พ่ายรักบ่วงซาตาน

บทที่ 10

“คุณจะเงียบอีกนานไหมน้ำหวาน!” คาร์ลตวาดถามเสียงแข็งอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกายเอาแต่นั่งเงียบเมินหน้าเข้ากระจกด้านข้างรถตลอดการเดินทางราวกับว่าไม่อยากจะหันมาเจอหน้าหรือเจรจาอะไรกับตนเอง

ความเงียบที่ได้รับนั้นยิ่งจะทำให้คาร์ลรู้สึกหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ เท้าหนักๆ เหยียบคันเร่งเพิ่มมากขึ้นมุ่งตรงสู่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองกรุงเทพมหานครอย่างรวดเร็ว…

ชญาวีร์ถูกฉุดกระชากลากถูกมาจนถึงห้องสูทชั้นบนสุดคอนโดหรูแห่งหนึ่งทันทีที่มาถึงจุดหมายปลายทางคาร์ลก็ไม่รีรอรีบพาหล่อนขึ้นคอนโดของตนเองก่อนจะจัดการเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงขนาดใหญ่ของเขาในทันทีที่มาถึง

“จะพูดได้หรือยังน้ำหวาน!”

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณค่ะ..”

คำตอบสั้นๆ ถูกส่งกลับมาในรอบหลายชั่วโมงที่ผ่านพ้น คาร์ลขบกรามแน่นพยายามข่มความโกรธเอาไว้ข้างในอย่างถึงที่สุด เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าหล่อนเพิ่งจะต้องสูญเสียแม่ที่รักไปหมาดๆ พวกกับพ่อที่จ้องแต่จะขายหล่อนให้คนอื่นนั่นอีก อารมณ์ร้อนรุ่มจึงค่อยๆ เย็นลงอย่างช้าๆ

“เอาเถอะ! วันนี้ผมจะไม่กวนคุณหนึ่งวัน คุณคงจะเหนื่อยการเดินทางและอยากพัก ไปอาบน้ำซะ เอาเสื้อผ้าของผมในตู้ไปใส่แก้ขัดก่อน พรุ่งนี้เราค่อยไปหาซื้อเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นกัน”

ชญาวีร์ไม่ได้ตอบโต้อะไรนอกจากทำตามที่เขาสั่งเพราะวินาทีนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยเกินกว่าที่จะเอาเรียวแรงที่หลงเหลือเพียงน้อยนิดของตนเองไปแลกกับอารมณ์ร้ายๆ ของคนตรงหน้า

ทันทีที่เข้ามาในห้องน้ำร่างของชญาวีร์ที่ทรุดลงกับพื้นราวกับคนหมดซึ่งเรี่ยวแรง หยดน้ำตาแห่งความอีปยศไหลรินช้าๆ ร่ำร้องให้กับชีวิตที่ต้องสูญเสียแม่ผู้ซึ่งเป็นเหมือนสิ่งเดียวที่ทำให้เธออยากจะมีชิวิตอยู่ต่อไปเพื่อรอวันพรุ่งนี้ที่ยังไม่มาถึงไปอย่างไม่มีวันกลับพร้อมๆ ชีวิตที่ถูกเขาซื้อมาด้วยเงินแสนแพงนั่น

ชีวิตของเธอในตอนนี้เป็นของเขาไปแล้ว ไม่ว่าจะขัดขืน ดื้นรนแค่ไหนก็เหนื่อยเปล่า เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอมันก็เป็นเพียงแค่ของเล่นที่เขาติดใจจนยอมทุ้มทุนซื้อมาเคียงข้างแนบชิด

เจ้าชีวิตที่พรากทุกสิ่งไปอย่างโหดร้ายและทารุณ!!!

“คุณจะให้ฉันนอนตรงไหนค่ะ”

ชญาวีร์ร้องถามขึ้นหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วพบว่าร่างกำยำของคาร์ลกำลังนั่งพิงหัวเตียงจ้องมองหล่อนไปวางตา เรียวขาสวยสีขาวนวลที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโครงของเขาที่หล่อนกำลังสวมอยู่ ณ ตอนนี้มันช่างเป็นภาพที่ชวนมองยิ่งกว่าภาพวาดสีน้ำมันชั้นดีเสียอีก

“นอนบนเตียงกับผมนี่ไง มานี่สิ!”

