคะ ทุ่งจะไม่ทำให้ผิดหวัง รับประกันความแซ่บบค่ะ
รักๆ
ท้องฟ้าและทุ่งหญ้า
- Writer
