ตอนที่ 5 อารมณ์ค้าง

1469 Words

ตอนที่ 5 ก๊อก ก๊อก ก๊อก “นังจำปาเอ๊ย มึงล็อคทำไมเนี่ย!” เสียงน้าแจ่มเคาะเรียกเธออยู่หน้าห้อง “..?!” ชัชวาลหยุดสะโพกกรอกตามองเพดาน “เอาไงคะ?” หญิงสาวหันหลังไปถามเขาที่ยืนแช่ท่อนไว้ มือใหญ่ยังจับบั้นท้ายอวบอยู่ “ออกไปเหอะ” ชัชวาลพ่นลมออกจมูกถอนตัวตนออกอย่างหงุดหงิด จวนจะเสร็จแล้วแท้ๆแต่ต้องกลับมาเดินงุ่นง่านในห้องหาทางออก “ฮัลโหล เธอว่างมั้ย?” ... “อืม อาบน้ำรอเดี๋ยวฉันไปหา” เจ้าของไร่หนุ่มติดกระดุมเสื้อพลางเดินออกจากบ้านบึ่งรถไปหานักศึกษาสาวนางบำเรออีกคนซึ่งพักอยู่คอนโดหรูในเมืองเพื่อดับความร้อนรุ่มในกาย ส่วนสาวใช้คู่ขาชะโงกคอออกนอกหน้าต่างห้องครัวพบเจ้านายหนุ่มขับรถออกไปจากไร่ด้วยความเร่งรีบหล่อนจึงแอบโทรหา ครืดดดด “เห้อ โทรมาทำไมวะ” เขาบ่นพึมพำอย่างหัวเสียก่อนรับสายเสียงห้วนจัด “มีอะไร?!” “คุณชัชออกไปไหนคะ” “ไปทำธุระในเมือง .. นี่เธอเป็นเจ้านายฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” “เปล่าๆค่ะ จำปาแค่จะบอกว่าตอนนี้จำปาว่างแล้วเผื่อคุณจะ.. “พอๆๆ วันนี้ฉันหมดอารมณ์แล้วแค่นี้แหละ” ตึ๊ดๆๆ ก่อนเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงใต้ผ้าถุงไว้แม่สาวใช้หัวอ่อนยังไม่ลืมส่งข้อความให้กำลังใจเขา ติ๊งง ...อย่าโหมงานหนักจนลืมทานข้าวนะคะ จำปาเป็นห่วง.. “เฮอะ!” เขาอ่านแล้วโยนมือถือไว้เบาะข้างคนขับทันที จำปานำกระดาษชำระเข้าห้องน้ำ ปาดคราบน้ำใสๆเต็มร่องเพราะอาการค้างเติ่งจนหมดจดก่อนไปนวดตัวให้คุณชมนาดที่ศาลาหลังเรือนใหญ่ หลังจากคืนนั้นที่เธอตกเป็นของชัชวาล ในเช้าวันถัดมาเขาไล่นวลใยออกน้าแจ่มอ้อนวอนขอโอกาสให้หลานสาว แต่เขายังยืนกรานที่จะยึดมั่นในกฎจนเธอพ้นสภาพการเป็นสาวใช้ นับจากวันนั้นเธอรู้สึกมีความสุขสบายใจกับงานที่ทำและสถานะที่เป็นอยู่มาก ไม่คาดหวังให้เขาเปิดตัวเพราะตัวเธอเองก็ยังไม่พร้อมจะบอกความจริงให้คุณชมนาดท่านทราบ จึงต้องแอบๆซ่อนๆกันมาเรื่อยๆจวบจนวันนี้ ขณะเสิร์ฟอาหารเย็นหล่อนพยายามส่งสายตาให้เขาแต่เจ้าตัวนั้นไม่ชายตาแลมองเธอแม้แต่น้อยเอาแต่ก้มหน้าทานข้าวสลับพูดคุยกับคุณชมนาดบ้าง แล้วก็รีบขึ้นไปบนห้อง หล่อนมัวยุ่งกับการล้างจานอยู่ในห้องครัวไม่ทันได้รู้ว่าชัชวาลออกไปเที่ยวกลางคืนเสียแล้ว น้าแจ่มนั่งเช็ดจานขณะมองเรือนร่างหญิงสาวผมยาวที่กำลังยืนหันหลังให้ แม่สาวใช้วัยยี่สิบกำลังแตกเนื้อสาวต่างจากวันแรกที่เข้ามาอย่างลิบลับ ทั้งหน้าอกอวบใหญ่กับสะโพกผายก้นงอนเด้ง ใบหน้าผิวพรรณขาวผ่องมีน้ำมีนวลกว่าสองปีก่อนซึ่งผอมกระหร่องไร้เสน่ห์ไม่น่ามองสักนิด “เออว่ะ ข้าเพิ่งสังเกตว่าเอ็งสวยสะพรั่งเชียวนะนังจำปา” “โธ่ ป้าขนาดนั้นเชียวรึ” เธอถามปนขำ “เออสิวะ พาไปเดินตลาดนัดหน้าไร่วัยรุ่นแซวเอ็งตลอดทาง เมื่อตอนเช้าข้าไปจ่ายตลาดหนุ่มๆในตลาดนี่ถามชื่อเอ็งหลายคนเลยนะ ว่าแต่ อยากมีผัวยัง?” “โอ๊ยย น้า ฉันยังไม่คิดถึงเรื่องนั้นหรอกจ้ะ ได้ดูแลคุณท่านอย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว” งานที่นี่ก็ไม่หนักหนาถึงขั้นทดท้อใจอะไรสักนิด แถมเงินเดือนจากคุณชมนาดที่โอนให้ตั้งแต่เรียนมัธยมจากแต่ก่อนหลักพันมาจนถึงตอนนี้เข้าบัญชีหมื่นกว่าเธอยังไม่เคยถอนก้อนโตออกมาใช้ ส่วนคุณชัชนั้นก็โอนมาให้หลายแสนแล้วตั้งแต่คบกัน รวมๆเงินในบัญชีเธอตอนนี้ก็ถึงล้านเลยเชียว “ดียังไงวะ?” “ก็ได้กินอิ่มนอนหลับ งานที่ทำก็แสนสบายเช้ากวาดห้องคุณน้ำชา กลางวันนวดให้คุณท่าน ไปจ่ายตลาดบ้างบางครั้ง ตกเย็นแค่ยกเสิร์ฟแล้วสุดท้ายก็ล้างจานแค่เนี้ย งานสบายรายได้ดีแถมได้กินของอร่อยอีกไม่ให้เรียกว่าดีจะเรียกว่าอะไรล่ะจ๊ะน้าแจ่ม” เธออธิบายเสียงเนิบมือถือฟองน้ำขัดจานอย่างระมัดระวัง “เป็นคนใช้มันก็ดียุหรอก บ้านไม่เช่าข้าวไม่ได้ซื้อเนาะ แต่ถ้าเอ็งมีผัวล่ะจะเป็นคนใช้บ้านนี้ไปตลอดรึ?” เธอนิ่งงันครู่หนึ่งก่อนตอบ “ก็คงแล้วแต่คุณท่านอยู่ดีแหละน้า หนูคนไม่มีพ่อมีแม่จะให้ไปหรืออยู่ก็สุดแล้วแต่ท่านจะพิจารณาให้” “แม้แต่หาผัวเหรอ” “..อืม” “เออ อีนี่แปลกคนว่ะ” น้าแจ่มนั่งเท้าคางทำหน้าฉงน “พี่แจ่มๆป้านิดแกสั่งให้พี่ต้มน้ำใงฝรั่งไว้น่ะพี่” พี่ผ่อง สาวใช้ผิวคล้ำร่างอวบอ้วนอารมณ์ดีส่งเสียงเจื้อยแจ้วยื่นตะกร้าเข้ามา “อ้าว คุณชัชออกไปเที่ยวหรือจ๊ะ” จำปาหันขวับชิงถามก่อน เพราะเป็นเรื่องปกติรู้ๆกันว่าหากต้องต้มน้ำใบฝรั่งไว้แสดงว่าชัชวาลออกไปเที่ยวในเมือง ถ้าไม่กลับมาดื่มตอนใกล้สางก็คงเป็นช่วงสายของวันถัดไป “ใช่ รีบๆตั้งหม้อค้างไว้เลยนะฉันปิดประตูหน้าต่างเสร็จจะมาปิดเตาให้” “เออๆ” น้าแจ่มเดินแกร่วไปรับใบฝรั่งจากผ่องมาล้าง “เดี๋ยวฉันทำให้นะน้า” เธอเสนอทำแทนน้าแจ่มหวังรอเขาจะกลับมา จะดึกหรือเช้า เต็มใจรอ “ไม่ต้องๆ เอ็งล้างจานให้เสร็จแล้วพักผ่อนเหอะ” "จ้ะ" เธอรับคำเสียงหวาน ระหว่างเดินกลับห้องหล่อนยกมือถือแนบใบหูตลอดทาง "เฮ้อ คุณชัชนะคุณชัชไม่รู้จะปิดเครื่องทำไม" พยายามติดต่อหาชัชวาลแต่โทรไม่ติด เพราะเขามีนัดกับสาวสวยในผับจึงปิดเครื่อง เจ้าของไร้หนุ่มนั่งไขว่ห้างบนโซฟานุ่มในโซนมุมมืดมองนักร้องสาวสวยประจำผับหรูคู่ขาประจำ ดวงตาคมกริบกวาดมองอกสะบึมพลางกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวจนหมด “ไม่เจอหลายวัน คิดถึงจังเลยค่ะ” เธอหยิบแก้วไปเติมบรั่นดีให้ “ร้องเพลงเสร็จหรือยังล่ะ?” “ต้องขึ้นไปร้องอีกสามเพลงค่ะ รอหน่อยน้า จุ๊บ” เธอจงใจแอ่นอกเมื่อก้มลงวางแก้วคนนั่งมองชักทนไม่ไหวรวบต้นคอเข้ามาจูบกันดูดดื่ม “ซี้ดดด” มือปลาหมึกลูบล้วงลึกเข้าไปข้างในจนหล่อนรีบดันแผงอกกว้างออกก่อนแม้โต๊ะวีไอพีที่เขานั่งจะไม่มีใครมองเห็นแต่ก็กลัวอยู่ดี “โอ๊ยย พอๆก่อนค่ะ” เสียงหวานหัวเราะระริกระรี้พยายามดิ้นหลุดจากเงื้อมมือซุกซน ตุ่บบ “อุ๊ย มือถือคุณหล่นค่ะ” “หืม?” เขายอมปล่อยหล่อน ก้มมองมือถือที่หล่นจึงใช้เท้าเขี่ยมือถือเข้าใกล้และหยิบมันขึ้นมาเปิดเครื่อง เวลาตอนนี้ก็เกือบจะตีหนึ่งคิดว่าแม่สาวใช้จอมจุ้นคงนอนหลับไปแล้ว เขาเขี่ยหน้าฟีดโซเชียลในมือถือเล่นเพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอนักร้องสาว เมื่อเลื่อนไปเรื่อยๆจนกระทั่งสะดุดกับใบหน้าจืดชืดที่เขาคุ้นเคยอย่างดีนั่งถ่ายรูปบนเตียงสวมชุดนอนตัวเก่งที่เห็นอยู่บ่อยๆ จะไม่โกรธเลยหากหล่อนไม่ใช้คำบรรยายใต้ภาพว่า “เหงา” “ฮึ่ยย!” เขาพ่นจมูกฟุดฟิดผลุดลุกขึ้นเดินก้าวเท้ายาวๆออกจากผับไป มันไม่ใช่เรื่องใหม่ที่จะเห็นเธอลงภาพและระบายความเครียดยิบย่อยในชีวิตแต่ละวันซึ่งเขาไม่เคยเข้าไปแสดงความคิดเห็นใดๆยังรักษาระยะห่างได้อย่างแนบเนียน ส่วนเธอเองก็ไม่เคยก้าวก่ายอะไรเกี่ยวกับเขาให้ใครๆได้ทราบว่าทั้งสองมีอะไรมากกว่านายจ้างและคนรับใช้ “เหงาบ้าอะไรตอนนี้วะ!” เขาพึมพำทั้งโกรธตัวเองที่ต้องลำบากแอบย่องมาด้านหลังห้องพักหล่อนอย่างกับโจร ถ้านั่งรอเผด็กศึกกับนักร้องสาวป่านนี้คงถึงสวรรค์ชั้นไหนต่อไหนแล้ว มองเห็นแต่ไกลว่าไฟในห้องยังอยู่เขาจึงหยิบมือถือขึ้นโทรหาให้เธอรีบๆมาเปิดหน้าต่าง “หือ?” ดวงตาฉ่ำปรือเหลือบมองเบอร์ของเขา ถึงจะดีใจแต่คงไม่ว่างรับ เพราะมือไม่ว่าง กำลังถือแตงกวาขนาดย่อมอยู่ ตอนหน้ามีNc นะคะ สามารถติชมได้ตามสบาย บ่นๆมาเลยนะคะ ทุ่งจะได้ไมเหงาค่ะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more