“แต่ฉันว่า…ฉันนอนที่โซฟาด้านนอกก็ได้นะค่ะ”

“ได้ยังไงกัน! อย่าลืมสิว่าตอนนี้คุณเป็นของผมแล้วนะน้ำหวาน เพราะฉะนั้นไม่ว่าผมจะนอนไหนคุณก็ต้องนอนนั่นอย่างไม่มีข้อแม้”

“แต่ฉัน…”

คาร์ลส่ายหน้าไปมาให้กับหญิงสาวตรงหน้าอยู่เพียงชั่วครู่ ไวกว่าความคิดเมื่อเขาลุกพรวดขึ้นก่อนจะเดินไปประชิดตัวหล่อนและอุ้มขึ้นแนบอกท่ามกลางเสียงร้องของชญาวีร์ที่ตกใจกับการกระทำที่ฉุกระฮุกของชายหนุ่ม

หลังจากค่อยๆ วางหญิงสาวลงบนเตียงคาร์ลก็เดินตรงไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าขนาดคิงส์ไซค์ของตัวเองและกลับมานั่งซ้อนด้านหลังหล่อนอีกครั้งก่อนจะบรรจงเช็ดผมให้อย่างบรรจง

“ฉันทำเองได้ค่ะ”

“ผมอยากทำให้ คุณง่วงก็นอนเถอะ พิงไหล่ผมก็ได้”

ชญาวีร์รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ทุกๆ ช่วงจังหวะที่เขาเลื่อนไปสัมผัสนั้น ราวกับมีกระแสไฟฟ้าไหลย้อนเข้าหาร่างกายให้มันเคลิบเคลิ้มไปกับการกระทำที่อ่อนโยนของชายหนุ่ม มันทำให้หล่อนค่อยๆ วางเรื่องราวมากมายในหัวไปทีละนิดๆ ก่อนจะผลอยหลับไปโดยมีไหล่แข็งแรงของคาร์ลเป็นที่พึ่งพิง

คาร์ลค่อยๆ วางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวจะเผลอทำให้เธอตื่นขึ้นจากหลับฝันหวาน เนิ่นนานที่สายตาคมกริบเฝ้าจ้องมองใบหน้าหวาน ราวกับความฝันที่ไม่น่าจะเป็นจริงที่ตอนนี้หล่อนเป็นสมบัติของเขาแล้ว และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอไปไหนอีก แม้ว่าเธอจะเกลียดเขามากแค่ไหนก็ตามที

หนี!!

สิ่งแรกที่วูบเข้ามาในหัวทันทีที่ตื่นลืมตาขึ้นมานั้นคือจะต้องหนีไปจากที่นี่ซะ หนีไปให้ไกลจากคนใจร้ายตรงหน้า เธอไม่อยากมีชีวิตแบบนี้ เมื่อคิดได้เช่นนั้นชญาวีร์จึงหยุดต่อต้านและทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดเพื่อเฝ้ารอเวลาจังหวะเหมาะเจาะที่จะหลบหนีไปให้ไกลจากเขา...ชายหนุ่มที่ซื้อเธอมาด้วยเศษเงินเหลือๆ ของเขา

ชญาวีร์อาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังหลับฝันหวานในห้วงนิทราลึกย่องหนีออกมาจากห้องอย่างรีบเร่งแต่เสียงปิดประตูห้องที่ดังขึ้นนั้นทำเอาดวงตาคมกริบค่อยๆ ขยับขึ้นช้าๆ ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องหาร่างของหญิงสาวที่ควรจะนอนอยู่เคียงข้างแต่ตอนนี้นั้นกลับไม่มีแม้แต่เงา...

“เธอกล้าหนีฉันเหรอน้ำหวาน!! จงหนีไปให้ไกล ถ้าคิดว่าจะหนีคนอย่างฉันพ้น!!” เสียงคำรามดังขึ้นก่อนร่างกำยำจะก้าวฉับๆ ตรงไปฉวยหยิบเอาโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมากดโทรสั่งให้ลูกน้องที่เขาจ้างมาเพื่อคอยคุ้มกันอยู่ห่างๆ ให้จับตัวหล่อนกลับขึ้นมาส่งเขาที่ห้องอีกครั้ง

แค่เพียงออกคำสั่งได้ไม่นานเสียงโวยวายที่แสนคุ้นหูก็ดังขึ้นจากด้านนอกเพียงไม่นานร่างของหญิงสาวที่กล้าหนีจากไปใช้ความไว้ใจที่เขามีให้เพื่อหลอกล้อในการที่จะหลบหนีก็ถูกเหวี่ยงลงตรงหน้าอย่างแรงไร้ความปราณี...

“พวกแกออกไปก่อน ถ้าฉันไม่เรียกไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามเข้ามาทั้งนั้น ฉันจะสอบสวนแม่เชลยคนนี้เอง”

“ครับนาย” เหล่าลูกน้องสองคนขานรับคำสั่งก่อนจะรีบผลุนผลันออกไปจากห้องอย่างเร่งด่วน

เหลือไว้เพียงความเงียบที่น่าอึดอัดแทนที่...

