บทที่ 5
967 Words
คุณป้าเล่นมองแปลกๆ ให้ความรู้สึกขนลุกขนพองอย่างไรก็ไม่รู้ หญิงสาวถอนหายใจ...อย่างไรเสียเธอก็ต้องผ่าฟันทุกอุปสรรคเพื่อจะได้เข้าไปทำภารกิจในกาสิโนแห่งนี้ให้ได้
แต่...นี่ก็มาตั้งสามวันแล้ว หลังคาบ่อนก็ยังไม่ได้เห็นเลย
"คือ แล้วจะรับหนูเข้าทำงานได้ไหมล่ะคะ"
"รับสิ...แต่เธอจะต้องถูกกันตัวไว้เป็นพิเศษ ฉันจะส่งให้คุณหมอตรวจภายในอย่างละเอียดก่อน เพื่อความแน่ใจว่าเธอผุดผ่องจริงๆ แล้วค่อยตรวจร่างกายเกี่ยวกับโรคต่างๆ จากนั้นก็เข้าฝึกอบรมการเอาใจลูกค้า การแต่งตัวแต่งหน้า ขัดเกลาผิวพรรณ การดูแลตัวเองให้สะอาด แล้วก็เริ่มงานกันได้เลย"
"โห...ต้องทำกันขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
"ก็ใช่น่ะสิ...ที่นี่เราเน้นคุณภาพ ไม่ใช่กะหรี่ที่ไหนก็จะเข้ามาหากินได้ง่ายๆ ดังนั้น อย่าคิดว่าจะโกหกฉันได้"
แก้ววัลลาพยักหน้าแหยๆ ไม่ใช่เพราะกลัวคำขู่นั่นหรอก แต่เหนื่อยกับความ 'เยอะ' ของที่นี่ต่างหาก นี่ถ้าไม่รู้ว่าถูกส่งมาซ่อง คงคิดไปเองแล้วว่ากำลังเก็บตัวประกวดนางงามจักรวาลอยู่เป็นแน่
ขนาดเวทีระดับประเทศยังไม่เข้มงวดถึงขั้นตรวจภายในแบบนี้เลย สาวงามหลายๆ เวทีถึงได้ถูกแฉประวัติฉาวฉ่อนย้อนหลังกันให้ว่อน หรือขึ้นเวทีมันง่ายกว่าเป็นกะหรี่!!!
"แล้วต้องใช้เวลากี่วันคะ กว่าหนูจะได้ทำงานจริงๆ"
"เดือนนึง"
"หา!! หนึ่งเดือน!!"
ตาย! นี่มันคือการคัดกรองกะหรี่โลกหรือไรกัน...
และแล้ววันสุดท้ายที่รอคอยก็มาถึง...แก้ววัลลานอนแผ่หลาบนเตียงขนาดสี่ฟุตในห้องที่ทางกาสิโนจัดไว้ให้สาวๆ แต่ละคนโดยเฉพาะ รู้สึกได้ผ่อนคลายเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน
หลังจากฝ่าฟันความกดดันและความอดทนในการฝึกเพื่อให้ผ่านด่านไปรับใช้เหล่าชายมากตัณหาในอนาคตอีกสามวันข้างหน้า พวกเขาให้เธอพักผ่อนตามอัธยาศัยสามวัน แต่ห้ามออกนอกอาณาเขต มีห้องหรูหราให้พัก ด้านในตกแต่งอย่างดี ด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นนำทุกอย่าง
ตอนนี้พี่ๆ น้องๆ ในแก๊งของเธอคงต่างหนีหัวซุกหัวซุนกบดานอยู่ที่ไหนกันสักแห่ง เพื่อรอคอยเงินก้อนใหญ่นี้ไปแบ่งปันกัน
ทุกคนไม่ได้ทำงาน...เพราะกำลังถูกตำรวจตามล่า ความหวังเดียวคงมีเพียงเธอที่จะช่วยให้สมาชิกในแก๊งอยู่รอดไปได้สักพัก ในช่วงที่ยังออกหากินกันไม่ได้ ถามว่างานอะไรน่ะหรือที่เธอและพวกพ้องยึดถือเป็นอาชีพ...