“คุณกล้ามากที่คิดจะหนีไปจากผมทั้งๆ ที่ผมเพิ่งจะซื้อตัวคุณมาจากพ่อเลี้ยงของคุณแท้ๆ” คาร์ลคำรามขึ้นทำลายความเงียบอย่างโกรธแค้น มือสากกระชากร่างเล็กที่เอาแต่นั่งทรุดก้มหน้าอยู่ที่พื้นให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับตนเองอย่างแรงเมื่อพูดจบ

“ฉันขอโทษค่ะ..” เมื่อไม่รู้ว่าจะตอบอะไรกลับไปเสียงเล็กจึงเอ่ยคำขอโทษเบาๆ ให้กับคนตรงหน้า..

“ฟังผมให้ดีนะน้ำหวาน!! ฟังและจดจำสิ่งที่ผมกำลังจะพูดต่อไปนี้ให้ขึ้นใจ!ถ้าคุณยังคิดที่จะหนีไปอีกแม้แต่ครั้งเดียว ผมจะสั่งลูกน้องไปเก็บพ่อคุณทันที!!” คำขู่ที่ร้ายกาจดังขึ้นและแน่นอนว่ามันเป็นคำพูดที่แสนเลวร้ายที่สุดเท่าที่ชญาวีร์จะเคยได้ยินมา

“คุณมันโหดร้าย ฉันไปทำอะไรให้คุณค่ะ! ทำไมถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย!!” เพราะคุณทำให้ผมแทบจะลืมหายใจครั้งแรกที่พบหน้า ทำให้ผมคิดถึงได้ตลอดเวลาที่ต้องห่างกัน ช่วงเวลาเพียงแค่สั้นๆ แต่คุณกลับทำให้ผมที่ไม่เคยสนใจอะไรในตัวของหญิงสาวคนไหนมาก่อนในชีวิตกลับจดจำทุกๆ ลายละเอียดที่รวมกันเป็นตัวคุณได้อย่างขึ้นใจ

นั่นคือคำตอบที่ดังก้องอยู่ภายในใจเท่านั้น แต่สิ่งที่ตอบกลับไปกลับเป็นเพียงความเงียบเท่านั้น

“จะเพราะอะไรมันก็เรื่องของผม คุณมีสิทธิ์รู้เท่าที่ผมอยากจะให้คุณรู้เท่านั้น หน้าที่ของคุณนับต่อจากวันนี้ไปก็คือทำทุกๆ อย่างให้ผมพอใจ จนกว่าผมจะเบื่อหรือพบเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจกว่า...จนกว่าจะถึงวันนั้นคุณจะต้องอยู่ที่นี่กับผม เข้าใจไหม!!”

เสียงที่ดังก้องไม่เพียงสร้างความรู้สึกหวาดกลัวให้คนตรงหน้าเท่านั้นแต่มันยิ่งจะตอกย้ำซ้ำเติมให้เธอได้รู้ถึงจุดยืนของตัวเองให้ขึ้นใจมากขึ้นเรื่อยๆ จิตใต้สำนึกรู้ดีว่าสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดนั้นคืออะไรหากไม่ใช่เพียงเพราะเขาซื้อเธอมาเพื่อเป็นนางบำเรอแก้เหงาเท่านั้น...

และนั่นคือความจริงที่แสนเจ็บปวดมากที่สุด

“ผมถามว่าเข้าใจที่พูดไหม” คาร์ลร้องถามย้ำอีกครั้งเห็นเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งเงียบอยู่นาน

“ค่ะ”

คำตอบสั้นๆ ถูกส่งกลับไปอย่างรวดเร็วทันทีที่คนตรงหน้าเริ่มมือไม้ไม่อยู่สุข แต่ก็ใช่ว่าคำตอบของเธอที่ส่งไปให้นั้นจะทำให้คาร์ลยั้งมือที่กำลังลูบไล้สะโพกกลมมนพอดีมือได้เลยแม้แต่น้อย...

“ดีมากคนสวย...ถ้างั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”

“ระ...เริ่ม เริ่มอะไรเหรอค่ะ!”

“บทลงโทษของลูกแมวที่หลบหนียังไงล่ะ คุณรู้ไหมว่าบทลงโทษของผมมันรุนแรงและยาวนานแค่ไหนหืม..”

เสียงทุ้มต่ำดังถามขึ้นพร้อมใบหน้าหล่อเหลาจะค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนชญาวีร์ต้องรีบเร่งถอยหนีเป็นการด่วนแต่เพียงไม่นานแผ่นหลังของเธอก็ถูกคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้าดันมาจนติดแนบชิดกับกำแพงห้องก่อนจมูกโด่งสันจะค่อยๆ ชอนไชไปทั่วซอกคอขาวอย่างเชื่องช้าๆ

“อื้อ! อย่านะค่ะ...ฉันยังไม่พร้อม...”