สิบแปดมงกุฎยังไงล่ะ ทั้งลักทรัพย์ ต้มตุ๋น ส่งยา และปล้น...ในบางครั้ง ทุกอย่างก็เพื่อความอยู่รอด สำหรับเด็กจรจัดที่ไม่มีใครต้องการ เป็นภาระ เป็นเศษสวะของสังคม แค่เอาชีวิตให้รอดไปวันๆ ก็ยากเย็นแล้ว จึงมีทางเลือกไม่มากนักหรอกในการหาเงินมาใช้จ่าย
ต่อจากนี้...เธอยังไม่รู้เลยว่าจะรอดจากเงื้อมมือสิงสาราสัตว์ออกไปจากที่นี่ โดยไร้ราคีเหมือนตอนก่อนจะเข้ามาได้ไหม ดูจะยากเย็นเหลือเกิน
อีกอย่างถึงแม้จะอยู่ด้วยกัน ทำมาหากินร่วมกัน แต่สังคมเด็กจรจัดก็มีความเห็นแก่ตัวสูง ไม่มีใครสนใจหรอกว่าเธอจะเป็นยังไง กลับไปในสภาพไหน ขอแค่ทำงานสำเร็จ พวกนั้นก็พอใจแล้ว ที่ผ่านมาเธอรอดมาได้โดยตลอด ก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากพัฒ เพื่อนสนิทที่สุด พัฒเป็นคนแนะนำและพาเข้าร่วมกลุ่มเพราะรู้จักกันมาก่อนหน้า ทั้งยังคอยกันท่าเวลามีสมาชิกในกลุ่มมาเกาะแกะคิดไม่ซื่อ
หลังๆ เขาจับเธอแต่งตัวมอมๆ ให้ดูสกปรกมากที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่เป็นจุดสนใจ แต่ตอนนี้ไม่มีพัฒแล้ว ย่อมต้องฉายเดี่ยวและช่วยเหลือตัวเอง รอดไม่รอด ก็ต้องวัดดวงกันดูสักตั้ง
"ทำยังไงให้เราไม่ต้องเสียตัว...ก่อนที่ทุกอย่างจะเรียบร้อย"
พนักงานที่อบรมเธอเคยบอกว่าหากทำงานที่นี่ครบหนึ่งเดือนทุกคนสามารถไปกลับได้ หรือจะพักกินอยู่กับกาสิโนก็แล้วแต่จะตัดสินใจเลือก แต่กฎมันช่างเยอะแยะมากมาย แถมยังเข้มงวดขั้นเทพ แล้วไอ้ยาที่ว่าก็ยังไม่รู้เลยว่ามันอยู่ที่ไหน มีอยู่จริงๆ หรือเปล่า เมื่อไหร่เธอจะหามันเจอ...
"ลำดับแรกเรารู้แล้วว่ายานั่นเอาไว้ใช้กับผู้หญิง และเราอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าเราไม่ยอมรับลูกค้า...พวกมันจะต้องเอายามาใช้กับเราแน่ เฮ๊ย! เสี่ยงเกินไป เราต้องไม่รอดแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้น" ร่างเล็กเด้งพรึ่บขึ้นนั่ง ครุ่นใช้ความคิด
"ถ้าอย่างนั้น...ลำดับที่สองเราก็ต้องรู้ว่าใคร...ที่มียานั่นอยู่ในมือบ้าง เท่าที่เห็นก็น่าจะเป็นพวกบอดี้การ์ดยักษ์พวกนั้น อื่ม...เสี่ยงตายไปหน่อย แค่หน้ากับหุ่นเราก็เตะกระเด็นได้แล้ว ขืนถูกจับได้มีหวังถูกบดไปทำปุ๋ยต้นไม้แน่ๆ" เธอเริ่มเครียดกับภารกิจ เธอต้องทำอะไรสักอย่างมากกว่าการนั่งๆ นอนๆ รอเวลาให้ครบสามวันอยู่แบบนี้
"ถ้าเราออกไปข้างนอก...คงได้ความคืบหน้ามากขึ้น แต่จะทำยังไงดีล่ะ ที่นี่โคตรจะกว้าง ขืนเดินสุ่มสี่สุ่มห้าคงถูกจับเหวี่ยงออกนอกรั้วไม่เป็นท่า ถ้างั้นก็ต้องแอบ..."
ไม่เพียงแค่คิด...แก้วกัลลาตลบผ้าม่านปิดรวดเร็วและหันหน้าเดินไปทางตู้เสื้อผ้า จัดการแต่งตัวเสียใหม่โดยไม่ให้เวลาเสียเปล่า...
- Writer
